Hoe de Percepties van Trump over China de Buitenlandse Politiek Vormden

De perceptie van Donald Trump over China heeft een diepgaande invloed gehad op zijn buitenlandse politiek en op de manier waarop de Verenigde Staten met het wereldtoneel omgaan. Trump heeft China in zijn ambtstermijn gepresenteerd als een bedreiging voor de nationale veiligheid van de VS en heeft maatregelen genomen die de dynamiek tussen de twee landen ingrijpend hebben veranderd. Vanuit een strategisch oogpunt lijkt zijn beleid gebaseerd op een fundament van wantrouwen en concurrentie, wat heeft geleid tot een serie van onduidelijke en tegenstrijdige standpunten.

Daarnaast speelde de technologische sector een cruciale rol in de relatie tussen de twee landen. De VS beschouwde Chinese technologiebedrijven zoals Huawei als een bedreiging voor de nationale veiligheid. Trump vreesde dat de ontwikkeling van 5G-netwerken door Chinese bedrijven de VS toegang zou geven tot commerciële geheimen en geclassificeerde overheidsinformatie. De bezorgdheid over intellectueel eigendom werd eveneens aangescherpt door de beschuldigingen van massale diefstal door China. Een aanzienlijk aantal Amerikaanse bedrijven klaagde over het verlies van intellectuele eigendom aan China, wat door experts werd geschat op 600 miljard dollar per jaar.

De onduidelijkheid in Trump’s beleid ten aanzien van China heeft geleid tot bezorgdheid over de lange termijn consequenties van deze strategie. Enerzijds wordt China gezien als een strategische bedreiging die de VS zou kunnen verzwakken, maar anderzijds biedt het land ook enorme economische kansen. De vraag die in de lucht hangt, is of China een fundamentele dreiging vormt die de VS zou moeten dwingen om de economische banden te verbreken, of dat het land eerder een veelbelovende markt is waarvoor de VS de deuren zouden moeten openen.

Wat belangrijk is voor de lezer, is het besef dat Trump’s benadering van China niet alleen gedreven werd door geopolitieke overwegingen, maar ook door zijn zakelijke achtergrond. Als voormalig zakenman was Trump gefocust op het sluiten van de best mogelijke deals, wat zijn buitenlands beleid onvoorspelbaar maakte. Dit verklaart zijn neiging om onconventionele stappen te nemen, zoals het gebruiken van technologiebedrijven als onderhandelingsmunt of het terugtrekken uit internationale verdragen. De kern van Trump’s benadering van China is niet zozeer ideologie of diplomatie, maar de wens om de VS op de wereldmarkt sterker te maken, zelfs als dat betekent dat je relaties met andere grootmachten verstoort. Dit maakt zijn beleid niet alleen inconsistent, maar ook moeilijk te voorspellen.

Het is van belang te begrijpen dat de manier waarop de VS met China omgaan de komende jaren waarschijnlijk zal blijven evolueren. De verschuivingen in de wereldorde, de technologische vooruitgangen en de strategische keuzes die landen maken, zullen de dynamiek tussen de twee supermachten blijven beïnvloeden. Wat de uiteindelijke gevolgen zijn van Trump’s beleid, is onduidelijk, maar wat wel zeker is, is dat het de Amerikaanse benadering van China ingrijpend heeft veranderd.

Is de toekomst van de Amerikaanse buitenlandse politiek onder Trump een onzekere weg naar isolationisme?

Trump’s herhaaldelijke verwijzingen naar isolationisme, gecombineerd met het ontbreken van een consistente beleidslijn die zijn voorgangers kenmerkte, roept veel vragen op. Het lijkt de mogelijkheid van een post-exceptionele buitenlandse politiek te suggereren. Echter, tegelijkertijd zijn landen als Syrië, Irak, Afghanistan, Oekraïne, Turkije, China en Noord-Korea steeds onder de loep van Trump gekomen. Het is duidelijk dat de president voortdurend nieuwe vijanden lijkt te creëren. Zijn politieke incorrectheid en beperkte diplomatieke vaardigheden zorgen voor internationale spanningen, die vaak uitmonden in grensoverschrijdende conflicten. Deze paradoxale benadering – van een zelfverklaarde isolationist die de lijst van Amerikaanse vijanden blijft uitbreiden – kan het beste worden omschreven als een Trumpiaanse wereld van onzekerheid.

Wat is het populisme van Donald Trump en hoe beïnvloedt het de Amerikaanse buitenlandse politiek?

Populisme is geen goed gedefinieerde ideologie, maar eerder een methode die steunt op een afkeer van de zogenaamde elite en de politieke gevestigde orde. Het doel van populisten is het "zuiveren" van het politieke systeem van de corrupte elite, zonder een duidelijk alternatief te bieden voor wat die elite zou moeten vervangen. Populisme kenmerkt zich door een gebrek aan een samenhangende doctrine. Wat het drijft, is de voortdurend veranderende houding van de kiezers, en dus lijkt het beleid van populistische leiders inconsistent en zonder samenhang te zijn. In zijn analyse concludeert Friedman dat de president van de Verenigde Staten, Donald Trump, een populist is. Dit oordeel markeert Trump als een gevaar voor de Amerikaanse democratie. Walter Russell Mead, een andere wetenschapper, noemt Trump een "klassieke populist".

De term "nihilistisch populisme", bedacht door Mead, duidt op de potentieel gevaarlijke gevolgen van Trump’s populisme, vooral in de context van zijn buitenlands beleid. De inherente inconsistentie en onvoorspelbaarheid van Trump’s buitenlandse politiek wordt vaak beschreven als een mysterie. Veel analisten vinden het moeilijk een vast patroon of een overkoepelende strategie in Trump’s handelen te ontdekken. De paradoxen in zijn buitenlandse beleid werden uitvoerig onderzocht door The Guardian. Zijn daden lijken niet altijd in lijn met zijn beloften. Zo beloofde Trump "Amerika eerst" te plaatsen, maar voerde hij militaire acties uit in Syrië. Hij dreigde met "vuur en verwoesting" richting Noord-Korea, om vervolgens te zeggen dat hij van Kim Jong-un hield. Deze tegenstrijdige benadering heeft de Amerikaanse buitenlandse betrekkingen geplaagd.

Een ander terugkerend thema in Trump’s beleid is de personalisatie van de relaties met buitenlandse regeringen. Deze benadering maakt de Amerikaanse diplomatie onzeker en onvoorspelbaar, omdat de beslissingen van Trump vaak lijken te zijn gebaseerd op zijn persoonlijke instincten in plaats van op een samenhangend beleid of de adviezen van zijn team. Het gevaar van deze werkwijze is duidelijk: het leidt tot onduidelijkheid in cruciale situaties, waarbij de Verenigde Staten afhankelijk worden van Trump’s persoonlijke voorkeuren in plaats van op lange termijn strategische belangen.

Er is brede overeenstemming onder wetenschappers dat Trump’s inconsistentie en zijn populistische benadering van buitenlands beleid de diplomatie van de Verenigde Staten in gevaar brengen. Veel van de schade aan de Amerikaanse invloed kan worden toegeschreven aan het ontbreken van een vaststaand beleid en het negeren van de traditionele strategieën die de VS lange tijd hanteerde. Dit heeft niet alleen invloed op de Amerikaanse binnenlandse politiek, maar heeft ook verstrekkende gevolgen voor de internationale betrekkingen, waarbij landen zoals China en Iran een grotere rol beginnen te spelen op het wereldtoneel.

Het "einde van de Amerikaanse uitzonderlijkheid" en de afname van de Pax-Americana zijn concepten die vaak naar voren komen in de discussies over Trump’s buitenlandse politiek. Historicus Stephen Wertheim stelt dat Trump het idee van Amerikaanse uitzonderlijkheid verwerpt, wat resulteert in een wereld waarin de invloed van de VS afneemt en andere machten, zoals China, sterker opkomen. Trump heeft herhaaldelijk zijn minachting voor de termen "Amerikaanse uitzonderlijkheid" en "internationale samenwerking" geuit, en beschouwt deze als beperkend voor de Amerikaanse vrijheid om zakelijke belangen wereldwijd te verdedigen. Zijn nadruk ligt op nationale belangen, zonder rekening te houden met de bredere gevolgen voor internationale relaties of de lange termijn. Deze benadering heeft geleid tot verhoogde spanningen met andere landen en verhoogde risico's voor wereldwijde stabiliteit.

Hoe Donald Trump de Amerikaanse Buitenlandse Politiek Hervormde: Het Einde van 'Amerika als Onmiskenbare Natie'?

De verschuiving in het wereldtoneel, versterkt door de benadering van Donald Trump in de buitenlandse politiek, heeft geleid tot een heroverweging van de rol van de Verenigde Staten als mondiale leider. Het idee dat de VS een “onmiskenbare natie” is, zoals geopperd door neoconservatieven als Robert Kagan, lijkt steeds meer achterhaald. Trump’s benadering van buitenlands beleid, gekarakteriseerd door een uitgesproken pragmatisme en een nadruk op nationale belangen, heeft niet alleen de geopolitieke positie van Amerika veranderd, maar ook de onderlinge relaties met Europese landen en andere wereldmachten hervormd.

Sigmar Gabriel, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, stelt dat Trump Europa op afstand behandelt. Deze houding, volgens Gabriel, heeft geleid tot een groeiend besef binnen Europa dat het continent zijn lot in eigen handen moet nemen. Angela Merkel, de Duitse bondskanselier, herhaalde deze boodschap na de G7-top in 2018, waar de spanningen tussen de VS en haar bondgenoten duidelijk zichtbaar werden. Het beleid van Trump lijkt niet alleen de Amerikaanse geloofwaardigheid bij haar traditionele bondgenoten te ondermijnen, maar biedt ook ruimte voor nieuwe mondiale machten om de leegte op te vullen die door de VS wordt achtergelaten.

China, onder leiding van president Xi Jinping, is een van de landen die van deze geopolitieke verschuiving probeert te profiteren. In plaats van de traditionele rol van de VS als de onbetwiste leider van het wereldhandelsysteem, beweert Zakaria dat China zich geleidelijk aan het wereldtoneel voordoet als een macht die niet alleen wil deelnemen aan de globale economische orde, maar ook deze wil vormgeven. Met zijn ‘Belt and Road Initiative’ en zijn actieve diplomatieke betrokkenheid, streeft China naar een grotere invloed in mondiale aangelegenheden, en zet het zich klaar om een alternatief leiderschap voor de VS te bieden.

Onder de Trump-administratie onderging het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken een ongekend niveau van verzwakking. Het beleid van Trump resulteerde in een verlaging van het budget voor buitenlandse zaken met 31%, en het ontslaan van ervaren diplomaten zonder hun opvolgers aan te stellen, wat de afname van de ‘zachte macht’ van de VS benadrukte. Diplomaten zoals John Heffern, voormalig fungerend assistent-secretaris voor Europese en Euraziatische Zaken, werden vervangen door een nieuwe generatie die minder geïnvesteerd was in de institutionele kennis van het ministerie. Deze verslechtering van de diplomatieke infrastructuur werd door velen gezien als een belangrijk symbool van de breuk van de VS met haar traditionele benadering van buitenlands beleid.

De cijfers spreken voor zich: een Gallup-enquête uit 2018 toonde aan dat het vertrouwen in het leiderschap van de Verenigde Staten wereldwijd op een historisch dieptepunt van 30% was gekomen. Dit was zelfs lager dan het niveau onder president George W. Bush na de Irakoorlog. Dit verlies van vertrouwen onder Amerikaanse bondgenoten heeft geleid tot onzekerheid over de toekomstige rol van de VS in mondiale vraagstukken. Er is een groeiend sentiment dat, zelfs na het vertrek van Trump, het moeilijk zal zijn voor de VS om opnieuw de steun van zijn bondgenoten te winnen.

Dit ‘normale nationalisme’ werd door Trump gepresenteerd als een alternatief voor de traditionele Amerikaanse betrokkenheid bij internationale samenwerking. De onderliggende boodschap was dat de VS geen morele verplichtingen had om de wereld te leiden, maar eerder haar eigen belangen moest beschermen door middel van harde macht en onderhandelingen. Het doel was om een politieke koers te volgen die Amerika in staat zou stellen haar machtspositie wereldwijd te behouden, maar zonder de altruïstische verplichtingen die in het verleden werden gezien als kenmerkend voor haar buitenlandse politiek.

Tegelijkertijd was er geen eenduidige visie over de buitenlandpolitiek van Trump. Sommigen beschouwen zijn benadering als een toepassing van de realistische school in de internationale betrekkingen, waarbij staten de wereld zien als een anarchistische arena waarin macht en zelfbelang de drijvende krachten zijn. Anderen beschouwen de aanpak van Trump als opportunistisch, zonder een grotere strategie, wat het gevaar van onvoorziene gevolgen vergroot. Een andere stroming beschouwt zijn beleid als een teken van de verschuiving naar een post-Amerikaans wereldorde, waarbij de VS zich terugtrekt uit zijn leidende rol en de wereldorde verschuift naar een multipolaire structuur, waarin opkomende machten als China en Rusland een grotere invloed verkrijgen.

Het idee van Trump’s ‘meerdere strategieën’, zoals geïllustreerd door de afwezigheid van een duidelijke grote strategie, stelt dat de VS verschillende benaderingen tegelijk kan hanteren om haar doelen te bereiken. Dit reflecteert de pragmatische aard van Trump’s benadering, waarbij de inzet van verschillende beleidsinstrumenten afhankelijk is van de situatie en het moment. Dit maakt het moeilijk om één enkele ideologie of benadering te definiëren die Trump’s buitenlands beleid precies omschrijft, maar het benadrukt wel de verandering van de VS’ lange geschiedenis van buitenlandse diplomatie.

Hoe Donald Trump's Persoonlijkheid de Amerikaanse Buitenlandse Politiek Vormt

De buitenlandse politiek van de Verenigde Staten is altijd gekarakteriseerd door een verscheidenheid aan scholen en ideologieën, die elk de visie op de internationale relaties van de natie op verschillende manieren beïnvloeden. Deze ideologieën, zoals het Jeffersonianisme en het Jacksonianisme, zijn van invloed op de manier waarop de VS zich verhouden tot de wereld. De Jeffersonianen geloven bijvoorbeeld dat de VS haar waarden het beste kan behouden door een isolationistisch beleid te volgen, hoewel ze het recht erkenden om in te grijpen in het buitenland als er sprake is van een echte bedreiging. Het Jacksonianisme, zoals geïllustreerd door de presidentiële ideologie van Andrew Jackson, beschouwt buitenlandse inmenging vaak als een verspilling van middelen, tenzij er een directe bedreiging bestaat, waarbij het uiteindelijk een harde benadering van oorlogsvoering ondersteunt, gericht op de totale overgave van de vijand.

In dit licht is de buitenlandse politiek van Donald Trump een complexe mix van persoonlijkheidskenmerken en pragmatisme, die door veel wetenschappers als mysterieus wordt beschouwd. Zijn "America First"-benadering lijkt te reflecteren op een combinatie van persoonlijke trekken die zijn besluitvorming sterk beïnvloeden, maar het is moeilijk te zeggen in hoeverre deze benadering in lijn is met de traditionele Amerikaanse buitenlandse politiek. Dit maakt de analyse van Trumps persoonlijkheid essentieel voor het begrijpen van zijn buitenlandse politiek.

Impulsiviteit, gedefinieerd als handelen zonder voorafgaande overweging van de gevolgen, werd vaak gekoppeld aan Trump’s beslissingen. Dit is niet alleen te zien in zijn onverwachte beleidskeuzes, maar ook in de manier waarop hij vastbesloten bleef aan zijn standpunten, zelfs wanneer het tegenspraak en kritiek opriep. In plaats van zijn koers te herzien, zou hij vaak doorgaan, ongeacht de praktische problemen of het risico van schaamte. Dit weerspiegelt niet alleen zijn persoonlijke karakter, maar ook de manier waarop hij zijn leiderschapstype definieerde: snel beslissingen nemen en niet terugdeinzen voor grote risico's.

Trump’s zakelijke achtergrond speelt eveneens een cruciale rol in zijn benadering van buitenlandse betrekkingen. Als zakenman was Trump gewend om deals te sluiten, altijd gericht op het behalen van het grootste mogelijke voordeel. Dit zakelijke perspectief is ook terug te zien in zijn buitenlandse beleid. Voor Trump zijn internationale betrekkingen vaak vergelijkbaar met zakelijke transacties – een kwestie van onderhandelen en afsluiten van deals. Dit wordt versterkt door zijn uitspraken zoals "denk groot" en "neem risico's". Dit zakelijke denken heeft invloed gehad op zijn bereidheid om grote risico's te nemen, vooral als hij verwachtte dat dit financieel voordelig zou zijn voor de VS. De retoriek van Trump over winst en succes is dan ook een bepalende factor in zijn benadering van buitenlandse politiek.

Trump’s agressiviteit en arrogantie zijn eveneens opvallende aspecten van zijn persoonlijkheid. Psychologen hebben gesuggereerd dat zijn zelfvertrouwen laag is, wat zijn neiging tot arrogantie en agressie verklaart wanneer hij geconfronteerd wordt met oppositie of kritiek. Trump’s afkeer van regels, protocollen en tegenspraak toont zich duidelijk in zijn publieke uitlatingen en gedrag. Zijn houding lijkt vaak te wijzen op een overtuiging dat hij de enige persoon is die in staat is om de VS weer “groot” te maken, en dit leidt tot een vaak starre benadering van buitenlandse politiek.

Naast deze kernpunten van persoonlijkheid en aanpak, is het ook belangrijk te erkennen dat Trump’s buitenlandse beleid in veel gevallen pragmatisch en contextueel werd bepaald. Hoewel zijn persoonlijke karakter en neiging tot impulsieve acties een rol speelden in zijn besluitvorming, moeten de bredere geopolitieke omstandigheden en de veranderende nationale belangen van de VS eveneens in overweging worden genomen. De voortdurende verschuiving in de wereldmacht, de opkomst van China en de afnemende invloed van de VS in verschillende regio’s hebben zonder twijfel invloed gehad op de richting van Trumps beleid.

In de discussie over Trumps buitenlandse politiek mag niet worden vergeten dat dit beleid, ondanks de nadruk op persoonlijkheid en charisma, ook werd gedreven door de diepere strategische en economische belangen van de VS. Zijn benadering was vaak een reactie op de veranderende dynamiek van de wereldorde, waarbij hij poogde om de VS terug te plaatsen als de dominante macht op het wereldtoneel, volgens de principes van zijn zakelijke en transactionele benadering.