Jak administracja Reagana kontrolowała wizyty obcokrajowców w USA?

Administracja Ronalda Reagana w latach 80. XX wieku przyjęła kontrowersyjną politykę imigracyjną, która miała na celu ograniczenie wpływów osób i organizacji uznawanych za wrogów Stanów Zjednoczonych. Istotnym elementem tej polityki było wykorzystanie sekcji 212(a)(27) amerykańskiego prawa imigracyjnego, która pozwalała na odrzucanie wiz dla osób powiązanych z ideologiami i organizacjami sprzecznymi z interesami USA. Ta decyzja była częścią szerszego podejścia administracji Reagana, w której walka z komunizmem i przeciwdziałanie zagrożeniu terrorystycznemu stanowiły fundamenty polityki zagranicznej.

Sytuacja międzynarodowa lat 80. była napięta, a administracja Reagana zmagała się z rosnącymi atakami terrorystycznymi. W latach 1981-1989 miało miejsce ponad 600 aktów terrorystycznych na całym świecie, w tym zamachy na ambasady, porwania samolotów czy uprowadzenia osób. W odpowiedzi na ten kryzys administracja zaczęła rozwijać swoje definicje zagrożeń związanych z terroryzmem, dostosowując je do swoich celów politycznych. Z kolei w samej Ameryce obawy przed atakami terrorystycznymi również rosły, a jednym z głównych priorytetów stało się ograniczenie dostępu do kraju osób, które mogłyby stanowić zagrożenie.

Zablokowanie wiz dla przedstawicieli różnych krajów, takich jak Chile czy Kuba, stało się częścią szerszej strategii przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się ideologii lewicowych w Ameryce Łacińskiej. W latach 80. Stany Zjednoczone skoncentrowały się na blokowaniu dostępu do swojego terytorium dla osób, które były zaangażowane w promocję lewicowych idei czy wspierały rewolucje w Ameryce Łacińskiej, takie jak te w Nikaragui czy na Kubie. Działacze polityczni, którzy sprzeciwiali się amerykańskiej polityce, zostali uznani za zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego USA, nawet jeśli ich działalność nie miała bezpośredniego związku z terroryzmem.

Działania administracji Reagana nie ograniczały się jednak tylko do osób związanych z lewicowymi organizacjami. W 1983 roku zablokowano wizę włoskiemu generałowi Nino Pastiemu, który był zwolennikiem rozbrojenia nuklearnego. Pasti, mimo że był zaproszony do Stanów Zjednoczonych, aby wygłosić wykład na temat polityki nuklearnej, został odrzucony z powodu swoich poglądów oraz powiązań z Radą Pokoju Światowego. Administracja Reagana obawiała się, że jego wizyty mogą prowadzić do publicznej debaty, która mogłaby osłabić pozycję USA w kontekście rozmieszczenia amerykańskich rakiet nuklearnych w Europie.

Polityka administracji Reagana w kwestii wydawania wiz była więc głęboko związana z jej polityką zagraniczną. Decyzje o odrzuceniu wniosków wizowych często wynikały z obaw przed wpływem, jaki osoby te mogłyby wywrzeć na opinię publiczną w Stanach Zjednoczonych. Podobnie jak w przypadku Hortensii Bussi de Allende, której wizyta mogła „zniekształcić obraz Stanów Zjednoczonych w oczach Amerykanów”, administracja Reagana starała się kontrolować narrację, eliminując możliwość szerzenia poglądów sprzecznych z polityką amerykańską.

Z perspektywy dzisiejszej polityki imigracyjnej i dyplomatycznej, warto zauważyć, że decyzje administracji Reagana stanowiły początek szerszej debaty o granicach wolności słowa i swobodnego przepływu osób w kontekście bezpieczeństwa narodowego. Z jednej strony, Stany Zjednoczone, jako światowy lider, miały prawo do ochrony swojego porządku wewnętrznego i interesów międzynarodowych, z drugiej – podjęte działania mogły ograniczać swobodę wymiany idei, co rodziło kontrowersje zarówno w kraju, jak i poza jego granicami. Współczesne interpretacje polityki imigracyjnej często opierają się na równowadze pomiędzy tymi dwoma aspektami: ochroną interesów narodowych a poszanowaniem wolności jednostki.

Czy zakaz podróży Trumpa naruszał konstytucję?

Dodatkowo, były burmistrz Nowego Jorku, Rudy Giuliani, osobisty adwokat i doradca Trumpa, występując w telewizji dzień po ogłoszeniu zakazu podróży, wyjaśnił, że Trump skontaktował się z nim po ogłoszeniu zakazu w trakcie kampanii i zapytał go, jak „zrobić to legalnie”. Główny argument prawny w obronie zakazu podróży opierał się na szerokiej, ostatecznej dyskrecji prezydenta zawartej w Sekcji 212(f) oraz na deference sądowej wobec prezydenta i Kongresu w ramach doktryny plenarnych uprawnień. Na podstawie precedensu Kleindienst v. Mandel (1972) Trump musiał wskazać „uzasadniony i prawdziwy powód” do wykluczenia osób i sąd nie powinien „patrzeć wstecz” na ten powód. Z perspektywy tekstu, zakaz podróży nie zakazywał wjazdu wszystkim muzułmanom – nie wszystkie państwa z większością muzułmańską znalazły się na liście, a Trump jasno wskazał powód zakazu – bezpieczeństwo narodowe. Ponownie, Sąd Najwyższy musiał zmierzyć się z doktryną plenarnych uprawnień i podjąć decyzję, czy będzie respektować decyzję wykonawczą, stosując standard „uzasadnionego i prawdziwego powodu”, czy też oceni decyzję prezydenta i jego dyskrecję, stosując ścisłą kontrolę sądową oraz zasady Pierwszej Poprawki.

W dniu 26 czerwca 2018 roku, w sprawie Trump v. Hawaii, Sąd Najwyższy w składzie 5-4 utrzymał zakaz podróży Trumpa. Sędzia główny Roberts stwierdził, że Trump nie przekroczył swoich uprawnień i szerokiej dyskrecji w ramach Sekcji 212(f) oraz że sąd powinien okazać deference wobec jego władzy i decyzji. Roberts przypomniał, że inni prezydenci stosowali Sekcję 212(f) do wprowadzenia zakazów wjazdu z konkretnych krajów, a takie działania mieściły się w zakresie przepisów. Zakaz podróży nie był dyskryminujący; koncentrował się na niewystarczających informacjach i protokołach bezpieczeństwa w krajach objętych zakazem. Celem zakazu było wywarcie presji na te kraje oraz ochrona Stanów Zjednoczonych. Roberts wskazał, że włączenie klauzuli odstąpienia od zakazu oraz analiza przypadku po przypadku wspierały decyzję o utrzymaniu zakazu. Podkreślił również, że Sekcja 212(f) wymagała, by Trump stwierdził, że wjazd osób z danych krajów stanowiłby „zagrożenie dla interesów Stanów Zjednoczonych”, nie wymagając szczegółowego uzasadnienia tego stwierdzenia.

Sędzia Sotomayor, w opinii odrębnej, wskazała na fakt, że wypowiedzi Trumpa przed i po objęciu stanowiska prezydenta wyraźnie wskazują na jego intencje oraz religijną wrogość, a weryfikacja zakazu była tylko pretekstem do wprowadzenia zakazu wobec muzułmanów. W jej opinii, rozszerzanie polityki za pomocą formalnych zmian nie zmieniało istoty sprawy. Podkreśliła, że „rozsądny obserwator” mógłby dojść do wniosku, iż zakaz podróży był motywowany antymuzułmańską wrogością, co wystarczało, by uznać go za naruszenie Konstytucji.