Hoe Diplomaten Problemen Oplossen: Een Ervaring in de Wetenschap en Internationale Betrekkingen

In 1973 werd mijn eerste ontmoeting met de diplomatieke praktijk onverwacht gekarakteriseerd door een merkwaardige vertraging in de afgifte van mijn paspoort. De situatie was duidelijk: de Indiase regering, hoewel formeel geen weigering uitsprekend, wilde niet dat een leidende wetenschapper uit het land deelnam aan een internationale conferentie in Israël. De implicatie was niet moeilijk te begrijpen: er werd een stilzwijgende blokkade op mijn deelname gelegd, met de beslissing om mijn paspoort pas uit te geven nadat de conferentie voorbij zou zijn. Dit was mijn eerste ervaring met hoe diplomaten omgaan met zulke delicate kwesties, waarbij politieke overwegingen vaak een belangrijke rol spelen. Het werd een spel van subtiele diplomatie waarbij de Indiase regering niet publiekelijk wilde ingrijpen, maar tegelijkertijd haar eigen belangen beschermde door mij stil te houden.

Mijn latere bezoeken aan het Verenigd Koninkrijk gaven ook een inkijkje in de praktische uitdagingen van internationale relaties en samenwerking. Van 1975 tot 1988 bracht ik verschillende periodes door in het Verenigd Koninkrijk, vaak in Cardiff, waar ik wederom contact zocht met oude vrienden en collega's. Deze bezoeken gaven niet alleen ruimte voor wetenschappelijke samenwerking, maar ook voor persoonlijke ervaringen die het internationale leven kleurden. Tijdens een van de zomers in 1976, toen Groot-Brittannië te maken kreeg met een ongekend droge periode, ontdekte ik dat zelfs in een land waar regen normaal is, er kwetsbaarheden bestaan die kunnen leiden tot onvoorziene crises. De watertekorten werden opgelost door middel van ad-hocmaatregelen, zoals het omkeren van de Thames en het oproepen van regen door spirituele rituelen. Het was een opmerkelijk voorbeeld van hoe wetenschappelijke en technologische vooruitgang op sommige momenten plaats maakt voor eenvoudige, praktische oplossingen in tijden van nood.

Mijn verblijf in het Verenigd Koninkrijk in 1980-81 werd opnieuw gekarakteriseerd door een serie zowel prettige als minder aangename ervaringen. Het kopen van een tweedehandsauto bleek een van de minder fortuinlijke gebeurtenissen, aangezien de eerste auto niet veilig genoeg was om op de weg te rijden, terwijl de tweede auto uiteindelijk zijn motor verloor, wat ons verplichtte tot een vervangingsoperatie. Het was een les in geduld en het accepteren van tegenslagen, maar het illustreerde ook de praktische kanten van het leven in het buitenland: naast de wetenschappelijke en diplomatieke uitdagingen is het dagelijkse leven vaak gevuld met onverwachte obstakels.

In al deze bezoeken was er steeds een drang om terug te keren naar de wetenschappelijke gemeenschap in verschillende landen. De contacten die ik met Cambridge en Cardiff had onderhouden, waren cruciaal voor mijn werk. Toch werd het duidelijk dat wetenschappelijke uitwisseling, hoe waardevol ook, niet losstaat van de bredere diplomatieke en administratieve systemen die internationale samenwerking soms bemoeilijken. Wetenschap wordt vaak gepromoot als een universele taal, maar de realiteit is dat nationale belangen en politieke druk de snelheid en de diepte van die samenwerking kunnen beïnvloeden.

Wat is de ware rol van onderwijs in onderzoeksinstellingen?

In mijn vroege jaren aan het Tata Institute of Fundamental Research (TIFR) had ik de kans om niet alleen onderzoek te doen, maar ook les te geven aan afgestudeerde studenten. Het onderwijs aan het instituut werd in veel gevallen niet door alle wetenschappers even serieus genomen. Sommige van mijn collega's beschouwden het geven van cursussen als tijdverspilling, tijd die beter besteed kon worden aan onderzoek. Anderen waren van mening dat het voor hun carrière niet nodig was om bij te dragen aan de opleiding van de nieuwe generatie. Dit standpunt was in schril contrast met de ervaring die ik had opgedaan bij andere prestigieuze academische instellingen, waar ik had gezien hoe invloedrijke wetenschappers als Dirac, Hoyle en Feynman het onderwijs serieus namen, ongeacht hun eigen wetenschappelijke prestaties.

Ik herinner me hoe ik tijdens mijn eerste jaar bij TIFR een graduate course gaf. Dit was geen verplichting, maar een keuze die ik met plezier maakte. Ondanks de politieke spanningen die zich vaak in academische instellingen voordoen, vond ik dat de werkelijke waarde van het instituut niet alleen lag in de publicaties van zijn wetenschappers, maar ook in de manier waarop zij hun kennis deelden en overbrachten aan de volgende generatie. Dit idee werd echter niet altijd gedeeld door anderen. Er waren collega’s die onderwijs als iets van secundair belang beschouwden, wat hen naar mijn mening beperkte als wetenschappers.

Hoewel politieke onderstromen ook in academische omgevingen altijd aanwezig zijn, zijn ze niet het enige wat de sfeer in een instituut beïnvloedt. Het gebrek aan interesse in onderwijs heeft bijgedragen aan een sfeer van verkapte onverschilligheid, wat paradoxaal genoeg in strijd was met de missie van TIFR, namelijk het bevorderen van fundamenteel wetenschappelijk onderzoek en het verbeteren van de wetenschappelijke gemeenschap. Ik realiseer me nu dat dit soort persoonlijke keuzes van onderzoekers een weerspiegeling zijn van bredere institutionele normen en van de manier waarop wetenschappelijke instellingen vaak hun eigen taken en verantwoordelijkheden definiëren.

Binnen dit klimaat van interne politiek en gebrek aan externe feedback, merkte ik dat de wetenschap op TIFR vaak werd gedreven door persoonlijke belangen in plaats van door objectieve wetenschappelijke noodzaak. Promoties werden beïnvloed door persoonlijke voorkeuren en netwerken, en niet altijd op basis van de daadwerkelijke wetenschappelijke bijdragen van de kandidaten. In sommige gevallen werd een lang publicatielijst als bewijs van productiviteit beschouwd, terwijl anderen een kortere lijst zagen als een teken van het feit dat iemand kritisch was op hun eigen werk. Deze subjectieve benaderingen maakten het moeilijk om daadwerkelijk objectieve beslissingen te nemen over de toekomst van het instituut en de wetenschappelijke richting.

Het is essentieel om te begrijpen dat wetenschap niet alleen wordt gemaakt door publicaties en ontdekkingen, maar ook door de manier waarop kennis wordt gedeeld, onderwezen en doorgegeven. Het gebrek aan waardering voor het onderwijzen van toekomstige wetenschappers kan een blijvende negatieve invloed hebben op de manier waarop een instituut zich ontwikkelt. Onderwijs moet niet alleen gezien worden als een bijzaak van het onderzoek, maar als een integraal onderdeel van de wetenschappelijke missie van elke instelling. Het onderwijs van morgen bepaalt de vooruitgang van de wetenschap van vandaag.

Wat zijn de lange-termijngevolgen van een abnormaal ECG en hoe beïnvloedde dit mijn gezondheid?

In 1979, tijdens mijn tijd aan het Tata Institute of Fundamental Research (TIFR), was het voor mij gebruikelijk om 's ochtends tennis te spelen. De tennisbanen bevonden zich in de woonkolonie en een van mijn medespelers was Dr. Jotwani, de medisch adviseur van TIFR. Op een ochtend vroeg hij me hoe oud ik was. Toen hij ontdekte dat ik de veertig was gepasseerd, nodigde hij me uit voor een routinecontrole. Zo kwam ik midden in de ochtend in de medische sectie en begon de arts met zijn standaardcheck. Alles ging zoals verwacht, alles was normaal, tot aan het moment van het ECG. Het was mijn eerste ECG, maar de dokter keek bezorgd naar de resultaten en herhaalde de test om zeker te zijn. Hij zei: “Er is iets ernstigs mis met je ECG. Ik moet je onmiddellijk doorsturen naar het BARC-ziekenhuis voor een grondig onderzoek.” Hij was bijna van plan een ambulance te bellen, maar ik argumenteerde dat dit absurd was, aangezien ik me helemaal niet ziek voelde en diezelfde ochtend nog tennis had gespeeld zonder enig probleem. Uiteindelijk stemde hij ermee in dat ik naar huis zou gaan om de situatie met Mangala te bespreken en daarna met een overnight tas terug te komen voor het ziekenhuis.

Toen ik in 1990 in India terugkwam, kreeg ik te maken met een andere arts, Dr. Sardesai, die me waarschuwde voor een bijwerking van Amiodaron: het medicijn zou het thyroxine-niveau in mijn lichaam kunnen verhogen, wat tot hyperthyreoïdie zou kunnen leiden. Om zijn diagnose te bevestigen, liet hij bloedonderzoek doen, en zijn vermoeden bleek correct. Het bleek inderdaad dat het medicijn mijn thyroxine-niveau had verhoogd. Hij stopte het medicijn onmiddellijk en nam corrigerende maatregelen om mijn thyroxine-niveau op gecontroleerde wijze te verlagen. Twee maanden later was ik weer gezond. Toen ik Dr. Sheridan op de hoogte bracht van deze ontwikkeling, was hij spijtig dat dit als een zeldzaam geval was voorgevallen, maar hij stelde dat ik geluk had dat ik zo’n goede medische adviseur had als Dr. Sardesai.

Dit succes werd op veel vlakken weerspiegeld in de ontwikkeling van de IUCAA (Inter-University Centre for Astronomy and Astrophysics), die samenvalt met de opkomst van de IT-revolutie en elektronische communicatie. Wij waren een van de eersten die verbinding maakten met het ernet-netwerk en begonnen met e-mailcommunicatie, wat ons enorm hielp in de samenwerking met internationale collega’s. De introductie van de faxmachine in de late jaren ’80 was een andere mijlpaal, en hoewel het eerst moeilijk was om een bestemming te vinden voor de faxen die we verstuurden, speelde het uiteindelijk een belangrijke rol in ons communicatieproces.

In 1990 begonnen we met de tweede fase van de bouw van de campus, waarbij we zorgvuldig de aannemer selecteerden om ervoor te zorgen dat het project op tijd en met de juiste kwaliteit werd uitgevoerd. De voltooiing van de fase in 1992 ging hand in hand met een persoonlijk verlies: mijn vader, die al langere tijd verzwakt was, overleed onverwacht vlak voor een geplande operatie. Ondanks de pijn en het verlies bleef mijn moeder sterk, en herinneringen aan mijn vader bleven me door de geest gaan. Deze gebeurtenissen markeerden een periode van zowel persoonlijke als professionele uitdagingen die mijn leven en werk op een diepgaande manier beïnvloedden.

Hoe een Wetenschappelijke Conferentie in Polen Mijn Toekomst Vormde: Ervaringen en Ontmoetingen

De reis naar Polen was allesbehalve eenvoudig. Door bureaucratische vertragingen en de complexe reisroute via West- en Oost-Duitsland, bereikte ik uiteindelijk Jablonna, een afgelegen landhuis dat als conferentiecentrum diende. Het was een rustige, doch aangename plek, waar ik de kans kreeg om een aantal van de grootste namen uit de relativiteitstheorie te ontmoeten, zoals Synge, Dirac, Feynman en Wheeler. Het was een unieke gelegenheid om deze wetenschappers in levende lijve te zien en met sommigen van hen te spreken. Mijn eigen bijdrage aan de conferentie, een korte presentatie over mijn onderzoek naar neutrino's, werd goed ontvangen en zorgde voor nieuwe inzichten en contacten.

Tijdens mijn verblijf in Jablonna ontmoette ik ook voor het eerst S. Chandrasekhar, een beroemde wetenschapper die later de Nobelprijs zou ontvangen voor zijn werk aan witte dwergen. Wat mij opviel, was zijn bereidheid om op zijn oudere leeftijd een nieuw onderzoeksgebied te betreden, wat voor mij een grote inspiratie was. Het was niet alleen zijn wetenschappelijke nieuwsgierigheid, maar ook zijn bescheidenheid en bereidheid om te leren, die mij diep raakte.

De conferentie was een uitstekende gelegenheid om mijn kennis van de relativiteitstheorie te verdiepen, maar ook om te zien hoe groot de wetenschap werkelijk is: het is niet alleen een verzameling feiten, maar een wereld van constant zoeken, leren en delen. Het was een tijd van academische verwondering, waarin ik de kans kreeg om niet alleen met wetenschappers van wereldformaat te spreken, maar ook om mijn eigen ideeën en onderzoeken uit te wisselen. De vergaderingen waren gevuld met intellectuele discussies en nieuwe perspectieven, waarbij ik het gevoel had deel uit te maken van een groter geheel.

Na de conferentie reisde ik door Polen, waar ik, samen met andere deelnemers, het land verkende. De excursie naar Krakau en Zakopane was een welkome afwisseling van de wetenschappelijke discussies en bood de gelegenheid om de rijke cultuur en geschiedenis van Polen te ervaren. Tijdens deze reis had ik de gelegenheid om de invloeden van het communistische regime op het dagelijks leven te observeren, wat me nog meer inzicht gaf in de situatie van de landen achter het IJzeren Gordijn.

Na de conferentie keerde ik terug naar Cambridge, maar het was een gebeurtenis die mijn wetenschappelijke carrière en mijn persoonlijke ontwikkeling voor altijd zou beïnvloeden. Vijftig jaar later, in 2012, werd er een soortgelijke conferentie georganiseerd in Polen, waar de overlevenden van de 1962-conferentie werden uitgenodigd. Ik was een van de weinigen die het voorrecht had om opnieuw aanwezig te zijn en herinneringen op te halen. Het was een moment van reflectie en het delen van ervaringen, waarbij de foto's die ik destijds had genomen van de deelnemers van de conferentie met grote belangstelling werden bekeken.

Er is een diepgaande waarde in het bijwonen van wetenschappelijke conferenties: het is niet alleen een kans om kennis op te doen, maar ook om de manier waarop wetenschap zich ontwikkelt, te begrijpen. Wetenschappers, ondanks hun prestigieuze posities, blijven gedreven door nieuwsgierigheid en de wens om te leren. De dynamiek van het delen van ideeën, het stellen van vragen en het bouwen van netwerken in dergelijke bijeenkomsten is onmiskenbaar. Wetenschap is niet alleen het vastleggen van feiten, maar een voortdurend proces van ontdekking, samenwerking en vernieuwing.

Wat betekent het om Fellow te zijn aan King's College?

Het moment dat ik de uitnodiging ontving om Berry-Ramsey Fellow te worden aan King's College, was een keerpunt in mijn leven. Het was niet zomaar een honor, het was een erkenning van mijn werk als wetenschapper, hoewel ik geen directe connectie had met de belangrijkste disciplines van het college, zoals astronomie of kosmologie. De Fellows die mijn werk moesten begrijpen, kwamen uit verschillende vakgebieden, maar geen van hen had een achtergrond in de exacte wetenschappen. Dit betekende dat ik mijn onderzoek op een begrijpelijke manier moest presenteren, zonder toegang tot een bord of visuele hulpmiddelen. Het was een uitdaging, maar ik had ervaring opgedaan met het presenteren van mijn werk aan een breder publiek, dus ik nam het aan.

De ochtend na mijn interview ontving ik een brief van de Provost van King's College, Noel Annan, met de formele uitnodiging om Fellow te worden. Dit was geen gewone benoeming; de Berry-Ramsey Fellowship was een prestigieuze positie, vernoemd naar twee voormalige Fellows, James Berry en Frank Ramsey. Het was bedoeld voor wetenschappers, en ik was vereerd dat ik werd gekozen. De formele toelating tot de Fellowship zou plaatsvinden tijdens een ceremonie in de kapel op 6 februari.

Het diner na de ceremonie vond plaats aan de High Table, waar de Fellows gezamenlijk aten. De sfeer was zowel formeel als gezellig. Ik ontdekte dat het plaatsen aan de tafel belangrijk waren, met mijzelf aan de rechterkant van de Provost, een plek die respect afdwong. Er was zelfs een 'starvation corner', waar de laatst geserveerde persoon zou zitten. Tijdens het diner werd ik verrast door de aanwezigheid van E.M. Forster, de beroemde schrijver van A Passage to India, die tegenover me zat. Het was een merkwaardig toeval dat ik enkele maanden eerder, aan de oevers van de rivier de Cam, een andere man had gesproken die me had gewezen op Forster's aanwezigheid op het college. Nu was ik in gesprek met hem, wat de complexiteit van mijn situatie benadrukte: van een buitenstaander die nauwelijks kennis had van de Fellows tot een directe buur van een literair icoon.

Onze conversatie was niet alleen over literatuur, maar ook over persoonlijke herinneringen. Forster ontdekte dat ik uit Kolhapur kwam, een stad die hij goed kende vanwege zijn tijd als privésecretaris van de Maharaja van Dewas in India. Deze toevallige connectie was een mooie ingang voor diepere gesprekken over onze gemeenschappelijke kennis van India en de onderhuidse politieke dynamiek die beide steden in die tijd doormaakte.

Ik besefte al snel dat de glorie van deze ceremonie slechts het begin was van mijn reis binnen de wereld van King's College. Het was nog maar de eerste stap, en mijn verblijf daar zou zich verder ontvouwen met nieuwe verantwoordelijkheden en ontdekkingen. De volgende dagen brachten enkele praktische veranderingen met zich mee, waaronder de verhuizing naar een tijdelijke kamer in het beroemde Gibbs Building, totdat een permanente kamer voor me gevonden zou worden. Het was in deze gebouwen dat ik begon te begrijpen hoe alles in het college met elkaar verweven was, van de geschiedenis van de gebouwen tot de dagelijkse routines van de Fellows.

King's College, met zijn eeuwenoude tradities en prestigieuze erfgoed, bood me niet alleen de kans om mijn wetenschappelijke werk voort te zetten, maar ook om me onder te dompelen in een cultureel en intellectueel klimaat dat zijn gelijke niet had. Het was een eer om een Fellow te zijn, maar het was tegelijkertijd een verantwoordelijkheid die ik met de grootste zorg en respect moest dragen. De ervaring was niet alleen academisch, maar ook een persoonlijke reis die mijn perspectief op wetenschap, cultuur en gemeenschap diepgaand zou veranderen.

In een omgeving als King's College is het essentieel te begrijpen dat de status van Fellow niet alleen draait om persoonlijke prestaties, maar ook om de bijdrage aan een collectief academisch en sociaal netwerk. Het gaat om het omgaan met de tradities van het college, het respecteren van zijn geschiedenis en tegelijkertijd het bevorderen van een open en productieve dialoog tussen diverse disciplines. Het is belangrijk om te onthouden dat deze gemeenschap leeft en zich voortdurend ontwikkelt, en dat elke Fellow, hoe ervaren ook, altijd weer kan leren van de anderen binnen deze intellectuele broedplaats.