De aankondiging van president Obama op 15 juli 2012, die de deportatieregels zou versoepelen voor jonge, ongeautoriseerde immigranten, bracht een golf van emoties met zich mee voor velen van hen. Jazmin, een van de Dreamers, ontving het nieuws met een mengeling van vreugde, opluchting, hoop, ongeloof, voorzichtigheid en wantrouwen. Het programma, dat bekend staat als DACA (Deferred Action for Childhood Arrivals), werd geïntroduceerd als een uitvoerende actie, gebaseerd op administratieve discretie, waarmee de president de mogelijkheid kreeg om prioriteiten te stellen in de handhaving van immigratiewetten. Het was een tijdelijke oplossing voor jongeren die als kinderen naar de Verenigde Staten waren gebracht, en voor wie de deportatie simpelweg onlogisch leek. Deze jongeren hadden geen keuze gehad in de illegale migratie van hun ouders en hadden geen criminele activiteiten gepleegd.

Het doel van DACA was om een praktische benadering te bieden voor een groep die feitelijk geen misdaad had gepleegd, maar die toch in een kwetsbare juridische situatie verkeerde. De gedachte was dat de overheidsmiddelen beter besteed zouden kunnen worden aan de deportatie van criminelen in plaats van deze jonge mensen, die geen verantwoordelijkheid droegen voor de situatie waarin ze zich bevonden. De Obama-administratie stelde dat de overheid zich zou moeten richten op de arrestatie van criminele immigranten, en daarmee werd een recordaantal ongeautoriseerde immigranten gedeporteerd, veelal zware criminelen.

Na de komst van de Trump-administratie werden deze beleidslijnen echter drastisch veranderd. Trump nam een hardere positie in, met beloften zoals het bouwen van een muur langs de Mexicaans-Amerikaanse grens, het beëindigen van visa voor gezinshereniging, het stopzetten van het loterijsysteem voor groene kaarten en het halveren van visa voor hooggeschoolde werkers. Op 5 september 2017 ondertekende president Trump een uitvoerend bevel om de eerdere uitvoerende acties van Obama, waaronder DACA, te beëindigen. Dit resulteerde in onzekerheid voor honderdduizenden Dreamers, die hun tijdelijke bescherming riskeerden te verliezen.

Het is belangrijk om te begrijpen dat DACA, hoewel het geen oplossing was voor de bredere immigratiekwestie, een cruciaal vangnet bood voor een specifieke groep jonge mensen. Deze groep werd vaak gekarakteriseerd door hun grote ambities om zich in de Amerikaanse samenleving te integreren, hun onderwijs af te maken en hun bijdrage te leveren aan de economie. Sinds de invoering van DACA in 2012 hebben ongeveer 800.000 jongeren bescherming gekregen tegen deportatie, wat hen de mogelijkheid gaf om werk te vinden en een sociaal netwerk op te bouwen. Het aantal DACA-ontvangers fluctuëerde echter, aangezien duizenden hun status verloren door het niet verlengen van hun vergunningen of door het verkrijgen van een andere juridische status, zoals een groene kaart.

De statistieken zijn belangrijk, maar ze zeggen slechts een deel van het verhaal. Terwijl het aantal Dreamers in de loop der jaren fluctuëerde, blijkt uit onderzoek van het Migration Policy Institute en het Pew Research Center dat de meerderheid van de DACA-ontvangers jonge Latino's zijn, met een gemiddelde leeftijd van 24 jaar. Twee derde van de DACA-deelnemers is 25 jaar of jonger, en het overgrote merendeel is ongehuwd. Het merendeel van hen arriveerde in de Verenigde Staten als minderjarigen, met een gemiddelde leeftijd van 6,5 jaar bij aankomst. Deze jongeren, die nu de kans hebben om onderwijs af te maken en werk te vinden, vormen een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse arbeidsmarkt en samenleving.

De vraag rijst echter: wat gebeurt er als DACA wordt beëindigd? Het beëindigen van het programma heeft brede gevolgen, niet alleen voor de betrokkenen, maar ook voor de samenleving als geheel. Het aantal Dreamers dat wordt gedeporteerd zou aanzienlijk kunnen toenemen, en de economie kan verliezen lijden door het verlies van deze jonge, hoogopgeleide werkers. Het is belangrijk te begrijpen dat DACA meer was dan alleen een tijdelijke bescherming. Het was een stap naar integratie voor een generatie die weinig tot geen invloed had gehad op de manier waarop ze in de Verenigde Staten terechtkwamen.

De wetgevende voorstellen die werden gepresenteerd om Dreamers een pad naar legaliteit te bieden, variëren aanzienlijk. Sommige voorstellen bieden Dreamers een tijdelijke verblijfsstatus, terwijl andere hen een kans bieden op permanente verblijfsstatus en uiteindelijk het staatsburgerschap. Het is een proces van meerdere fasen: de eerste fase vereist het voldoen aan de minimale leeftijd en verblijfsvereisten, gevolgd door de tweede fase waarin Dreamers zich moeten kwalificeren voor een tijdelijke verblijfsstatus. Pas in de derde fase zouden ze een legale permanente status kunnen verkrijgen. Het aantal Dreamers dat door deze wetten geholpen zou kunnen worden, varieert sterk, afhankelijk van de specifieke vereisten van elk voorstel.

Het debat over DACA gaat verder dan enkel de juridische en economische gevolgen. Het raakt ook aan bredere maatschappelijke vragen over wat het betekent om Amerikaans te zijn en wie recht heeft om deel uit te maken van de samenleving. Voor velen van de DACA-ontvangers gaat het niet alleen om werk of onderwijs, maar om hun gevoel van identiteit en toekomst. Deze jongeren zien de Verenigde Staten als hun thuis, het enige land dat ze echt kennen, en zij beschouwen zichzelf vaak niet als immigranten, maar als Amerikanen.

Het beëindigen van DACA zou niet alleen deze individuen raken, maar ook de bredere samenleving die van hun bijdragen afhankelijk is. De effecten zouden niet onmiddellijk zichtbaar zijn, maar de kosten van een dergelijk besluit zouden zich op lange termijn manifesteren in termen van verlies van menselijk kapitaal, economische productiviteit en sociale stabiliteit.

Hoe DACA het Leven van Studenten Beïnvloedt en Wat het Betekent voor de Toekomst

Luis vertelde over zijn gevoelens van empathie voor zijn studenten, in het bijzonder voor degenen die zonder papieren in de Verenigde Staten zijn. Hij sprak over de zware gevolgen die de beslissing van de Arkansas Board of Higher Education in 2008 had voor de undocumented jeugd, die toen niet langer in-state collegegeld konden betalen. Dit betekende dat zij drie keer zoveel moesten betalen als reguliere studenten, wat hen effectief uitsloot van het hoger onderwijs. “Hoger onderwijs is niet voor iedereen,” zei Luis, “als het niet openstaat voor iedereen, reproduceert een openbare universiteit slechts privilege en laat het mensen achter.”

Het was niet alleen de financiële barrière die hem zorgen baarde, maar ook de emotionele toll die dit had op zijn studenten. Ze leven in constante angst. Een verkeersstop kan het einde betekenen van hun leven zoals zij het kennen: deportatie naar een land waarvan ze zich nauwelijks meer herinneren. Wat betekent het om te leven in de schaduw, illegaal werk te verrichten en behandeld te worden als een crimineel? “Ik kan me zo’n situatie niet voorstellen,” zei Luis. Toch herinnerde hij zich de tijd nadat DACA (Deferred Action for Childhood Arrivals) was aangekondigd, waarin zijn studenten hun blijdschap deelden over het verkrijgen van een sociaal zekerheidsnummer of hun rijbewijs.

De impact van DACA was duidelijk in de klas. Vooral de studenten die Spaans als erfgoedtaal hadden, begonnen hun autobiografieën te schrijven. Ze vertelden hun verhalen over hoe ze in de VS terecht waren gekomen, over de levens die zij hier hadden opgebouwd, en vooral over het gevoel dat ze ‘niet helemaal Amerikaans’ waren. Ze voelden zich vaak als in een soort limbo, zonder rechten en zonder de mogelijkheid om volledig deel te nemen aan de samenleving. Ondanks dat veel van hen uitmuntende studenten waren, konden ze geen beurzen of leningen krijgen. De nieuwe staatspolitiek, waarbij een sociaal zekerheidsnummer nodig was om zich aan te melden bij de University of Arkansas, maakte hun toegang tot hoger onderwijs praktisch onmogelijk. De kosten van het collegegeld stegen voor hen van $20.000 naar $30.000 tot $40.000, net als voor internationale studenten, waardoor de meeste van hen niet meer konden betalen om te studeren.

Luis herinnerde zich een specifiek geval van een student die slechts vijf vakken van haar diploma verwijderd was, maar niet in staat was om te gradueren vanwege de extra kosten van het collegegeld. Haar moeder werkte in de dienstensector, en het idee om $10.000 extra bij elkaar te krijgen, was voor hun familie onhaalbaar. Wat zou er in maart gebeuren, vroeg Luis zich af, na de aankondiging van het stoppen van DACA? Hij geloofde niet dat het politiek haalbaar zou zijn om zoveel succesvolle studenten te deporteren, die nu naar de universiteit gingen, hun diploma's haalden en zelfs in graduate school zaten. Toch hoopte hij dat het Congres een compromis zou vinden, gebaseerd op zijn vertrouwen in de democratie en de kracht van verkiezingen. “Studenten kunnen niet stil blijven,” zei hij. “Ze hebben een privilege, en met dat privilege komt de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat de deur open blijft en niet gesloten wordt door onrecht.”

Luis stelde voor om een wetgeving door te voeren die vergelijkbaar was met het amnestieprogramma voor undocumented mensen tijdens de regering van Reagan of het waarheids- en verzoeningsproces na de burgeroorlogen in Afrika en Centraal-Amerika. Hij noemde dit “transitionele gerechtigheid”. In plaats van de rechten van de mensen te ontkennen, zou er een raamwerk moeten komen om het proces te reguleren, recht te doen aan de families en de kinderen niet langer te straffen.

Deze kwesties zijn niet alleen relevant voor de studenten zelf, maar voor de hele samenleving. De verhalen van de Dreamers, de jongeren die zonder papieren in de VS zijn, weerspiegelen niet alleen de uitdagingen waarmee zij geconfronteerd worden, maar ook de bredere problematiek van immigratie en sociale rechtvaardigheid in de Verenigde Staten. De negatieve invloed van politiek en beleid op hun kansen om zich volledig te ontwikkelen als leden van de maatschappij, herinnert ons aan de fundamentele kwesties van rechtvaardigheid en gelijkheid.

DACA heeft onmiskenbaar positieve veranderingen teweeggebracht. Gedurende de jaren na de aankondiging van DACA, zijn duizenden jongeren met tijdelijke bescherming door het programma in staat geweest hun studies af te maken, werk te vinden en hun bijdrage te leveren aan de economie en gemeenschap. Velen zijn inmiddels actief in hun gemeenschappen, vaak als leiders, en hebben gezinnen gesticht en huizen gekocht. Toch blijft de onzekerheid rond hun status, zoals blijkt uit de angst en de emoties die studenten na de aankondiging van 5 september 2017 doormaakten, een constante uitdaging.

In de toekomst moet er naar oplossingen worden gezocht die de onzekere positie van undocumented jongeren in de VS verhelpen. Dit vraagt om een structurele aanpak, die verder gaat dan tijdelijke maatregelen en ervoor zorgt dat ze een pad naar burgerschap krijgen, waarbij hun bijdragen en rechten erkend worden. Het is duidelijk dat de politiek zich moet aanpassen aan de werkelijkheid van de samenleving, die steeds meer afhankelijk is van de inzet en het talent van deze jongeren. Zolang deze zaken niet goed worden opgelost, blijven de grenzen van ‘wie mag Amerikaans zijn’ onduidelijk en onterecht voor velen.

Hoe worden geheime kluizen ontrafeld ondanks ogenschijnlijke ondoordringbaarheid?
Wat is de impact van post-truth op vertrouwen in media, sport en politiek?
Hoe Filterbubbels de Waarheid Vervormen en Hoe Je Ze Herkent
Hoe beïnvloeden mesoscopische metingen de elektrische weerstand in nanosystemen?
Wat zijn de voorwaarden voor het bestaan en de uniciteit van oplossingen voor twee-punt randwaardeproblemen in fractale differentiaalvergelijkingen?