Czy Trump naprawdę bał się WrestleManii?

Historia „Bitwy Miliarderów” podczas WrestleManii XXIII to fascynujący przykład zderzenia dwóch światów – rozrywki sportowej i spektaklu medialnego – z udziałem Donalda Trumpa i Vince’a McMahona. Kulisy tej rywalizacji ujawniają wiele o sposobie, w jaki WWE operuje narracjami, emocjami tłumu i granicami rzeczywistości.

Pierwsze pojawienie się Donalda Trumpa w ringu zostało zakłócone przez błąd techniczny – brak mikrofonu. McMahon, znany z impulsywnego charakteru, zareagował zgodnie ze swoim scenicznym wizerunkiem, co tylko spotęgowało napięcie. Gdy Trump w końcu przemówił, nie omieszkał znieważyć Rosie O’Donnell, nazwawszy ją „brzydką” – publiczność zareagowała entuzjastycznie. Choć Trump wydawał się powściągliwy, wcześniejsze jego komentarze o O’Donnell – nazwanie jej m.in. „przegrywem”, „degeneratką” i „grubą Rosie” – wciąż wisiały w powietrzu.

Kulminacja nastąpiła, gdy Trump rzucił McMahonowi wyzwanie – nie bez autopromocji („Jestem wyższy, przystojniejszy, silniejszy”). McMahon, symulując kontuzję miednicy, zaproponował, by obaj miliarderzy wybrali reprezentantów wśród wrestlerów. Pomysł nie spotkał się z aplauzem, dlatego Trump zaproponował stypulację bardziej radykalną: przegrany zostaje ogolony na łyso. McMahon, pod presją tłumu i medialnego potencjału, ostatecznie się zgodził.

WWE musiało jednoznacznie zaznaczyć, że mimo daty wydarzenia (1 kwietnia), stypulacja „hair vs hair” jest autentyczna. Trump miał tego świadomość – przyznał w jednym z wywiadów, że wielu ludzi chciałoby zobaczyć go ogolonego, choć sam nie miał problemu ze swoją fryzurą. McMahon zapowiedział, że w razie wygranej wyrwie Trumpowi włosy ręką, używając tępych nożyczek – słowa te rozbudziły wyobraźnię publiczności.

W WWE takie starcia były jednak rzadkością. Brutus „The Barber” Beefcake wykorzystał motyw fryzjerski jako część swojego wizerunku, lecz nie był to element mainstreamowych fabuł federacji. Tym razem jednak, dla widowiska tej skali, wszystko zostało podporządkowane jednej idei: ktoś z milionerską twarzą miał zostać pozbawiony włosów na oczach milionów.

Za kulisami rozważano różne zestawi

Jakie były konsekwencje próby wejścia Vince’a McMahona i Donalda Trumpa w świat sportów walki i show biznesu pod koniec lat 80.?

Słynny skecz z udziałem wrestlingowych zawodniczek GLOW, w którym w tle pojawiało się Trump Castle, ukazywał ich przygotowania do wyjątkowej randki z Donaldem Trumpem. Atmosfera była pełna humoru i fantazji, a same zawodniczki wyrażały swoją chęć uczestnictwa w tym wydarzeniu, nawet kosztem pracy w hotelu. Te spotkania nie tylko wpisały się w popularną kulturę, ale także zapoczątkowały dalszą współpracę – GLOW ponownie pojawiło się w Trump Castle już kilka dni później, na tle ważnego wydarzenia wrestlingowego WrestleMania.

Vince McMahon, widząc sukcesy Trumpa w branży hazardowej i sportowej w Atlantic City, postanowił spróbować sił w boksie, organizując w Las Vegas walkę z udziałem legendarnego Sugar Raya Leonarda. Jednak przedsięwzięcie to okazało się komercyjną porażką – mimo obecności gwiazd, hala na 15 tysięcy miejsc została wypełniona tylko w około jednej trzeciej. Donald Trump, obecny na wydarzeniu, wyraził sympatię do Las Vegas i przekonanie, że mógłby tam stworzyć najwspanialsze miejsce rozrywki, co świadczy o jego wizjonerskim podejściu do branży rozrywkowej.

McMahon nie zraził się jednak tym niepowodzeniem i kontynuował próby zaistnienia w boksie, współpracując ponownie z Leonardem na kolejnym pojedynku. Z czasem Titan Sports (firma McMahona) całkowicie wycofała się z działalności promotorskiej w boksie, koncentrując się na wrestlingu, który okazał się znacznie bardziej dochodowy i medialnie atrakcyjny.

Ważnym momentem była również próba deregulacji wrestlingu w New Jersey, której celem było ograniczenie kontroli państwowych i zwiększenie zysków. Linda McMahon publicznie przyznała, że wrestling to pokaz, a nie prawdziwa walka, co było w tamtym czasie sensacją medialną i spotkało się z mieszanym odbiorem. Takie wyznanie miało zabezpieczyć firmę przed nadmiernym nadzorem i podatkami, lecz jednocześnie naraziło ją na krytykę ze strony mediów i konkurencji. Ukazało to, jak wielka jest rozbieżność między prawdziwą naturą wrestlingu a jego komercyjnym wizerunkiem.

Pojawienie się Donalda Trumpa w roli promotora i gospodarza takich wydarzeń świadczyło o jego zainteresowaniu światem widowisk sportowych, ale także o potencjale komercyjnym, który dostrzegał w połączeniu rozrywki i sportu. McMahon z kolei pokazał nieustępliwość i zdolność adaptacji – mimo porażek w boksie, potrafił zbudować z wrestlingu globalną markę.

Czytelnik powinien zrozumieć, że te wydarzenia to nie tylko historia spektakularnych pojedynków i interesów, ale przede wszystkim przykład, jak świat sportu, polityki i biznesu wzajemnie się przenikał w latach 80. i 90. Warto zwrócić uwagę na złożoność tej dynamiki, gdzie pozory często maskowały rzeczywiste intencje, a rozrywka była wykorzystywana jako narzędzie wpływu i zysku. Należy również pamiętać, że działalność w tak specyficznych dziedzinach wymagała nie tylko odwagi i wizji, ale też sprytu, umiejętności negocjacji i radzenia sobie z kryzysami, co niewątpliwie charakteryzowało zarówno Trumpa, jak i McMahona.