Współczesne badania nad rozprzestrzenianiem się fal akustycznych w kościach stanowią fundament dla rozwoju technologii diagnostycznych oraz terapeutycznych w medycynie. W szczególności, zrozumienie, jak fale akustyczne propagują się przez różne tkanki kostne, jest niezbędne do dalszego rozwoju metod obrazowania, takich jak ultrasonografia, a także do oceny struktury i gęstości kości.

Kości są złożonym medium biologicznym, które składa się z tkanek miękkich, kości korowej oraz kości gąbczastej. Przewodzenie fal akustycznych w tych tkankach nie jest jednolite – różne rodzaje tkanek posiadają odmienną strukturę i właściwości mechaniczne, które wpływają na rozchodzenie się fal. Kości korowe, na przykład, mogą być traktowane jako jednorodne media, w których fale akustyczne rozprzestrzeniają się w sposób ciągły. Z kolei kość gąbczasta jest bardziej skomplikowana: stanowi medium porowate, wypełnione płynem, w którym zachodzi zjawisko bardziej złożonej propagacji fal.

W kontekście rozprzestrzeniania się fal akustycznych w kościach, szczególną uwagę należy zwrócić na kość gąbczastą, która jest dwufazowym medium porowatym, składającym się z szkieletu kostnego i wypełniającego go płynnego szpiku kostnego. Propagacja fal akustycznych w takim medium jest wysoce złożona i różni się od klasycznych przypadków jednorodnych materiałów. Do opisu tego zjawiska najczęściej wykorzystywana jest teoria zaprezentowana przez Biota i Willisa, która uwzględnia interakcje między fazą stałą (szkielet kości) a fazą ciekłą (płyn szpiku). Zgodnie z tą teorią, fale akustyczne w kości gąbczastej propagują się w wyniku skomplikowanej interakcji fal sprężystych, bezwładnościowych oraz lepkościowych pomiędzy tymi dwoma fazami.

Fale akustyczne, w zależności od częstotliwości, mogą być klasyfikowane jako fale P (pierwszorzędne), które są falami sprężystymi, oraz fale S (drugorzędne), które charakteryzują się odmiennym sposobem propagacji. W kontekście akustyki kości, szczególną uwagę należy zwrócić na fale P, które rozprzestrzeniają się w medium porowatym, oddziałując zarówno z fazą stałą, jak i płynem w porach. Zgodnie z teorią Biota, jeśli częstotliwość fali akustycznej jest mniejsza niż tzw. częstotliwość krytyczna, falę można traktować jako rozchodzącą się w sposób zgodny z prawem Poiseuille’a, co oznacza, że siła bezwładności płynącego płynu jest zaniedbywalna względem siły lepkości.

Ważnym aspektem jest również pojęcie częstotliwości krytycznej, która określa granicę, powyżej której fale akustyczne zaczynają oddziaływać z medium w sposób bardziej złożony. Częstotliwość ta zależy od porowatości kości, lepkości płynu w porach, a także od innych parametrów fizycznych, takich jak gęstość płynu czy przepuszczalność materiału. Dla kości gąbczastej, częstotliwość ta mieści się w zakresie 1–10 kHz.

Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe, zwłaszcza w kontekście nieinwazyjnych metod diagnostycznych, takich jak ultrasonografia, które pozwalają na ocenę stanu zdrowia kości. Działanie takich metod opiera się na analizie, w jaki sposób fale akustyczne propagują się przez kość i jakie zmiany zachodzą w strukturze tkanki w wyniku chorób takich jak osteoporoza.

Znaczenie teorii Biota w kontekście diagnostyki kości wynika również z jej zastosowań w obrazowaniu ultrasonograficznym. Przeprowadzając badanie ultrasonograficzne kości, lekarz może wykorzystać fale akustyczne, które przechodzą przez kość, aby uzyskać obraz jej struktury i gęstości. W tym procesie, fale akustyczne odbijają się od różnych warstw kości, a analiza tych odbić pozwala na określenie charakterystyki tkanki. Z kolei wiedza o tym, jak fale akustyczne oddziałują z kością, jest niezbędna do prawidłowej interpretacji wyników takich badań.

Kości, jako medium porowate, stwarzają również wyzwania w kontekście bardziej zaawansowanych technologii obrazowania, takich jak tomografia akustyczna. Dzięki tej metodzie możliwe jest uzyskanie obrazów o wysokiej rozdzielczości, co ma zastosowanie w diagnostyce chorób kości. Jednakże, aby dokładnie ocenić te obrazy, niezbędne jest dokładne zrozumienie propagacji fal akustycznych w kości, zwłaszcza w przypadku kości gąbczastej.

Szczególną uwagę warto również zwrócić na analizę tłumienia fal akustycznych, które zachodzą w wyniku rozprzestrzeniania się fal w tkankach kostnych. Tłumienie to, czyli utrata energii fali w trakcie jej propagacji, jest zależne od wielu czynników, w tym od gęstości, elastyczności oraz porowatości materiału. W kościach gąbczastych tłumienie jest znacznie większe niż w kościach korowych, co należy uwzględniać podczas projektowania urządzeń diagnostycznych.

Wiedza na temat propagacji fal akustycznych w kościach nie tylko pozwala na rozwój technologii diagnostycznych, ale także przyczynia się do lepszego zrozumienia procesów biomechanicznych zachodzących w organizmach żywych. Z tego powodu, analiza akustyczna kości staje się niezbędnym narzędziem w medycynie, szczególnie w diagnostyce chorób układu kostnego i w ocenie skuteczności terapii.

Jak technologia obrazowania fotoakustycznego wspomaga procedury minimalnie inwazyjne?

Obrazowanie fotoakustyczne (PA) ma ogromny potencjał w zastosowaniach klinicznych, zwłaszcza w kierowaniu różnymi procedurami medycznymi, które wymagają minimalnego naruszenia tkanek. Choć wprowadzenie tej technologii wiąże się z pewnymi dodatkowymi kosztami oraz złożonością operacyjną, jej korzyści techniczne nie mogą zostać zignorowane. Obecne badania wykazały wyższość obrazowania PA w wizualizacji różnych urządzeń medycznych, takich jak igły metalowe, cewniki, nasiona BT, a także stenty wieńcowe w procedurach interwencyjnych pod kontrolą USG. Dzięki temu, obrazowanie PA może odegrać kluczową rolę w kierowaniu szeroką gamą procedur interwencyjnych, dostarczając w czasie rzeczywistym obraz zarówno tkankowej struktury obszaru docelowego, jak i urządzeń wykorzystywanych do interwencji.

PA pozwala na uzyskanie obrazu o wysokiej specyfice tkanek, w tym nerwów, naczyń krwionośnych czy guzów. To umożliwia precyzyjniejsze lokalizowanie oraz monitorowanie obszarów poddawanych terapii, co jest szczególnie ważne w kontekście procedur takich jak biopsje, ablacje czy wstawianie stentów. W porównaniu do tradycyjnych technik obrazowania, takich jak ultrasonografia, tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny, PA oferuje unikalną zdolność do jednoczesnego śledzenia zarówno struktur anatomicznych, jak i urządzeń medycznych, co poprawia skuteczność i bezpieczeństwo zabiegów.

Technologia PA wciąż znajduje się w fazie intensywnych badań, a jej potencjał jest stopniowo odkrywany w coraz to nowych dziedzinach medycyny. Już teraz jest wykorzystywana w chirurgii, onkologii, a także w kardiologii, gdzie precyzyjne obrazowanie jest kluczowe dla powodzenia zabiegów. Przykłady zastosowania obejmują m.in. kierowanie zabiegami ablacji nowotworów, wstawianiem stentów czy też przeprowadzaniem biopsji pod kontrolą obrazowania w czasie rzeczywistym.

Pomimo licznych zalet, należy pamiętać, że implementacja technologii PA wiąże się z pewnymi wyzwaniami, w tym z kosztami sprzętu, wymogiem odpowiedniego przeszkolenia personelu medycznego, a także z koniecznością przeprowadzenia dalszych badań w celu optymalizacji technik obrazowania i zwiększenia ich dostępności w różnych ośrodkach medycznych. W przyszłości istotnym krokiem będzie rozwój urządzeń umożliwiających łatwiejszą integrację PA z istniejącymi systemami obrazowania, co może przyczynić się do szerszego wdrożenia tej technologii w praktyce klinicznej.

Ważnym aspektem jest również dalszy rozwój materiałów wykorzystywanych w obrazowaniu PA, takich jak nanokompozyty elastyczne, które mogą poprawić widoczność urządzeń medycznych w tkankach, co zwiększa precyzję przeprowadzanych zabiegów. Badania nad takimi materiałami, jak również nad metodami ich aplikacji, mają kluczowe znaczenie dla dalszego rozwoju tej technologii.

Warto również dodać, że choć PA jest wyjątkowym narzędziem, to wciąż wymaga odpowiedniej integracji z innymi metodami diagnostycznymi, aby zapewnić kompleksową ocenę stanu pacjenta i najlepsze możliwe wyniki zabiegów. Ostatecznie, obrazowanie PA powinno być traktowane jako jedno z wielu narzędzi w arsenale współczesnej medycyny, które w połączeniu z innymi technologiami, takimi jak USG czy MRI, może znacznie poprawić jakość interwencji medycznych.

Jak fotonika bioakustyczna zmienia medycynę: nowoczesne technologie obrazowania

Fotofonika bioakustyczna, czyli technologia łącząca obrazowanie optyczne i akustyczne, stanowi jeden z najbardziej obiecujących obszarów w medycynie współczesnej. Dzięki swojej zdolności do uzyskiwania obrazów o wysokiej rozdzielczości, nieinwazyjnie monitorując procesy biologiczne, technologia ta zyskuje na znaczeniu w diagnostyce, terapii oraz badaniach preklinicznych.

Multispektralna tomografia optoakustyczna (MSOT) to jedno z najważniejszych osiągnięć w tej dziedzinie, umożliwiające obrazowanie na poziomie molekularnym i funkcjonalnym. Działa na zasadzie wykorzystania różnych długości fal światła do uzyskania szczegółowych informacji na temat struktury i funkcji tkanek. Zastosowanie tej technologii w medycynie pozwala na monitorowanie układów naczyniowych, metabolizmu, a także na ocenę stopnia natlenienia tkanek, co ma istotne znaczenie w leczeniu nowotworów, chorób układu krążenia czy w badaniach neurologicznych.

Interwencyjne obrazowanie fotoakustyczne, wykorzystywane w minimalnie inwazyjnych procedurach chirurgicznych, umożliwia precyzyjne śledzenie zmian w tkankach, takich jak w przypadku zabiegów na łożysku ludzkim. Tego typu technologie znacząco poprawiają jakość operacji, minimalizując ryzyko powikłań i skracając czas rekonwalescencji pacjentów. W 2015 roku zaprezentowano interwencyjny system obrazowania fotoakustycznego, który charakteryzował się wysoką wydajnością w wykrywaniu zmian w czasie rzeczywistym, co umożliwia lekarzowi szybkie reagowanie w trakcie zabiegu.

W kontekście fotoniki LED, systemy fotoakustyczne oparte na diodach emitujących światło oferują niedrogą i przenośną alternatywę dla bardziej zaawansowanych technologii laserowych. Takie systemy są wykorzystywane w diagnostyce nowotworów, monitorowaniu terapii oraz w badaniach nad chorobami skóry, jak np. w przypadku oceny plam portwine. Połączenie niskiej ceny z wysoką jakością obrazów sprawia, że technologia ta staje się dostępna nie tylko w wysokospecjalistycznych ośrodkach, ale także w mniejszych placówkach medycznych, co ma ogromne znaczenie dla dostępności leczenia.

Technologia obrazowania fotoakustycznego jest również wykorzystywana do oceny stanu naczyń krwionośnych w czasie rzeczywistym. Dzięki możliwości monitorowania hemoglobiny i natlenienia tkanek w żywych organizmach, możliwe jest precyzyjne śledzenie zmian w obrębie mózgu, a także diagnozowanie chorób takich jak udar mózgu, nowotwory czy choroby neurodegeneracyjne. Dzięki tej technologii badania stają się szybsze, bardziej precyzyjne i mniej inwazyjne, co wpływa na poprawę jakości życia pacjentów oraz na redukcję kosztów leczenia.

Również w ortopedii, fotoakustyka znalazła swoje miejsce w diagnostyce chorób stawów. Obrazowanie za pomocą tomografii fotoakustycznej pozwala na wykrycie zmian w tkankach stawowych, takich jak zapalenie stawów czy zwyrodnienia, a także monitorowanie procesu gojenia ran i stanów zapalnych w obrębie układu ruchu. Ta nieinwazyjna technologia staje się cennym narzędziem w codziennej praktyce medycznej, zwłaszcza w kontekście szybko postępujących zmian chorobowych, które wymagają wczesnej interwencji.

Współczesne badania nad fotonika bioakustyczną skupiają się również na rozwoju technologii związanych z uczeniem maszynowym, które mają na celu poprawę jakości obrazów oraz skrócenie czasu przetwarzania danych. Algorytmy oparte na głębokim uczeniu pozwalają na poprawienie dokładności obrazowania w warunkach niskiej jakości sygnału, co może stanowić przełom w diagnostyce w trudnych warunkach klinicznych.

W przyszłości, fotonika bioakustyczna z pewnością odegra kluczową rolę w medycynie precyzyjnej. Będzie to możliwe dzięki dalszemu rozwojowi technologii, które umożliwią jeszcze dokładniejsze obrazowanie tkanek w trójwymiarze oraz w czasie rzeczywistym. To otwiera nowe możliwości w zakresie monitorowania efektów terapii, wczesnej diagnostyki oraz przewidywania postępów chorób.

Chociaż obecne systemy fotoakustyczne oferują już wysoką jakość obrazów, nadal istnieje wiele wyzwań, które muszą zostać przezwyciężone. Współczesne technologie wymagają ciągłego udoskonalania w zakresie redukcji szumów, poprawy głębokości penetracji światła oraz zwiększenia rozdzielczości. Również optymalizacja kosztów w produkcji urządzeń medycznych związanych z fotoakustyką będzie kluczowa, aby technologia ta mogła stać się powszechnie dostępna w różnych placówkach medycznych na całym świecie.

Rozwój LED-owych systemów fotoakustycznych sprawia, że w niedalekiej przyszłości możliwe będzie szerokie zastosowanie tych technologii w diagnostyce wczesnych stadiów chorób, zarówno w medycynie, jak i w naukach przyrodniczych. Ich wszechstronność, wydajność oraz coraz niższe koszty produkcji sprawiają, że fotonika bioakustyczna ma szansę stać się nieodłącznym narzędziem w rękach lekarzy i naukowców.

Jakie wyzwania stawia przed nami ogniskowanie światła w ośrodkach rozpraszających?

Zjawisko rozpraszania światła w ośrodkach turbidnych jest jednym z najtrudniejszych wyzwań współczesnej optyki. Rozproszenie światła w takich materiałach uniemożliwia precyzyjne ogniskowanie i skuteczne obrazowanie, co ogranicza potencjalne zastosowania w diagnostyce medycznej, mikroskopii czy w badaniach biologicznych. Przełamywanie tych barier wymaga zastosowania nowatorskich technologii, które pozwalają na kontrolowanie rozpraszania oraz skupianie światła w głąb tych skomplikowanych ośrodków.

Jednym z najciekawszych osiągnięć w tej dziedzinie jest wykorzystanie cyfrowej koniugacji fazowej, która umożliwia precyzyjne ogniskowanie światła w turbidnych materiałach. Metoda ta pozwala na odzyskiwanie informacji o fazie światła, które zostały zniekształcone w wyniku rozpraszania. Dzięki temu możliwe staje się kierowanie światła na określony punkt wewnątrz materiału, nawet w obecności znacznego rozproszenia. Kluczową rolę w tym procesie odgrywa korekcja fali optycznej, która pozwala na dokładne dopasowanie jej fazy do warunków panujących w danym ośrodku.

Również rozwój metod związanych z zastosowaniem ultradźwięków w połączeniu z optyką staje się obiecującym kierunkiem w tej dziedzinie. Techniki takie jak czasowo odwrócone ultradźwiękowo kodowane światło (TRUE) pozwalają na głębsze i bardziej precyzyjne skupianie światła w ciałach stałych lub żywych organizmach, co ma ogromne znaczenie w medycynie, zwłaszcza w kontekście obrazowania tkanek głębokich i wnikania przez warstwy skóry. Ultradźwięki oferują sposób na kontrolowanie propagacji światła w sposób nieliniowy, co w połączeniu z zaawansowanymi technologiami obrazowania daje nowe możliwości w diagnostyce.

Innym interesującym rozwiązaniem jest wykorzystanie mikroskopii fluorescencyjnej w połączeniu z metodami kodowania fazowego. Dzięki tej metodzie możliwe jest tworzenie obrazów z bardzo wysoką rozdzielczością, nawet w warunkach dużego rozpraszania, co stwarza nowe perspektywy dla nauk biologicznych. Zdolność do precyzyjnego ogniskowania światła w takich materiałach pozwala na uzyskanie obrazów, które do tej pory były niemożliwe do uzyskania, oferując jednocześnie minimalną inwazyjność.

Zwiększenie precyzji w ogniskowaniu światła jest możliwe dzięki połączeniu różnych technik, takich jak optyczne formowanie fal (wavefront shaping), które pozwalają na kontrolowanie kształtu i amplitudy fali światła na poziomie mikroskalowym. To umożliwia nie tylko precyzyjne kierowanie wiązki światła do określonego punktu, ale także pozwala na adaptacyjne korygowanie jej trajektorii w czasie rzeczywistym, co ma kluczowe znaczenie w kontekście dynamicznych i trudnych warunków, takich jak te panujące w żywych organizmach.

W obliczu tych osiągnięć, istotnym wyzwaniem pozostaje stabilność tych systemów oraz ich możliwość zastosowania w praktycznych warunkach. Szczególnie ważnym zagadnieniem jest adaptacja technologii do różnych typów tkanek biologicznych oraz ich integracja z systemami diagnostycznymi wykorzystywanymi w medycynie. Ważnym krokiem naprzód w tej dziedzinie jest rozwój systemów, które będą w stanie działać w czasie rzeczywistym, oferując pełną kontrolę nad procesem ogniskowania i obrazowania.

Co więcej, pomimo niesamowitych osiągnięć technologicznych, należy pamiętać o wyzwaniu związanym z interferencjami w wyniku spektralnego przesunięcia i dynamicznych zmian w materiałach rozpraszających, które mogą wpływać na jakość obrazu. Dlatego kluczowe staje się także opracowanie metod detekcji i korekcji błędów, które umożliwią dalszy rozwój tej technologii i jej zastosowanie w bardziej zaawansowanych systemach diagnostycznych.

Jak nanozłoto i kompozyty CB-PDMS rewolucjonizują technologie ultradźwiękowe w medycynie?

Współczesne technologie obrazowania medycznego, szczególnie te oparte na ultradźwiękach, znajdują szerokie zastosowanie w diagnostyce i minimalnie inwazyjnych interwencjach chirurgicznych. Przełomowe innowacje w tej dziedzinie, jak np. technologia optycznego źródła ultradźwięków (OpUS), łączące cechy optyki i akustyki, oferują znaczące usprawnienia w zakresie precyzji i efektywności tych metod. Kluczowym elementem dla tych nowych rozwiązań są materiały kompozytowe, takie jak CB-PDMS i Au-PDMS, które wykazują wyjątkowe właściwości w generowaniu ultradźwięków o wysokiej częstotliwości.

W przypadku technologii OpUS, źródło ultradźwięków jest bezpośrednio proporcjonalne do mocy lasera, a odwrotnie proporcjonalne do kwadratu czasu trwania impulsu lasera. Na tej podstawie stwierdzono, że efektywność konwersji fotoakustycznej kompozytu CB-PDMS będzie rosła wraz ze wzrostem częstotliwości ultradźwięków. Zastosowanie 2D wysokoczęstotliwościowej matrycy OpUS, tworzonej za pomocą skanującego wiązki lasera kompozytu termoelastycznego, okazuje się być znacznie prostszym rozwiązaniem niż w przypadku tradycyjnych piezoelektrycznych układów, które składają się z pokrojonych kryształów piezoelektrycznych. Z tego powodu uważano, że termoelastyczne, w pełni optyczne transduktory ultradźwiękowe będą bardziej odpowiednie do tworzenia dwuwymiarowych matryc ultradźwiękowych o wysokiej częstotliwości.

W kontekście zastosowań w medycynie minimalnie inwazyjnej (MIS), rozwój technologii optycznych w celu osiągnięcia miniaturowych urządzeń nadawczo-odbiorczych OpUS staje się niezwykle istotny. Tego rodzaju innowacje mają na celu poprawę jakości diagnostyki oraz umożliwienie przeniesienia tej technologii z laboratorium do rzeczywistej praktyki klinicznej.

Jedną z popularniejszych metod detekcji OpUS opartych na interferometrii jest ta, która wykorzystuje rezonansową długość fali lasera odbijającego się pomiędzy dwoma lustrami. Przejście fali ultradźwiękowej przez tę strukturę zmienia odległość między lustrami, a zmiana ta wpływa na długość fali rezonansowej, co prowadzi do spadku jej intensywności. Spadek intensywności odpowiada za ciśnienie fali ultradźwiękowej. Ta technika została zaadoptowana do różnych urządzeń, zarówno makroskalowych, jak i mikroskalowych. Na przykład, makroskalowe detektory interferometryczne OpUS wykorzystują etalony Fabry’ego-Pérota, natomiast mikroskalowe detektory OpUS bazują na mikrorezonatorach plano-konkawych. Tego rodzaju hydrofony, zbudowane z dwóch wypolerowanych luster umieszczonych na końcu włókna optycznego, mogą być łatwo zintegrowane z urządzeniami nadawczo-odbiorczymi OpUS, co umożliwia ich bardziej efektywne zastosowanie w diagnostyce.

Jednym z przykładów zastosowania tego podejścia w praktyce jest transduktor ultradźwiękowy opracowany przez Hou et al. (2008), który integrował cienką warstwę etalonu (5,9 μm) z kompozytem CB-PDMS. Ten układ umożliwił obrazowanie 3D ultradźwiękowe metalowych drutów, generując pasma ultradźwiękowe powyżej 40 MHz. Zmiana struktury etalonu oraz grubości kompozytu CB-PDMS wpłynęła na poprawę jakości generowanego sygnału ultradźwiękowego i jego zdolności obrazowania, jednak pomimo tych osiągnięć nadal istnieją pewne wyzwania związane z wykorzystaniem tych materiałów, szczególnie w kontekście produkcji bardziej cienkich kompozytów CB-PDMS.

Jednym z ograniczeń w produkcji kompozytów CB-PDMS jest trudność w dobraniu odpowiednich rozpuszczalników, które mogłyby skutecznie rozpuszczać zarówno nanocząstki CB, jak i polidimetylosiloksan (PDMS). W przypadku nieodpowiedniego rozpuszczalnika, jak na przykład toluen, który jest rozpuszczalnikiem niepolarnym, może dojść do agregacji nanocząsteczek CB, co prowadzi do zmniejszenia efektywności materiału. Dodatkowo, wzrost koncentracji nanocząsteczek CB w kompozytach zwiększa ich gęstość akustyczną, co z kolei obniża pasmo przenoszenia ultradźwięków oraz skuteczność generowania wyższych częstotliwości (>50 MHz). Takie ograniczenia wpływają na zdolności obrazowania w 3D oraz na rozdzielczość obrazów ultradźwiękowych, które są kluczowe w precyzyjnej diagnostyce medycznej.

Z drugiej strony, złote nanocząstki oferują nową możliwość w zakresie generowania ultradźwięków o wysokiej częstotliwości. Złote nanocząstki, dzięki swoim właściwościom powierzchniowym, charakteryzują się wąskim profilem absorpcji optycznej, co pozwala na skuteczne generowanie ultradźwięków przy zachowaniu wysokiej wydajności. Zastosowanie kompozytów Au-PDMS, w których nanozłoto jest nanoszone na PDMS, pozwala na uzyskanie bardziej precyzyjnej absorpcji optycznej w wybranym zakresie długości fal, co w efekcie zwiększa generowane ciśnienie ultradźwiękowe, szczególnie w wyższych częstotliwościach (>50 MHz). Dodatkowo, takie kompozyty oferują mniejsze tłumienie akustyczne, co poprawia jakość sygnału ultradźwiękowego oraz umożliwia uzyskanie szerszych pasm przenoszenia. Dzięki zastosowaniu złota możliwe jest także tworzenie bardziej efektywnych urządzeń nadawczo-odbiorczych, które mogą być zintegrowane w ramach jednego systemu, co stanowi krok naprzód w kierunku miniaturyzacji urządzeń diagnostycznych.

Technologia oparta na złocie oraz kompozytach PDMS jest szczególnie obiecująca w kontekście wykorzystania jej w urządzeniach, które generują ultradźwięki w szerokim zakresie częstotliwości, co może być kluczowe dla aplikacji związanych z obrazowaniem multimodalnym, a także w przypadku wymagań dotyczących wysokiej rozdzielczości obrazów ultradźwiękowych w zastosowaniach medycznych.

Czy liberalizm został przejęty przez prawicę?
Jakie są kluczowe zasady projektowania i materiałowe wyzwania w elastycznej elektronice?
Jakie są kluczowe wyzwania i możliwości inteligentnego rolnictwa w kontekście zrównoważonego rozwoju?