Gdy pandemia koronawirusa zaczynała rozprzestrzeniać się w Stanach Zjednoczonych, w tle rozgrywała się inna, równie istotna walka — polityczna. W oczach prezydenta Donalda Trumpa, pandemia nie była tylko zagrożeniem zdrowotnym, lecz przede wszystkim narzędziem w rękach Demokratów, którzy, jak twierdził, starali się wykorzystać kryzys, by obalić jego administrację. To właśnie na tej podstawie Trump przedstawiał koronawirusa jako coś, co nie tylko wpłynie na zdrowie publiczne, ale i jako kolejną broń w wojnie politycznej, którą prowadził przeciwko swoim przeciwnikom.

Prezentując w marcu 2020 roku pandemię jako narzędzie „politycznej manipulacji”, Trump stwierdził, że „Demokraci polityzują koronawirusa, to ich nowa mistyfikacja”. Słowa te padły tuż po tym, jak ogłosił, że wiceprezydent Mike Pence będzie przewodniczył nowo utworzonej grupie zadaniowej. Z perspektywy Trumpa, przeciwnicy polityczni dążyli do podważenia jego władzy w czasie, gdy kraj zmagał się z kryzysem zdrowotnym. Dla niego nie był to moment na pełne zaangażowanie w kwestie zdrowotne, lecz wciąż dominowały walki wewnętrzne z opozycją. Jak podkreślali jego doradcy, w tym Mick Mulvaney, wielu Demokratów miało nadzieję, że koronawirus pomoże zniszczyć prezydenturę Trumpa.

Z drugiej strony, dla Trumpa sytuacja ta była doskonałą okazją, by kontynuować walkę o utrzymanie władzy, nie tylko poprzez zwalczanie swoich przeciwników politycznych, ale także poprzez manipulowanie narracją w mediach. Zamiast koncentrować się na odpowiednich działaniach medycznych, prezydent preferował rozmowy o „wielkiej zarazie” wywołanej przez politycznych wrogów. Kolejnym krokiem było pozbycie się Micka Mulvaneya, któremu prezydent zarzucał publiczne przyznanie się do działania niezgodnego z interesami USA podczas dochodzenia w sprawie Ukrainy. Dla Trumpa polityka wewnętrzna stała się równoległą areną dla rozgrywek w obliczu kryzysu zdrowotnego.

W tym samym czasie, w południowej Florydzie, w luksusowym kurorcie Mar-a-Lago, odbywała się impreza urodzinowa Kimberly Guilfoyle. Był to moment, który zapisał się w historii jako symbol oddalenia prezydenta od rzeczywistości, z powodu zlekceważenia zagrożenia. Na imprezie pojawiło się wiele postaci związanych z administracją Trumpa, w tym Rudy Giuliani, Lindsey Graham, a także prezydent Brazylii, Jair Bolsonaro. Pomimo to, wśród gości rozprzestrzeniał się wirus, a Guilfoyle i inni uczestnicy imprezy byli potencjalnymi nosicielami. W tym samym czasie, Trump nie wyrażał zbytniego niepokoju. Jego głównym zmartwieniem w obliczu pandemii było to, jak wpływa to na jego polityczną sytuację.

Gdy 29 lutego 2020 roku pierwszy przypadek śmierci z powodu Covid

Dlaczego kariera polityczna Paula Ryana zakończyła się fiaskiem i jak Trump zmienił oblicze amerykańskiej polityki?

W ocenie Willa, „Ryan sprzedał swoją polityczną duszę za obniżenie podatków”. Jego rezygnacja nie była tylko osobistą porażką, ale również oznaczała nieodwracalną zmianę polityczną. Choć Ryan był bystrym politykiem, pozbawionym jednak instynktu zabójcy, jakim dysponował Trump, doskonale rozumiał, że jego problem leżał nie tylko w prezydencie, ale i w samej konferencji jego partii, a także w coraz bardziej fanatycznym poparciu, które Trump budził wśród jej członków. Wkrótce stało się jasne, że dla nie-Trumpowskiego republikańskiego przewodniczącego Izby Reprezentantów już nie ma miejsca. Choć Ryan nie stanął jeszcze w obliczu jawnej rebelii, wiedział, że prędzej czy później się to wydarzy. Większość z 237 członków jego partii miała już tylko jednego lidera, którego była gotowa śledzić. Brendan Buck, były doradca Ryana, wspomina, jak pewnego dnia, podczas głosowania w pierwszym roku prezydentury Trumpa, republikański kongresman podszedł do Ryana i powiedział: „Wiesz, rozumiem cię, zgadzam się z tobą, to powinno być dobre. Ale nie mogę się na to zgodzić, dopóki nie wiem, że prezydent to popiera. Moje osoby, one chcą tylko wiedzieć: czy Trump to popiera? Dopóki nie będę mógł tego powiedzieć, nie mogę być za tym.” Trumpowska polityka była „światem całkowicie pozbawionym zasad”, jak zauważył Buck. „Polityka nie ma znaczenia. Zasady nie mają znaczenia. Liczy się tylko kult osobowości, w którym Trump może robić wszystko i nie popełniać błędów. Jak więc powinieneś się zachować?”

Rewolucja, którą zainicjowała Tea Party w 2010 roku, kiedy to partia republikańska odzyskała władzę w Kongresie, była początkiem ostrym zstąpieniem w stronę politycznego chaosu. Ustawodawstwo rzadko było celem nowych pokoleń polityków, a liczba uchwalonych ustaw znacznie spadła. Rebelię stała się celem samym w sobie. Ryan został przewodniczącym Izby w 2015 roku, gdy kilku członków House Freedom Caucus, w tym przyszli faworyci Trumpa, Mark Meadows i Jim Jordan, zagrozili obaleniem Boehnera, korzystając z rzadko stosowanego mechanizmu „motion to vacate the chair”, który de facto dawał tym kilku politykom weto wobec przewodniczącego. Boehner, oburzony na to, co uznawał za „terrorystów legislacyjnych” i zmęczony funkcją, którą porównywał do bycia „burmistrzem Szalonego Miasta”, zrezygnował. Ryan stał się niechętnym, ale skutecznym kompromisem, który podzielał część poglądów House Freedom Caucus, ale równocześnie posiadał niezbędną zdolność negocjacyjną i wyważony charakter, co było cenne dla umiaru w partii. Jednak Freedom Caucus ostatecznie rozczarował się nim, gdy znalazł się na czołowej pozycji. Choć plan przejęcia władzy po wyborach 2016 roku, którego częścią był Meadows i Steve Bannon, nie powiódł się z powodu odmowy Trumpa, Ryan był tylko o jeden konflikt z prezydentem od tego, by wywołać kolejną rewoltę, jaką wcześniej zainicjowali wobec Boehnera.

Wzrost popularności Mike'a Pompeo, który pojawił się na scenie politycznej w momencie kryzysu Ryana, doskonale pasował do nowego porządku politycznego, jaki zdominował Partię Republikańską za sprawą Trumpa. Republikanie byli teraz definiowani przez decyzję, czy, jak i w jakim stopniu podporządkować się liderowi i jego stylowi autokratycznemu. Większość z nich dostosowywała się do Trumpa, ale niewielu zrobiło to z większą biegłością niż Pompeo. Na papierze Ryan i Pompeo nie zaczynali zbyt różnie w 2016 roku. Oboje byli jastrzębiami, którzy deklarowali miłość do Ayn Rand i pogardę dla wielu działań Trumpa. Jednak to, co dla Ryana okazało się końcem kariery politycznej, dla Pompeo stało się jej katalizatorem. Pompeo, podobnie jak John Bolton, był postacią, której Trump dał szansę na wysokie stanowisko, które inny prezydent nigdy by mu nie zaoferował. Południowokalifornijski konserwatysta z Wichita, Kansas, który początkowo czuł się jak część establishmentu, Pompeo do 2016 roku był zupełnie nieznany w Waszyngtonie. Jego doświadczenie w polityce ograniczało się do krótkiej kadencji w Kongresie oraz kilku lat służby wojskowej jako kapitan w armii. Jego działania w Kongresie ograniczały się głównie do ostrej krytyki Hillary Clinton i tematów związanych z Benghazi.

Pomimo początkowego sprzeciwu wobec Trumpa, Pompeo szybko odwrócił swój kurs, a w obliczu wygranej Trumpa w 2016 roku zrozumiał, że to właśnie ten moment jest jego szansą. Wkrótce po zwycięstwie Trumpa, Pompeo przeszedł z roli krytyka do zwolennika, a później, dzięki ścisłym więziom z nowym prezydentem, stał się jednym z jego kluczowych ministrów, pełniąc funkcję sekretarza stanu.

Wszystko to stanowiło dowód na to, jak bardzo zmienił się amerykański krajobraz polityczny w wyniku wejścia Trumpa na scenę. Dla wielu polityków, jak Pompeo, stało się jasne, że lojalność wobec Trumpa jest kluczem do kariery. To zjawisko miało swoje dalekosiężne konsekwencje nie tylko w samej Partii Republikańskiej, ale również w politycznej dynamice całych Stanów Zjednoczonych, gdzie autorytarny styl przywództwa stał się dominującym trendem.

Warto zatem pamiętać, że zmiana w Partii Republikańskiej, która z bardziej tradycyjnej formacji politycznej przeistoczyła się w ruch podporządkowany jednoosobowej dyktaturze, nie była tylko wynikiem jednego lidera. Zmieniała się cała struktura partii, jej relacje z elektoratem oraz sposób postrzegania polityki w Stanach Zjednoczonych. Trump nie tylko zniszczył karierę Ryana, ale stworzył zupełnie nowy model amerykańskiej polityki, w którym lojalność wobec prezydenta była ważniejsza niż jakiekolwiek tradycyjne zasady i wartości polityczne.

Jak wirtualna i rozszerzona rzeczywistość zmieniają edukację?
Jakie są konsekwencje różnych kątów nachylenia nadgarstka w analizie rentgenowskiej?
Jakie są kluczowe cechy i wyzwania diagnostyczne w przypadku guzów podstawy czaszki?
Jak stworzyć efektywne aplikacje w Flasku: Praktyczne podejście do rozwoju