Czy przyszłość napędu kosmicznego tkwi w alternatywnej technologii?

Otrzymałem kilka tajemniczych, anonimowych notatek, które mówiły mi, bym pojawił się w tym miejscu, oraz dziwną mapę – jak w filmach. Główna różnica polega na tym, że w filmach goście spędzający weekend zawsze trafiają do ogromnego, ponurego, przewiewnego i skrzypiącego miejsca, oddalonego o kilometry od jakiejkolwiek cywilizacji, bez jakiejkolwiek drogi ucieczki. Nikt nie mógłby powiedzieć tego o Owens Park. Czyżby? Właściwie portier wygląda trochę jak Boris Karloff. Zaczynam się zastanawiać, jakie grzechy popełniliśmy w przeszłości. Kogośmy śmiertelnie urazili, że chce się na nas zemścić? Ręka w górę, kto kiedykolwiek używał "Miesiąca Science Fiction" do pakowania ryby i frytek? Kto wysłał list do fanów "Space: 1999"? Myślałem, że tak. To oznacza, że wszyscy zaczniemy znikać, jeden po drugim. Jeśli się nie mylę, niektórzy już zaczęli znikać z tyłu sali…

Mogę wymienić inne rzeczy, które chciałbym wiedzieć o "Space: 1999". Na przykład: kiedy pokażą nam wielką fabrykę podziemną, która produkuje statki Eagle? (Minimum cztery z nich eksplodują lub spontanicznie zapalają się co tydzień, więc musi być duży zakład produkcyjny). Kiedy dowiemy się, że Barbara Bain jest w rzeczywistości robotem? Dlaczego wszyscy na bazie Księżyca szepczą przez cały czas? Dlaczego mają tam grawitację Księżyca na zewnątrz, a normalną wewnątrz bazy? (Może to dlatego wszyscy szepczą i wyglądają ponuro – wprowadzają dodatkową grawitację?). Rozmyślając nad tym, klucz do niektórych tych tajemnic może leżeć w czymś, o czym już wspomniałem – Księżyc porusza się z prędkością 200 razy większą od prędkości światła. To oznacza, że czas na Księżycu płynie do tyłu i wszyscy bohaterowie zmierzają ku swojej przeszłości, a nie przyszłości.

Dlaczego Pragnienia i Rzeczywistość Często się Rozchodzą: O Granicach Naszych Ambicji i Oczekiwań

Zewsząd, w chwilach ciszy, wśród niespodziewanych lęków, przemykają głosy i dźwięki, które nie dają nam spokoju. James, który w danym momencie przyjął już dawną, wyzbytej trosk postawę, z lekkim uśmiechem na ustach szepnął: „Ta luka w rzędzie domów nie była tam wcześniej”. Przewrotność takiej uwagi nie pozostaje bez konsekwencji, chociaż z pozoru może wydawać się drobnym szczegółem, jak nieistniejąca przestrzeń między rzeczami, którą wcześniej musieliśmy zaakceptować.

Zdecydowaliśmy się ruszyć dalej, póki nie przyjechały radiowozy. Zebraliśmy nasze rzeczy, i ruszyliśmy z powrotem do Waltera. W drodze, w kieszeni, znalazłem latającego diabła. Uwielbiałem te chwile; moment, w którym coś, co jest w nas zakopane, wybucha w ulicach. Wypuściłem go, a przez kilka następnych sekund pamięć staje się mglista, pełna zrozumiałej chaosu. John napisał później, że zauważył moją nieobecność, a potem widział mnie pochylającego się przy bramie.

Oczywiście, chodziło o ostatnią z moich zabaw, tym razem z najpotężniejszym z moich „Atomic Crasherów”. Na chwilę straciłem zmysły, i chociaż wciąż myślałem o nieznanej duszy, której wieczorny spokój został zniszczony przez ten niewielki wybuch, nie mogłem przewidzieć konsekwencji. W tej chwili, gdy zbliżał się nieodwracalny skutek, poczułem, jakby moje serce miało wyjść z ciała, podczas gdy ja, jak w szaleństwie, mknąłem przez ulicę.

Potem okazało się, że nie byłem wcale sam. W tej ciemności, otoczony przez niezwykłe widoki, usłyszałem głos: „Teraz pójdź i zagraj w Ghoodminton.” I tak zakończyła się nasza noc, ale nie była to jeszcze kreska w dziejach naszych pragnień.

Ale nie zawsze jest tak zabawnie, gdy stajemy wobec własnych marzeń i aspiracji. Zamiast spokoju, zamiast realizacji tego, czego szukaliśmy, napotykamy na nieprzewidywalność i złudzenia. Tak to wyglądało, gdy w wieku 14 lat postanowiłem zostać astronomem. Zacząłem od czytania każdej książki o gwiazdach, jaka była dostępna w publicznej bibliotece. Każdy dzień, każda strona książki dawała mi satysfakcję, ale nie na długo. Moje ambicje były większe niż to, co można było poznać tylko z książek. Musiałem mieć teleskop, a za tym poszła chęć zdobycia czegoś wielkiego.

Kiedy w końcu postanowiłem kupić teleskop, po długim czasie oszczędzania, wpadłem w pułapkę finansową, z której nie zdawałem sobie sprawy. Cała ta koncepcja wydawała się tak łatwa – przecież gdyby tylko udało mi się zebrać kilkanaście szylingów, mogłem pozwolić sobie na narzędzie, które rozwinęłoby moją wiedzę o kosmosie. Jednak po długich godzinach przeszukiwania sklepów, po tym jak zdążyłem poznać każdy detal teleskopów, poczułem się tak, jakby świat zbudowany z marzeń nagle runął. Teleskop, który miał kosztować, okazał się zaledwie przedsmakiem tego, czego rzeczywiście potrzebowałem.

Ta iluzja wielkich możliwości skonfrontowała się z brutalną rzeczywistością: cena za teleskop była o wiele wyższa, niż mogłem sobie wyobrazić. W pewnym momencie zacząłem mieć wrażenie, że cała ta branża była jednym wielkim spiskiem. Wszyscy, w każdym sklepie, wiedzieli, ile kosztuje sprzęt, a ja, młody chłopak z ambitnymi marzeniami, zostałem sam z rozczarowaniem, jakby te gwiazdy nigdy nie były przeznaczone dla mnie.

Tak właśnie wygląda życie – z jednej strony mamy wielkie pragnienia, które unoszą nas na wyżyny marzeń, a z drugiej nieuchronnie musimy zmierzyć się z ziemską rzeczywistością, w której każdy krok napotyka na przeszkody. Nasze plany zderzają się z kosztami, nasza fantazja z brutalnym rynkiem. A jednak, pomimo tego, nie warto rezygnować. Jeśli rzeczywiście pragniemy czegoś więcej, to nie tylko teleskopy będą nas przyciągać, ale również wytrwałość i zdolność do adaptacji.

Co ważne, w takim momencie trzeba być gotowym na kompromisy. Nasze wielkie ambicje często spotykają się z ograniczeniami, ale to właśnie dzięki t