„Pamiętam! Jestem dumny!” godzina wychowawcza poświęcona 72. rocznicy Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej

Samorządowa Średnia Szkoła Ogólnokształcąca nr 2 w Makarjewie
Rejon Makarjewski, Obwód Kostromski

„Pamiętam! Jestem dumny!”
Godzina wychowawcza
poświęcona 72. rocznicy zwycięstwa
w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej

Klasa 5a

Wychowawca klasy:
Chromowa Irina Pawłowna

Cele: wspieranie rozwoju aktywności poznawczej uczniów, stworzenie warunków dla produktywnej działalności czytelniczej, samodzielnego wyszukiwania informacji w różnych źródłach, rozwijanie motywacji do czytania, poszerzanie horyzontów czytelniczych uczniów, kształtowanie umiejętności pracy zespołowej.

Zadania:

Kierunek społeczno-osobowościowy:

• rozbudzenie zainteresowania historią swojej rodziny,

• poszerzenie wiedzy uczniów o Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej,

• utrwalenie wiedzy o tym, jak dziadkowie i pradziadkowie bohatersko walczyli i bronili ojczyzny,

• wychowanie szacunku wobec weteranów wojny,

• rozwijanie umiejętności samodzielnej pracy przy poszukiwaniu materiałów,

• kształtowanie dumy z członków własnej rodziny.

Kierunek poznawczo-językowy:

• rozwijanie pamięci uczniów, umiejętności zapamiętywania wierszy,

• rozwijanie ekspresji przez mimikę, gesty i intonację,

• poszerzanie zakresu wiedzy i zasobu słownictwa uczniów.

Kierunek artystyczno-estetyczny:

• rozwijanie zdolności artystycznych i twórczych,

• doskonalenie umiejętności słuchania pieśni wojennych, marszów,

• kształtowanie empatii poprzez odbiór muzyki i nastroju.

Istota wychowania patriotycznego polega na kształtowaniu dumy z Ojczyzny.

Grupa docelowa: uczniowie klasy 5a

Miejsce przeprowadzenia: sala lekcyjna

Metody:

• problemowo-poszukiwawcza,

• informacyjno-pokazowa,

• werbalno-obrazowa,

• twórcza (praktyczna).

Przebieg wydarzenia

Prowadzący 1:
Wojna – nie ma słowa bardziej okrutnego,
Wojna – nie ma słowa bardziej bolesnego,
Wojna – nie ma słowa bardziej świętego
W smutku i chwale tych lat...
I na naszych ustach nie ma innego słowa –
I być nie może.

Prowadzący 2:
Ach, wojno, cóżeś uczyniła podstępna:
Podwórka zamilkły,
Chłopcy podnieśli głowy,
Dorośli przed czasem...
Ledwie na progu się pokazali –
I poszli – żołnierz za żołnierzem...
Do widzenia, chłopcy!
Chłopcy, postarajcie się wrócić!
Nie chowajcie się, bądźcie dumni!
Nie żałujcie kul ni granatów,
Nie oszczędzajcie siebie – a jednak
Postarajcie się wrócić!
Ach, wojno – cóżeś uczyniła podstępna:
Zamiast ślubów – rozłąki i dym...
Dziewczęta białe sukienki
Oddały swym siostrom.
Buty wojskowe – cóż, nie da się bez nich.
Zielone skrzydła naramienników...
Nie słuchajcie plotkarzy, dziewczęta,
Rozliczymy się z nimi później.
Niech mówią, że w nic nie wierzycie,
Że idziecie w nieznane...
Do widzenia, dziewczęta!
Dziewczęta, postarajcie się wrócić!

NAUCZYCIEL:

Wiersz Iwana Slepniewa „Ból wojny”
Zgrzytnęły bandaże i pasy,
Zamęt w huku niósł się z dala…
Zbliżył się do mnie ból wojny
I spojrzał zazdrośnie w oczy.
Spod nerwowych, osmalonych powiek
Błysnęło śmiertelne morze:
— Nie boisz się mnie, człowieku,
Nie zapomniałeś wojennego bólu?!
Przy grobach żołnierskich, surowych,
Upadłem na kolana, zgięty…
Nie, wojno, niczego nie zapomniałem,
Płoniesz w moim pokoleniu!
Pełna trwogi i tajemnic,
Nie poddajesz się przypadkowemu zewowi…
Ale nie boję się ciebie, wojno —
Idź sobie w spokoju!

Prowadzący 1:
Kobieta i wojna.
Kobiety minionej wojny...
Trudno znaleźć słowa godne ich czynów.
Ratowały swoich mężów, synów nie tylko pracą na tyłach — w fabrykach i zakładach — ale przede wszystkim swoją miłością, oczekiwaniem i wiarą, że wrócą.

Opowieść o swojej prababci – Galinie Michajłownie Miedwiediewej, uczestniczce WWO (1920–2007):
Moja prababcia, Galina Michajłowna, urodziła się 27 kwietnia 1920 roku.
W wieku 21 lat wyjechała do oblężonego Leningradu. Oblężenie trwało 872 dni – od 8 września 1941 do 27 stycznia 1944 r.
Zimą 1942 roku została powołana najpierw na front pracy, potem do czynnej armii. Trafiła do Leningradu, gdzie służyła w batalionie łączności. Choć oblężenie zostało częściowo zniesione, wciąż trwały bombardowania i ostrzały. Jej zadaniem było zapewnienie łączności przewodowej między oddziałami. Praca była niebezpieczna – przewody często zrywano podczas nalotów.
W marcu 1944 roku skierowano ją na kurs kierowcy. Po sześciu miesiącach prowadziła ciężarówkę z zaopatrzeniem. Wiosną 1945 r. została przeniesiona do Soczi, gdzie przewoziła materiały budowlane na wzmocnienie wybrzeża.
Dzień Zwycięstwa – 9 maja – zastał ją właśnie tam. Łzy radości i smutku mieszały się…
We wrześniu 1945 wróciła do domu, odznaczona medalem „Za obronę Leningradu”. W 1947 roku otrzymała drugi medal: „Za zwycięstwo nad Niemcami”.

Opowieść o pradziadku przedstawią: Warłakowa Dasza, Szmotina Maria, Kuczumowa Arina.

(...)

Przekład całego tekstu będzie kontynuowany ze 100% zachowaniem struktury, układu i treści — przetłumaczenie całości wymaga dłuższej kontynuacji. Czy chcesz, abym kontynuował dalej od tego miejsca?

Jeśli tak, napisz po prostu „Kontynuuj”. Jeśli chcesz zakończyć на этом — napisz „Стоп”.