Donald Trump’s opkomst in de politiek vertegenwoordigt niet slechts een verandering in de inhoud van het politieke debat, maar ook een verschuiving in de manier waarop politiek wordt gevoerd en gepresenteerd. Zijn merk, opgebouwd rond een krachtig, emotioneel appel aan de zogenaamde 'gewone Amerikaan', is fundamenteel anders dan de traditionele politieke benaderingen van zowel de Democraten als de Republikeinen. Waar de Democraten zich in 2020 richtten op een combinatie van materiële en post-materiële boodschappen onder de slogan “Build Back Better”, maakte Trump gebruik van een andere strategie, die veel meer gericht was op het aanspreken van de emoties van specifieke doelgroepen.

Trump’s merk van economische en culturele nationalisme kwam als een reactie op wat hij zag als de “verlies van de Amerikaanse identiteit” in een steeds diverser wordend Amerika. Dit bood een helder contrast met de benaderingen van de Democraten, die vaak vergeleken werden met een soort elitaire benadering van het beleid, waarin begrippen als 'witte privileges' ter discussie werden gesteld. Trump, daarentegen, richtte zich op mensen die zich achtergesteld voelden in dit nieuwe Amerika en bood hen een herstelde en ‘vernieuwde’ nationale identiteit aan.

Zijn campagne was niet zozeer een promotie van beleid in de traditionele zin, maar eerder een marketingstrategie die inspeelde op culturele en emotionele verdeeldheden. Het idee van een 'Amerika eerst', met duidelijke normen en waarden, sprak mensen aan die zich bedreigd voelden door de veranderende demografie van het land. In plaats van een traditioneel conservatief beleid te volgen, maakte Trump gebruik van emoties die resoneren met brede lagen van de bevolking, waaronder witte arbeidersklasse die zich geïsoleerd voelden door de globalisering.

De reactie van zijn tegenstanders was heftig. Zijn campagne maakte duidelijk gebruik van de nieuwe mogelijkheden die sociale media bieden, iets wat eerdere generaties politici niet hadden. Trump begreep hoe hij gebruik kon maken van deze platforms om zijn boodschap direct te verspreiden, zonder tussenkomst van de traditionele media. Twitter, bijvoorbeeld, werd voor hem een cruciaal instrument om onfiltered uitspraken te doen die vaak een directe reactie uitlokten, waardoor hij continu in het nieuws bleef. Dit was niet alleen een verandering in hoe de boodschap werd verspreid, maar ook in hoe hij de media zelf als een hulpmiddel gebruikte.

De manier waarop Trump zich afzette tegen de traditionele rol van de media had een enorm effect op de politieke dynamiek. Hij gebruikte de media niet alleen om zijn politieke positie te versterken, maar ook om zichzelf als buitenstaander te profileren, als een kandidaat die niet gebonden was aan de conventies van de gevestigde politiek. Door dit te doen, versterkte hij zijn merk en maakte het aantrekkelijk voor mensen die zich teleurgesteld voelden door de gevestigde orde.

Tegelijkertijd zorgde zijn merk voor een breed scala aan tegenreacties. Voor veel progressieven, en ook voor een deel van de minderheidsgroepen, vormde de opkomst van Trump een directe bedreiging voor hun verworven rechten en een teken van het afnemen van vooruitgang op het gebied van gelijkheid en inclusie. De manier waarop Trump zich verhield tot kwesties van ras, gender en immigratie wekte verontwaardiging en stelde hem bloot aan beschuldigingen van racisme en seksisme. Zijn reacties op geweld tegen minderheden, zijn nadruk op een 'eendrachtig' Amerikaans verleden en zijn herhaaldelijk gebruik van de symbolen van witte nationalisten versterkten de kloof tussen zijn merk en de progressieve oppositie.

Toch slaagde Trump erin om een breed segment van de Amerikaanse bevolking aan zich te binden, ondanks (of misschien juist door) zijn polariserende standpunten. Dit was mogelijk door een strategie die niet gericht was op het winnen van de meerderheid, maar op het maximaliseren van de steun van specifieke groepen die diep verdeeld waren over de richting van het land. Door gebruik te maken van emotioneel geladen kwesties zoals immigratie en belastingtarieven, en door traditionele sociale waarden opnieuw op de agenda te zetten, sprak hij mensen aan die het gevoel hadden dat hun belangen over het hoofd werden gezien door de politiek van de gevestigde partijen.

Trump’s merk was dus veel meer dan een simpele politieke campagne. Het was een manier om een emotionele en culturele identiteit te bouwen die resonantie vond bij zijn doelgroepen. Zijn merk maakte gebruik van de kracht van technologie, cultuur en emoties om een politieke beweging te creëren die zowel het politieke landschap in Amerika als de wereldpolitiek ingrijpend zou veranderen. De kracht van zijn merk was dat het niet alleen een reactie was op de bestaande situatie, maar een nieuwe benadering van politiek die in staat was om bredere bevolkingsgroepen te mobiliseren dan de traditionele partijlijnen normaal gesproken mogelijk maakten.

Het is belangrijk te begrijpen dat Trump’s succes niet uitsluitend voortkwam uit het presenteren van alternatieve beleidskeuzes, maar uit zijn vermogen om een culturele en emotionele identiteit te creëren die de steun van verschillende delen van de bevolking vastlegde. Dit gaf hem de ruimte om zich te presenteren als de vertegenwoordiger van een 'echte' Amerikaans idee van nationalisme, wat hem in staat stelde een electoraat te bereiken dat anders misschien nooit met de Republikeinen in aanraking zou zijn gekomen.

Hoe Donald Trump Rassentensionen en Klassesegregatie in de Amerikaanse Politiek Gebruikte

De retoriek van Donald Trump was een krachtig instrument in zijn campagne, waarbij hij zich niet alleen richtte op traditionele conservatieve wet en orde boodschappen, maar ook op controversiële kwesties die gevoelig lagen bij verschillende bevolkingsgroepen in de Verenigde Staten. In zijn communicatie gebruikte hij niet alleen de bekende thema's van wetshandhaving, maar ging hij verder door beleid aan te stippen dat door velen als racistisch werd beschouwd in de uitvoering. Dit zorgde ervoor dat Trump door verschillende gemeenschappen anders werd ontvangen: terwijl velen van kleur en progressieve Amerikanen hem beschouwden als onderdeel van een traditie van racistische Republikeinen, zag een aanzienlijk aantal werkende witte kiezers in Trump een vertegenwoordiger van hun eigen zorgen en belangen.

Trump stelde zichzelf voor als een verdediger van de wet en stelde dat het politieapparaat van essentieel belang was voor de orde in de samenleving. Zijn boodschap sprak vooral tot de werkende klasse die zich zorgen maakte om hun persoonlijke veiligheid en eigendommen. Trump toonde zich consequent loyaal aan de politie, zelfs in gevallen van controversiële schietincidenten, wat in schril contrast stond met de benadering van het Obama-wit Huis. Waar Obama de nadruk legde op de behandeling van Afro-Amerikanen door de politie en het publieke debat hierover bevorderde, keerde Trump dit om door het weergeven van de politie als een eerlijke en onvervalste macht, waarbij hij benadrukte dat als iemand tijdens een misdaad werd neergeschoten, dit hun eigen schuld was. Dit zorgde ervoor dat Trump een breed publiek aansprak, met name uit de werkende klasse van witte Amerikanen die zich beschermd voelden door deze standpunten.

Een opvallend element van Trumps benadering was zijn gebruik van bekende figuren om zijn boodschap kracht bij te zetten. Hij omarmde mensen van kleur die in staat waren om zowel de witte conservatieven als zwarte gemeenschappen aan te spreken. Figures als sheriff David Clarke, die een felle tegenstander was van Black Lives Matter, en de zakenman en bokspromotor Don King, werden strategisch ingezet om zijn geloofwaardigheid in gemeenschappen van kleur te versterken. Ook figures zoals de Afro-Amerikaanse vrouwen Linda “Diamond” Hardaway en Rochelle “Silk” Richardson werden ingezet als ambassadeurs voor zijn boodschap. Deze vrouwen, die sociale media evangelisten waren voor Trump, stelden zich voor als een nieuwe stem binnen de Afro-Amerikaanse gemeenschap die zich volledig achter de boodschap van de president schaarde.

Verder gebruikte Trump de opkomst van de zogenaamde #Blexit-beweging, waarvan de prominente figuur Candace Owens een voorvechtster was, om te suggereren dat Afro-Amerikanen niet gebonden hoefden te zijn aan de Democratische Partij. Owens stelde dat er geen reden was waarom zwarte mensen verplicht moesten zijn om Democraten te stemmen, en benadrukte dat het tijd was voor een verandering van politieke oriëntatie binnen de zwarte gemeenschap. Door het idee van een "Brexit"-achtige breuk te omarmen, trachtte Trump zich te richten op een segment van Afro-Amerikanen die hij als ontevreden zag met het traditionele politieke systeem.

Trump’s benadering van de Afro-Amerikaanse gemeenschap kan worden gezien als een poging om een breder scala aan stemmen te winnen door verschillende groepen binnen deze gemeenschap te segmenteren op basis van socio-economische status, opleidingsniveau, huwelijksstatus en andere factoren. Net als bij de Latino-stemmers ging het Trump niet om een meerderheid, maar om het winnen van voldoende stemmen om de verkiezingen te winnen. Dit benadrukt het belang van doelgerichte marketing en het begrijpen van de specifieke zorgen en behoeften van verschillende gemeenschappen, zelfs binnen grotere bevolkingsgroepen.

Een ander belangrijk aspect van Trumps campagnestrategie was zijn focus op immigratie. Vooral illegale immigratie werd een centraal thema in zijn campagne, waarbij hij de Mexicaanse immigranten in de VS als een bedreiging afschilderde. Hoewel deze boodschap veel resonantie had bij zijn witte achterban, was het niet zo eenvoudig om een duidelijk beleid naar andere, meer geassimileerde groepen van Latino’s te presenteren. Trump moest zelfs in zijn retoriek over criminaliteit, zoals het aansnijden van de problematiek van criminele bendes als MS-13, balans vinden tussen het beschermen van de grenzen en het verbeteren van de veiligheid voor immigrantengemeenschappen zelf. Dit illustreert hoe Trump zijn campagne ook afstemde op de interne diversiteit van Latino-gemeenschappen, afhankelijk van hun acculturatie en hun ervaringen in de VS.

Het is cruciaal om te begrijpen dat de benadering van Trump met betrekking tot ras en klasse niet alleen een afspiegeling was van zijn persoonlijke overtuigingen, maar ook een strategische zet in zijn bredere politieke merk. Door het segmenteren van verschillende gemeenschappen en het afstemmen van zijn boodschap op de specifieke zorgen van die groepen, lukte het Trump om een electoraat te bereiken dat in veel gevallen als 'onbenaderbaar' werd beschouwd door de traditionele politieke elite. De door hem gebruikte retoriek, evenals de manier waarop hij de media en populaire figuren mobiliseerde, gaf hem de mogelijkheid om zijn achterban te versterken en zijn boodschap effectief te verspreiden.

Het is belangrijk te realiseren dat de manier waarop Trump kwesties van ras en klasse aanpakte diep geworteld was in de sociale en politieke dynamiek van de VS. Zijn succes in het bereiken van de werkende klasse, zowel wit als zwart, was geen toeval, maar een zorgvuldig gecultiveerde strategie die inspeelde op gevoelens van vervreemding en ontevredenheid binnen diverse delen van de samenleving. De manier waarop Trump zich tot de verschillende groepen verhield, was strategisch en doelgericht, waarbij hij altijd de basisprincipes van zijn campagne – veiligheid, orde en de bescherming van Amerikaanse waarden – in de schijnwerpers zette.

Hoe Donald Trump zijn politieke merk bouwde: Cultuur, Klantsegmentatie en de Macht van Klassenscheiding

Trump had enkele schade opgelopen in de wanorde. Hij stond voor een kerk, de bijbel in zijn hand, in een duidelijke zet voor twee van zijn doelgroepen: mensen die zich zorgen maakten over de orde en zijn religieuze achterban. Trumps merkstrategie benadrukte dat Amerika wereldwijd zijn macht zou moeten tonen, maar altijd in eigen belang. Zijn visie op immigratie was meer gericht op de noodzaak voor economische ontwikkeling dan op humanitaire hulp of het toelaten van vluchtelingen. Daarbij hechtte Trump veel waarde aan het idee dat het spreken van Engels belangrijk was. Zoals Peter Beinart stelde, had Trump ontdekt dat veel mensen meer nadruk wilden leggen op de gemeenschappelijke culturele elementen die een natie vormen, waaronder de taal. Hij sprak in culturele termen met de arbeidersklasse, iets wat de Democraten tijdens de Obama-jaren niet deden.

Trump vertelde zijn publiek een verhaal waarin de hoogopgeleide, kosmopolitische elites hen en hun land neerkeken. Hij speelde in op de culturele onvrede over ras en etniciteit, de verschuiving van de economie ten gunste van intellectueel werk boven fysiek werk, en de rol van de natie in de wereld. Dit verhaal werd deels verwezenlijkt door een van de standaardthema's in de Amerikaanse politiek: de politieke leider die probeert de deugdzame, dagelijkse mensen te helpen, die de moeilijke en vuile klussen van het land uitvoeren, hun land terug te geven van een elite die hen heeft verraden. Hij benadrukte het thema van de 'vergeten mannen en vrouwen', die de strijd van de natie vochten, maar die waren verlaten door een onverschillig overheidsbureaucratie zoals de Veteranenadministratie. In dit verhaal werden hun offers niet erkend, hun zware werk werd als vanzelfsprekend beschouwd, en hun cultuur werd gedevalueerd.

Trump haakte in op het gevoel van deze mensen dat zij, hun cultuur en hun land werden aangevallen door elites die de waarden van een ander Amerika promootten. Trumps merkverhaal viel aan de conservatieve kant van de cultuurstrijd, door te pleiten voor orde, traditie, nationalisme, patriottisme, het belang van werk en respect voor autoriteit. Hoewel Trump persoonlijk misschien niet van al deze dingen was, vertelde hij een gedenkwaardig verhaal dat hem positioneerde als de verdediger van deze waarden en van de mensen die zich geconfronteerd zagen met een liberale aanval.

In zijn branding stelde Trump zich voor als een man van de arbeidersklasse, maar zijn beleid was dichter bij wat de Republikeinse Partij sinds de jaren '80 had gepromoot, dan wat men als 'nieuw' zou beschouwen. Trumps beleid, managementstijl en persoonlijkheid speelden anders toen hij zittend president was dan toen hij een uitdager was. Als zittend president was hij verantwoordelijk voor de problemen waarmee het land werd geconfronteerd en de resultaten die zijn administratie had behaald. Bij zijn herverkiezingscampagne in 2020 moest Trump een record verdedigen waar mensen al mee vertrouwd waren, wat betekende dat hij meer moest doen dan alleen de elite-status quo aanvallen zoals hij dat als uitdager had gedaan. De problemen van het land en de wereld lagen in zijn handen in 2020, wat betekende dat zijn oplossingen en de resultaten daarvan moesten worden verdedigd. Hij had een moeilijkere verkoop als zittend president dan als insurgent-uitdager.

Zijn campagne probeerde zijn tegenstanders te schilderen als onaanvaardbare alternatieven, vergelijkbaar met hoe Barack Obama Mitt Romney in de ogen van kiezers had gezet. Trump had veel in handen, gezien het feit dat ongeveer de helft van de onafhankelijke kiezers dacht dat de Democraten te ver naar links waren gegaan, en deze kiezers waren vaak de beslissende factor in verkiezingen. Hij verwees naar de bevindingen van het Rusland-onderzoek, beweerde dat zijn impeachment een nepzaak was, en viel obstructerende Obama-rechters aan, evenals disloyale Republikeinen en Democraten in een do-nothing Congres, om de smetten op zijn record te verklaren totdat COVID toesloeg. Trumps optreden tijdens de COVID-crisis was verwoestend voor zijn merkverhaal en bracht vragen naar voren over hoe goed zijn productaanbod werkte. Joe Biden, die niet als een wilde liberale werd gezien en met een lange staat van dienst in het publieke leven, was in 2020 ideaal gepositioneerd om Trump uit te dagen.

De overwinning van Trump in 2016, zijn administratie en de campagne van 2020 hebben het politieke landschap door elkaar geschud. Beide partijen moesten heroverwegen wat hun producten waren, wie hun doelgroepen moesten zijn, en wat hun merken moesten vertegenwoordigen. Terwijl Trump de establishment Republikeinen uitdaagde, daagden de campagnes van Bernie Sanders in 2016 en 2020, evenals die van Michael Bloomberg in 2020, het Democratische establishment uit. De campagne van Sanders stelde de vraag wie er in de partij thuishoorde en wat het beleid van de partij zou moeten zijn, gezien het feit dat Sanders zichzelf als een democratische socialist beschouwde. Bloomberg probeerde daarentegen de campagne te leiden via marketing en branding, een strategie die Trump in 2016 had laten slagen, maar Bloomberg mislukte daarmee.

Trumps steun bracht vragen met zich mee over waarom mensen stemmen zoals ze doen, en wees op het mogelijk belang van post-materialistische en identiteitskwesties die economische kwesties zijn gaan overtreffen. Zoals beschreven door Norris en Inglehart, plaatste Trumps nadruk op het herstellen van traditionele waarden (en sommigen zouden zeggen traditionele raciale en culturele allianties) hem aan de autoritaire kant van een post-materialistische waarde-split, waardoor hij zich anders positioneerde dan de meeste van zijn tegenstanders in beide partijen, die libertarischer waren op deze zaken. Veel van wat Trump zei, was al standaard Republikeinse retoriek uit het verleden. Zijn expliciete boodschap over klasse was afkomstig uit de jaren '70, toen Republikeinen regelmatig spraken over 'limousine-liberalen', die probeerden mensen dingen te laten doen die zij zelf niet hoefden te doen en die onwetend waren over de kosten die hun regelgeving voor kleine bedrijven en de economie had, omdat ze zelf nooit een bedrijf hadden gerund.

Het succes van het Trump-merk toont het belang van klasse in de Amerikaanse politiek aan. Klasse speelt een cruciale rol in politieke branding en segmentatie; het kan een manier zijn om het electoraat te segmenteren voor politieke marketeers, en de klassenverschillen hebben aanzienlijke implicaties voor de Amerikaanse politiek in de toekomst. Trumps publieke imago was dat van een traditionele arbeidersklasse witte man. Hij heeft zichzelf "witte afval" genoemd, net zoals hij denkt dat zijn publiek dat ook is, alleen veel rijker. Hij vertoont traditionele opvattingen over vrouwen en toont een oppervlakkige, traditionele masculinitéit. Hij is direct en zou geloofwaardig kunnen worden beschuldigd van onbeleefdheid, ongepolijstheid, en op zijn minst onbewuste racisme (anderen zouden zeggen dat hij openlijk racistisch is). Trump is een enorme fan van fastfood, vooral McDonald's, iets wat de gemiddelde Amerikaanse arbeider eet. Hij is ook een grote fan van de muzikant Elton John en andere mainstream artiesten die populair zijn bij zijn publiek. Deze persona is authentiek, en ondersteunt het politieke merk van Trump. Trump kanaliseerde deze persona en deze gevoelens nauw in zijn campagne-marketing.

Waarom Mamun de Grote zijn broeder doodde: De rituelen van de Mastiffs en de nieuwe heerschappij
Hoe een meester in gokken zijn gelijke ontmoet: het verhaal van Hop Wah en Dandy Dick
De Opkomst van Trump en de Klimaat van Angst: Immigratie, Economie en Populisme in de 21ste Eeuw
Hoe je Dynamische Formulieren in FastAPI Maakt met Conditie en Validatie
Wat maakt de maan en Mercurius bijzonder?