To, że serce i dusza Dandy Dicka były całkowicie oddane profesji, którą uprawiał, było aż nazbyt widoczne. Jednak w jego umyśle istniała pewna luka, przez którą przedostawała się osobliwa przyjemność – radość ze straszenia przesądnych górników, jakby czerpał satysfakcję z ich lęków, a nie z łupu.

Zostawiając Dismala – człowieka o upodobaniu do samotności i makabry – w podziemnym przyczółku, grupa wyruszyła konno. Dismal tylko skinął zadowolony głową, rzucił spojrzenie na swój megafon i z uśmiechem pełnym głupkowatego okrucieństwa stwierdził: „Mam nadzieję, że znów ktoś tu zajrzy, bo lubię ich straszyć”. Znał swą rolę, wiedział, że jego teatralność budzi przerażenie, a tym samym – kontrolę.

Ich kryjówka – tajemna część kopalni Magic Mine – była odpowiednio ukryta, a mimo to niepokój o jej odkrycie nie opuszczał kapitana. Sam zatrzymywał się tam tylko na krótko, by nie wzbudzać podejrzeń. W obozie nikt nie podejrzewał, że ten, który wieczorami zasiadał do gier karcianych, w dzień dowodził bandą rozbójników. Nikt nie wiedział, że Joe, Mike i Hickey nie byli tylko tułaczami, lecz wybranymi – przez zaufanie, przez długą znajomość, przez wspólną przeszłość.

Wieczorem Dandy Dick wrócił na szlak, kierując się do saloonu, który stanowił jego oficjalną siedzibę. Na werandzie sklepu zobaczył Young Wild Westa i jego towarzyszy, rozmawiających z niemieckim przybyszem. Zignorowali go, co uznał za korzystne. Wszedł więc do środka jak zwykle, bez okazania zainteresowania ich obecnością. Wnętrze zastał tak, jak się spodziewał – pełne dymu,

Kim naprawdę był Young Wild West?

Wieści o Silver Strip, zwanym Magic Mine, krążyły jak dym po obozach: miejsce, które odstraszało robotników i przyciągało plotkę. Młode trio — „te dziewczyny”, jak je zwykł nazywać Wild — podążało tam nie dla cudów, lecz dla konkretu: kwestii do rozwiązania, pieniędzy do wyjęcia z ziemi albo tylko zagadki, która paliła bardziej niż mróz. Young Wild West nie szukał chwały, lecz napięcia; gdy monotonia gnie tłała obóz, on idąc, prowokował los, jakby wolał mieć wroga z imieniem niż ciszę bez historii.

Gdy pod wieczór pojawił się na górze zachwiany, znosząc skórę jelenia, sytuacja stała się klarowna: czterech mężczyzn — surowych, doświadczonych, lecz nieprzekonujących — obserwowało z ukrycia. Wild, bezceremonialnie prosty, zażądał od Hop, by śledził ich każdy krok. „Nie dotykaj broni” — rzucił do schwytanego w lasso Hickeya — groźba była równie realna jak podpis na umowie. Ten, z twarzą czerwoną od strachu, wyglądał jak byk prowadzony na rzeź; jednak instynkt obozowy i doświadczenie trzem towarzyszom kazały zachować czujność, nie krzyk.

Kiedy zapadał zmierzch, ich decyzja była jasna: nie ścigać natychmiast do Silver Strip, nie wchodzić w noc bez celu. Szlak był prosty, oznaczony śladami wozów, ale to nie ułatwiało — przeciwnie: znaki mówiące o wcześniejszych przejazdach przypominały, że ktoś wcześniej tu był, ktoś kto mógł czekać z pułapką. Wild nie unikał ryzyka — on je kształtował: gdy ktoś opowiadał o bandzie, ten chłopak szukał jej, żeby zagrodzić drogę złu. Miał kopalnie i rancza; pieniądz dawał mu możliwość wyboru niebezpieczeństwa, lecz to nie pieniądz napędzał go w tej chwili, lecz ciekawość i poczucie obowiązku wobec porządku, który sam ustanawiał.

Scena, w której Arietta spostrzegała szpiega i wskazywała go bez rozgłosu, ukazywała mechanikę obozu: każdy miał rolę, każdy słyszał i widział więcej, niż zdawałby się gotów przyznać. Wild nie skradał się ku bohaterstwu dla publiki; jego „deadshot” — miano mistrza celności — było efektem szkolenia i potrzeby, by być ostatnim ogniwem między grupą a chaosem. Kiedy słońce miało zniknąć za horyzontem, ich konie już ruszały; dzień miał zamienić się w noc, a noc w próbę — i to nie tylko sił, lecz charakterów.

Opowieść ta nie jest o metafizyce kopalni — jest o napięciach, które zrodziły się w sercach ludzi na pograniczach prawa: o lojalności, wyrachowaniu, o tym, jak prosty kawałek jeleniej skóry może stać się przyczyną konfrontacji. Young Wild West to postać, która łączy chłodny kalkul z dzikim pędem; jego metody — proste, czasem brutalne — mają cel: utrzymać porządek pośród chaosu. Inni bohaterowie to nie tło — to elementy układanki, które pokazują, że w realiach Silver Strip każdy gest ma znaczenie, a każdy milczący ślad opowiada historię.

Następujące elementy warto dołączyć do dalszego rozwinięcia tej sceny: psychologiczne motywacje postaci — dlaczego Cheyenne Charlie i Jim Dart tak chętnie podążają za Wildem; dokładniejsze opisy topografii trasy do Silver Strip, które podniosą napięcie i dadzą czytelnikowi orientację; relacje między kobietami a mężczyznami obozu, ukazujące, że Anna i Eloise to bystrość i odwaga, nie tylko towarzystwo; kontekst ekonomiczny kopalni — dlaczego Magic Mine wzbudza lęk i co oznacza dla lokalnej społeczności; drobne, realistyczne detale dnia codziennego (prowiant, zapach dymu, język używany przy obozie), które pogłębią immersję. Ważne jest, by czytelnik rozumiał, że opowieść to nie tylko akcja — to sieć zależności: pieniądz, sława, lęk i obowiązek splatają tu losy ludzi jak lasso, które raz zaciśnięte, rzadko puszcza bez śladu.