Hoe Het Politieke Landschap van de Verenigde Staten Veranderde onder Jackson en Lincoln: Een Opleving van Populisme en Demagogie

Het Amerikaanse politieke systeem evolueerde drastisch in de jaren na de oprichting van de republiek, vooral door de invloed van figuren zoals Andrew Jackson en Abraham Lincoln. Wat begon als een systeem gericht op het balanceren van de machten en het beschermen van de rechten van minderheden, veranderde al snel in een strijd voor de meerderheid en de persoonlijkheden die deze meerderheid konden mobiliseren. Dit proces werd versneld door de strategieën en technieken die Jackson en zijn aanhangers gebruikten, waarbij de nadruk lag op populisme, persoonlijke charisma en het gebruik van emoties boven rede.

John Quincy Adams, de zesde president van de Verenigde Staten, werd vaak geportretteerd als de incarnatie van een meer traditionele, beleid-gedreven leider. Hij had een intellectuele benadering van politiek en probeerde de natie te verenigen door een rationele, niet-partijdige benadering te hanteren. Adams zocht naar een brede steun voor zijn regering, gebaseerd op beleid en rede, in plaats van emotie of populistische slogans. Hij was een man van principes, die geloofde dat het politieke debat zich moest richten op feiten en beleid in plaats van op het gebruik van "catchwords" of het cultiveren van een persoonlijke band met de massa. Dit stelde hem in staat om zich te distantiëren van de politieke verdeeldheid die in zijn tijd opkwam.

Toch bleek deze benadering steeds minder effectief tegen de storm van demagogie die werd aangewakkerd door Jackson en zijn politieke machine. Jackson zelf, een militair held, begreep dat succes in de politiek niet alleen afhankelijk was van beleid, maar ook van het vermogen om mensen emotioneel te mobiliseren. Zijn campagnes waren niet gericht op het presenteren van gedetailleerde plannen of redelijke argumenten, maar op het creëren van een beweging, een cultus rond zijn persoonlijkheid. Rallies, parades en zelfs clubhuizen die naar hem werden vernoemd, speelden allemaal een cruciale rol in het opbouwen van zijn politieke macht. Jackson’s strategen zoals Martin Van Buren begrepen de kracht van persoonlijke populariteit en maakten gebruik van het nieuwe politieke landschap dat in opkomst was.

Adams, ondanks zijn aanzienlijke intellectuele capaciteiten en zijn eerlijke bedoelingen, werd niet in staat geacht om de publieke opinie te winnen tegen de charismatische aantrekkingskracht van Jackson. Jackson’s supporters reageerden niet op beleidsvoorstellen of redeneringen, maar op gevoelige en vaak ongefundeerde beschuldigingen van corruptie tegen de regering van Adams. Deze persoonlijke aanvallen ondermijnden Adams’ gezag, zelfs als de beschuldigingen ongegrond waren. In plaats van zich te verlagen tot deze tactieken, bleef Adams vasthouden aan zijn principes, wat zijn positie alleen maar verzwakte.

De veranderingen die Jackson teweegbracht, waren echter niet alleen zichtbaar in de campagnes en de manier waarop politiek werd bedreven. Zijn benadering van het presidentschap zelf was een breuk met het verleden. Jackson maakte de traditionele kabinetstructuur grotendeels irrelevant door een informele ‘Keuken Kabinet’ te creëren, bestaande uit vertrouwelingen die hem steunden in zijn beslissingen en die vaak dichter bij hem stonden dan de formele ministers. Dit was een nieuwe manier van bestuur die zich volledig rond de persoon van de president concentreerde. Jackson was niet meer een dienaar van de republiek, maar een leider wiens persoonlijke wil de koers van het land bepaalde.

Dit populisme en de personalisering van de politiek hadden verstrekkende gevolgen voor de Amerikaanse democratie. Het begon met de overgang van een systeem dat was ontworpen om te beschermen tegen de tirannie van de meerderheid, naar een situatie waarin de meerderheid in de staat en op federaal niveau de macht volledig in handen kreeg. Minderheden, ongeacht hun belangen, werden vaak gemarginaliseerd of zelfs uitgesloten van deelname aan het politieke proces. De ideologie van ‘meerderheid regeert’ die Jackson en zijn aanhangers uitdroegen, bracht de democratie naar een ander niveau, maar niet zonder ernstige consequenties voor de stabiliteit en rechtvaardigheid van het systeem.

In de nasleep van Jackson’s tijd kwam Abraham Lincoln, die op zijn beurt de Amerikaanse politiek opnieuw zou definiëren. Lincoln, hoewel hij uit een bescheiden achtergrond kwam en net als Jackson een man van het volk was, bracht een heel andere benadering van leiderschap. Hij benadrukte het belang van redelijkheid, reflectie en respect voor de fundamentele principes van de Amerikaanse grondwet, die volgens hem boven de grillen van de meerderheid stonden. Voor Lincoln waren de rechten van individuen, zoals het recht op leven en vrijheid, niet onderhevig aan de beslissing van een meerderheid. Dit maakte zijn leiderschap niet alleen effectief, maar ook ethisch en rechtvaardig.

In tegenstelling tot Jacksons demagogie, hield Lincoln vast aan het idee van een gouvernement dat zijn best zou doen om het welzijn van de natie als geheel te dienen, zelfs tegen de wil van de meerderheid in. Zijn leiderschap was een teken van de veerkracht van de Amerikaanse republiek en van het vermogen van een president om in moeilijke tijden wijsheid en geduld te tonen.

De transformatie die Jackson in gang zette, leidde echter tot een verslechtering van het politieke debat, waarbij de nadruk meer kwam te liggen op emoties, populaire sentimenten en het aantrekken van de massa dan op het ontwikkelen van weloverwogen beleidsvoorstellen. Het was deze verschuiving die een ongezonde cultus rond politieke leiders creëerde, zoals we die tegenwoordig vaak zien.

De manier waarop politiek werd bedreven onder Jackson heeft de koers van de Amerikaanse geschiedenis bepaald. Het is belangrijk te begrijpen dat deze verschuiving niet zomaar een verandering van stijl was, maar een fundamentele herstructurering van het politieke proces zelf. De vraag is niet alleen wie er aan de macht is, maar ook hoe de macht wordt uitgeoefend, en hoe de voorkeuren en angsten van de massa’s kunnen worden gemobiliseerd om politieke doelen te bereiken. Het is deze dynamiek die de politieke en sociale structuren van de Verenigde Staten tot op de dag van vandaag beïnvloedt.

De strijd om de Grondwet: Roosevelt, de Rechters en het Verlangen naar Verandering

De Grondwet van de Verenigde Staten is altijd een onderwerp van fel debat geweest, met de vraag of dit document werkelijk een levend instrument is dat zich aanpast aan de veranderende tijden of eerder een statisch stuk wetgeving dat de belangen van de machtige elite beschermt. De Amerikaanse historicus Charles A. Beard, bekend om zijn invloedrijke werk An Economic Interpretation of the Constitution (1913), was van mening dat de Grondwet niet zozeer een reflectie was van nobele idealen, maar een strategisch document, opgesteld door een groep welgestelde mannen wiens eigen belangen direct op het spel stonden. Beard’s analyse was revolutionair voor zijn tijd en plaatste de Grondwet in een economisch perspectief, waarbij hij stelde dat de oprichters vooral gericht waren op het beschermen van hun persoonlijke eigendommen en het in stand houden van een systeem dat de macht van de weinigen ten opzichte van de massa bevorderde.

Beard’s standpunten werden door velen, waaronder progressieve denkers, overgenomen. Deze denkers benadrukten dat de Grondwet, door zijn oprichting in de late achttiende eeuw, in wezen een instrument van verzet was tegen sociaal-economische hervormingen. Beard zelf was een groot voorstander van een ‘levende’ Grondwet, die constant zou moeten worden aangepast aan de veranderende omstandigheden. Hij pleitte voor een systeem waarbij elke generatie de mogelijkheid zou hebben om een Constitutionele Conventie bij elkaar te roepen, met als doel de Grondwet voortdurend te herzien. Zijn kritiek richtte zich voornamelijk op de rol van de Hoge Rechtbank, die volgens Beard een te grote invloed had op het blokkeren van progressieve wetgeving en de stem van de meerderheid in het politieke proces verzwakte.

In de jaren 1930, tijdens de Great Depression, kreeg Beards kritiek een nieuw leven door de acties van Franklin D. Roosevelt. De president stond voor een enorme uitdaging: het land was in diepe economische crisis, met meer dan 25 procent werkloosheid en een bevolking die in armoede verkeerde. Roosevelt’s New Deal was een ambitieus programma dat was ontworpen om de sociale en economische crisis te verhelpen. Maar zoals Beard en andere progressieve denkers al hadden aangegeven, liep Roosevelt tegen de Grondwet aan, en vooral tegen de macht van de rechterlijke macht. De Hoge Rechtbank, die vaak conservatieve rechters had, verwierp vele van zijn hervormingen en programma’s.

Roosevelt, die zich als de erfgenaam van Thomas Jefferson en Andrew Jackson beschouwde, voerde een publieke campagne tegen de rechterlijke macht. Zijn kritiek op de rechterlijke onafhankelijkheid werd zo fel dat hij in 1937 zijn beruchte ‘court-packing plan’ voorstelde, waarbij hij voorstelde om zes nieuwe rechters toe te voegen aan de Hoge Rechtbank. Het doel was om de rechtbank in lijn te brengen met de vooruitstrevende agenda van de New Deal, door het toevoegen van jongere rechters die de ‘moderne feiten’ en de problemen van de gemiddelde Amerikaan beter begrepen.

Het conflict tussen de drie takken van de overheid – de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht – werd in de ogen van Roosevelt verstoord door de Hoge Rechtbank, die volgens hem de democratie in gevaar bracht. Het was zijn overtuiging dat de wil van het volk, zoals uitgedrukt door verkiezingen, zou moeten bepalen hoe de rechtbank zich zou gedragen. Volgens Roosevelt was de democratie in gevaar doordat de rechterlijke macht niet meewerkte met de andere takken van de overheid. Hij stelde dat als de ‘derde paard’ van de Amerikaanse politieke ‘driewieler’, de Hoge Rechtbank, niet samenwerkte, de democratie zelf ondermijnd werd.

Dit conflict rond de rechterlijke macht en de Grondwet is niet zomaar een historisch incident; het is een blijvende discussie over de balans tussen de wetten van de staat en de dynamiek van de samenleving. De vraag die Beard, Roosevelt en anderen opstelden, was of een land, in dit geval de Verenigde Staten, vast moest houden aan een grondwet die in de 18e eeuw was geschreven, of dat het systeem moest evolueren met de tijd en de veranderende behoeften van de samenleving.

Beards kritiek op de Amerikaanse Grondwet blijft relevant, vooral in een tijd waarin de sociale en economische systemen weer onder druk staan. De kritiek van Roosevelt op de rechterlijke macht was slechts een weerspiegeling van een diepere onvrede over de manier waarop de Grondwet werd gebruikt om de belangen van een kleine elite te beschermen. De vraag blijft of de Grondwet een instrument van vrijheid en gerechtigheid kan zijn, of dat het in werkelijkheid een middel is geworden om de status quo in stand te houden.

Het is belangrijk te begrijpen dat deze strijd tussen de takken van de overheid en de roep om veranderingen in de Grondwet niet alleen gaat over de juridische aspecten van het document, maar ook over de bredere vraag hoe macht en invloed in de samenleving moeten worden verdeeld. De roep om een ‘levende’ Grondwet die zich aanpast aan de moderne tijden, sluit aan bij een fundamentele discussie over de rol van de overheid, de rechters en de belangen van de meerderheid. In die zin is de strijd van Roosevelt, Beard en andere progressieve denkers een pleidooi voor een flexibeler en dynamischer politiek systeem, dat recht doet aan de veranderende maatschappelijke realiteit.

Hoe de Camelot-mythe de erfenis van John F. Kennedy vormt

De korte, maar veelbesproken presidentiële periode van John F. Kennedy stond niet alleen in het teken van politieke beslissingen, maar werd ook gekarakteriseerd door een krachtig narratief, meesterlijk gedreven door de media. Het was een tijdperk waarin stijl en actie centraal stonden, waarbij Kennedy zijn charisma en beheersing van de televisiemedia effectief inzette. Als de eerste president die persconferenties live op televisie hield, creëerde Kennedy een onvergetelijke indruk. Hij was niet alleen een slimme spreker, maar een man die het publiek wist te boeien met zijn energie en charme. Zoals een reporter opmerkte, was het bijna alsof de pers de rollen van acteurs op zich had genomen in een show, waarbij de president altijd professioneel oogcontact maakte met de camera, wat hem tot een van de meest media-gevoelige leiders van zijn tijd maakte.

De 'Camelot-mythe', ontstaan na zijn dood, speelde een cruciale rol in het bestendigen van zijn erfgoed. Dit ideaalbeeld van een jonge, dynamische president die de natie naar een nieuw tijdperk leidde, werd vooral gevormd door zijn vrouw, Jacqueline Kennedy. Zij was vastbesloten om haar man niet alleen te herinneren als de president, maar als een iconische figuur, een martelaar voor hogere idealen die zijn leven in dienst van de nationale en mondiale vooruitgang had gegeven. De manier waarop ze haar verdriet en het verlies van haar man naar buiten bracht, versterkte deze mythe, die zich zowel in de publieke opinie als in de geschiedschrijving vastrootte. Haar woorden over de moordenaar Lee Harvey Oswald, die de betekenis van Kennedy's dood in haar ogen afzwakte, weerspiegelden haar wens om de onschuld van haar man te bewaren en zijn dood niet te reduceren tot een triviaal incident.

Dit idee van Camelot werd al snel omarmd door prominente Kennedy-biografen zoals Arthur Schlesinger Jr. en Ted Sorensen, die door hun geschriften de presidentenlegende verder vormgaven. Voor hen was het kennedy-tijdperk een periode van ongeëvenaarde energie, waarin een president met visionaire ideeën de kans kreeg om die in de praktijk te brengen. Deze opvatting over Kennedy als een bijna mythische figuur werd door velen als de ultieme weergave van zijn presidentschap gezien. Schlesinger sprak over de verandering in Washington: van de 'slaapstad' onder Eisenhower naar een bruisende politieke arena onder Kennedy, waar ideeën en macht elkaar naadloos vulden.

Kennedy’s periode in het Witte Huis werd echter niet alleen gekarakteriseerd door stijlicoonstatus en mediagenieke momenten. Zijn korte presidentschap ging gepaard met intensieve politieke crises die zijn daadkracht testten. De mislukking van de invasie in de Varkensbaai, de Cubacrisis en de burgerrechtenkwesties waren allemaal sleutelmomenten die zijn leiderschap op de proef stelden. Maar het was de manier waarop hij deze uitdagingen aanging – altijd met het oog op actie, met weinig geduld voor langdurige deliberatie – die zijn imago van een actiegerichte leider vormde.

Het idee van de ‘actieve’ president, zoals beschreven door Sorensen, illustreert de gespannen verhouding tussen het verlangen naar snelle beslissingen en de complexe realiteit van het regeren. De beroemde anekdote van een assistent die een zes pagina’s tellend memorandum terugstuurde, vol aanbevelingen voor beleidsdocumenten en toespraken, toont de kloof tussen de wens van Kennedy om snel te handelen en de neiging van sommige medewerkers om dingen te vertragen door meer analyse. Voor Kennedy was regeren geen langzame, reflectieve bezigheid, maar een kwestie van snel handelen en vooruitgang boeken, zelfs wanneer dat soms risicovol leek.

De tegenstelling tussen Kennedy en zijn voorganger, Dwight Eisenhower, was ook een van de drijvende krachten achter de publieke fascinatie met de Kennedy-familie. Waar Eisenhower vaak als saai en terughoudend werd beschouwd, stond Kennedy voor alles wat je van een president in de jaren zestig zou verwachten: jeugd, charisma en een indrukwekkend gevoel voor stijl. Hij vertegenwoordigde de belofte van een nieuw Amerika, niet alleen in politiek opzicht, maar ook in culturele en sociale zin. Het contrast tussen de ‘oude’ en de ‘nieuwe’ generaties werd voor het eerst echt zichtbaar in zijn persoon. De jonge president leek de personificatie van het nieuwe tijdperk: een tijdperk dat zich kenmerkte door de opkomst van televisie, verandering in de publieke opinie en de wens naar vernieuwing.

De mythe van Camelot blijft ook vandaag de dag bestaan. Dit beeld van de president die een natie leidde in een tijd van hoop en vooruitgang, is door veel van zijn bewonderaars behouden en wordt in verschillende boeken, films en documentaires doorgegeven. De man die niet alleen de Verenigde Staten, maar de wereld veroverde met zijn charme, zijn jeugdige energie en zijn 'enige duizend dagen', blijft tot de verbeelding spreken.

Toch is het essentieel om te begrijpen dat het visioen van Kennedy niet enkel het werk was van een charismatische man, maar dat het ook werd versterkt door een breed netwerk van media, adviseurs en naaste medewerkers die wisten hoe ze zijn imago konden vormen en in stand houden. De cultus rond de 'Camelot-mythe' heeft niet alleen de herinnering aan Kennedy zelf gecreëerd, maar ook de manier waarop zijn presidentschap werd gepresenteerd aan het publiek. Dit heeft niet alleen invloed gehad op hoe we naar Kennedy kijken, maar ook op hoe we presidentschap en politiek in het algemeen gaan begrijpen. De verleiding om te denken dat het presidentschap van Kennedy een tijdperk van perfecte harmonie en onmiskenbare vooruitgang was, moet dus voorzichtig worden benaderd. De werkelijkheid van de politiek is altijd complexer dan de mythe die rond de figuur van een president wordt geweven.

Was het idee van de Amerikaanse Oprichters om demagogen en de gevaren van directe democratie te vermijden werkelijk effectief?

Thomas Jefferson, altijd de meer vurige revolutionair dan zijn bondgenoot James Madison, leek weinig bezorgd over het vooruitzicht dat het volk misleid zou worden door een demagoog. Sterker nog, tijdens de verhitte strijd over het Jay Treaty leek Jefferson het feit te verwelkomen dat een menigte stenen naar Hamilton had gegooid tijdens een pro-verdrag bijeenkomst in New York City. Jefferson informeerde Madison dat de tegenstanders van het verdrag "zich tot stenen en stokken wendden en Hamilton en zijn partij van de grond sloegen." Van alle belangrijke oprichters was Jefferson degene die het dichtst bij de ideeën van Thomas Paine en andere populisten stond, die geloofden dat het volk geen fout kon maken en in staat was om rationeel te beoordelen wat in hun eigen belang was.

Washington en Hamilton, daarentegen, geloofden dat alle regimes het gevaar van samenzweringen van sluwe individuen met zich meedroegen, hoewel de doelen van deze samenzweringen varieerden afhankelijk van de aard van het regime. Het Jay Treaty was slechts een episode waarin Hamilton en Washington beschuldigd werden ervan een republikeins systeem te willen vervangen door een aristocratie of monarchie, of beide. In werkelijkheid probeerden beide mannen een stabiele en duurzame republikeinse regering op te bouwen die als bolwerk zou dienen ter verdediging van de vrijheid. Een energieke overheid zou buitenlandse aanvallen afweren, de wet en orde bevorderen en zorgen voor de veiligheid van eigendom, hetgeen de hoeksteen van vrijheid was.

Toen Jefferson Hamilton beschuldigde van monarchisme, stelde Hamilton dat de echte dreiging voor de Amerikaanse vrijheid juist uit demagogen kwam, die zich voordeden als trouwe dienaren van het volk. Volgens Hamilton zijn er mensen die: door de vooroordelen van het volk te vleien en hun jaloezie en angsten op te zwepen, de zaken in verwarring willen brengen en burgerlijke onrust willen veroorzaken. "Wanneer een man zonder principes in het privéleven, wanhopig in zijn fortuin, gedurfd van aard, met aanzienlijke talenten, de voordelen van militaire gewoonten bezit en bekend staat om zijn minachting voor de principes van vrijheid, wanneer zo iemand de populaire kar rijdt en zich aanpast aan de onzin van de fanatici van die tijd... kan het met recht worden vermoed dat zijn doel is om de zaken in chaos te storten zodat hij 'de storm kan berijden en de wervelwind kan sturen.'"

Of het nu in Groot-Brittannië, het oude Rome, of de Verenigde Staten was, de machinaties van principelozen, mannen die geen grenzen kenden en zich verliefd hadden op zichzelf en op macht, vormden een voortdurende bedreiging. De Amerikaanse oprichters, en Hamilton in het bijzonder, waren gefixeerd op de dreiging die uitging van deze demagogen. Zozeer zelfs, dat Hamilton in zijn opmerkelijke Federalist Papers begon en eindigde met waarschuwingen tegen deze kankerverwekkende mutaties die een constante bedreiging vormden voor republieken.

Zowel Washington als Hamilton waren, om een uitdrukking uit twee eeuwen later te gebruiken, revolutionairen met nuchtere verwachtingen. Ze verwierpen categorisch de beroemde uitspraak van Thomas Paine in Common Sense dat "we de macht hebben om de wereld opnieuw te beginnen." En ze zouden de hedendaagse Amerikanen waarschuwen voor het kiezen van kandidaten, vooral voor het presidentschap, via een proces dat de nadruk legt op verkooptechnieken en vleierij. Het idee van directe volksroepingen was in feite een gruwel voor de oprichters, met name voor de Federalisten. Washington merkte ooit op: "Voor mijzelf... is het altijd een principe geweest om mijn ontwerpen door mijn daden te laten blijken, niet door mijn uitingen." Er was iets intrinsiek toxisch voor Washington, Hamilton en Adams aan de praktijk van het courtisanen van de publieke opinie.

Dit was de reden waarom Hamilton en andere grondleggers van de Grondwet de Kiesmannen steunden, een methode om de Amerikaanse president te kiezen die geworteld was in de populaire instemming, maar gefilterd door een firewall die was ontworpen om demagogen en individuen zonder talent of integriteit uit te sluiten. De Kiesmannen waren voor Hamilton een ingenieus apparaat, een "uitstekende" methode voor de selectie van de president, die zou garanderen dat "de functie van president nooit in handen zou vallen van een man die niet in een eminent gradatie voorzien was van de vereiste kwalificaties." Hamilton vond het "wenselijk" dat "de zin van het volk zou werken in de keuze van de persoon aan wie zo'n belangrijke verantwoordelijkheid zou worden toevertrouwd." Maar het was even belangrijk dat de "onmiddellijke" keuze zou worden gemaakt door individuen "die het meest in staat waren om de kwaliteiten te analyseren" die nodig waren voor het bekleden van het ambt, "handelend onder omstandigheden die bevorderlijk waren voor beraadslaging."

Voor Hamilton, Madison en Washington was "beraadslaging" de hoeksteen van een gezond politiek systeem. De Kiesmannen hadden ook het bijkomende voordeel van het dienen als een bolwerk tegen de "meest dodelijke vijanden van de republikeinse regering"—"samenzwering, intriges en corruptie." Er zou geen "bestaand" lichaam van electoren zijn die het doelwit van corruptie zouden kunnen worden, maar de "transiënte" en "afgezonderde" status van de electoren zou het voor intriges moeilijk maken hen te beïnvloeden. Geen senator, congreslid of benoemde functionaris van de Amerikaanse regering kon als elector dienen, en deze waarborg, samen met de eis dat de electoren in hun respectieve staatshoofdsteden zouden moeten vergaderen, maakte het moeilijk voor "buitenlandse mogendheden om een onterecht overwicht in onze raden te verkrijgen."

De bezorgdheid van Hamilton weerspiegelde die van zijn mede-realisten die de Grondwet hadden geschreven. Deze afgevaardigden besteedden opmerkelijk veel tijd aan het debat over de meest effectieve manier om buitenlandse mogendheden te weerhouden van ongepaste invloed op de Amerikaanse politiek. Het werd algemeen aangenomen, terecht, dat deze mogendheden geen moeite zouden sparen om de hoogste niveaus van de Amerikaanse regering binnen te dringen. Zoals Hamilton in Federalist No. 59 opmerkte, zou de natie naarmate zij sterker werd, onderworpen worden aan "ondernemingen" die soms "ontstaan uit de intriges van buitenlandse mogendheden" en ontworpen waren om de nieuwe natie "te ondermijnen."

Naast het controleren van buitenlandse plannen om de verkiezingsprocessen van de natie te beïnvloeden, probeerden de architecten van de Kiesmannen ook de passies die onvermijdelijk zouden opkomen rond de selectie van een president te de-escaleren. Door deze keuze te beperken tot het selecteren van electoren, toonden de oprichters opnieuw hun afkeer van directe populaire oproepen, van de "kleine kunsten van populariteit." Het doel was, zoals Hamilton het stelde, om te voorkomen dat de gemeenschap "verward zou raken" door enige stabiliteit en orde in het verkiezingsproces te handhaven. De passies zouden worden verminderd door "verschillende" electoren door de natie te kiezen, door de keuze te verspreiden over de individuele staten. Dit was te verkiezen boven het direct kiezen van "degene die zelf het laatste doelwit van de publieke wensen zou zijn."

Dit proces staat ver verwijderd van de hedendaagse methode voor het selecteren van de president, die de oprichters zouden beschouwen als bevorderlijk voor het selecteren van een ongeschikt karakter voor het presidentschap. Een zeer geschikt karakter, George Washington, was de unanieme keuze van de Kiesmannen in 1789. De nieuw verkozen president was vastbesloten om een waardig en gerespecteerd presidentschap te creëren, geleid door een chief executive die een regering van nationale eenheid zou leiden. Zoals hij later aan Thomas Jefferson zou schrijven, "ik was zelf geen partijman en het eerste verlangen in mijn hart was, als partijen bestonden, ze te verzoenen." Washington was, zoals hij aan de grondlegger van politieke partijen vertelde, "zijn uiterste best aan het doen om een nationale identiteit voor onszelf op te bouwen."

Hoe heeft Woodrow Wilson de Amerikaanse politiek vormgegeven en wat kunnen we leren van zijn nalatenschap?

Woodrow Wilson wordt vaak herinnerd als een briljant strateeg, maar zijn nalatenschap is ook beladen met controverse. Het is belangrijk om te begrijpen dat zijn presidentiële visie niet alleen politiek maar ook sociaal ingrijpende gevolgen had. De president van 1913 tot 1921 werd geprezen om zijn hervormingen, vooral in binnenlandse aangelegenheden, maar zijn buitenlands beleid en zijn raciale standpunten verdienen ook ernstige overweging.

Zijn bekendste werk was ongetwijfeld de oprichting van de Volkenbond, bedoeld om een einde te maken aan oorlogen en een internationaal kader te bieden voor vreedzame diplomatie. Wilson geloofde in het belang van een actieve Amerikaanse rol in wereldpolitiek en zag het als de verantwoordelijkheid van de Verenigde Staten om de waarden van democratie wereldwijd te bevorderen. Dit idee van 'American exceptionalism' werd zowel geprezen als bekritiseerd, maar het was onmiskenbaar invloedrijk in de vormgeving van de internationale betrekkingen in de vroege 20ste eeuw.

Wat Wilson echter niet altijd begreep of bereid was aan te pakken, waren de sociale ongelijkheden binnen zijn eigen land. Hoewel hij opriep tot vooruitgang en gerechtigheid, was zijn aanpak op het gebied van rassenkwesties problematisch. Wilson, een voorstander van segregatie, onderhield beleid dat raciale scheiding in overheidsinstellingen bevorderde. Dit was in scherp contrast met zijn progressieve visie op andere maatschappelijke kwesties, zoals het bevorderen van economische hervormingen en het verbeteren van de arbeidsomstandigheden.

Een van de minder belichte aspecten van Wilson's presidentiële erfenis is zijn rol in de onderwijs- en wetenschapshervormingen van zijn tijd. Als voormalig president van Princeton University was Wilson diep betrokken bij de idee dat hoger onderwijs een belangrijke rol moest spelen in het verheffen van de Amerikaanse natie. Dit idee van educatie als een middel voor nationale verheffing werd weerspiegeld in zijn presidentschap door de oprichting van verschillende initiatieven die gericht waren op het verbeteren van de wetenschappelijke en economische infrastructuur van de VS.

Zijn standpunten over de Amerikaanse burgeroorlog en de reconstructie van de Zuidelijke staten hebben ook bijgedragen aan de blijvende verdeeldheid over zijn nalatenschap. Zijn visie op de 'Reconstructie' was vaak gekleurd door een romantisch en idealistisch idee van de Amerikaanse geschiedenis, waarbij hij de nationale eenheid boven sociale en raciale hervormingen stelde.

Hoewel Wilson ongetwijfeld grote invloed had op de Amerikaanse politiek, vooral met zijn ideeën over de rol van de overheid in het bevorderen van de welvaart van de burgers, moeten we ook de diepe tegenstrijdigheden in zijn beleid erkennen. Zijn inzet voor progressieve hervormingen werd soms doorkruist door zijn afwijzing van raciale gelijkheid, wat een blijvende impact had op zowel de binnenlandse politiek als de sociale verhoudingen in de VS.

Tegelijkertijd is het belangrijk te begrijpen dat de maatschappelijke context van Wilson's tijd hem mede vormde. Het was een periode waarin het idee van nationale superioriteit en segregatie breed werd geaccepteerd. Hoewel zijn ideeën op veel gebieden vooruitstrevend waren, was het raciale aspect van zijn beleid typisch voor de bredere, problematische opvattingen van de vroege 20ste eeuw.

De kracht van Wilsons erfenis ligt in zijn vermogen om grote veranderingen in gang te zetten, zowel binnen zijn land als daarbuiten. Zijn buitenlandse politiek had ingrijpende gevolgen voor de koers van de 20ste eeuw, terwijl zijn binnenlandse hervormingen het fundament legden voor de latere sociaaleconomische ontwikkelingen van de VS. Toch moet zijn geschiedenis als een gemengde erfenis worden gezien, waarbij zowel zijn verlichtende ideeën als zijn beperkte blik op sociale gelijkheid kritisch onder de loep worden genomen.

Het is essentieel dat we niet alleen de successen van een figuur als Wilson erkennen, maar ook de complexiteit van zijn tijd en keuzes begrijpen. Bij het bestuderen van zijn leiderschap is het van belang dat we verder kijken dan de oppervlakkige aanvaarding van zijn beleid en ons afvragen hoe deze invloeden zich in de moderne context manifesteren. In het geval van Wilson betekent dit dat we zijn vooruitstrevende maar problematische standpunten tegen het licht houden van de huidige sociale en politieke normen.