Uit het bewijs blijkt dat immigranten zich sneller integreren in de Amerikaanse samenleving dan de derde-golf immigranten uit Zuid- en Oost-Europa en Azië die een eeuw geleden arriveerden. Hoe weten we dat immigranten succesvol integreren? Sociale wetenschappers gebruiken vier variabelen om integratie te meten: woonsegregatie, sociale mobiliteit, het spreken van Engels en intermarriage. Onderzoeken tonen aan dat de nieuwste immigranten zich integreren op dezelfde manier als eerdere generaties, maar dan op een sneller tempo.

Zijn immigranten gesegregeerd in hun eigen buurten en etnische enclaves? Volgens de volkstelling van 2010 blijkt dat Aziatische en Latino-immigranten een gematigd niveau van segregatie vertonen, veel lager dan de segregatie van Afro-Amerikanen. Hoewel deze patronen de afgelopen drie decennia weinig veranderd zijn, ondersteunen de gegevens de gedachte van integratie. Wanneer de gegevens worden gegroepeerd op generatie, blijkt dat tweede-generatie Aziaten en Latijnen minder gesegregeerd zijn dan de eerste generatie, en dat latere generaties zelfs nog lagere niveaus van segregatie vertonen.

Zijn immigranten een permanente onderklasse? Nee. Het meeste onderzoek toont aan dat de sociaaleconomische status van de tweede en derde generatie immigranten, ongeacht hun ras of etniciteit, beter is dan die van de eerste generatie. Enkele feiten illustreren dit: minder dan één op de vijf immigranten leeft in armoede, in vergelijking met de algemene bevolking; immigrant-mannen hebben hogere werkgelegenheidspercentages dan Amerikaanse mannen, en hun lonen stijgen naarmate ze langer in de VS verblijven; immigrant-kinderen hebben hogere lonen dan hun ouders, ervaren meer sociale mobiliteit en zijn minder geneigd in armoede te leven dan hun ouders. In vergelijking met alle Amerikanen zijn kinderen van Amerikaanse immigranten meer geneigd naar de universiteit te gaan, minder geneigd in armoede te leven en even waarschijnlijk om huiseigenaar te worden.

Leren immigranten Engels? Immigranten leren Engels sneller dan de immigranten die aan het begin van de vorige eeuw naar de Verenigde Staten kwamen. Minder dan de helft van de immigranten die tussen 1900 en 1920 arriveerden, sprak Engels binnen vijf jaar na hun aankomst, terwijl meer dan driekwart van degenen die tussen 1980 en 2000 arriveerden, Engels binnen dezelfde periode spraken.

Trouwen immigranten vaak binnen hun eigen etnische groep? Ja, immigranten trouwen vaak iemand van dezelfde etnische groep, maar ongeveer 26 procent van de Latino's en 28 procent van de Aziaten trouwde tussen 2008 en 2010 buiten hun etnische groep. Dit percentage is hoger dan dat van paren uit de derde golf van immigranten. Het percentage intermarriage tussen groepen suggereert dat de sociale barrières tussen etnische groepen relatief dun zijn. Dit wijst erop dat de sociale integratie tussen etnische gemeenschappen in de Verenigde Staten zich versnelt.

Wat kunnen we dan concluderen uit deze trends? Integratie vindt plaats. Of het nu gaat om de wijken waar de huidige immigranten wonen, de opleiding die ze ontvangen, de banen die ze verwerven, de inkomens die ze verdienen, de taal die ze spreken, of de mensen met wie ze trouwen, de huidige golf van immigranten integreert sneller dan de eerdere golven. Dit proces is vooral zichtbaar onder de Hispanische bevolking in de VS. Tegen de vierde generatie beschouwt de helft van de mensen met Hispanische voorouders zichzelf niet meer als Hispanic of Latino, maar als Amerikanen.

Wat betreft de invloed van immigranten op de Amerikaanse economie, wordt vaak beweerd dat zij een belasting voor de economie vormen. Dit is verre van waar. Het Selig Center for Economic Growth rapporteerde dat de totale koopkracht van de VS in 2016 $13,9 biljoen bereikte. De koopkracht van de Hispanics was $1,4 biljoen, wat bijna 10 procent van het totale Amerikaanse bedrag uitmaakt. Het is belangrijk te noteren dat de koopkracht van Aziatische Amerikanen, hoewel zij slechts 6 procent van de bevolking uitmaken, in 2016 $1,4 biljoen was, meer dan de economieën van alle landen, behalve vijftien andere ter wereld. Het is een opvallende statistiek dat 40 procent van de Fortune 500-bedrijven werd opgericht door een eerste of tweede generatie immigrant.

Immuigranten dragen bij aan de Amerikaanse economie, maar nemen ze ook de banen van Amerikanen in? Nee. Onderzoek heeft consistent aangetoond dat immigranten complementair zijn aan in de VS geboren arbeiders, in plaats van met hen te concurreren. Amerikaanse en immigrant-werknemers hebben verschillende vaardigheden en werken vaak in verschillende sectoren, zelfs als ze vergelijkbare opleidingsniveaus hebben. Onderzoeken naar de impact van immigrant-arbeid op lonen tonen soortgelijke bevindingen. Immigranten consumeren goederen en diensten, creëren zo banen voor zowel Amerikanen als andere immigranten, waardoor het gemiddelde loon van in de VS geboren werknemers met 0,4 procent stijgt.

De snel verouderende beroepsbevolking speelt eveneens een cruciale rol. Vanaf 1 januari 2011 bereikte de oudste generatie van de Babyboomers de leeftijd van 65 jaar, en elke dag zal de komende twintig jaar een extra tienduizend Babyboomers de pensioenleeftijd bereiken. Dit heeft verstrekkende gevolgen voor de samenstelling van de bevolking. In het komende decennium zullen zeven miljoen in de VS geboren werknemers de arbeidsmarkt verlaten, en immigranten en hun kinderen zullen dit gat opvullen. Tussen 2015 en 2065 wordt verwacht dat immigranten en hun nakomelingen verantwoordelijk zullen zijn voor 88 procent van de groei van de Amerikaanse bevolking. Dit maakt immigranten en hun kinderen essentieel voor het vervangen van de vertrekkende werknemers en zal de Verenigde Staten een jongere beroepsbevolking en een concurrentievoordeel geven ten opzichte van snel verouderende landen zoals China, Rusland en de landen van de Europese Unie.

Wat betekent de DACA voor de toekomst van immigratie en de samenleving?

De eerste dag dat ze de klas betrad, stelde ze zich voor en deelde haar werkervaring. Ze vertelde over haar lobbywerk met bedrijfsleiders over belangrijke beleidskwesties, en tijdens het gesprek vroeg een student: "Wat was de beleidskwestie?" Ze antwoordde: "De DREAM Act." Een andere student vroeg: "Wat is de DREAM Act?" Ze lichtte de DREAM Act en DACA toe, en zei vervolgens direct: "Dit onderwerp is belangrijk voor mij omdat ik DACAmented ben." Ze beschreef wat DACA was, wie het helpt en waarom het van belang is. Toen ik haar vroeg hoe haar studenten reageerden, zei ze: "Mijn studenten hebben er geen probleem mee. Ze twijfelen niet aan mijn kwalificaties."

Zessna’s hoofdvak op de universiteit was journalistiek en we spraken over hoe de politieke partijen het immigratieprobleem tijdens de verkiezingen van 2016 kaderden. Ze legde uit dat de “linkse benadering” de succesvolle immigrant was – de advocaat, de neurochirurg, de professional met een gevorderd diploma die bijdroeg aan de top van de Amerikaanse economie. Aan de andere kant stond de “rechtse benadering”, die de focus legde op jongeren die Amerikaanse banen in gevaar brachten, geen belastingen betaalden en de economie vernietigden. Deze verhalen spreken de basis van de partijen aan, maar, net als bij onze politieke partijen die de kiezers in het midden negeren, laten de kaders de verhalen van de meeste immigranten buiten beschouwing: hard werken, kinderen grootbrengen, relaties met familie en vrienden onderhouden, gewoon het leven leiden.

Toen ik vroeg hoe ze zich voelde op de verkiezingsavond, antwoordde Zessna dat ze, zoals de meeste Amerikanen, begon met de verwachting dat Hillary Clinton de verkiezingen zou winnen. Toen de avond vorderde en de staten rood werden, realiseerde ze zich dat Trump de volgende president zou zijn. "Het was een beetje pijnlijk en ronduit eng. Het narratief aan de rechterkant was zo negatief dat we wisten dat programma’s zoals DACA zouden eindigen en dat er op korte termijn geen immigratiereform zou komen." Wat dacht je tijdens de aankondiging van het plan van de Trump-administratie om DACA te schrappen? “We wisten dat er iets slecht zou gebeuren op basis van de campagne en de uitspraken van Trump en zijn kabinet.”

In een seminar over Latijns-Amerikaanse politiek stapte Zessna even de hal uit om een telefoongesprek met een lokale verslaggever te beantwoorden. Toen ze terugkwam, was de klas stil. Ze keek in de gezichten van haar klasgenoten en wist meteen dat het ergste was gebeurd. Ze zei: "Ik was verdrietig, maar probeerde positief te blijven. Ik vertelde mijn klasgenoten dat dit een van die momenten in de geschiedenis zou zijn waar je je zult herinneren waar je was en met wie je was." Ze vervolgde: "Dit is waarom we moeten stemmen. Dit is waarom we actief moeten deelnemen aan onze verkiezingen. Wat zeggen de peilingen? Tachtig procent van de Amerikanen is voor legalisatie van undocumented studenten. We hebben mensen in kantoor die alleen voor één groep in dit land spreken, en we moeten het gesprek breder maken."

Na de les stuurde ze haar vrienden een bericht: “Hoe gaat het met je? Voel je je oké? Is er iets wat ik kan doen om te helpen?” Een dierbare vriend stuurde terug: “Ik ben op de campus en iedereen om me heen doet alsof er niets is gebeurd, maar mijn wereld is net in elkaar gestort.” Zessna probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat dit niet het einde was en dat ze het samen zouden doorkomen. Zessna is een optimistisch persoon. Ze kijkt naar de positieve uitkomsten van DACA. “We hebben de Amerikaanse bevolking laten zien dat we een bijdrage kunnen leveren aan de samenleving... we worden leraren, advocaten, verpleegkundigen, de pijlers van onze gemeenschappen. We hebben nu een platform dat niemand ons kan afnemen. We kunnen het gebruiken voor onze volgende stappen.” Zessna zal haar beschermde status over twee jaar verliezen. De dag voor de aankondiging was ze op het kantoor van de Amerikaanse Immigratie- en Douanedienst in Fort Smith, Arkansas, om haar uitstel te vernieuwen. Ik vroeg: “Je hebt twee jaar. Wat gebeurt er als we geen immigratiereform krijgen? Betekent dit dat je terug in de schaduwen moet leven, in angst?” Ze antwoordde: “Ja en nee. Ja, ik zal uit status zijn; maar nee, ik zal niet in angst leven. Ik ben uit de kast gekomen. Ik heb een leven geleid zoals iemand die documenten heeft, die een normaal leven leeft. Ik ga mijn hoop niet verliezen, omdat we hebben bewezen wat we voor dit land kunnen doen... als er in die twee jaar niets wordt opgelost, zal mijn geest nooit gebroken zijn.”

Zessna gelooft dat het oplossen van het probleem van de meer dan een miljoen Dreamers een kader kan bieden voor een alomvattende immigratiereform. Als politicologie-student begrijpt ze de concurrerende belangengroepen en de complexiteit van de kwestie. Ze wees op de noodzaak om het aanvraagproces te hervormen, vooral voor degenen die willen emigreren uit landen met politieke en economische problemen. Over de elf miljoen undocumented mensen die momenteel in de Verenigde Staten wonen, merkte Zessna op dat de gemiddelde undocumented persoon meer dan tien jaar in de Verenigde Staten woont en deel uitmaakt van hun gemeenschappen. Ze denkt dat de uitvoerende orde van de Obama-administratie, Deferred Action for Parents of Americans and Lawful Permanent Residents (DAPA), een goede eerste stap was. Hoewel deze in de federale rechtbanken werd geblokkeerd, zou het uitstel hebben verleend aan ongeautoriseerde volwassenen die sinds 2010 in de Verenigde Staten wonen en kinderen hebben die Amerikaanse burgers of wettige permanente bewoners zijn. DACA en DAPA zouden uitstel hebben verleend voor de helft van de undocumented. Uitstel van deportatie is geen volledige juridische status, maar met een meerjarige hernieuwbare werkvergunning en vrijstelling van deportatie zouden de programma's een grote stap zijn in het oplossen van het probleem van undocumented mensen in het land.

Zessna reflecteerde over de toekomst en zei: “Ik zou willen dat mensen vijftig jaar van nu weten dat onze immigrantengemeenschap veerkrachtig en hoopvol was. We waren gewoon gewone mensen die probeerden ons leven te leven. En we hadden ongelooflijke obstakels, maar we slaagden erin ons leven gelukkig te leiden.”

Wat is de Ware Identiteit van Immigratiebewegingen en Hun Leiders?

De vraag naar de identiteit en oorsprong van degenen die actief betrokken zijn bij anti-immigratiebewegingen roept interessante en soms ironische overwegingen op. Terwijl in sommige gevallen de identiteit van een persoon duidelijk is, blijft de afkomst van velen een dynamisch en vaak ongemakkelijk onderwerp van discussie. Dit geldt met name voor diegenen die zich fel uitspreken tegen immigratie, terwijl zij zelf, of hun voorouders, mogelijk afkomstig zijn van immigranten. Deze paradox kan zich voordoen in landen als de Verenigde Staten, waar etnische diversiteit en migratiegeschiedenis diep verweven zijn met de sociale en politieke structuren.

Interessant is bijvoorbeeld de vraag hoe de politici en invloedrijke figuren in de anti-immigratiebewegingen hun eigen afkomst zouden uitleggen. Zou de ontdekking dat ze zelf een aanzienlijk deel van hun genetische achtergrond uit andere landen of regio’s halen, hen in een existentiële crisis kunnen brengen? Er is een groeiende belangstelling voor genetische stamboomtesten, zoals AncestryDNA, die individuen helpen te ontdekken waar hun voorouders vandaan kwamen. Deze technologie heeft niet alleen de persoonlijke identiteit veranderd, maar ook de manier waarop mensen naar immigratie kijken. Misschien zou het voor veel politieke leiders in anti-immigratiebewegingen een schok zijn om te ontdekken dat ze zelf een groot percentage van hun afkomst uit landen komen die zij publiekelijk afwijzen.

Dit soort zelfontdekking kan niet alleen de persoonlijke gevoelens beïnvloeden, maar ook de politieke overtuigingen en standpunten van deze leiders. Het idee van een ‘zuivere’ of ‘originele’ nationale identiteit wordt steeds meer ondermijnd door de groeiende kennis over genetische diversiteit. Een politieke beweging die zich baseert op het idee van culturele en etnische homogeniteit lijkt steeds moeilijker vol te houden wanneer men zichzelf onderzoekt en beseft hoeveel verschillende invloeden zijn voorouders hebben meegemaakt. Dit roept vragen op over het idee van identiteit en de grenzen van nationalisme in de context van globalisering en migratie.

Naast deze vraagstukken is het belangrijk te begrijpen dat het discours rond immigratie in veel landen, waaronder de VS, vaak gebaseerd is op historische, sociale en economische dynamieken die verder gaan dan alleen genetische afkomst. In plaats van enkel naar de genetische achtergrond van de leiders te kijken, is het essentieel te begrijpen hoe zij en hun volgers de bredere context van immigratie en de uitdagingen die daarmee gepaard gaan, interpreteren. Sociale, culturele en economische factoren spelen een cruciale rol in de vorming van migratiepolitiek. Het idee dat immigratie alleen negatief of positief is, is te simplistisch. Immigratie is een complex en multidimensionaal proces dat niet alleen de direct betrokkenen beïnvloedt, maar ook de bredere samenleving en haar instituties.

De argumenten tegen immigratie worden vaak gepresenteerd vanuit een economisch perspectief, waarbij wordt gesteld dat immigranten een belasting vormen voor het sociale vangnet en de werkgelegenheid van inheemse burgers. Aan de andere kant wordt het belang van immigranten in het verrijken van de economie, het vervullen van vitale functies op de arbeidsmarkt en het versterken van de culturele diversiteit vaak over het hoofd gezien. De daadwerkelijke impact van immigratie op economieën is veel complexer dan vaak wordt gepresenteerd in populaire debatten. Economische analyses laten zien dat de meeste immigranten bijdragen aan de groei van de economie, hoewel de voordelen ongelijk verdeeld kunnen zijn.

Daarom zou het nuttig zijn om verder te kijken dan de eenvoudige narratieven van ‘ons versus hen’ die vaak worden gepropageerd in anti-immigratie retoriek. Het begrijpen van de historische context van immigratie, de voordelen die het kan bieden, evenals de culturele verrijking die het meebrengt, is cruciaal voor een completere kijk op dit onderwerp. Immigratie is niet alleen een kwestie van rechten en wetten, maar ook van waarden en het begrijpen van de veranderende wereld.

Hoe de Amerikaanse Immigratiecrisis de Samenleving Vormgeeft en Wat Er Nog Te Begrijpen Is

De complexe discussie rondom immigratie in de Verenigde Staten heeft geleid tot talrijke beleidsveranderingen en publieke debatten, die diep ingrijpen in zowel de economie als de sociale structuur van het land. De situatie wordt verder gecompliceerd door de uiteenlopende opvattingen over wetgeving, culturele integratie en economische impact. De vraag naar immigratiehervorming is een van de meest besproken kwesties van deze tijd, mede door de verschillende golven van immigranten die het land sinds zijn ontstaan hebben binnengetrokken.

Immigranten, ongeacht hun juridische status, hebben een fundamentele invloed gehad op de Amerikaanse samenleving. Dit geldt zowel voor de economie, waar zij de arbeidsmarkt aandrijven als voor de cultuur, waar zij bijdragen aan de diversiteit en complexiteit van de nationale identiteit. De term "DACA-ontvangers" – mensen die beschermd worden door het programma voor uitgestelde actie voor kinderpatiënten – heeft deze discussie verder gepolariseerd. Veel van deze ontvangers, vaak tweede generatie immigranten, hebben geen andere nationaliteit dan de Amerikaanse en zijn dus een integraal onderdeel geworden van de sociaal-economische structuur van het land.

Het programma zelf, geïnitieerd onder de regering Obama, heeft echter te maken met voortdurende juridische en politieke strijd. Terwijl veel voorstanders wijzen op de positieve impact van DACA-ontvangers, zoals hun bijdrage aan de belastinginkomsten en hun inzet op de arbeidsmarkt, wijzen tegenstanders op de juridische en nationale implicaties van het toestaan van een dergelijke bescherming zonder een duidelijk pad naar burgerschap. Dit brengt ons bij de fundamentele vraag: hoe moet de Verenigde Staten omgaan met deze mensen die bijdragen aan de samenleving, maar formeel geen recht hebben om te blijven?

Immigratiehervorming is dan ook een kritiek punt in dit debat. De hervormingen die de afgelopen decennia zijn voorgesteld, variëren van strengere grensbeveiliging tot het creëren van een duidelijker pad naar burgerschap voor zowel gelegaliseerde als niet-gelegaliseerde immigranten. De controverse over de zogenaamde "dreamers" heeft echter ook de bredere discussie over de Amerikaanse identiteit aangewakkerd. Immigranten worden vaak gezien als de ruggengraat van de Amerikaanse economie, vooral in sectoren zoals landbouw, technologie en gezondheidszorg, waar zij een belangrijke rol spelen. Tegelijkertijd zijn er zorgen over de culturele en sociale integratie van deze bevolkingsgroepen.

Naast de economische bijdragen en de culturele dynamiek van immigranten, is er de rol van de wetgeving en de handhaving. De Immigration and Nationality Act van 1965 veranderde bijvoorbeeld de manier waarop immigranten werden toegelaten tot het land en was bedoeld om een einde te maken aan de raciale voorkeuren die bestonden in het eerdere systeem. Het gevolg was een drastische verschuiving in de samenstelling van de immigrantenpopulatie, met name vanuit Latijns-Amerika en Azië. De huidige wetgeving, zoals de Illegal Immigration Reform and Immigrant Responsibility Act (IIRIRA) van 1996, speelt nog steeds een belangrijke rol in het reguleren van de immigratiepraktijken en -rechten van zowel legale als illegale immigranten.

De integratie van immigranten in de Amerikaanse samenleving is een ander cruciaal punt. Er is een duidelijke kloof tussen de ervaringen van eerste generatie immigranten en hun kinderen, die vaak worden beschouwd als de nieuwe "Amerikanen". De DACA-ontvangers bevinden zich in deze spagaat: ze hebben een Amerikaanse opvoeding gehad, spreken vaak beter Engels dan hun moedertaal, en hebben vaak geen andere nationale identiteit dan de Amerikaanse. Toch blijven zij zonder de officiële erkenning die hen het volledige burgerschap zou bieden.

Echter, de verhalen van immigranten zijn vaak niet alleen economisch van aard. De culturele en familiale bijdragen die zij leveren, moeten eveneens erkend worden. Het idee van de "Amerikaanse droom" is altijd gekoppeld geweest aan de belofte van kansen voor iedereen, ongeacht afkomst. Immigranten zijn niet alleen de arbeidskrachten van morgen, maar ook de dragers van culturele vernieuwing, die bijdragen aan de rijkdom van de Amerikaanse samenleving op vele niveaus.

Wat daarnaast vaak over het hoofd wordt gezien, is de impact van immigratie op de werkgelegenheid en de bredere samenleving. Er is vaak angst dat immigranten concurreren met de inheemse bevolking voor banen, vooral in een tijd van economische onzekerheid, zoals tijdens de Grote Recessie. Echter, studies wijzen erop dat immigranten eerder complementair zijn dan concurrerend in de Amerikaanse arbeidsmarkt. Ze nemen vaak de banen op zich die moeilijker door inheemse Amerikanen te vervullen zijn, zoals in de landbouw of in de laaggeschoolde industrie.

De politieke reactie op immigratie weerspiegelt de verdeeldheid binnen het land. Immigranten, vooral die zonder legale status, worden vaak gezien als een bedreiging voor de nationale veiligheid of als een last voor de openbare middelen. Dit perspectief wordt echter niet gedeeld door de meerderheid van de Amerikanen, die erkennen dat immigratie een onvermijdelijk en essentieel onderdeel is van de Amerikaanse identiteit.

Wat belangrijk is om te begrijpen, is dat de discussie over immigratie veel verder gaat dan de juridische en economische aspecten. Het raakt de fundamenten van nationale identiteit, sociale rechtvaardigheid en menselijke waardigheid. De keuze om te immigreren is vaak geen keuze, maar een noodzakelijkheid – gedreven door politieke, sociale of economische omstandigheden in het land van herkomst. De realiteit is dat de Verenigde Staten altijd een land van migranten is geweest, en het vermogen van de samenleving om deze nieuwe golven van immigranten te integreren, zal bepalend zijn voor de toekomst van het land.

Hoe Vliegen Vogels? De Wonderen van Migratie en Tuinieren voor Vogels
Hoe kwam het DACA-beleid tot stand en wat zijn de gevolgen?
Hoe Donald Trump zijn Stijl van Stellingname verschilt van andere Kandidaten