Hoe Tabellen in Tableau Verbinden en Relaties Beheren

In Tableau is het belangrijk om niet alleen gegevens te verbinden, maar ook de relaties tussen verschillende gegevensbronnen effectief te beheren om een solide datamodel te bouwen. Hoewel Tableau meestal goed in staat is om relaties tussen gegevensbronnen te herkennen op basis van overeenkomende veldtypen, kan het in sommige gevallen nodig zijn om deze relaties handmatig te bewerken. Dit komt doordat Tableau niet altijd in staat is om perfect overeenkomende velden te vinden, vooral als de gegevens slecht zijn gelabeld of als de veldnamen niet exact overeenkomen, inclusief de hoofdletters.

1. Selecteer de velden die je wilt aanpassen tussen de twee tabellen.

2. Kies uit de twee vervolgkeuzelijsten de naam van het veld waarmee je een paar van overeenkomende velden wilt maken.

3. Herhaal deze stappen om meerdere veldparen te maken voor de relaties tussen de tabellen.

Soms detecteert Tableau geen beperkingen, wat kan gebeuren wanneer gegevens slecht zijn gelabeld. Dit komt voor in het voorbeeld van het dataset van de 'Top 300 Universiteiten', waar je de velden zoals 'Name' moet koppelen aan 'name', ondanks dat de veldnamen hetzelfde lijken. In dit soort gevallen kan er een many-to-many relatie ontstaan, wat kan leiden tot het verlies van referentiële integriteit.

Een ander veelvoorkomend probleem is het verkeerd omgaan met hoofdletters in veldnamen. Tableau maakt geen onderscheid tussen bijvoorbeeld 'Name' en 'name', hoewel dit voor jou als gebruiker cruciaal kan zijn. Wanneer dit gebeurt, kan het model in Tableau onbedoeld een referentieprobleem veroorzaken. Dit gebeurt vaak bij gegevenssets die niet goed zijn voorbereid en waarbij de veldnamen variëren. Het is belangrijk om dit te corrigeren door de juiste koppelingen te maken, omdat Tableau een flexibele benadering van deze relaties biedt.

Wanneer je tabellen verplaatst, kan dit de relaties tussen de tabellen beïnvloeden. Stel je voor dat je de tabel 'Pak Top 100 Universiteiten' verplaatst en deze naast de 'Asia Top 100 Universiteiten' plaatst. Dit zou kunnen leiden tot een betere relatie tussen de gegevens, vooral als je nieuwe verbanden wilt leggen tussen velden die logisch beter aansluiten. Je kunt een tabel naar een andere locatie slepen om de relatie te herstructureren. Een andere manier is om met de rechtermuisknop op de tabel te klikken en vervolgens de optie 'Verplaatsen naar' te selecteren om de nieuwe locatie in te stellen.

Als je besluit dat een tabel in de relatie niet relevant is, kun je deze eenvoudig verwijderen. Het verwijderen van een tabel heeft effect op alle gekoppelde relaties die met die tabel verbonden zijn. Wanneer je een tabel verwijdert, zorgt Tableau ervoor dat de gegevensstructuur opnieuw wordt ingedeeld, afhankelijk van de verwijderde tabel. Dit betekent dat je ook de relatie tussen de resterende tabellen zult moeten herzien.

Naast het beheren van relaties, kan het gebruik van joins in Tableau soms noodzakelijk zijn om gegevens te combineren, vooral als je specifieke filtering of aanpassing van gegevens wilt uitvoeren. Een join is een techniek waarmee gegevens uit verschillende tabellen worden samengevoegd in één enkele tabel. Dit kan echter leiden tot redundante gegevens, en soms kunnen waarden zelfs null of leeg zijn. Daarom is het cruciaal om de juiste type join te kiezen op basis van je data-analysebehoeften.

In Tableau zijn er vier hoofdtypen van joins die het meest worden gebruikt: left, right, inner, en full outer joins. Elk van deze types heeft zijn specifieke toepassingen, afhankelijk van hoe je gegevens wilt combineren. Een left join bijvoorbeeld, combineert gegevens uit de linker tabel met bijbehorende gegevens uit de rechter tabel. Een right join doet het omgekeerde. Een inner join haalt alleen de overeenkomende gegevens op uit beide tabellen, terwijl een full outer join alle gegevens uit beide tabellen teruggeeft, inclusief de niet-overeenkomende rijen.

Bij het instellen van joins moet je join-clausules configureren om aan te geven welke velden overeenkomen tussen de tabellen. Dit kan met een eenvoudige gelijkheid (bijvoorbeeld Name = Name) of met meer complexe voorwaarden zoals ongelijkheid, groter dan of kleiner dan. Tableau ondersteunt verschillende operatoren voor het definiëren van join-clausules, wat je helpt om zeer gedetailleerde en flexibele relaties tussen tabellen te creëren.

Naast het kiezen van het juiste type join, is het belangrijk om de impact van joinen op de gegevensintegriteit te begrijpen. Joins kunnen leiden tot 'null' waarden wanneer er geen overeenkomende rijen in een van de tabellen zijn. Dit is een veelvoorkomend probleem bij het combineren van gegevens uit verschillende bronnen, vooral als deze bronnen verschillende gradaties van volledigheid of nauwkeurigheid hebben.

Bij het beheren van complexe relaties tussen tabellen, is het essentieel om een goed begrip te hebben van de relaties en joins die je gebruikt. Als de gegevens slecht zijn voorbereid of als de relaties niet goed zijn ingesteld, kunnen de analyses die je uitvoert onnauwkeurig of misleidend zijn. Het is dus van groot belang om zorgvuldig te werk te gaan bij het instellen van relaties en joins, en om ervoor te zorgen dat je het juiste type gegevensstructuur gebruikt voor de specifieke analyse die je wilt uitvoeren.

Hoe Interactieve SQL en Geïntegreerde SQL Werken binnen Database-applicaties

Interactieve SQL is een krachtig hulpmiddel dat de gebruiker in staat stelt direct SQL-opdrachten in te voeren in een databasebeheersysteem (DBMS) zoals SQL Server, Oracle of DB2. Dit stelt de gebruiker in staat om een database vanaf nul op te bouwen, te vullen met gegevens en deze vervolgens te bevragen. Hoewel interactieve SQL volledige controle biedt over de database, kent deze methode enkele nadelen die het gebruik ervan in een echte applicatiecontext kunnen bemoeilijken. Ten eerste kan het handmatig invoeren van SQL-opdrachten via het toetsenbord repetitief en tijdrovend worden. Ten tweede vereist het werken met SQL een specifieke kennis van de taal, die niet iedereen bezit. De meeste mensen die met databases werken, zijn namelijk niet bekend met SQL, laat staan dat ze het effectief kunnen gebruiken.

Hoewel deze aanpak voordelen biedt, is het combineren van SQL met een hosttaal zoals C of Java niet zonder uitdagingen. SQL is fundamenteel anders dan de meeste programmeertalen, omdat het niet-proceduraal is. In tegenstelling tot procedurele talen, waarbij programma's stap voor stap instructies uitvoeren en gegevens rij voor rij verwerken, handelt SQL met sets van gegevens in één keer. Dit verschil in aanpak vereist dat programmeurs hun denkstijl aanpassen wanneer ze SQL voor het eerst gebruiken als hulpmiddel voor gegevensmanipulatie en -opvraging.

Daarnaast bestaat er vaak een incompatibiliteit tussen de datatypen die SQL en de hosttaal ondersteunen. Elke programmeertaal heeft zijn eigen datatypes, die mogelijk niet overeenkomen met de datatypes die door SQL worden erkend. Dit kan problematisch zijn wanneer je probeert berekeningen uit te voeren op gegevens die via SQL uit een database zijn opgehaald. Gelukkig biedt SQL de mogelijkheid om datatypes om te zetten met de CAST-opdracht, waarmee deze incompatibiliteit meestal gemakkelijk opgelost kan worden.

Een van de meest populaire manieren om SQL in applicaties te integreren, is door gebruik te maken van embedded SQL. Dit houdt in dat SQL-opdrachten rechtstreeks in een andere programmeertaal worden ingevoegd, bijvoorbeeld in C, C++ of COBOL. Deze talen zijn ideaal voor het creëren van de gebruikersinterface van een applicatie: ze kunnen formulieren genereren, rapporten formatteren, berekeningen uitvoeren en alles wat SQL zelf niet kan doen. De SQL-opdrachten komen echter pas aan bod wanneer de applicatie interactie moet hebben met de database, bijvoorbeeld om gegevens op te halen of bij te werken.

Embedded SQL biedt de voordelen van zowel de hosttaal als SQL: de hosttaal handelt de gebruikersinterface en andere logica af, terwijl SQL zich richt op de interactie met de database. De implementatie vereist echter enige extra stappen. Omdat de hosttaalcompiler SQL-code niet herkent, wordt er vaak gebruik gemaakt van een precompiler om de SQL-opdrachten voor te verwerken, voordat ze door de hosttaalcompiler worden geanalyseerd. Dit proces kan het debuggen bemoeilijken, aangezien de hosttaaldebugger geen SQL-instructies begrijpt. Dit maakt de ontwikkeling van applicaties met embedded SQL soms complex, vooral in de fase van foutopsporing.

In sommige gevallen is de ondersteuning voor embedded SQL echter verminderd of zelfs verwijderd uit moderne softwareversies. Bijvoorbeeld, in SQL Server 2008 werd embedded SQL gedepriveerd, wat betekent dat het nog steeds aanwezig was, maar mogelijk niet in latere versies van de software zou worden ondersteund. Softwareleveranciers raden daarom aan om verouderde functies te vermijden bij de ontwikkeling van nieuwe applicaties.

Voor een beter begrip van het gebruik van embedded SQL is het nuttig om te kijken naar een voorbeeld in de praktijk. In een C-codefragment dat is geschreven met Oracle's Pro*C-dialect, kunnen we zien hoe SQL-opdrachten worden geïntegreerd. Het fragment toont een applicatie die wordt gebruikt om de salaris- en commissie-informatie van een werknemer bij te werken. De SQL-opdrachten worden netjes ingekapseld in de C-code met de EXEC SQL-directive, wat de hosttaalcompiler aangeeft om de opdracht naar het DBMS door te sturen voor verwerking.

Naast de voordelen van het combineren van een programmeertaal en SQL, is het van belang om op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen in de softwarewereld. Hoewel embedded SQL momenteel nog steeds een gangbare praktijk is, kan het in de toekomst steeds minder gebruikelijk worden door veranderingen in softwaretools en -frameworks. Het is essentieel dat ontwikkelaars niet alleen begrijpen hoe embedded SQL werkt, maar ook hoe ze alternatieve methoden kunnen gebruiken om met databases te communiceren, zoals object-relationele mapping (ORM) of moderne API-gebaseerde benaderingen.