Was Trump’s Strategie na de Moord op George Floyd Effectief?

Sinds de presidentscampagne van Richard Nixon in 1968 werd ras door de Republikeinse Partij gebruikt als een effectief middel om kiezers te splitsen. Het was een manier om de Democratische coalitie van niet-witte kiezers, raciaal liberale witte kiezers en raciaal conservatieve witte kiezers uiteen te drijven. Dit bleek een succesvolle strategie te zijn voor Donald Trump tijdens zijn campagne in 2016, waarbij hij genoeg raciaal conservatieve witte kiezers van Barack Obama wist te winnen om een nauwe overwinning in het Kiescollege te behalen. Na de moord op George Floyd leek Trump klaar om een soortgelijke strategie te volgen, met de focus op gewelddadige demonstranten en pogingen om de politie te "ontmantelen". Deze strategie heeft veel historische parallellen. Republikeinse kandidaten hebben vaak geprobeerd om raciaal conservatieve kiezers van de Democratische Partij af te trekken door de focus te verschuiven van breed geaccepteerde principes van raciale gelijkheid naar meer controversiële beleidsmaatregelen die betrekking hadden op raciale kwesties. In deze context was het "ontmantelen van de politie" een nieuwe versie van onpopulaire raciaal getinte beleidsmaatregelen, zoals schoolbusvervoer en positieve discriminatie, die in het verleden politieke campagnes aandreven.

Trump had gehoopt dat de verkiezing zich zou concentreren op iets anders dan de pandemie, vooral gezien de zomerperiode van COVID-19 en de zwakke economie. Al snel ontdekte hij echter dat het veranderen van onderwerp niet zo eenvoudig was.

De Democratische Nationale Conventie van 2020 werd geopend met een krachtig moment van persoonlijke tragedie. Kristin Urquiza, de dochter van Mark die stierf aan COVID-19, sprak over het falen van de overheid en de nalatigheid van politici, waaronder Trump, die volgens haar verantwoordelijk waren voor het verlies van haar vader. Haar emotionele toespraak werd een aanklacht tegen de manier waarop het leiderschap van de VS de crisis niet had aangepakt. “Mijn vader was een gezonde 65-jarige man. Zijn enige voorafgaande aandoening was het vertrouwen in Donald Trump. En daarvoor betaalde hij met zijn leven”, aldus Urquiza. Dit contrast stond scherp tegenover het beeld van de McCloskeys, een koppel uit St. Louis, dat de Republikeinse conventie opende door te praten over hun verdediging van hun huis tegen BLM-demonstranten. Terwijl Urquiza de mislukking van het leiderschap van Trump aanstipte, benadrukten de McCloskeys de gevaren van de protesten en de noodzaak om wapens te bezitten.

Maar ondanks de enorme bedragen die zowel Biden als Trump uitgaven aan hun campagnes, en de dramatische wendingen zoals Trump’s eigen diagnose van COVID-19, bleef de situatie opmerkelijk stabiel in de peilingen. Dit gaf de politiek in een tijd van grote verdeeldheid een stabiliteit die mogelijk zelfs moeilijk te doorbreken was. De kiezers waren vaker dan ooit vasthoudend aan hun politieke voorkeuren. De verkiezing was, zoals veel moderne verkiezingen, te beslissen door de kleine verschuivingen onder swing voters in enkele cruciale staten. Dit was een strijd die Biden meer ten goede kwam dan Trump.

De focus van beide kandidaten op raciale kwesties en de verdeling van de samenleving bleef echter een belangrijk element in de campagne, wat het politieke landschap fundamenteel veranderde en de perceptie van de Amerikaanse samenleving versterkte als een land dat vastzat in een diepe ideologische kloof.

Hoe ideologische polarisatie het stemgedrag in 2020 beïnvloedde

In 2020 was er een duidelijke verschuiving in de manier waarop ideologieën het stemgedrag van kiezers beïnvloedden, wat leidde tot een grotere polarisatie dan in de verkiezingen van 2016. Dit fenomeen was zichtbaar in de manier waarop kiezers hun voorkeuren baseerden op ideologische kwesties zoals abortus, wapenbeheersing en raciale gelijkheid. Terwijl Trump het goed deed bij mensen met conservatieve opvattingen over deze onderwerpen, trok Biden de steun van liberale kiezers aan. Dit leidde tot een sterker ideologisch gescheiden keuzeproces, waarbij de opvattingen van de kiezers over specifieke thema’s een grotere rol speelden dan hun afkeer of voorkeur voor de kandidaten zelf.

Dit patroon van polarisatie werd versterkt door de veranderingen in de standpunten van kiezers. Het is belangrijk om te begrijpen dat veel van de ideologische verschuivingen tussen 2016 en 2020 het gevolg waren van kiezers die hun standpunten over belangrijke kwesties aanpasten op basis van hun partijdige voorkeuren. Bijvoorbeeld, veel Democraten en Republikeinen verschoven naar links en rechts in hun opvattingen over onderwerpen zoals raciale ongelijkheid en immigratie, wat leidde tot een grotere ideologische kloof.

Bovendien was er ook bewijs dat er minder kiezers waren die hun partijvoorkeur tussen de verkiezingen van 2016 en 2020 veranderden. Dit suggereert dat de toegenomen polarisatie vooral werd gevoed door kiezers die hun standpunten wijzigden om beter aan te sluiten bij de ideologieën van hun respectieve partijen. In 2016 zagen we bijvoorbeeld hoe Trump kiezers van Obama wist te winnen, vooral onder de witte bevolking die conservatieve opvattingen had over raciale kwesties en immigratie. In 2020 was dit effect echter minder uitgesproken.

De verschuiving in de ideologische standpunten van constante kiezers tussen de twee verkiezingen benadrukt deze polarisatie. Consistente Democratische kiezers werden meer liberale in hun opvattingen, terwijl consistente Trump-kiezers verder naar rechts verschoven. Dit bleek uit gegevens van de Voter Survey, waarin Democraten en Republikeinen in 2020 verder uit elkaar lagen in hun standpunten over kwesties als raciale ongelijkheid en abortus.

Een belangrijk punt dat naar voren komt uit deze observaties is dat ideologische polarisatie de keuze van kiezers niet alleen verklaart, maar ook een krachtig instrument is om de verschillen in het stemgedrag tussen 2016 en 2020 te begrijpen. In plaats van te zoeken naar specifieke verklaringen voor de verandering in het stemgedrag van bepaalde groepen, zoals Cubaanse Amerikanen in Florida of Mexicaanse Amerikanen in de Rio Grande-vallei, biedt ideologische polarisatie een bredere en meer algemene verklaring voor de verschuivingen in de stemming.

Hoewel lokale factoren zoals de impact van de COVID-19-pandemie en de effecten van de campagne-advertenties onmiskenbare invloeden hadden op de verkiezingen, is het belangrijk om te erkennen dat ideologische polarisatie de belangrijkste factor bleef in de verkiezingen van 2020. Dit helpt te verklaren waarom Trump het goed deed bij bepaalde groepen, zoals de Latino-stemmers, ondanks dat Biden een sterke campagne voerde.

De invloed van ideologische polarisatie is dus cruciaal voor het begrijpen van de keuzes van kiezers en de manier waarop deze keuzes hun stemgedrag hebben gevormd. Naast het politieke discours over specifieke politieke kwesties, zoals immigratie en gezondheid, moet de lezer zich ook bewust zijn van de dieperliggende tendensen in de manier waarop kiezers zich ideologisch definiëren en hoe deze opvattingen hun voorkeuren voor politieke kandidaten beïnvloeden.

Hoe de Polariserende Politieke Situatie in Amerika de Democratie Bedreigt

Een opvallend voorbeeld van deze uitdagingen was te vinden in Spalding County, Georgia. De county, met ongeveer 65.000 inwoners, was jarenlang een stevige Republikeinse bolwerk, waar Trump in 2020 60% van de stemmen won. Georgia, echter, is een swingstaat. Na de smalle overwinning van Biden in Georgia, gecombineerd met de verkiezing van twee Democratische senatoren in een speciale herverkiezing begin 2021, besloot de door Republikeinen gecontroleerde staatswetgever, onder leiding van gouverneur Brian Kemp, ingrijpende veranderingen door te voeren. Er werd een wet aangenomen die de staatsverkiezingscommissie, ook gecontroleerd door Republikeinen, de bevoegdheid gaf om verkiezingscommissies op county-niveau te herstructureren na een “prestatiebeoordeling.” Spalding County was een van de zes counties waar dit gebeurde. Het gevolg was dat Vera McIntosh, een Afro-Amerikaanse Democraat, werd verwijderd uit de verkiezingscommissie en vervangen door James Newland, vicevoorzitter van de Republikeinse Partij in Spalding County. McIntosh verklaarde achteraf: “Ze wilden controle. Ze kregen controle.”

Deze gebeurtenis in Spalding County illustreerde de normbrekende politieke praktijken die Biden had beloofd te genezen. Biden ontdekte al snel hoe moeilijk het zou zijn om de gepolariseerde politieke landschappen te overbruggen. Het idee van eenheid dat centraal stond in zijn campagne bleek moeilijk te realiseren in een land dat diep verdeeld was. Zelfs voordat Biden zijn presidentschap goed en wel kon beginnen, werd zijn goedkeuring al sterk beïnvloed door de kloof tussen de politieke partijen. Zijn goedkeuringscijfers waren meer gepolariseerd dan die van welke president dan ook in de geschiedenis van moderne peilingen.

Wat Biden ook deed, het bleek dat hij zijn populariteit niet kon vergroten onder een significant aantal Republikeinen. Dit werd niet alleen veroorzaakt door zijn beleid, maar ook door de voortdurende polarisatie die werd aangewakkerd door het Trump-tijdperk. Zelfs na het vertrek van Trump uit het Witte Huis, bleef de crisis voor de Amerikaanse democratie zich ontwikkelen. Trump was er misschien niet in geslaagd om Biden buiten het Witte Huis te houden, maar zijn poging tot verkiezingssubversie kreeg de steun van talloze Republikeinen in het hele land, van leden van het Huis van Afgevaardigden tot staatsprocureurs-generaal en andere lokale politieke functionarissen.

In een tijdperk van polarisatie, verharding en scherpe concurrentie om de controle over het Witte Huis en het Congres, is er een groeiende motivatie voor politieke partijen om de verkiezingen te manipuleren als dit hen zou helpen te winnen. Dit creëert een groot probleem voor de Amerikaanse democratie. Het is niet alleen een kwestie van partijpolitiek, maar van de fundamentele waarden van een democratisch systeem. Het wordt een steeds grotere uitdaging om de democratische instellingen te beschermen tegen de verleiding om ze te gebruiken als instrumenten voor politieke winst.

De reactie van Biden, die altijd hoopte op een meer verenigd Amerika, kwam niet overeen met de realiteit van een gepolariseerd politieke klimaat waarin iedere stap in zijn agenda zwaar werd gewogen tegen de achtergrond van partijdige tegenstand. Hoewel zijn beleid op enkele vlakken populair was, bleek het onwaarschijnlijk dat de partijdige kloof ooit gemakkelijk zou kunnen worden gedicht. Het is duidelijk dat de polariserende krachten die Biden probeerde te genezen, niet snel zullen verdwijnen, en de toekomst van de Amerikaanse democratie zal in belangrijke mate afhangen van hoe die krachten zich zullen ontwikkelen in de komende jaren.