Hoe Mitch McConnell de Gezondheidszorgwetgeving Beïnvloedde en de Politieke Strijd Omkeerde

De poging van president Barack Obama om een nationale gezondheidszorgwet te realiseren, een belangrijk element van zijn beleidsagenda, werd in 2009 zwaar verstoord door een vicieuze politieke strijd. Ondanks zijn poging om een breder draagvlak te creëren door in gesprek te gaan met Republikeinen, stuitte hij al snel op een vastberaden tegenstand van de Republikeinse partij, geleid door Mitch McConnell. Het belangrijkste doel van McConnell was om de wetgeving te blokkeren, ongeacht de inhoud ervan. Dit resulteerde in een politiek gevecht waarin belangen, propaganda en persoonlijke agenda’s elkaar voortdurend kruisten.

De Republikeinen, gesteund door rechtse media en de blogosfeer, verspreidden angstige boodschappen over de voorgestelde wet. De “Affordable Care Act”, door tegenstanders met de minachtende naam “Obamacare” aangeduid, werd afgeschilderd als een socialistische interventie die het Amerikaanse zorgsysteem zou vernietigen. Er werd zelfs gesproken over ‘doodsborden’ die zouden bepalen wie medische zorg zou ontvangen. Deze retoriek vond weerklank bij veel Amerikanen, die zich verzetten tegen elke vorm van overheidsbemoeienis met de zorg.

Ondanks deze sterke tegenstand, bleef Obama vastbesloten om de wetgeving door te zetten. De steun van Edward Kennedy, een iconische senator die de strijd voor universele gezondheidszorg jarenlang had geleid, was een moment van stilte in de politieke storm. Zijn overlijden in augustus 2009, na een moedige strijd tegen hersenkanker, herinnerde de natie aan de cruciale rol van gezondheidszorg in de Amerikaanse samenleving. Maar ondanks dit verlies, kwam de strijd snel weer op gang.

McConnell en zijn Republikeinse collega's hielden vast aan hun strategie van obstructie. De gesprekken tussen de zogenaamde "Gang of Six" – een bipartijdige groep van senatoren die onderhandelden over de wet – vielen al snel uit elkaar. Republikeinen als Chuck Grassley en Orrin Hatch begonnen hun steun voor bepaalde onderdelen van het wetsvoorstel in te trekken en wendden zich openlijk tegen de wet. McConnell had hen duidelijk gemaakt dat elke concessie aan de Democraten schadelijk zou zijn voor hun politieke toekomst. Dit benadrukte een fundamentele strategie: blokkeren, niet onderhandelen.

Voor de Democraten in het Congres, en voor Obama zelf, werd het gevecht om gezondheidszorg een kwestie van politieke overleving. Speaker Nancy Pelosi had voldoende steun in het Huis van Afgevaardigden, maar in de Senaat was de situatie ingewikkelder. De Republikeinen waren vastbesloten om elke vorm van bipartijdigheid te saboteren, wat betekent dat Majority Leader Harry Reid het moeilijke karwei had om de democraten bijeen te houden tegen de voortdurende Republikeinse obstructie.

Het proces werd verder bemoeilijkt door de toevoeging van last-minute wijzigingen en deals, die in de media werden gepresenteerd als corruptie en politieke koopwaar. Zo werd het "Louisiana Purchase" genoemd, een regeling die senator Mary Landrieu van Louisiana tegemoetkwam, en de "Cornhusker Kickback" voor senator Ben Nelson van Nebraska, die de wet steunde op voorwaarde van extra federale zorgfinanciering voor zijn staat. Deze naamgeving versterkte de publieke perceptie van de wet als een product van politieke ruilhandel en belangenverstrengeling.

Desondanks slaagden de Democraten erin om de wet op 24 december 2009 door de Senaat te krijgen. Echter, de verkiezing van Republikein Scott Brown in januari 2010 voor de zetel van de overleden Edward Kennedy maakte het voor de Democraten aanzienlijk moeilijker om de noodzakelijke zestig stemmen voor een filibusterbreuk te verkrijgen. De wet werd uiteindelijk aangenomen via het complexe en controversiële ‘reconciliation process’, een procedure die door de Republikeinen werd gepresenteerd als een truc om de wet zonder de benodigde steun door te drukken.

Op 23 maart 2010 ondertekende president Obama de Affordable Care Act, maar dit markeerde slechts het begin van een nieuwe fase in de Amerikaanse politiek. Terwijl de wetgeving zelf werd beschouwd als een overwinning voor Obama, had McConnell de politieke strijd gewonnen. De Republiekeinen hadden hun boodschap van verzet tegen "socialisme" en "overheidsbemoeienis" effectief in het publieke debat verankerd. Deze strategie zou hen helpen om de controle over het Huis van Afgevaardigden te herwinnen bij de tussentijdse verkiezingen van 2010, waarmee McConnell zich als een machtige en invloedrijke politieke figuur vestigde.

Hoe De Politieke Verschuivingen De Amerikaanse Senaat Vormden

De opkomst van Newt Gingrich in de jaren negentig markeerde de institutionalisering van een agressieve, compromisloze visie op partijpolitieke strijd in de Amerikaanse politiek. Zijn invloed was een culminatie van een bredere politieke evolutie die begon met de goedkeuring van de Civil Rights Act van 1964. Deze wet leidde tot een grote exodus van conservatieve witte Zuidelijke kiezers uit de Democratische Partij. Lyndon Johnson, die de wet ondertekende, voorspelde dat de Democraten het Zuiden voor een generatie zouden verliezen. In de daaropvolgende decennia zouden de Republikeinen voet aan de grond krijgen in zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat in het Zuiden, gebieden die traditioneel door Democraten werden beheerst. Terwijl de Republikeinse Partij 'Southernized', werd ze steeds conservatiever en nam het aantal liberale en gematigde Republikeinen uit het Noorden en het Midden-Westen af.

De impact van deze verschuiving was voelbaar in de Senaat, die steeds minder functioneerde als een ruimte voor gematigde discussie. In de jaren negentig waren de gematigde Republikeinen in de Senaat een uitstervend ras. Nieuwe senatoren, die vaak afkomstig waren uit het Huis van Afgevaardigden, brachten met zich mee de scherpe, rechtse ideologie die typerend was voor de 'Gingrich-revolutie'. De politieke wetenschapper Sean Theriault identificeerde deze 'Gingrich-senatoren', zoals Rick Santorum, Jim DeMint en Phil Gramm, als de belangrijkste aanstichters van de groeiende politieke polarisatie. Gingrich zelf zag politiek als een oorlog en voerde deze met de nodige strijdlust.

De gevolgen van deze verschuiving waren niet te negeren. In 1996, tijdens een periode van vrede en economische welvaart, besloten maar liefst veertien senatoren met pensioen te gaan, een ongekend aantal. Veel van hen waren gerenommeerde leden van de Senaat die bekend stonden om hun vermogen om partij-overstijgende compromissen te sluiten. Deze senatoren gaven in hun afscheidsreden vaak aan dat de veranderingen in de politieke sfeer hen hadden doen besluiten om hun carrière te beëindigen. Jim Exon, een Democratische senator uit Nebraska, sprak in duidelijke termen over de verslechtering van het politieke proces. Hij noemde de groeiende polarisatie van het electoraat en de afwezigheid van werkbare compromissen een ernstige bedreiging voor de democratie.

De eroderende waarde van compromissen werd steeds meer een vast gegeven in de Amerikaanse politiek. Exon noemde dit het 'permanente verkiezingsseizoen', waarbij verkiezingen en campagnes elkaar in een continu proces opvolgden, waardoor het wetgevende proces werd verstoord. Het gevolg was een steeds onverdraagzamer klimaat, waarin de politiek steeds meer als een strijd werd gezien, waarbij elke stap naar compromis als een teken van zwakte werd beschouwd.

Desondanks was er in de late jaren negentig nog een moment waarop de Senaat haar rol op een historische manier vervulde. Toen het Huis van Afgevaardigden in 1998 besloot om president Bill Clinton te impeachen, viel de verantwoordelijkheid voor het uitvoeren van het impeachmentproces op de schouders van de Senaat. Ondanks de polarisatie en de moeilijke omstandigheden slaagden de leiders van de Senaat, Trent Lott en Tom Daschle, erin om het proces op een eerlijke en objectieve manier te begeleiden.

Maar de interne verdeeldheid in de Senaat zou verder toenemen. In de aanloop naar de verkiezingen van 2002 werden de Republikeinen steeds meer geneigd om de Democraten te beschuldigen van gebrek aan patriottisme, wat de politieke sfeer verder polariseerde. Het was een herinnering dat, ondanks enkele momenten van nationale eenheid, de lange termijn gevolgen van de politieke verschuivingen die waren ingezet in de jaren zestig en zeventig, diep geworteld waren in het Amerikaanse politieke systeem.