Wat Was de Ware Impact van McConnell's Poging om Obamacare te Vernietigen?

Op 17 juli gaf Mitch McConnell toe dat “de poging om de mislukte Obamacare onmiddellijk te vervangen, niet succesvol zou zijn.” In plaats daarvan vroeg hij de Senaat om de ACA nu te schrappen en in de komende twee jaar te werken aan een vervangend systeem. Dit idee was een schok voor velen; zou McConnell zijn mislukking nog erger maken door zijn partij te dwingen een stem uit te brengen die chaos zou veroorzaken in het zorgsysteem? Het leek een moment van totale nederlaag, maar McConnell verzamelde zijn krachten voor een allesomvattende aanval. Waarschijnlijk concludeerde hij dat hij geen andere keuze had. De Koch-broers en de netwerken van groepen die zij financierden, waren vastbesloten om de ACA te verwoesten, en zij vormden een belangrijke pijler van de Republikeinse donorbasis. Paul Ryan, een zwakke leider, had een wet door het Huis geramd, en Trump stond achter de Senaat om actie te ondernemen. McConnell, de sterkste leider van zijn generatie, was er niet van gediend zwakte te tonen. De omstandigheden leidden tot een dramatisch moment voor de Senaat en het land.

Desondanks liet McConnell zich niet ontmoedigen door McCain’s logica of moed. Hij bleef aandringen op het stemmen over verschillende versies van de afschaffing, telkens zonder het benodigde aantal van vijftig stemmen te behalen. Uiteindelijk leidde McConnell’s laatste poging, de ‘skinny repeal’, tot felle kritiek van verschillende senatoren. Het voorstel schafte de verplichting voor individuen en werkgevers om verzekering af te sluiten af, evenals enkele belastingen die de ACA financierden. Deze “skinny repeal” werd onmiddellijk afgedaan als een “ramp” en een “fraude” door Lindsey Graham, die verklaarde dat hij alleen zou instemmen als Paul Ryan beloofde dat het voorstel in de Huis niet geaccepteerd zou worden en dat de wetgeving uit de conferentie aanzienlijk anders zou zijn. Het Republikeinse zorgplan had zijn volledige cirkel doorlopen; het idee dat de Senaat het Huisvoorstel zou verbeteren was allang vergeten. Toch bleef McConnell rekenen op de vijftig stemmen die hij dacht te kunnen behalen.

Op donderdag 27 juli, een van de meest gedenkwaardige nachten in de Senaatsgeschiedenis, vond er een politieke beslissing van enorme betekenis plaats, gepaard met een moment van diepe emotionele kracht. John McCain, terminale hersenkanker, maar de doorslaggevende stem hebbend, kwam na middernacht naar de Senaat, sprak met verschillende collega’s en stemde uiteindelijk tegen de ‘skinny repeal’ door een duim naar beneden te steken. Daarmee voegde hij zich bij Susan Collins en Lisa Murkowski om McConnell te verslaan, met een 51-49 stemming tegen de herpeiling.

In werkelijkheid had McConnell gelijk: Trump had geen substantiële presidentiële leiderschap getoond in deze belangrijke strijd, een scherp contrast met de manier waarop Obama zich had ingezet voor de ACA. Maar McConnell had ook op een fundamentele manier gefaald tegenover Trump. De nieuwe president had behoefte aan de adviezen van de ervaren meerderheidsleider. McConnell had niet ingezien hoe moeilijk het was om eenmaal gegeven voordelen af te nemen. Hij had snel moeten begrijpen dat het onmogelijk was om vijftig van de tweeënvijftig Republikeinse senatoren te houden om de ACA af te schaffen en te vervangen. McConnell had elke belangrijke strategische beslissing genomen, en dus was zijn poging om de schuld naar Trump te verschuiven beschamend.

McConnell’s belangrijkste principe, dat hij in de Obama-jaren briljant had toegepast, was simpel: de partij in de macht wordt verantwoordelijk gesteld als er iets misgaat. Daarom had hij moeten zoeken naar een bipartijdige oplossing. Als een “fix” van de Obamacare populair zou blijken, zouden de Republikeinen de eer kunnen krijgen. Als het niet populair was, of als de premies en eigen bijdragen enorm zouden stijgen, zouden de Democraten de schuld krijgen. McConnell’s obsessie met het afschaffen van de ACA had hem verblind voor de politieke realiteit en de menselijke kosten, wat leidde tot overmoed.

Hoewel McConnell’s poging om de ACA af te schaffen een mislukking was, leerde het een duidelijke les over zijn vastberadenheid en bereidheid om geen enkele Senaatsnorm of -traditie te respecteren om zijn doel te bereiken. De strijd om Obamacare te beëindigen had de Republikeinen nog meer verdeeld, maar McConnell had inmiddels andere kansen in het vizier. Het enige wat zijn donorbasis kalmeerde na de mislukking van de zorgwet, was een massale belastingverlaging voor bedrijven en de rijkste Amerikanen.

Endtext

Hoe McConnell en de Republikeinen Omgingen met het Verkiezingsresultaat en de Wetgevende Strijd in 2020

In de nasleep van de verkiezingen in 2020 kwamen de Republikeinen voor een moeilijke opgave te staan. De spanningen tussen de verschillende fracties binnen de partij waren voelbaar, met name over de uitkomsten van de presidentsverkiezingen en de wetgevende agenda. Dit was een moment van politieke verwarring, waarin Mitch McConnell, de leider van de Republikeinen in de Senaat, zijn invloed moest inzetten om de partij op koers te houden. De gesprekken over de steun voor de COVID-19 stimuluspakket en de reacties op de verkiezingsuitslag zouden bepalend zijn voor het verloop van de politieke strijd in de daaropvolgende weken.

Een van de belangrijkste onderwerpen die de gemoederen hoog deed oplopen, was de houding van de Republikeinen ten aanzien van de mislukking van het Congres om meer steun voor de pandemie te leveren. Dit speelde met name een rol in de strijd in Georgia, waar de Republikeinen in de aanloop naar de speciale verkiezingen voor de Senaat geconfronteerd werden met scherpe kritiek vanwege hun onvermogen om verdergaande maatregelen te nemen. De Republikeinse senatoren David Perdue en Kelly Loeffler stonden zwaar onder druk van zowel hun kiezers als politieke tegenstanders.

Toen de wetgeving uiteindelijk op 20 december werd goedgekeurd, was het resultaat een pakket van 900 miljard dollar dat een cruciale rol zou spelen in het ondersteunen van de Amerikaanse economie in de nasleep van de pandemie. Het was het eerste substantiële federale stimuleringspakket sinds april en bevatte niet alleen noodsteun voor de meest getroffen groepen, maar ook onverwachte progressieve overwinningen, zoals het verbod op verrassingsziekenhuisrekeningen, uitbreiding van Pell Grants voor studenten met een laag inkomen, en het afschaffen van de langverwachte ban op het verstrekken van beurzen aan gedetineerden die een diploma wilden behalen.

McConnell’s pogingen om de Republikeinse fractie te verenigen in het accepteren van Biden’s overwinning stuitten op verzet, vooral van de meer rechtse vleugel van de partij. Republikeinen als Josh Hawley en Ted Cruz weigerden Biden als de wettige winnaar te erkennen, ondanks de juridische verliezen die Trump had geleden. Dit leidde tot een situatie waarin de partij zich niet alleen verdeeld had over de wetgeving, maar ook over de grondslagen van de democratische processen zelf.

Het was in deze context van verdeeldheid en politieke polarisatie dat McConnell’s leiderschap werd getest. Zijn vermogen om de partij samen te houden en door de storm te navigeren, werd op de proef gesteld. De Republikeinen bevonden zich in een paradoxale situatie: hoewel ze in staat waren om een wetgevend succes te boeken, werden ze tegelijkertijd geconfronteerd met de uitdagingen van het omgaan met de post-verkiezings verdeeldheid en de groeiende invloed van extreemrechtse stemmen binnen de partij.

Wat verderop in het proces van cruciaal belang zou blijken, was de bereidheid van de Republikeinen om zich aan te passen aan een nieuw politiek landschap, waarin de grenzen tussen traditionele conservatieve waarden en de retoriek van Donald Trump steeds vager werden. Dit zou niet alleen gevolgen hebben voor de richting van de Republikeinse Partij, maar ook voor de bredere politieke dynamiek in de Verenigde Staten in de komende jaren.

Endtext

Hoe De Republikeinse Partij Reacteerde op de Crisis en de Onzekerheden van de Amerikaanse Politiek

Lindsey Graham bleef zijn onafgebroken commentaren geven en waarschuwde McConnell dat de Republikeinse leiders zich moesten verzoenen met Trump. Toch bleef McConnell vasthouden aan het pad dat hij geloofde dat de grootste kans op succes voor de Republikeinen zou bieden. Hij wilde voorbeelden tonen aan kiezers dat de Republikeinen niet volledig obstructief waren. Bovendien geloofde hij dat wanneer Biden, Schumer en de Democraten worstelden, hij hen niet in de weg moest staan. In een boos en verdeeld land, dat bijna twee jaar COVID-19 achter de rug had, en waar de onvrede over de overheid recordniveaus bereikte, had de partij in de oppositie enorme voordelen. Grote wetgeving doorvoeren is enorm moeilijk; obstructie is altijd een veel eenvoudigere taak. Zoals Sam Rayburn uit Texas, waarschijnlijk de machtigste voorzitter van het Huis tot Nancy Pelosi, ooit zei: "Elke ezel kan een schuur afbreken, maar het kost een goede timmerman om er een te bouwen."

Op dezelfde manier hadden Biden en Schumer moeite om federale kieswetgeving door te voeren, omdat Manchin en Sinema zich bleven verzetten tegen het veranderen van de filibusterregel (of zelfs een smalle uitzondering voor kiesrechten). De twee Democraten kregen zo’n grote betekenis, omdat exact één Republikein – Lisa Murkowski – enige interesse toonde in het beschermen van het kiesrecht of de integriteit van het tellen van de stemmen. Susan Collins bijvoorbeeld bleef ongevoelig voor de golf van Republikeinse wetgeving die het stemrecht in negentien staten probeerde in te perken (inclusief pogingen om niet-partijdige verkiezingsfunctionarissen te vervangen door Trump-aanhangers) en om staatswetgevers in staat te stellen verkiezingsuitslagen ongeldig te verklaren. Collins vond dat de federale kieswetgeving die door de Senaat werd overwogen, zou neerkomen op een "massale federale overname van staatsverkiezingen" en niet noodzakelijk was omdat Maine schoon verkiezingen uitvoerde, waaronder het vroege gebruik van het innovatieve "rangstemmen". Dit was een teleurstellende reactie van een senator die zojuist herkozen was voor haar vijfde termijn in de Amerikaanse Senaat, met nationale verantwoordelijkheden en niet alleen de staatswetgever van Maine.

In een turbulente politieke omgeving was niets zeker, maar vanuit McConnell’s perspectief zouden Biden’s mislukkingen leiden tot Republikeinse overwinningen in de tussentijdse verkiezingen, die vrijwel altijd de partij in de oppositie bevoordeelden. Eén onzekere factor was de steeds meer gerichte en intensieve inspanningen van de House Select Committee om de aanval op het Capitool van 6 januari te onderzoeken. Hoewel McConnell het idee van een onafhankelijke commissie had geblokkeerd, reageerde Speaker Pelosi onbevreesd door een selecte commissie op te richten, haar goed te financieren en enige bipartijdige geloofwaardigheid te geven door twee Republikeinen in de commissie op te nemen die onwrikbare critici waren van Trump’s rol in de opstand: Liz Cheney uit Wyoming en Adam Kinzinger uit Illinois. Tegen december was het duidelijk dat de Select Committee, onder leiding van Benny Thompson uit Mississippi en mede-voorzitter Cheney, zeer serieus te werk ging en een grondig en zorgvuldig onderzoek uitvoerde. Het werk richtte zich niet alleen op de gebeurtenissen van 6 januari, maar ook op de weken en maanden die eraan voorafgingen, waarin Trump en zijn bondgenoten de "grote leugen" verspreidden dat de presidentiële verkiezingsresultaten illegitiem waren en acties ondernamen om het publieke vertrouwen in de overwinning van Biden te ondermijnen.

Het was steeds waarschijnlijker dat het rapport van de Select Committee een breedgedragen samenzwering zou onthullen om Donald Trump in het Witte Huis te houden, ondanks de overwinning van Joe Biden. Dergelijke bevindingen zouden de commissie kunnen leiden om het ministerie van Justitie strafrechtelijke verwijzingen aan te bevelen voor tal van mensen, waaronder Trump’s dichtstbijzijnde bondgenoten, Republikeinse leden van het Congres of zelfs de voormalige president zelf.

Het bleek dat McConnell zijn politieke strategieën in deze tijden van chaos perfect afstemde op de wisselende krachten in de Republikeinse partij, maar de uiteindelijke test zou altijd de vraag zijn of de resultaten die hij nastreefde zonder de invloed van Trump behaald konden worden.

Hoe Het Amerikaanse Rechtssysteem Politieke Spelingen Ondergaat: De Invloed van de Supreme Court en Gezondheidszorgwetgeving

Het politieke landschap van de Verenigde Staten is in de afgelopen decennia aanzienlijk veranderd, vooral in verband met de invloed van de rechtsstaat en de acties van de Supreme Court. Er is een groeiende bezorgdheid dat de rechters, die ooit werden gezien als onpartijdige bewakers van de wet, tegenwoordig vaak dienen als instrumenten in de politieke strijd. Dit is vooral zichtbaar in kwesties zoals de hervorming van de gezondheidszorg en de keuzes van de rechterlijke macht die door politieke agendas worden gestuurd.

De politieke dynamiek in de Amerikaanse politiek werd intens gevoeld tijdens de campagne van Donald Trump, waarbij hij zijn belofte deed om een "muur" langs de Mexicaanse grens te bouwen en de toegang van moslims tot de VS te beperken. Het idee van een "bepaalde muur" werd gepromoot als een manier om illegale immigratie en de vermeende dreiging van terrorisme tegen te gaan. Deze controversiële beleidsmaatregelen werden echter niet zonder enige kritiek ingevoerd. Veel van de politieke en juridische debatten die ontstonden, hadden te maken met de capaciteiten van de Amerikaanse rechterlijke macht om dergelijke maatregelen te controleren.

De strijd over de Affordable Care Act, ook wel bekend als Obamacare, bracht eveneens de onderlinge verhoudingen tussen politiek en recht in de schijnwerpers. Hoewel veel Republikeinen hadden beloofd de wet in te trekken, bleek het veel moeilijker dan verwacht om de wet daadwerkelijk te annuleren. De populistische steun voor de wet nam toe, wat zorgde voor een hernieuwde strijd binnen het Congres. Het conflict over de gezondheidszorg illustreert de verstrengeling van politieke belangen en het recht, waar de rechters in veel gevallen als beslissers fungeren over kwesties die verder reiken dan alleen juridische overwegingen.

In dit politieke klimaat werden de acties van de president vaak onderworpen aan juridische toetsing. De beslissing van Donald Trump om FBI-directeur James Comey te ontslaan, bijvoorbeeld, leidde tot een langdurig onderzoek naar de mogelijke Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen van 2016. Dit onderzoek leidde tot de benoeming van Robert Mueller als speciaal aanklager, wat de spanningen tussen de uitvoerende macht en de rechterlijke macht verder op de proef stelde. Het is duidelijk dat, in tijden van politieke polarisatie, de rechterlijke macht niet slechts een afwachtende partij is, maar een cruciaal element in het proces van politieke besluitvorming.

Het is belangrijk voor de lezer te begrijpen dat de invloed van de rechterlijke macht in de VS vaak niet gezien wordt als het strikt toepassen van de wet, maar als een politiek geladen proces. De juridische beslissingen van de Supreme Court kunnen het politieke landschap drastisch veranderen, zoals het geval was met de beslissing over de constitutionele legitimiteit van de Affordable Care Act. Dit benadrukt de realiteit dat de Amerikaanse rechtsstaat steeds meer wordt beïnvloed door politieke machtsverhoudingen, wat de vraag oproept of het systeem van checks and balances werkelijk werkt zoals bedoeld.