Czy światowe wydarzenia są manipulowane przez sabbatańską elitę?

Antysemityzm stał się dziś narzędziem, które bywa wykorzystywane w sposób instrumentalny, tworząc iluzję ochrony społeczności żydowskiej, podczas gdy rzeczywiste struktury władzy mają zupełnie inne oblicze. Wielu Żydów nie zdaje sobie sprawy, że ich przywódcy i instytucje państwowe, wywiadowcze oraz wojskowe wcale nie znajdują się w rękach Żydów, lecz są kontrolowane przez sabbatańskich frankistów – kultystów i marionetki, którzy przyjęli tę tożsamość jako przykrywkę. Mechanizm ten jest niezwykle skuteczny, tworząc percepcyjne programowanie na masową skalę, w którym oskarżenia o antysemityzm stają się środkiem uciszania głosów krytycznych.

Zastanawiający jest też fakt, że społeczność żydowska stanowi zaledwie 0,2% populacji świata, a 75% tej liczby mieszka w Izraelu i ok. 2% w USA. Jeszcze mniejszy odsetek zajmują sabbatańscy infiltratorzy, a jednak mają oni – według tej wizji – ogromny wpływ na globalne wydarzenia. Dokument „Project for the New American Century” z 2000 roku, autorstwa neokonserwatystów określanych jako sabbatanie, wyznaczył kurs na wojny w Iraku, Libii i Syrii. Sam dokument przyznawał, że plan transformacji nie zyskałby poparcia bez „katastrofalnego i katalizującego wydarzenia – niczym nowy Pearl Harbor”. Dziewięć miesięcy po inauguracji administracji George’a W. Busha, w której realną władzę miał Dick Cheney, nastąpiły ataki 11 września – „Pearl Harbor XXI wieku”.

Wątki sabbatańskich wpływów prowadzą również do sektora cyberbezpieczeństwa i Doliny Krzemowej. Izrael staje się potęgą w tej dziedzinie, a sabbatańskie struktury zyskują dostęp do światowych systemów komputerowych poprzez „tylne drzwi”. Liderzy takich gigantów jak Google, Facebook, Apple czy Twitter – często oficjalnie identyfikowani jako Żydzi lub syjoniści – są postrzegani jedynie jako twarze globalnego kultu, którego rzeczywiste mechanizmy ukryte są przed opinią publiczną. Tłumaczy to agresywną cenzurę i blokowanie osób ujawniających elementy tej agendy, w tym kwestie związane z pandemią Covid-19.

Podobny schemat widać w sprawie Jeffrey’a Epsteina. Choć formalnie „żydowski”, był on według tej narracji sabbataninem. Jego sieć pedofilskiego szantażu, obejmująca znanych polityków i biznesmenów, była w istocie sabbatańską operacją, opartą na filmowaniu i nagrywaniu intymnych aktów w jego posiadłościach, by móc później kontrolować uwikłane osoby. Powiązania Epsteina z Ghislaine Maxwell – córką agenta Mossadu Roberta Maxwella – ukazują długą tradycję takich działań i ich powiązania z sabbatańskimi strukturami wywiadowczymi.

Jak psychologia strachu stała się narzędziem władzy podczas pandemii

Cały ten proces był wpisany w sieć powiązań obejmującą instytucje wojskowe i cywilne. Współpraca NHS z jHub – centrum innowacji Ministerstwa Obrony i Strategic Command – przy „śledzeniu objawów” w populacji dowodziła, że granice między bezpieczeństwem narodowym a zdrowiem publicznym uległy zatarciu. Oficjalne komunikaty, które w mediach brzmiały jak troska o społeczeństwo, były w istocie elementami zaplanowanej operacji psychologicznej mającej na celu ukształtowanie masowej percepcji.

Powstanie Joint Biosecurity Centre, połączonego z Biurem Gabinetu, było kolejnym krokiem w kierunku fuzji cywilnych i wojskowych struktur zarządzania kryzysowego. Oficjalnie JBC miało doradzać rządowi w kwestiach pandemii i reagować na lokalne wzrosty zakażeń, np. zamykając szkoły czy zakłady pracy. W rzeczywistości model działania JBC został zapożyczony z Joint Terrorism Analysis Centre, które ustala poziomy zagrożenia terrorystycznego – co pokazuje przenikanie logiki wojskowo-wywiadowczej do zarządzania zdrowiem publicznym. Na czele JBC stanął Tom Hurd, wychowanek elitarnych szkół, syn byłego ministra spraw zagranicznych, człowiek głęboko osadzony w strukturach establishmentu.

Rezultat tej strategii był widoczny wszędzie. Media publiczne i prywatne powielały rządowe przekazy o zagrożeniu, podsycając strach w reklamach telewizyjnych, radiowych, internecie i prasie. Ludzie nosili maseczki nawet na ulicach, donosili na tych, którzy nie podporządkowywali się restrykcjom, a lęk przed „wirusem” stał się normą społeczną. To, co przedstawiano jako „ochronę NHS” i „dbanie o wspólnotę”, w praktyce okazało się masową kampanią psychologiczną, w której psychologowie – nazwani w tekście „psychopatami” – wykorzystali strach i poczucie winy jako narzędzia dyscyplinowania obywateli.

Warto zrozumieć, że takie działania nie są przypadkowe i nie kończą się wraz z jedną pandemią. Mechanizmy stworzone do „zarządzania kryzysem” mogą być ponownie użyte w innych sytuacjach – do kształtowania opinii publicznej, sterowania zachowaniami społecznymi, legitymizowania nowych restrykcji. Czytelnik powinien być świadomy, że łączenie operacji wojskowych, psychologicznych i cywilnych pod pozorem troski o zdrowie publiczne tworzy system władzy oparty na strachu, a nie na zaufaniu. Zrozumienie tej struktury jest kluczem do krytycznego myślenia o kolejnych kryzysach i do ochrony własnej autonomii w świecie, gdzie granica między bezpieczeństwem a kontrolą staje się coraz bardziej iluzoryczna.

Jak system "Reframing" zmienia społeczne postawy i profesje publiczne?

Współczesne społeczeństwo przechodzi głębokie transformacje, które mają wpływ na różne profesje, w tym medycynę, służby porządkowe i administrację publiczną. Zjawisko to, które nazywane jest "reframingiem", polega na zmianie sposobu myślenia i postrzegania rzeczywistości przez jednostki, szczególnie tych, którzy pełnią rolę liderów w społeczeństwie. Celem reframingu jest przekształcenie postaw wobec zasad, norm i hierarchii w taki sposób, by stały się one podporządkowane nowym, narzuconym przekonaniom i wartościom.

Wśród tych, którzy zostali objęci tym procesem, znajdują się profesje, które tradycyjnie postrzegano jako powołanie – jak na przykład pielęgniarki czy lekarze. Nie tak dawno zawody te przyciągały osoby z głębokim poczuciem empatii i chęcią niesienia pomocy. Obecnie, jak pokazują badania, rośnie liczba tych, którzy wykonują te zawody w sposób chłodny, wycofany, a nawet bezduszny. Dochodzi do sytuacji, w których pracownicy służby zdrowia, będący w przeszłości symbolem troski, stają się obojętni na ludzkie cierpienie, traktując pacjentów przez pryzmat procedur i norm, które odbierają im zdolność do empatii.

Reframing dotknął również inne służby publiczne, szczególnie policję. Kiedyś zaufani strażnicy porządku, dziś niejednokrotnie przedstawiają obraz zblazowanych, odciętych od rzeczywistości funkcjonariuszy, którzy w pełni podporządkowują się politycznej poprawności i nie wykazują żadnej inicjatywy w ocenie sytuacji. Nowe pokolenie policjantów, zrekrutowanych w wyniku procesów takich jak "Common Purpose", posiada umiejętność działania wyłącznie zgodnie z narzuconymi procedurami, nie zadając sobie pytania o sens czy moralną stronę podejmowanych decyzji.

Nie inaczej wyglądały działania służb ratunkowych, takich jak karetki pogotowia, które w czasie pandemii poddane zostały tym samym procedurom, nie potrafiąc adekwatnie reagować na realne potrzeby pacjentów. Przypadki, w których nie podejmowano interwencji, ponieważ procedura wymagała konsultacji z wyższej instancji, pokazują, jak bardzo zmienił się charakter tych profesji. To przekształcenie, nazywane także "umysłami oprogramowanymi", dotyczy nie tylko służb mundurowych, ale również innych sektorów publicznych, gdzie pracownicy stali się marionetkami systemu, realizującymi rozkazy bez jakiejkolwiek refleksji nad ich moralną czy społeczną zasadnością.

Zjawisko to ma także głęboki wpływ na społeczeństwo, które w coraz większym stopniu jest traktowane jak zbiorowisko jednostek bez własnej woli i zdolności do samodzielnego myślenia. Wszelkie kwestie, które wymagają indywidualnego osądu, są zastępowane przez bezrefleksyjnie powtarzane reguły. Zamiast podejmować decyzje w oparciu o wiedzę i doświadczenie, obywatele i funkcjonariusze służb publicznych stali się niewolnikami narzuconych norm, które nie tylko dehumanizują ich samych, ale również podważają fundamentalne wartości, na których opiera się społeczeństwo obywatelskie.

Zjawisko reframingu nie jest tylko ciekawostką socjologiczną, ale realnym zagrożeniem dla zdrowia psychicznego i społecznego równowagi. Ludzie, którzy przeszli ten proces, nie są już w stanie reagować na sytuacje w sposób empatyczny, zdroworozsądkowy czy ludzki. Zamiast tego, ich działania są podyktowane zimną logiką "procedur", które nie mają nic wspólnego z rzeczywistym życiem.

Jeśli proces reframingu będzie postępował w tym kierunku, w którym zmienia się nie tylko myślenie, ale i tożsamość zawodowa jednostek, społeczeństwo stanie się niezdolne do rozwiązywania realnych problemów w sposób, który uwzględnia wartość ludzką. Będziemy świadkami dalszego odhumanizowania instytucji, które miałyby służyć społeczeństwu, a ich pracownicy staną się jedynie mechanizmami podporządkowanymi zimnej logice systemu.

Jak prezydent Trump próbował zniszczyć amerykański system polityczny

Zaledwie kilka dni przed Świętami, Trump opublikował wideo na Twitterze, w którym, stojąc przed świątecznymi dekoracjami, nie gratulował narodowi świątecznej radości, lecz oskarżał kongres o zawarcie porozumienia, które miało dostarczyć pakiet pomocowy w odpowiedzi na pandemię. Był to moment, w którym prezydent zmienił kurs: zamiast podpisania ustawy, która była wynikiem trudnych i długotrwałych negocjacji, groził jej odrzuceniem. Pokazał, że nie akceptował budżetu rzędu 892 miliardów dolarów, który obejmował pomoc dla małych firm, programy szczepień i zasiłki dla osób bezrobotnych. Prezydent wymusił na kongresmenach zaskakującą zmianę kursu, żądając, by wysłać do obywateli czeki w wysokości 2000 dolarów, co wpłynęło na debatę o dalszej pomocy w Georgii, a także na dalszy przebieg kampanii wyborczej w tym stanie.

W tym samym czasie, Perdue i Loeffler – senatorowie z Georgii – stali przed trudnym wyborem. Musieli albo popierać pomysł Trumpa na wysłanie większych czeków, albo przeciwstawić się własnej partii, co wiązało się z ryzykiem utraty wpływów w kampanii wyborczej. Gdy Perdue spędzał Święta Bożego Narodzenia na Florydzie, próbował przekonać Trumpa, że podpisanie ustawy o pomocy gospodarczej pomoże jego kampanii, ale także zaspokoi podstawowe potrzeby obywateli, którzy liczyli na pomoc rządu. Choć Trump początkowo odmawiał, w końcu zgodził się podpisać ustawę, ale nie bez protestów. Mimo tego, że decyzja ta była wynikiem presji ze strony ludzi takich jak Mnuchin i Lindsey Graham, to dalsze działania prezydenta miały ogromny wpływ na stan wyborczy w Georgii, gdzie wkrótce miało dojść do wyścigu o miejsca w Senacie.

Wydarzenia te pokazały, jak niestabilność polityczna może być wykorzystana przez liderów, by realizować osobiste ambicje, jednocześnie destabilizując cały system. Powyższe incydenty składają się na szerszy obraz politycznego chaosu, który mógłby stanowić zagrożenie dla demokratycznych procesów w Stanach Zjednoczonych, a także dla stabilności politycznej w ogóle. Choć na krótką metę decyzje Trumpa mogły przynieść mu zyski polityczne, ich długoterminowe konsekwencje mogłyby zaszkodzić samej strukturze państwa.

Jak Joe Biden Starał się Zjednoczyć Partie: Dylematy, Polityczne Rozterki i Wyzwania Administracji

Joe Biden od momentu objęcia prezydentury stawiał na zjednoczenie podzielonego narodu, a jego podejście do polityki bipartizanckiej stanowiło jeden z kluczowych elementów jego kampanii. Jednak rzeczywistość polityczna szybko zweryfikowała jego ambicje. Biden, znany z doświadczenia w pracy z obu stroną politycznego spektrum, próbował wykorzystać swoją reputację jako mediatora, jednak spotkał się z ogromnymi trudnościami w przeprowadzeniu swojej agendy przez podzielony Kongres.

Przykładem tego jest jego próba wynegocjowania porozumienia dotyczącego infrastruktury. Grupa Problem Solvers Caucus, złożona z polityków, którzy byli w stanie negocjować między stronami, miała nadzieję, że uda się wypracować porozumienie w sprawie wydania około 800 miliardów dolarów na projekty infrastrukturalne. Jednak propozycja republikanów w Senacie, która pojawiła się 22 kwietnia, okazała się mocno rozczarowująca – wynosiła jedynie 568 miliardów dolarów, co stanowiło zaledwie ćwierć pierwotnych oczekiwań Bidena. Tego rodzaju propozycje mogły tylko pogłębić frustrację demokratów i były postrzegane jako chęć zablokowania realnych zmian. Choć administracja Bidena notowała pewne sukcesy w zakresie gospodarki i walki z koronawirusem, poparcie dla jego osoby nie rosło w tempie, jakiego oczekiwano po pierwszych miesiącach prezydentury. Wyniki sondaży z końca kwietnia wskazywały na jedynie 52% poparcia dla jego rządy, co było raczej wynikiem polaryzacji kraju niż efektem wielkich osiągnięć w polityce.

Jednak nie tylko zewnętrzne opory, ale i wewnętrzne napięcia w administracji zaczęły stawać się problemem. Przykładem tego była sytuacja z Kamalą Harris, wiceprezydentką, która miała odgrywać ważną rolę w administracji Bidena. W jednym z kluczowych spotkań z grupą senatorów republikańskich Biden, choć generalnie szanował opinię swojej współpracownicy, zdecydowanie odrzucił sugestie Harris o rozważenie większego pakietu wydatków, który obejmowałby także inwestycje w tzw. „infrastrukturę ludzką”, czyli programy społeczne. Był to przykład narastającej niezgodności wewnętrznej w administracji – choć oboje mieli ugruntowaną współpracę, to niektóre decyzje zaczynały ujawniać granice tej politycznej symbiozy.

Pomimo takich wewnętrznych napięć Biden starał się utrzymać swój kurs, licząc na zrozumienie i wsparcie ze strony Republikanów. W tej sytuacji największym wyzwaniem było pogodzenie ambicji prezydenta z rzeczywistością polityczną. Propozycje takie jak American Family Plan, czy wielkie wydatki na infrastrukturę, mogłyby w krótkim czasie zmienić amerykańską gospodarkę, jednak wymagały one jedności politycznej, której z braku porozumienia wśród najważniejszych graczy na scenie politycznej USA brakowało.

By zrozumieć pełen obraz sytuacji, warto zauważyć, że administracja Bidena nie tylko musiała zmagać się z oporem ze strony opozycji, ale także z rosnącymi oczekiwaniami różnych grup w ramach własnej partii. Demokraci byli podzieleni na tych, którzy pragnęli kontynuować politykę kompromisu, oraz na bardziej progresywnych przedstawicieli, którzy domagali się natychmiastowych i radykalnych zmian. To właśnie te wewnętrzne napięcia często sprawiały, że Biden nie mógł realizować swoich celów w pełni, mimo ciągłych prób przełamania politycznej stagnacji.