Hoe overtuigt een listige vreemdeling een stam van zijn bovennatuurlijke krachten?

De plotselinge explosie van de sigaar zorgde voor een moment van absolute verwarring. De rook kringelde nog in de lucht terwijl Little Bull Tail achterover tuimelde, zijn schreeuw van angst galmde tussen de rotswanden. De raad werd op slag ontbonden; krijgers renden in paniek weg van het kampvuur, alsof een kwaadaardige geest uit de aarde was opgestaan. Maar wat er in werkelijkheid gebeurde, was het resultaat van een listige truc — een zorgvuldig geplande vernedering in het openbaar. Hop, de ogenschijnlijk eenvoudige Chinees, had zijn reputatie als 'grote medicijnman' veiliggesteld met één enkel knallend gebaar.

In de ogen van de aanwezige indianen was Hop meer dan een vreemdeling. Zijn kalmte na de explosie, zijn beheerste rookgedrag, het ontbreken van iedere angst — dit alles maakte hem tot iets anders dan mens. Loud Thunder, de stamhoofd van de vallei, nam de situatie in zich op en leek tot een plotseling inzicht te komen. Hij interpreteerde het incident als een bovennatuurlijke straf: Little Bull Tail had een ‘kromme tong’, en de Chinese medicijnman had hem terechtgewezen. In deze wereld waar eer, totemkracht en symboliek heersen, was dit geen grap — het was een oordeelsveld. Geen verdere discussie was nodig. De zaak was beslist.

Wat volgde was een demonstratie van pure theatrale magie, verpakt als mystiek. Hop koos een glad stuk steen, poetste het zorgvuldig schoon alsof het een altaar was, en haalde uit zijn zak twee flesjes met poeder — één wit, één bruin. Hij vermengde de stoffen met precisie, zoals een alchemist of sjamaan. Toen vroeg hij om water. Het was geen bevel, maar een ritueel verzoek — subtiel, respectvol, maar met een ondertoon van autoriteit. De chief aarzelde, maar gaf toe. Het water werd gebracht, enkele druppels vielen op het poeder, en plotseling — rook, een scherpe knal, gevolgd door een sluier van geheimzinnigheid.

Toen de rook optrok, bleek Hop achter een rots verscholen te zitten. Hij wachtte het juiste moment af en liet de hoofdman een ogenschijnlijk onschuldige handeling verrichten: het oplichten van een zakdoek. En daar, waar niets kon groeien, stond een struik — niet zomaar een struik, maar één met een bloeiende rode roos erop. Natuurlijk was het nep. De struik was een tak, de bloem van papier, zorgvuldig verborgen onder de doek. Maar voor het oog van de leek, in de context van ritueel en verwachting, was het een wonder.

De indianen waren verbijsterd. Niet omdat ze echt geloofden dat een bloem uit steen groeide — misschien deden sommigen dat wel — maar omdat zij zagen wat zij moesten zien: bewijs van een kracht groter dan de hunne. En dat alleen was genoeg om Hop te verheffen boven het gewone. Zijn status als ‘medicijnman’ was niet langer een titel, maar een feit.

Wat men moet begrijpen is dat macht in deze context niet komt door dominantie, maar door het bespelen van de werkelijkheid zoals die door anderen ervaren wordt. De waarheid is zelden belangrijk; de beleving van waarheid is allesbepalend. De ‘Chinee’ was geen tovenaar, maar een meester in perceptie. En perceptie, binnen een culturele setting die openstaat voor het bovennatuurlijke, is sterker dan wapens of woorden.

Wie is Arietta en wat brengt haar bij de Apache-prinses?

Arietta sprak haar naam kalm toen de squaw haar vroeg; Ne-to-wah, de prinses, knikte bevredigd. De dankbaarheid van een moeder die haar papoose door Arietta uit de kaken van een ratelslang had zien gered, lag zwaar in de lucht. De schittering van het door de jonge vrouw ontvangen teken werd even getoond — een klein bewijs dat grenzen van taal en bloed kon overstijgen — en toch was er iets onmiskenbaar gespannen in de blikken der omstanders. Little Bull Tail, de hoofman, leek haar tegen te willen houden, maar een scherpe handbeweging van Ne-to-wah deed zijn gebaar bevriezen; haar woord in haar eigen tong had het gewicht van een bevel.

Toen men de plaats naderde waar het schot gelost was, vroeg de vrouw van de scout wie geschoten had. „Ik was het,” antwoordde Arietta zonder aarzeling. „Ik raakte verzeild in een avontuur,” voegde ze er bij, en haar stem droeg geen spijt, slechts de kille helderheid van een daad die zichzelf rechtvaardigt. Terwijl ze afdraaide om weg te gaan, hield de hoofdkrijger haar tegen, doch de hand van de prinses legde de stilstand op hem en de braves trokken langzaam terug naar hun kamp.

De rust duurde slechts kort; Arietta trof onverwacht twee jongens en een lange jongeman met geweren, zorgvuldig gespitst en kennelijk al een tijd lang luisterend. Hun houding was waakzaam doch niet direct vijandig. De jongeman met een atletisch voorkomen sprak met die soort eenvoudige nuchterheid die men in het Westen leert: vragen worden kort gesteld, antwoorden nog korter, het oordeel volgt op ervaring. Et, de jongen die door zijn metgezellen Young Wild West genoemd werd, legde uit dat hij bij toeval had gespiekt op het Indiaanse kamp en, door zijn nieuwsgierigheid, het leven van het kind had gered. Dat vreemde geluk — een teken dat veiligheid bood, een ontmoeting tussen wit en rood als een fragile brug — gaf hen allen een onverwachte geruststelling.

De tenten kwamen even snel als gewend overeind; Hop en Wing, door herhaald uit- en inpakken met een routinematig gemak, deden het werk in een handomdraai. De meisjes richtten het kamp in met dat verlangen naar huiselijkheid dat zelfs in het veld nooit helemaal te doven is: kleden werden gladgestreken, plaatsen geordend, een wereld opgebouwd uit kleine zorgvuldigheden. Vanaf hun verheven plek konden ze het Indiaanse kamp niet zien — een kilometer of meer weg en enkele honderden voeten lager — maar de geur van bos en de blauwsluier van de verafgelegen vlakten bleven in het geheugen hangen. Arietta wees omhoog naar de groene boomen en zei dat zij zeker wist dat de aarde hogerop vruchtbaarder werd; Et, altijd praktisch, haastte zich te noteren dat de bodem inderdaad rijker aan begroeiing leek en dat er mogelijk nog iets te vinden viel om op te jagen of te schieten.

De tekenen die Ne-to-wah Arietta had gegeven — een teken van oude trouw of een belofte in de taal van haar volk — bleven als een sluier over de dagen hangen. Little Bull Tail vertrouwde in het teken genoeg om geen onmiddellijk kwaad te willen stichten, maar wantrouwen in zulke tijden is nooit ver weg. De mannen hielden hun wapens bij de hand, de paarden waren los en het vuur zou die avond weinig rook geven: het land hield zijn adem, en de reizigers met hun uiteenlopende afkomst — blanken, Chinamen, de heldhaftige doch eenvoudige jongens uit het Westen — trokken zich binnen hun kleine kring bijeen.