Hoe Andrew Jackson het Amerikaanse presidentschap veranderde: Van Redelijkheid naar Populisme

Andrew Jackson was een man die het Amerikaanse politieke landschap ingrijpend veranderde door zijn nadruk op de wil van de meerderheid en de afwijzing van de meer gematigde benadering van de Grondleggers. In tegenstelling tot de visie van leiders als Alexander Hamilton, James Madison en George Washington, die pleitten voor een gecontroleerde representatie en bescherming tegen de tirannie van de meerderheid, was Jackson ervan overtuigd dat de wil van het volk centraal moest staan in het regeringsbeleid. Hij geloofde dat de obstakels voor meerderheidstheorie, zoals het kiescollege, een pervertering van het principe waren dat "er zo min mogelijk obstakels mogen zijn voor de vrije werking van de publieke wil."

Het systeem van de Grondleggers was bedoeld om representatie te filteren en de mogelijkheid van staatsmanschap te waarborgen. Jackson, daarentegen, bouwde verder op de ideeën van Thomas Jefferson, waarbij hij het presidentschap omvormde tot de stem van het volk. Dit verminderde de ruimte voor staatsmanschap, omdat de president niet langer werd gezien als een rationele bemiddelaar van het publieke belang, maar als een vertolker van de wensen van de meerderheid.

Jackson’s visie was niet zonder basis in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Hij beschouwde de federale overheid vaak als een instelling die werd gekaapt door een kleine bevoorrechte klasse die haar macht misbruikte om de meerderheid te onderdrukken. Dit wantrouwen werd verder aangewakkerd door zijn verlies van de verkiezingen van 1824 aan John Quincy Adams, die Jackson beschuldigde van een ‘corrupt akkoord’ met Henry Clay, de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden. Jackson beschouwde dit verlies als een persoonlijke belediging, en zijn retoriek tegen de elite werd versterkt door zijn overtuiging dat hij door de corrupte gevestigde orde was benadeeld.

De verkiezingen van 1824 en 1828 markeerden een keerpunt in de Amerikaanse politiek. Jacksons overwinning in 1828 werd niet alleen gezien als de triomf van het volk over de elite, maar ook als de bevestiging van de verschuiving van een constitutionele republiek naar een populistische democratie. Het was niet langer het constitutionele systeem dat de verkiezing van een president legitimeerde, maar de keuze van het volk, zoals deze werd uitgedrukt in de populaire stemming.

Hoewel sommige van Jackson's bezorgdheden over de bank legitiem waren, werden ze vaak gekleurd door zijn paranoia en anti-elitisme. De Nationale Bank had inderdaad bepaalde corruptieproblemen, maar haar rol in de economie was niet eenduidig negatief. Jacksons krachtigste argumenten tegen de bank waren, echter, doordrenkt van een overdrijving die typerend is voor de retoriek van populisten: de bank was niet slechts een financiële instelling, maar een “monster” dat de vrijheid van het volk bedreigde.

In de erfenis van Andrew Jackson ligt een diepgaande verandering in de aard van het Amerikaanse presidentschap. Het presidentschap van populaire instemming, zoals het door Jackson werd gepromoot, verplaatste de nadruk van het staatsmanschap naar het luisteren naar de massa. Dit betekende een radicale verschuiving van de idee van een president als een rationele leider die het algemene welzijn bevorderde naar een president die als de stem van de meerderheid werd gezien. Dit had diepe gevolgen voor de Amerikaanse politiek en leidde tot de opkomst van een meer gepolariseerde en emotioneel geladen politieke cultuur, waarin retoriek vaak de overhand had boven feiten en redeneringen.

Hoe Richard Nixon en Gerald Ford de Amerikaanse Presidentschap Hervormden

De ambtstermijn van Richard Nixon als president markeerde een periode van diepe verdeeldheid en een crisis van vertrouwen in de Amerikaanse regering. Zijn geheime en vaak onethische praktijken, zoals het creëren van valse opiniepeilingen om zijn tegenstanders te ondermijnen en het gebruik van het Witte Huis als een machtsinstrument voor politieke manipulatie, deden de reputatie van het presidentschap ernstig beschadigen. Nixon had geen respect voor de wet, en zijn obsessie met vijanden en de politiek van verdeeldheid brachten de Amerikaanse democratie in gevaar. Zijn misbruik van de macht, vergeleken met eerdere presidenten zoals Franklin Roosevelt en Lyndon Johnson, was des te schadelijker omdat het zijn eigen land ondermijnde. Het culminerende moment van deze corruptie kwam in de Watergate-affaire, die leidde tot Nixons ontslag en het begin van een nationale rehabilitatie van de politieke macht van de president.

Ford had echter niet het voordeel van een verkiezingsoverwinning. Hij was nooit gekozen als president, maar had de functie alleen gekregen door de bijzondere omstandigheden van de Twintigste Amendement, en zijn populariteit was snel gedaald, vooral na zijn besluit om Nixon te pardonneren. Dit besluit werd door velen als een daad van politieke opportunisme gezien, maar het was een moedige poging om de breuk in de nationale psyche te genezen. Het herstel van vertrouwen in de politieke instellingen vereiste meer dan alleen het negeren van de Watergate-schandalen; het vereiste een nieuwe benadering van de relatie tussen het Witte Huis en het Congres.

Deze aanpak heeft de Amerikaanse presidentiële macht in de na-Nixon-periode op een unieke manier geconsolideerd. Ondanks zijn gebrek aan de "charisma" die sommige van zijn voorgangers kenmerkten, stond Ford vast in het beschermen van de rechten van de uitvoerende macht en gaf hij een voorbeeld van hoe stabiliteit en rechtschapenheid boven persoonlijke ambitie moesten worden gesteld.

Het is belangrijk om te begrijpen dat de veranderingen die door Ford werden doorgevoerd niet simpelweg een reactie op de misstanden van de vorige administratie waren, maar een bewuste keuze om de basisprincipes van de Amerikaanse grondwet te herwaarderen. De natie stond op het punt van instorten door de politieke verregaandheid van de Watergate-affaire en de daaropvolgende schandalen, maar Ford begreep dat het herstel niet zou komen door het breken van meer politieke normen, maar door terug te keren naar de grondslagen van een constitutionele en verantwoorde regering.