De publieke bezorgdheid over virusuitbraken in de Verenigde Staten blijkt minder afhankelijk van de aard of ernst van het virus zelf, en meer van politieke signalen die door elites worden afgegeven. De uitbraken van Ebola in 2014, Zika in 2016 en COVID-19 vanaf 2020 illustreren hoe partijpolitiek en retoriek van invloed kunnen zijn op hoe burgers risico’s inschatten, reageren en in welke mate zij overheidsmaatregelen accepteren.

Tijdens de Ebola-uitbraak in 2014 waren er slechts vier bevestigde gevallen en één overlijden in de VS. Toch leidde deze beperkte uitbraak tot een disproportioneel hoge mate van bezorgdheid onder Republikeinse kiezers. Deze bezorgdheid werd in belangrijke mate gevoed door Republikeinse politici die de uitbraak gebruikten om de Democratische regering onder Obama aan te vallen, vlak voor de tussentijdse verkiezingen. Uitspraken als die van een medewerker van senator Ted Cruz—die beweerde dat er vóór Obamacare nooit een geval van Ebola in de VS was geweest—dienden als instrument om het falen van de regering te benadrukken. Donald Trump, toen nog niet president, droeg actief bij aan deze sfeer via sociale media, waarbij hij onder meer kritiek leverde op Obama’s houding tijdens de crisis.

De Zika-uitbraak in 2016 daarentegen leidde tot aanzienlijk minder politieke mobilisatie, ondanks het feit dat het virus veel wijdverspreider was in de VS dan Ebola. Er waren 5.826 bevestigde gevallen, zij het zonder dodelijke slachtoffers. De afwezigheid van uitgesproken politieke positionering leidde tot relatief lage bezorgdheid en beperkte partijpolitieke verschillen. Deze casus benadrukt dat de ernst van de situatie slechts een secundaire rol speelt wanneer politieke elites geen duidelijke signalen afgeven.

De uitbraak van het coronavirus vormde een spiegelbeeld van de reactie op Ebola. Toen het virus zich begin 2020 begon te verspreiden, uitten vooral Democraten hun bezorgdheid. In de eerste opiniepeilingen van februari 2020 gaf 73 procent van de Democratische kiezers aan zich zorgen te maken over een corona-epidemie, tegenover 60 procent van de Republikeinen. Naarmate Trump publiekelijk het virus begon te bagatelliseren en vergeleek met de seizoensgriep, daalde de bezorgdheid onder Republikeinen. Slechts twee weken later gaf nog maar 52 procent van hen aan bezorgd te zijn, een daling van 8 procentpunten. Hieruit blijkt hoe effectief partijleiders het perceptiekader van hun aanhangers kunnen vormen.

Maar deze dynamiek is niet statisch. Toen Trump halverwege maart 2020 de noodtoestand uitriep en zijn toon veranderde, reageerden Republikeinse kiezers direct. In de week na zijn toespraak steeg het percentage Republikeinen dat zich zorgen maakte naar 70 procent, en een week later was dat 81 procent—een gelijkschakeling met de bezorgdheid van Democraten. Toch was er een verschil in intensiteit: in april zei 70 procent van de Democraten "zeer bezorgd" te zijn, tegenover slechts 44 procent van de Republikeinen. De convergentie in bezorgdheid was dus slechts gedeeltelijk.

Toen Trump begin april opnieuw de dreiging begon te relativeren en aankondigde dat staten konden heropenen, daalde de bezorgdheid onder Republikeinen opnieuw. Eind mei gaf nog 68 procent aan zich enigszins zorgen te maken, een aanzienlijke afname ten opzichte van de piek. Deze fluctuaties tonen hoe nauw de publieke perceptie verbonden blijft met politieke communicatie, eerder dan met de epidemiologische werkelijkheid zelf.

Deze dynamiek weerspiegelde zich ook in de goedkeuringscijfers van Trump. Toen hij het virus serieus nam en daadkrachtig optrad—zoals bij het afkondigen van de nationale noodtoestand—steeg zijn goedkeuring, zelfs onder Democraten. Maar zodra zijn communicatie incoherent werd en het beleid wankelde, daalden zijn cijfers weer, ondanks de toenemende besmettingen in de zomer van 2020. Dit wijst erop dat burgers niet uitsluitend worden geleid door partijtrouw, maar dat consistente, geloofwaardige respons in tijden van crisis ook invloed kan hebben op hoe leiders worden beoordeeld.

Wat belangrijk is om te begrijpen, is dat publieke bezorgdheid in tijden van gezondheidscrises niet louter een rationele reactie is op objectieve risico’s, maar grotendeels gestuurd wordt door politiek discours en mediarepresentatie. Partijen gebruiken crises als strategisch momentum; niet om de volksgezondheid centraal te stellen, maar om positie te verwerven, oppositie te ondermijnen of electorale steun te mobiliseren. De fluctuaties in bezorgdheid onder Republikeinen en Democraten weerspiegelen geen verschillen in medische kennis, maar in politieke interpretatiekaders die hen worden aangereikt.

Deze politicisering van risico heeft directe gevolgen voor het beleidsklimaat. Wanneer bezorgdheid afhankelijk wordt van partij-identiteit in plaats van wetenschappelijke beoordeling, wordt respons op crises fragmentarisch, vertraagd en ineffectief. Bovendien wordt volksgezondheid ondergeschikt gemaakt aan partijstrategie, met als gevolg dat collectieve actie wordt belemmerd door verdeeldheid.

Hoe de moord op George Floyd de publieke opinie over raciale rechtvaardigheid en politie beïnvloedde

De moord op George Floyd in 2020 veroorzaakte een golf van publieke verontwaardiging en leidde tot wereldwijd protesten. De impact ervan op de publieke opinie in de Verenigde Staten is echter complexer dan het lijkt. Hoewel er algemene verschuivingen waren in de houding van zowel Democraten als Republikeinen ten opzichte van kwesties van politiegeweld en raciale rechtvaardigheid, waren er duidelijke verschillen in de manier waarop deze twee politieke groepen reageerden. Het contrast in attitudes over de politie en de Black Lives Matter-beweging (BLM) biedt een inzicht in hoe deze gebeurtenissen de politieke polarisatie verder hebben versterkt.

Direct na de moord op Floyd, waarin de meeste Amerikanen het eens waren over de onrechtvaardigheid van het politiegeweld tegen hem, vertoonden Republikeinen en Democraten verschillende reacties. Terwijl Democraten hun steun voor de politie drastisch zagen afnemen, bleven Republikeinen relatief constant in hun steun. In de periode daarna herstelden de Republikeinen snel naar hun oorspronkelijke niveau van steun voor de politie, terwijl de Democraten, hoewel ze zich ook enigszins herstelden, hun mening over de politie bleven aanpassen, en zelfs begin 2021 waren ze nog minder positief over de politie dan voor de moord op Floyd.

De verschuiving in de houding van de Democraten kan deels worden verklaard door de bredere invloed van Donald Trump’s identiteitspolitiek. Voorafgaand aan de moord op Floyd had Trump al een polarisatie in gang gezet, waardoor veel Democraten in een andere richting begonnen te denken, wat de veranderingen in hun houding jegens raciale kwesties verder versterkte. Trump’s politieke stijl had dus niet alleen invloed op het Republikeinse kamp, maar ook op de manier waarop Democraten de problematiek van raciale ongelijkheid en politiegeweld benaderden.

Deze dynamiek, die door sommigen wordt aangeduid als een “identiteitsschok,” laat zien dat de reactie van de Democraten niet louter een gevolg was van de moord op Floyd, maar eerder een onderdeel was van bredere, al aanwezige verschuivingen in hun opvattingen. In de jaren 1990 en 2000 was er nauwelijks een verandering in de publieke opinie over systemisch racisme en de positie van Afro-Amerikanen. Dit werd aangeduid als "raciale stagnatie". Maar sinds 2011 is er een aanzienlijke verschuiving zichtbaar in hoe de Amerikaanse bevolking kijkt naar raciale ongelijkheid.

Van 2011 tot 2020 zien we bijvoorbeeld een duidelijke toename van het aantal Amerikanen dat erkent dat Afro-Amerikanen vaak “minder krijgen dan ze verdienen” en dat “slavernij en discriminatie” het moeilijk maken voor zwarte mensen om economische vooruitgang te boeken. De verschuiving was met name zichtbaar onder Democraten en onafhankelijken, terwijl Republikeinen hun houding ten opzichte van raciale kwesties relatief constant hielden. Dit benadrukt de verscherpte polarisatie tussen de twee politieke partijen.

Een ander opmerkelijk resultaat van deze veranderingen is de verschuiving in de steun voor positieve actie (affirmative action). Tussen 2011 en 2020 steeg de steun voor positieve actie voor vrouwen en raciale minderheden van 29% naar 44%. Dit was vooral het geval onder Democraten, waarbij de steun onder witte Democraten aanzienlijk toenam, terwijl de verandering onder Republikeinen en onafhankelijken minder uitgesproken was.

De verschuivingen in de publieke opinie zijn niet simpelweg het gevolg van een verschuiving in de samenstelling van de politieke partijen. Ze reflecteren diepere veranderingen in de houding van de kiezers zelf. Dit proces van verschuivende opvattingen heeft geleid tot een toenemende kloof tussen de benaderingen van raciale kwesties door de twee partijen. Democraten zijn sinds 2011 aanzienlijk liberaler geworden, vooral ten aanzien van hun steun voor de politie en hun houding ten opzichte van raciale gelijkheid, terwijl Republikeinen relatief vasthouden aan traditionele standpunten die systemische ongelijkheid en raciale rechtvaardigheid vaak in twijfel trekken.

Bovendien is het belangrijk te beseffen dat de publieke opinie in de VS over politiegeweld en raciale ongelijkheid niet enkel in de nasleep van de moord op George Floyd is verschoven. De verschuivingen die we nu zien, zijn het resultaat van een lange periode van politieke, maatschappelijke en culturele veranderingen. De gebeurtenissen van 2020, hoewel ze als katalysator fungeerden, maakten deel uit van een bredere trend die al bezig was voor de moord op Floyd. Het belang van deze trend ligt niet alleen in de verschuivingen in publieke opinie, maar ook in de manier waarop deze verschuivingen de politieke discussies en beleidsagenda's in de komende jaren zullen blijven beïnvloeden.

De verschuivingen in de opvattingen over raciale kwesties en politiegeweld zijn dus niet eenvoudig te begrijpen zonder rekening te houden met de grotere context van politiek, media en identiteitspolitiek. Ze zijn een product van de manier waarop de politieke elites, en met name Trump, ras en identiteit hebben gepolitiseerd, en hoe deze dynamiek heeft geleid tot een groeiende kloof in de Amerikaanse samenleving.

Hoe de Amerikaanse Immigratiepolitiek de Politieke Dynamiek Vormt

De immigratiepolitiek in de Verenigde Staten heeft de afgelopen decennia vele vormen aangenomen, gekarakteriseerd door debatten, tegenstellingen en strategische beleidswijzigingen die de politieke dynamiek van het land diepgaand hebben beïnvloed. De spraakmakende wetgeving rond het DACA-programma (Deferred Action for Childhood Arrivals), dat duizenden jonge migranten bescherming bood tegen deportatie, is een belangrijk voorbeeld van de moeilijke weg die de VS aflegden in hun pogingen om een moreel en politiek verantwoorde migratiepolitiek te ontwikkelen. Het debacle rond DACA en de mislukte pogingen om een bipartijdige deal te sluiten in de Senaat, zoals in februari 2018, weerspiegelt niet alleen de polariserende aard van de Amerikaanse politiek, maar ook de invloed van buitenstaanders en belangengroepen op het proces.

Het contrast tussen de benaderingen van de Obama- en Trump-administraties is duidelijk te zien in de manier waarop migranten, vooral gezinnen, werden behandeld. Waar de Obama-administratie door middel van uitvoerende besluiten pogingen deed om de kwetsbaarste groepen te beschermen, vooral de zogenaamde 'Dreamers', daar zag de Trump-administratie migratie vaak als een bedreiging voor de nationale veiligheid. Deze verschuiving leidde tot een hardere toon in het publieke debat en intensievere grensbeveiliging, wat resulteerde in een toenemend aantal gescheiden gezinnen aan de grens, waarvan de gevolgen nog lang doorwerken in de samenleving.

De politiek rondom gezondheidzorg en belastinghervorming biedt daarnaast een ander inzicht in de manier waarop president Trump en zijn voorgangers hun politieke agenda hebben vormgegeven. Waar de Republikeinen onder leiding van Trump in 2017 mislukten in hun pogingen om de Affordable Care Act (Obamacare) af te schaffen, wisten ze met de steun van een grote groep buitenstaanders wel een belastinghervorming door te voeren die vooral de rijkste Amerikanen ten goede kwam. Dit markeerde een fundamentele verschuiving in het beleid, die in veel opzichten voortbouwde op de belastingverlagingen die werden ingevoerd tijdens het presidentschap van Ronald Reagan.

Hoewel het politieke landschap in de VS vaak wordt gekarakteriseerd door onenigheid, blijkt uit de talrijke wetgevende voorstellen en voorstellen voor grensbeveiliging dat er een breed scala aan externe actoren is die proberen het beleid in hun voordeel te beïnvloeden. Het voorbeeld van de ‘outside groups’ die invloed uitoefenden op de Republikeinen in 2018, zoals besproken in de Washington Post, laat zien dat politieke steun steeds meer afhankelijk is van de financiële middelen en organisatiekracht van deze belangengroepen.

Naast de duidelijke politieke scheiding die de kwestie van immigratie in de VS heeft veroorzaakt, speelt de publieke opinie een cruciale rol in het vormgeven van beleidsbeslissingen. De steun voor belastingverlagingen en gezondheidszorghervormingen werd vaak aangedreven door kiezers die meer invloed hadden dan de reguliere wetgevende processen. De Republikeinen zagen bijvoorbeeld een aanzienlijk percentage van hun kiezers achter belastingverlagingen voor de rijksten staan, wat aantoont dat de steun voor bepaalde beleidsmaatregelen vaak afhangt van de bredere maatschappelijke context en de veranderende publieke perceptie.

In dit complexe politieke landschap is het belangrijk te erkennen dat de acties van buitenstaanders, zowel conservatief als progressief, de beleidsagenda van de VS aanzienlijk beïnvloeden. Of het nu gaat om de migratiekwestie, gezondheidszorg of belastinghervormingen, de interactie tussen politieke actoren, media en belangengroepen heeft niet alleen de keuzes van beleidsmakers gevormd, maar ook de bredere publieke visie op wat als een 'oplossing' wordt gezien voor de veelomvattende vraagstukken waar de Verenigde Staten voor staan. Het verhaal van de afgelopen decennia toont de fragiliteit van het Amerikaanse politieke systeem en hoe sterk de invloed van externe krachten kan zijn op het vormgeven van de toekomst.

Naast de complexe beleidskwesties zelf is het essentieel om te begrijpen dat politiek in de VS vaak wordt gedreven door een samenspel van korte-termijnbelangen, publieke opinie en strategische overwegingen van politieke elites. De voortschrijdende invloed van belangengroepen betekent dat de ‘wensen’ van de gemiddelde burger vaak ondergeschikt kunnen raken aan de invloed van deze goed georganiseerde en goed gefinancierde groeperingen. Dit is een belangrijk punt van overweging voor elke politieke waarnemer die de huidige stand van zaken en de toekomst van het Amerikaanse politieke systeem probeert te begrijpen.

Waarom sommige progressieve ideeën populair blijven, maar progressieve presidentskandidaten verliezen

In de vroege fases van de Democratische voorverkiezingen voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020 was het duidelijk dat progressieve ideeën populair bleven, zelfs wanneer progressieve kandidaten zoals Bernie Sanders het moeilijk hadden om te winnen. Het bleek dat een groter percentage van de kiezers die zichzelf als gematigd of conservatief identificeerden, eerder geneigd was om Joe Biden te steunen dan Sanders. Dit wijst op een paradoxale situatie: progressieve ideeën hadden brede steun, maar de progressieve kandidaten hadden moeite om deze steun om te zetten in electorale successen.

De invloed van ideologie was ook zichtbaar bij de keuze van kandidaten, zoals blijkt uit onderzoeken die de steun onder verschillende groepen kiezers tijdens de voorverkiezingen onderzochten. De gematigden, in tegenstelling tot de sterk progressieve kiezers, waren eerder geneigd om Biden te kiezen. Dit kan deels worden toegeschreven aan de perceptie dat Biden, ondanks zijn gematigde standpunten, meer electoraal haalbaar werd geacht dan een kandidaat als Sanders, wiens progressieve agenda door velen als te radicaal werd gezien.

Het verloop van de campagne werd verder beïnvloed door de ideologische zelfidentificatie van de kiezers. Volgens onderzoeken uit 2019 was er een bescheiden correlatie tussen de ideologische oriëntatie van een kiezer en hun keuze in de voorverkiezingen. Kiezers die zichzelf als gematigd beschouwden, waren veel meer geneigd om voor Biden te stemmen dan kiezers die zichzelf als zeer progressief zagen. Deze gegevens bieden inzicht in de mechanismen die het succes van Biden in de voorverkiezingen mogelijk maakten, zelfs toen hij werd geconfronteerd met sterke progressieve concurrentie.

Bijzonder opvallend was de manier waarop de steun voor Biden onder verschillende demografische groepen zich ontwikkelde. Zo was er een significante verschuiving in de steun onder Afro-Amerikaanse kiezers na de Iowa caucus. Onder Afro-Amerikanen was er aanvankelijk een gemengde steun voor de verschillende Democratische kandidaten, maar na de Iowa caucus steeg de steun voor Biden aanzienlijk. Dit kan deels worden verklaard door de rol van de Afro-Amerikaanse gemeenschap in het versterken van Bidens imago als de meest electoraal haalbare kandidaat, vooral na het succes van Barack Obama.

Toch was het niet alleen de ideologische oriëntatie die van invloed was op de voorkeuren van de kiezers. Ras en gender speelden een belangrijke rol, vooral bij de keuze tussen vrouwelijke en mannelijke kandidaten. Zo werd de campagne van Kamala Harris, de vrouwelijke vicepresidentiële kandidaat, beïnvloed door zowel raciale als gendergebonden vooroordelen. Studies tonen aan dat vrouwen in de politiek vaak worden geconfronteerd met zowel expliciete als subtiele vormen van seksisme, wat ook in de voorverkiezingen van 2020 naar voren kwam. Dit had een directe invloed op de kansen van vrouwelijke kandidaten zoals Elizabeth Warren, die ondanks haar progressieve standpunten en politieke ervaring niet dezelfde electorale steun kon verwerven als haar mannelijke tegenstanders.

Naast de ideologische verdeeldheid was er ook de kwestie van partij-identificatie. Kiezers die zichzelf als gematigd identificeerden, waren vaker geneigd om zich achter Biden te scharen, terwijl progressieve kiezers geneigd waren om Sanders of Warren te steunen. Dit wijst op een bredere trend binnen de Democratische Partij, waarin de spanning tussen gematigde en progressieve vleugels een bepalende factor is voor de uitslag van de verkiezingen. De resultaten suggereren dat de partij zich soms in tweeën splijt, waarbij de progressieve vleugel pleit voor radicale verandering, terwijl de gematigde vleugel vasthoudt aan een meer gematigde, pragmatische benadering van het beleid.

Wat verder belangrijk is om te begrijpen, is hoe ideologie en partij-identificatie niet altijd de volledige weerspiegeling zijn van de werkelijke politieke voorkeuren van kiezers. Het is niet ongebruikelijk dat kiezers zich ideologisch positioneren op basis van culturele en sociale invloeden, terwijl hun politieke keuzes in de praktijk vaak door andere factoren worden gedreven, zoals electoraal pragmatisme, persoonlijke ervaring en de perceptie van de haalbaarheid van bepaalde beleidsmaatregelen. Dit kan verklaren waarom progressieve kandidaten, ondanks het feit dat progressieve ideeën populair bleven, moeite hadden om te winnen tegen gematigden zoals Biden, die veel kiezers beschouwden als meer in staat om de algemene verkiezingen te winnen.

Wat gebeurt er bij de Freedericksz-overgang in vloeibare kristallen onder invloed van een elektrisch veld?
Hoe beïnvloeden druppelgrootte en additieven het kookgedrag van verdunde emulsies in microgaps?
Waarom zijn cryptoasset-transacties onomkeerbaar en wat betekent dit voor de veiligheid en efficiëntie van het systeem?
Hoe Vitamines Essentieel Zijn voor de Gezondheid en Hun Rol in het Lichaam