Hoe de Politieke Macht en Sociale Dynamiek van de Verenigde Staten de Wereld Beïnvloeden

De dynamiek van politieke macht in de Verenigde Staten is complexe en gelaagd, verweven met een reeks invloeden die niet alleen de natie zelf, maar ook de wereldpolitiek bepalen. In de kern van dit politieke systeem ligt de constante strijd tussen verschillende ideologieën, de werking van de federale instellingen, en de voortdurende wisselwerking tussen economische krachten, media, en publieke opinie.

De rol van het establishment in de VS is bijzonder belangrijk. Politieke elites, zoals lobbyisten en invloedrijke bedrijfsleiders, hebben een aanzienlijke invloed op de wetgeving en overheidsbeleid. Deze "schaduwelite" fungeert als een onzichtbare kracht die veel van de beslissingen achter de schermen dicteert. De invloed van grote bedrijven, zoals Exxon Mobil en JPMorgan Chase, is daarbij niet te onderschatten, aangezien deze bedrijven niet alleen via lobbygroepen invloed uitoefenen op de overheid, maar ook als drijvende krachten in de wereldwijde economie opereren.

Het gebruik van sociale media speelt ook een cruciale rol in de vorming van politieke overtuigingen en publieke opinie. Platforms zoals Facebook en Twitter zijn krachtige instrumenten voor zowel de verspreiding van informatie als desinformatie, waardoor ze van invloed zijn op verkiezingen, politieke campagnes en zelfs de maatschappij als geheel. De term "fake news" heeft een prominente plaats ingenomen in het hedendaagse politieke discours, waarbij misleidende informatie vaak op grote schaal wordt verspreid met als doel het manipuleren van de publieke opinie.

Eveneens van belang is de opkomst van ethno-nationalisme en de invloed hiervan op de politiek. Dit is zichtbaar in de retoriek van politieke figuren die het nationale belang en de cultuur verheerlijken, vaak ten koste van minderheden of immigranten. De toon van het debat rond immigratie is bijvoorbeeld in de afgelopen jaren steeds scherper geworden, met strengere controles en beleid dat gericht is op het beperken van de instroom van niet-westerse bevolkingsgroepen. De zogenaamde "Muslim ban" en de verharding van grensmaatregelen zijn duidelijke voorbeelden van dit beleid, dat zowel binnen de VS als internationaal tot controverse leidt.

Het populisme, dat vooral in de periode van Donald Trump naar voren kwam, heeft de politieke cultuur verder gepolariseerd. Het idee van een "imperial presidency", waarbij de uitvoerende macht steeds meer bevoegdheden krijgt ten koste van de wetgevende en rechterlijke macht, heeft geleid tot een heroverweging van de democratische principes en checks-and-balances die ooit als fundamenten van de Amerikaanse politiek werden gezien. De schijnbare onfeilbaarheid van de president en de gevolgen van zijn uitspraken op de wereldpolitiek illustreren de spanning tussen democratische idealen en de praktijk van politieke macht.

In deze context is het essentieel om de invloed van grote multinationals te begrijpen. Deze bedrijven, die vaak sterker lijken dan nationale overheden, kunnen via lobbying en invloed op het beleid hun eigen belangen voorop stellen. Het economische systeem, waarin de vrije markt centraal staat, heeft geleid tot een groeiende kloof tussen rijke en arme klassen, terwijl de werkende bevolking steeds meer wordt gemarginaliseerd door globalisering en de de-industrialisatie van de Verenigde Staten.

De rol van de media in deze veranderingen is eveneens niet te onderschatten. De traditionele journalistiek heeft plaatsgemaakt voor een meer gepolariseerde en soms sensationele berichtgeving, waarbij onderwerpen zoals de Grote Recessie, de oorlog in Irak en de opkomst van "neoliberalisme" centraal staan. Deze media, die zowel via traditionele kanalen als online platforms opereren, versterken vaak de polarisatie in de samenleving, waardoor de politieke macht zich verder concentreren in de handen van een kleinere, invloedrijkere elite.

Hoe Entitlement de Regels van de Maatschappij Vormt: Van Gedrag tot Politieke Macht

Het concept van entitlement, oftewel het gevoel van recht hebben op speciale behandeling, heeft vaak de neiging om de grenzen van de sociale normen te overschrijden. In experimenten die zich richtten op dit gedrag, zoals het onderzoek van Zitek en Jordan, werd duidelijk dat mensen die hoog scoorden op de entitlement-schaal zelfs wanneer hen simpelweg gevraagd werd om instructies op te volgen, zich verzetten. Dit gebeurde zelfs wanneer de instructies minder autoritair werden gepresenteerd of wanneer er sancties voor non-compliance werden aangekondigd. De resultaten van het onderzoek wijzen erop dat deze individuen de gegeven instructies niet zagen als een neutrale of nuttige richtlijn, maar als een oneerlijke belasting van hun vrijheid. In plaats van zich aan de regels te houden, kozen zij ervoor om een negatieve consequentie (bijvoorbeeld straf) te accepteren, zolang deze hen niet dwong om hun gevoel van onrecht te overwinnen. Dit gedrag blijkt niet alleen verband te houden met onwil, maar met een diepgeworteld gevoel van onrechtvaardigheid, waarbij regels als buitensporig en ongerechtvaardigd worden ervaren.

In mijn eigen onderzoek naar de professionele interacties van de naaste volgers van Trump, blijkt dat claims van onrechtvaardigheid vaak een primaire manier zijn waarop entitlement wordt uitgedrukt. Binnen de kring van Trump lijkt de nadruk te liggen op het concept van slachtoffer zijn, waarbij de regels van de samenleving voortdurend ter discussie worden gesteld en herzien, maar altijd op een manier die de elite ten goede komt. Het gevoel van slachtofferschap dat door Trump en zijn volgelingen werd gepromoot, creëerde een collectief narratief waarin de elite zich buitengewoon onterecht behandeld voelde door de samenleving, vooral door de media en gevestigde politieke structuren.

Manafort’s stijl van politieke manipulatie was in veel opzichten exemplarisch voor een bredere cultuur van privilege en machtsmisbruik die door Trump en zijn volgelingen werd gepromoot. Zijn verzet tegen gerechtelijke procedures en zijn gebrek aan berouw over zijn daden was niet alleen een reflectie van zijn persoonlijke overtuigingen, maar een weerspiegeling van de bredere politieke en sociale dynamieken die entitlement mogelijk maken. Het vermogen om regels en normen te herschrijven voor eigen gewin is een kenmerk van een cultuur die gevoed wordt door een diepgeworteld gevoel van recht hebben op speciale behandeling.

Entitlement is meer dan alleen het verlangen naar privileges. Het is een manier van interactie met de samenleving die zowel de structuur van regels als de verhoudingen van macht ondermijnt. In situaties waar mensen zich niet gehouden voelen aan de standaard normen of wetten, ontstaat er een ruimte waarin machtsverhoudingen op onethische wijze worden herzien. Wanneer bepaalde individuen of groepen hun machtspositie gebruiken om onterecht te profiteren, verandert de samenleving in een onduidelijk landschap waar de regels alleen gelden voor degenen die geen macht bezitten.

Het belang van deze dynamieken ligt niet alleen in de gedragingen van de individuen die ze vertonen, maar in de bredere implicaties voor de maatschappij. Wanneer entitlement als een norm wordt aanvaard, ontstaat er een vicieuze cirkel van onrecht en machtsmisbruik, waarin de regels van de samenleving alleen voor sommige mensen van toepassing zijn. Dit schept een politiek klimaat waar democratische waarden en gelijke behandeling worden ondermijnd door degenen die zich onterecht boven de wet verheven voelen.

Hoe de Ontwikkeling van Donald Trump en Jeffrey Epstein de Amerikaanse Politiek Vervuilde

De ondergang van president Donald J. Trump leek in de zomer van 2019 nabij. Zijn voormalige vriend Jeffrey Epstein, een welbekende financier en veroordeelde seksmisbruiker, werd op 6 augustus op een New Jersey-luchthaven gearresteerd en zou worden vastgehouden in Manhattan in afwachting van zijn proces wegens federale aanklachten van mensenhandel. Meer dan tachtig vrouwen hadden naar voren gekomen met beschuldigingen dat Epstein hen had misbruikt toen ze nog meisjes waren, sommigen zelfs zo jong als veertien jaar. Verschillende van de aanklagers beweerden dat Epstein hen had gedwongen seks te hebben met vooraanstaande beroemdheden, politici en academici die deelnamen aan de feesten die hij regelmatig organiseerde op zijn afgelegen eigendommen, al sinds de jaren negentig.

Het meest belastende bewijs dat Trump met de beschuldigde sekshandelaar verbonden was, waren echter zijn eigen woorden. Toen Trump in 2002 werd geïnterviewd voor een New York Magazine-profiel van de "mysterieuze" Epstein, verklaarde hij: "Hij is een geweldige man om mee om te gaan. Het wordt zelfs gezegd dat hij net zoveel van mooie vrouwen houdt als ik, en veel van hen zijn aan de jonge kant." Gezien Trumps goed gedocumenteerde geschiedenis van (vermeende) seksuele aanrandingen en misdragingen, en aangezien een van Epsteins meest uitgesproken aanklagers werd gerekruteerd toen ze als handdoekmeisje op Mar-a-Lago werkte, leek het onvermijdelijk dat er meer schandalen naar voren zouden komen over hun gezamenlijke verleden.

Desondanks beloofde de arrestatie van Epstein meer aandacht voor deze periode in Trumps leven, een periode die nu in verband werd gebracht met ernstige strafbare feiten. In november 2018 publiceerde The Miami Herald een serie van verhalen over Epstein, geschreven door de journaliste Julie K. Brown. In haar verslaggeving kwam ze tot de ontdekking dat de slachtoffers van Epstein – vaak geen rijke of glamoureuze vrouwen, maar eerder kwetsbare meisjes met een achtergrond van misbruik en armoede – pas na de opkomst van de #MeToo-beweging hun verhaal konden doen. Vóór #MeToo was er geen enkele journalistieke interesse in hun verhalen.

De poging van Trump om de banden met Epstein te ontkennen, loste echter niet de grootste zorg op die de arrestatie van Epstein veroorzaakte voor het Witte Huis van Trump: zijn pas aangestelde minister van Arbeid, R. Alexander Acosta, had in 2008 een deal met Epstein gesloten die hem in staat stelde om te ontsnappen aan beschuldigingen van mensenhandel en seksuele aanranding. In ruil voor het bekennen van de aanklacht van prostitutie, kreeg Epstein een lichte gevangenisstraf van dertien maanden, waarvan het grootste deel in eigen huis werd doorgebracht met werkverlof. Het meest opmerkelijke aspect van de overeenkomst was dat het Epstein en zijn mogelijke medeplichtigen immuniteit voor federale vervolging gaf, wat een einde maakte aan een langdurig onderzoek dat vele rijke en invloedrijke mensen had kunnen impliceren.