De Amerikaanse wetgeving op het gebied van immigratie weerspiegelt vaak de zorgen van speciale belangen en is daarmee niet altijd in lijn met de behoeften van de mensen die het betreft. In plaats van adequaat in te spelen op de werkelijkheid van het leven van miljoenen mensen, wordt de wetgeving vaak gekarakteriseerd door traagheid, politieke polarisatie en partijpolitiek gekibbel. Dit leidt tot gebrekkige en eigenbelang gedreven wetten. Een van de meest duidelijke voorbeelden hiervan is de reactie op het DREAM Act en de daaropvolgende uitvoeringsmaatregel van president Obama, DACA (Deferred Action for Childhood Arrivals).

Op 5 september 2017 kondigde procureur-generaal Jeff Sessions de beëindiging van DACA aan, een actie van de regering Obama die bijna twee miljoen jongeren zonder papieren, die als kind naar de Verenigde Staten waren gebracht, tijdelijk beschermde status verleende tegen deportatie en hen toestemming gaf om legaal te werken. De regering-Trump beschouwde DACA als een "ongrondwettelijke uitoefening van autoriteit", en stelde dat de wetgeving door het Congres zou moeten worden aangepakt. Hierdoor zouden de 680.000 DACA-ontvangers hun bescherming vanaf maart 2018 verliezen. Deze beslissing leidde tot massale protesten van activisten, politici van beide partijen, gouverneurs, technologiebedrijven en religieuze leiders. Polls lieten zien dat er brede publieke steun was voor een immigratiereform die een pad naar het staatsburgerschap voor deze jongeren mogelijk zou maken.

De oorspronkelijke bedoeling van de DACA-maatregel was om tijdelijk verlichting te bieden voor mensen die als kinderen zonder toestemming in de VS waren gekomen. President Trump bood in zijn toespraak van 5 september een “kans voor het Congres om eindelijk te handelen,” maar dit vooruitzicht blijft voorlopig verre van realiteit, aangezien het Congres al jaren niet in staat is om een oplossing te vinden. Het voorstel van de DREAM Act, dat bedoeld is om deze jongeren de mogelijkheid te geven een formeel legaal statuut te verkrijgen, heeft sinds de introductie in 2001 verschillende keren gefaald, ondanks brede steun van zowel Republikeinen als Democraten.

De DREAM Act is ontworpen om jongeren zonder papieren, die als kind naar de VS zijn gebracht, een pad naar een legaal permanent verblijfsrecht te bieden, mits ze voldoen aan verschillende eisen zoals het behalen van een middelbare schooldiploma of het behalen van een GED (General Educational Development), het volgen van hoger onderwijs of het dienen in het leger. In de versie van 2017 werd dit verder uitgebreid zodat jongeren die aan de voorwaarden voldeden, voor maximaal acht jaar een voorlopig legaal statuut zouden kunnen verkrijgen, waarna ze in aanmerking zouden komen voor permanent verblijf en mogelijk staatsburgerschap.

Het feit dat deze wetgeving steeds niet werd aangenomen, ondanks de voortdurende steun van zowel het grote publiek als politieke leiders, benadrukt de enorme kloof tussen het Congres en de wensen van de Amerikaanse bevolking. In een Gallup-onderzoek van maart 2017 zei meer dan 75% van de Republikeinen en 90% van de Democraten dat illegale immigranten de kans moesten krijgen om staatsburgerschap te verkrijgen. Desondanks blijft het Congres geblokkeerd in het zoeken naar een structurele oplossing. De inefficiëntie van het Congres is een van de belangrijkste redenen waarom president Obama gebruikmaakte van zijn uitvoerende macht om de impasse te doorbreken. Uitvoerende bevelen zijn een langgebruikte praktijk om administratieve zaken te regelen zonder wetsvoorstellen door het Congres te moeten laten goedkeuren.

Obama's beslissing om DACA in te voeren, werd aanvankelijk bekritiseerd door veel van zijn politieke tegenstanders als een misbruik van de uitvoerende macht, maar deze actie was een antwoord op de verlamming van het Congres, dat al jarenlang niet in staat was om immigratierechten te hervormen. De wetgevende macht was eenvoudigweg niet in staat om adequaat te reageren op de behoeften van de samenleving, wat het klimaat van onzekerheid en onwettigheid voor miljoenen jonge mensen voortzette.

Wat belangrijk is om te begrijpen, is dat DACA en de DREAM Act niet alleen juridische kwesties zijn, maar ook morele en sociale dilemma's. Ze raken het hart van wat het betekent om Amerikaans te zijn: is het rechtvaardig om kinderen die geen keuze hadden in hun immigratiestatus de toegang te ontzeggen tot een legitiem en veilig leven in de VS? Is het billijk om de fouten van hun ouders, die hen zonder toestemming naar het land brachten, tegen hen te gebruiken en hen de kans op een succesvolle toekomst te ontnemen?

De obstakels voor immigratiereform zijn diep geworteld in politieke strijd en de complexe sociale realiteit van de VS, waar kwesties van ras, etniciteit en klasse vaak de wetgeving beïnvloeden. De toekomst van DACA en de DREAM Act hangt af van de bereidheid van het Congres om samen te werken en een oplossing te vinden die recht doet aan zowel de rechtmatigheid van de wet als de menselijke realiteit van de betrokkenen. Het zal geen gemakkelijke taak zijn, maar de steun van het Amerikaanse volk blijft een krachtige stimulans voor de noodzakelijke verandering.

Hoe de DACA-beweging de levens van immigranten in de VS veranderde: Een persoonlijke reis

In Mexico was de weg naar onderwijs vaak bezaaid met obstakels. "Je moet iemand kennen die iemand kent die iemand kent om toegang te krijgen tot school en een beurs", aldus Juan. Toen zijn vader zijn contactpersonen verloor, moest hij zijn studies opgeven. Hij probeerde verschillende manieren om de familie te onderhouden, van het importeren van goederen uit de Verenigde Staten tot het openen van een restaurant, maar corruptie en geweld maakten het bijna onmogelijk om een stabiel inkomen te genereren. "We probeerden alles in Mexico om geld te verdienen, maar het was gewoon niet mogelijk", zei hij. Het was duidelijk dat de familie weinig toekomst had in de staat Chihuahua, Mexico. Dit gebrek aan economische kansen is voor veel immigranten de belangrijkste reden om naar de Verenigde Staten te verhuizen, zoals ook het verhaal van Juan duidelijk maakt.

De beslissing om te emigreren is vaak niet alleen een vlucht voor economisch onheil, maar ook een teken van vastberadenheid en ondernemerschap. Emigranten die naar de VS trekken, zijn vaak beter opgeleid, gemotiveerder en ondernemerscherper dan degenen die achterblijven. Dit maakt de oversteek een overdracht van menselijk kapitaal van het ene land naar het andere. Juan's familie arriveerde op 17 september 1997 in Springdale, Arkansas, nadat ze de grens waren overgestoken met een toeristenvisum. Zoals bij veel immigranten uit hun regio, waren ze niet alleen; Juan's moeder had een zus die in Springdale woonde, wat de overgang makkelijker maakte.

Juan herinnert zich zijn eerste dagen op de John Tyson Elementary School in Springdale. "Het was een geweldige school, maar het was ook duidelijk dat Springdale niet klaar was voor de explosie van de Spaanse bevolking op dat moment." Juan sprak geen Engels, en dat was een groot obstakel. Zijn leraar was weliswaar aardig, maar had niet de training om om te gaan met kinderen die geen Engels spraken. "Er waren drie of vier van ons die geen Engels spraken. Ze zette ons altijd in een groep apart, zodat we de rest niet zouden vertragen", herinnert hij zich. De Engelstalige lessen waren traag en langzamer dan Juan had gehoopt. Het was een lang proces, maar zijn vastberadenheid was groot. "Het werd mijn passie om Engels te leren", zegt hij. Binnen drie of vier maanden begon hij de taal te beheersen, hoewel zijn accent zwaar was. Vandaag de dag heeft hij een Arkanzaans accent, wat de reis van aanpassing en doorzettingsvermogen onderstreept.

Als activist speelde Juan een cruciale rol in de DREAM-beweging in Arkansas. In de herfst van 2009 werd hij uitgenodigd voor een strategiebijeenkomst in Minnesota, samen met andere Dreamers. Dit werd de basis voor de Arkansas Natural Dreamers. Juan werd gedreven door de wens om te strijden voor een betere toekomst voor zichzelf en anderen in zijn situatie. Hun beweging groeide en hun acties zouden uiteindelijk bijdragen aan de oprichting van de "deferred action" (DACA), een tijdelijke oplossing voor duizenden immigranten die in onzekerheid leefden.

Het moment dat DACA werd aangekondigd, veranderde Juan’s leven. "Ik was in eerste instantie euforisch, maar dacht meteen aan alle mensen die niet in aanmerking kwamen vanwege de leeftijdsgrens: mijn ouders en anderen die hard werken en zich aan de regels houden," zei hij. Zijn goedkeuring voor DACA kwam enkele maanden later, en met zijn werkvergunning kon hij eindelijk een auto kopen, een stabiele baan krijgen bij Tyson Foods, en een woning kopen in Springdale, zonder hypotheek. Zonder DACA zou dit niet mogelijk zijn geweest, zegt hij.

Het politieke landschap veranderde drastisch toen Donald Trump president werd, en de dreiging van het beëindigen van DACA hing in de lucht. Juan herinnerde zich de momenten van onzekerheid en angst: "De eerste dingen die ik elke ochtend en avond deed, was 'DACA' googelen om te zien of er veranderingen waren." De psychologische tol van deze onzekerheid was enorm. Toen DACA op 5 september 2017 werd ingetrokken, was de teleurstelling diep. "De tapijt werd onder ons vandaan getrokken", zei Juan. Maar ondanks deze tegenslag, besloot hij niet stil te blijven. Hij en andere Dreamers organiseerden zich, lieten hun stemmen horen en stonden voor hun rechten. Ze weigerden zich neer te leggen bij het beleid van de Trump-administratie.

De strijd ging verder, maar Juan benadrukte altijd de noodzaak om het verhaal van de immigranten zelf te vertellen. Hij wilde dat politici niet alleen hun naam kenden, maar ook begrepen wat zij hadden bereikt, ondanks dat ze in een status van onzekerheid verkeerden. Dit was het doel van de DREAM-beweging: niet alleen een politieke strijd, maar ook een strijd voor erkenning en gelijkwaardigheid.

Naast de persoonlijke strijd is het belangrijk te begrijpen dat de situatie van Dreamers, zoals Juan, niet een geïsoleerd probleem is. Het betreft een bredere sociale en economische kwestie die veel immigranten in de Verenigde Staten beïnvloedt. DACA, hoewel het enige bescherming biedt, is geen permanente oplossing en de dreiging van onterecht beleid blijft bestaan. Het benadrukt de noodzaak van blijvende politieke actie en maatschappelijke bewustwording over de realiteit waarmee immigranten dagelijks worden geconfronteerd.

Hoe heeft de opkomst van Donald Trump de sociale dynamiek van de Verenigde Staten veranderd?

In het kader van de recente veranderingen in de Amerikaanse samenleving, en de impact van de verkiezing van Donald Trump, is het essentieel om te begrijpen hoe verschillende maatschappelijke krachten hebben bijgedragen aan deze verschuiving. Het is niet alleen de politieke retoriek of de specifieke beleidsmaatregelen die een rol hebben gespeeld, maar ook de diepere structurele veranderingen die de Amerikaanse cultuur, identiteit en de relatie tot immigratie hebben beïnvloed.

Een van de belangrijkste krachten die de verkiezing van Trump mogelijk maakten, was de groeiende onvrede van een significant deel van de bevolking. Deze groep, vaak aangeduid als de "vergeten" Amerikanen, bestaat voornamelijk uit blanke, werkende klasse burgers die zich buitengesloten voelen door de wereldwijde globalisering en de economische verschuivingen die hiermee gepaard gaan. Ze voelden zich bedreigd door de snelle demografische veranderingen die zich in de VS voordoen, waarbij immigratie en culturele diversiteit steeds prominenter worden. De opkomst van de “alt-right” beweging en de politieke retoriek van Trump, zoals “Build the Wall” en “Drain the Swamp,” resoneerde bij deze groep, die zich identificeren met een Amerikaans verleden dat steeds verder uit hun bereik lijkt te raken.

De basis van deze verandering ligt in de grootschalige globalisering en de verschuiving naar een op kennis en informatie gebaseerde economie. Terwijl sommige regio’s in de VS floreerden dankzij deze veranderingen, voelden andere delen van de bevolking zich achtergelaten, met als gevolg een groeiende kloof tussen de stedelijke en plattelandsbevolking. Dit heeft geleid tot een situatie waarin veel Amerikanen zich gedwongen voelden om te stemmen tegen hun eigen economische belangen, maar in plaats daarvan voor een culturele identiteit te kiezen die hen dichter bij hun idee van Amerika bracht. De vrees voor een veranderend Amerika, een land dat steeds diverser wordt, is hierbij een bepalende factor.

De demografische verschuivingen in de VS zijn eveneens cruciaal in dit proces. In 2019 zouden de Millennials de Babyboomers in aantal hebben overtroffen, en tegen het midden van de eeuw zal er geen raciale of etnische meerderheid meer zijn. De implicaties hiervan zijn enorm, zowel op politiek als sociaal vlak. Immigratie is een van de belangrijkste onderwerpen die deze verdeeldheid aansteken, aangezien de VS in de afgelopen decennia een ongekende toestroom van migranten heeft ervaren. Immigranten, vooral uit Latijns-Amerika, vormen nu een groot deel van de bevolking, en veel van hen hebben hun leven opgebouwd binnen het kader van tijdelijke bescherming zoals DACA (Deferred Action for Childhood Arrivals). De annulering van DACA onder Trump heeft echter niet alleen juridische onzekerheid gecreëerd, maar ook sociale onrust, met talloze verhalen van Dreamers die zich genoodzaakt zagen om hun dromen op te geven of te verbergen in een ondergrondse economie.

Tegelijkertijd is er een duidelijke verandering in de opvattingen over de Amerikaanse Droom. Waar deze droom ooit stond voor de belofte van sociale mobiliteit, gelijke kansen en een betere toekomst voor de kinderen van iedere Amerikaan, is die visie vandaag de dag in toenemende mate niet meer toegankelijk voor velen. Veel Amerikanen voelen zich belemmerd door een systeem dat hen heeft uitgesloten van de kansen die ooit als vanzelfsprekend werden beschouwd. Dit verlies van vertrouwen in de Amerikaanse Droom heeft bijgedragen aan het verlangen naar een politiek die de oude waarden van het land terugbrengt, iets wat Trump succesvol wist te kapitaliseren.

De verschuivingen die we vandaag zien, zijn niet toevallig. Ze zijn het resultaat van decennia van sociale, economische en politieke veranderingen die nu een nieuw hoofdstuk hebben geopend. Het is belangrijk voor de lezers om te begrijpen dat deze verschuivingen niet alleen politieke gevolgen hebben, maar ook de dagelijkse realiteit van miljoenen mensen beïnvloeden, van de Dreamers tot de werkende klasse in Amerika. Het terugdringen van globalisering en het streven naar een meer gesloten natie kunnen leiden tot verder isolement, maar ook tot een herdefiniëring van de nationale identiteit. Wat Amerika zal worden, hangt in grote mate af van de antwoorden op de fundamentele vragen: wie behoren we te zijn als land, en hoe kunnen we een inclusieve toekomst bouwen te midden van deze polarisatie?

Wat is waarheid in het post-truth tijdperk?
Wat is de prijs van verraad en vernietiging?
Hoe lost Arietta het mysterie op in het Wilde Westen?
Hoe pas je je presentatie aan op de behoeften van je klant bij de verkoop van zonnepanelen?