Boris Ekimov
Het laatste bolwerk
Een Don‑kozakkerzang kun je, zoals wij zeggen, met de nodige handigheid tot in het oneindige “spelen”. Er is een bij­v erhaaltje over hoe een kozak met stieren terugkomt van de kermis, op weg naar zijn hoeve. Om zich op de weg niet te vervelen, begint hij op de rand van het stanitsa‑land een eenvoudige zang:
Gwo‑o‑o‑o‑o… Gwo‑o‑o‑o‑o… Oy‑dy gwo‑o‑o…
Kilometer na kilometer trekt voorbij. Het uur gaat, het andere. De zang stopt niet. Soms bromt de kozak, half in slaap: “O‑o‑o‑oy… Oy‑dy… gwo‑o‑o…” En pas wanneer hij op zijn erf rijdt, is er een einde aan de zang:
Oy‑dy gwo‑o‑zdik!

Toen ik mijn verslagen “Onderweg” schreef, leek het mij dat er nog een lange weg voor mij lag, en dat het monotone: “Oy‑dy gwo‑o‑o…” mij begon te vervelen. Ik zette een punt. Maar, nadat ik in de herfstwegen door bekende streken trok, niet in één ogenblik, niet door een inspiratie realiseerde ik dat het einde van de weg – nabij is. Maar eerst – de weg.
Op een vroege septembermorgen liep ik van hoeve Klejmenovski naar Vichljaevka. De dag werd warm, sereen. Een auto na de andere bromde langs, rijdend over het asfalt, mij voorbij. Ik had geen haast. Te voet, rustig liep ik en liep, en later liet ik het asfalt helemaal achter, en klom over de veldweg de Vichljaev‑heuvel op.
Zacht gescharrel hoorde ik voor mij. Het waren kraanvogels die op de heuvel, in het veld, aan het foerageren waren. De lieve vogels hadden geen angst voor mij, liepen dichtbij. Op de top van de heuvel staand keek ik neer. Beneden, in de ochtendsluimer, lag het wegzinkende Vichljaevka in de boomgaarden, op het meer zwommen een paar oogverblindend witte zwanen. Heel ver en verder strekte het land zich uit met zijn velden, weiden, bossen. De Vichljaev‑weide, de Jaryzjensk‑weide, de Durnov‑weide, de Martynov‑weide, het Martynov‑bos, de Meren, de snelle Boezjoeloeek, de heldere wateren ervan. En boven mij – de uitgestrekte zuivere lucht, frisse wind, het gescharrel van de kraanvogels.
De volgende dag zei iemand van de leraren op de school in stanitsa Durnovskaja tegen mij: “Dank u dat u naar onze door God vergeten streek komt…” – “Niet vergeten, maar verwend”, repliceerde ik. “Of door God, of door de natuur, maar verwend…”
En op de vorige dag in stanitsa Martynovskaja, ook op school, zei ik tegen de jongens, zonder mijn ziel te verbuigen: “Jullie zijn gelukkig, omdat jullie geboren zijn en wonen in een van de mooiste plekken op aarde. Geloof mij, dat het precies zo is. Ik ben geweest in verre streken. In Europa, en in Azië, en in Afrika, en in Amerika. Mijn herinnering bevat veel. Maar een van de lichtste bladzijden – deze streken: het district Martynovskaja, Vichljaevskaja, hun land en wateren.”
Zo sprak ik, en nu voeg ik toe dat deze streken niet vergeten zijn door God, niet door de natuur, maar door de hoge autoriteiten.
Elk jaar kom ik hier. Ik sta op de Vichljaev‑heuvel. Ik daal af naar de hoeve, wandel door zijn straatjes. En ik herinner me de nog levende hoeve: het Cultuurhuis met bioscoopzaal, de bibliotheek, de school, het postkantoor, de verplegerspost, drie winkels. En nu borrelt de tuin­groen overal steeds dichter op. De hoeve is vol. Rijpe peren hangen en vallen, bedekken de aarde. En de mensen zijn verdwenen. Eén of twee oudere man ontmoet je, praat je – en dat is alles. De winkels zijn gesloten, de school is verlaten, het Cultuurhuis is kapot. En zelfs de asfaltweg heeft niet geholpen. Over de hele Vichljaevka zijn drie werknemers overgebleven. Groene woestijn.
De oude leraar Pavel Michajlovitsj Sosnin, die mij al een jaar klaagt:
– Ze willen de badhuis niet openen. Al jaren strijd ik, schrijf ik, zeg ik… We zouden toch aan het eind van ons leven ons tenminste in het badhuis moeten wassen…
Lieve Pavel Michajlovitsj, er komt geen badhuis. In het districtcentrum krijgen ze het badhuis al niet gefikst, en bij jullie zal het al helemaal niet meer zijn.
In stanitsa Martynovskaja vierde de plaatselijke school vorig jaar haar negentigjarig jubileum. Velen en velen heeft zij onderwezen en afgeleverd. En nu gaan ’s morgens kinderen naar datzelfde houten gebouw, dat negentig jaar geleden gebouwd is.
– De plaats voor de nieuwe school is al gekozen, – vertelden de leraren mij. – Het plan was er, piketten geslagen. En nu…
Er komt geen nieuwe school in Martynovskaja. De honderdste verjaardag zal gevierd worden in hetzelfde gebouw, als het tenminste niet instort.
Waar droom je dan van een nieuw badhuis of school, wanneer boven deze groene wereld de wervelwind van verwoesting waait.
In hoeve Klejmenovski zijn het cultuurhuis en de voormalige school stukgemaakt; en de verplegerspost, nog gisteren levend, staat al met lege oogkassen open, de oven verwoest – einde verplegerspost.
In deze hoeve sliep ik ’s nachts, voerde bittere gesprekken.
– Mensen krijgen geen loon voor hun werk. Ze willen helemaal niet werken. Vroeger konden we ingrijpen, – zegt de voorman Vitali Ivanovitsj. – En nu… Ga maar, zeggen ze, doe het zelf. Dat is alles.
– Alles is duur. En geld is er niet, – legde iemand mij uit. – Mensen hebben niets: noch golfplaten, noch glas. En dus trachten ze te stelen.
– Dit jaar geen hooi ingemaakt. We zullen de koeien met stro voeren.
Het loon wordt niet betaald. En het kind moet naar school. Een sjaaltje verkocht, boots gekocht. Nog twee sjaaltjes verkocht, een jas gekocht.
En de lange monoloog van mijn oude bekende Ivan Boetsjkov:
– Waar gaan we heen? Waar worden we naartoe geleid? Ik krijg vijf­tigduizend salaris en zie het niet. En de kolenkachel één ton kost honderdvijftigduizend. Ik heb drie ton nodig. Waar halen we dat vandaan? Wéér, zoals vroeger, boomstompjes in het bos hakken? Dat was er.
En hoe begrijpen ze niet, dat het hoewel zwaar is, zonder kolen we kunnen leven. Maar zonder brood hoe? In de jaren dertig en na de oorlog, toen er geen brood was, groeiden we ineens dik en stierven. En nu zeggen ze: brood is niets waard, het duurste is brandstof en gas. Onzin.
“Ik snap ’t niet… Ik weet ’t niet… Waar worden we naartoe geleid?” – dat zijn de hoofdvragen niet alleen van Ivan Boetsjkov, maar van iedereen met wie ik sprak.
Na Klejmenovski en Vichljaevski trok ik via weiden en moerasachtig bos naar stanitsa Durnovskaja, van daar kwam ik uit bij Pavlovskaja. En het leven, de gesprekken, de vragen – steeds dezelfde. De namen der kolchozen zijn goed – “Wedergeboorte” en “Opkomst”, maar overal haasten de zaken zich snel naar de ondergang.
Bij stanitsa Pavlovskaja herinner ik mij de velden: hier was esparcette, hier zonnebloem, hier – tarwe. Nu – leeg. Niets om te ploegen, niets om te zaaien. Geen ploegijzers, geen brandstof, n
Hoe verbeteren vision-language modellen hun betrouwbaarheid en nauwkeurigheid door calibratie en prompt tuning?
Hoe Te Haken: Een Introductie tot Patronen en Technieken voor Beginners
Hoe beïnvloeden nanotechnologie en nanopartikel-systemen de ontwikkeling van medische implantaten en geneesmiddelafgiftesystemen?
Hoe beïnvloedt de zorg voor tanden en tandvlees het dagelijks leven en de toekomst?
"Besluit over de resultaten van de wedstrijden ter gelegenheid van de Dag van de Reddingwerker"
Materiële en technische uitrusting van het onderwijsproces, inclusief aanpassingen voor leerlingen met een beperking en speciale onderwijsbehoeften
Bepaling van de formule van een stof
Examenrooster voor buitenlandse burgers (burgers van Oekraïne) op MBOU "Middelbare school nr. 19 met verdieping in afzonderlijke vakken"
Gewijzigde (gecorrigeerde) informatie gepubliceerd in het rapport van de uitgevende instantie voor de 12 maanden van 2021