Hoe Geweld en Cruelheid zich Manifesteren in de Hedendaagse Maatschappij

De idee van geweld in een abstracte, universele zin is niet nieuw, maar de manier waarop het zich manifesteert in de hedendaagse samenleving blijft zowel intrigerend als verontrustend. De markies de Sade wordt vaak geciteerd als een van de belangrijkste figuren die de grenzen van sadisme en geweld in de menselijke ervaring verkennen. Zijn werk, met name De Ongelukken van de Deugd, wordt vaak gezien als een weerspiegeling van een diepgaande kritiek op de oppervlakkige gelijkheid die door abstracte wetgeving en universele rechten wordt gepromoot. De Sadeaanse kritiek is niet alleen tegen de schijnbare gelijkheid van de samenleving, maar ook tegen de onzichtbare machtsstructuren die vaak over het hoofd worden gezien. Het is deze erkenning van de gemeenschappelijke menselijkheid van zowel de aanvaller als het slachtoffer die in Sade's werk wordt benadrukt, maar die tegelijkertijd zijn grootste falen blootlegt: hij was te verblind door zijn eigen frustraties en verlangens om verder te kijken dan de individuele bevrediging en te zien wat collectieve actie voor de samenleving zou kunnen betekenen.

Tegenwoordig is er echter een ander type sadisme dat zich ontwikkelt, niet in de verlichte literaire en filosofische context waarin de markies de Sade zijn ideeën ontvouwde, maar in de schaduwen van macht en rijkdom. Het voorbeeld van Jeffrey Epstein, wiens daden de grenzen van seksualiteit en macht overschreden, illustreert deze vorm van modern sadisme. In tegenstelling tot de markies de Sade, die weliswaar controversieel was maar diepgaande filosofische principes in zijn werk verweefde, had Epstein geen interesse in ethiek. Hij vond dat zijn enorme rijkdom en invloed hem het recht gaven om te handelen naar believen, ongeacht de morele implicaties van zijn daden. Dit weerspiegelt een breder patroon in een generatie mannen die zich hadden laten verleiden door de fantasie van onbegrensd genot, rijkdom en een verwaarlozing van verantwoordelijkheid. Deze mindset wordt verder geperpetueerd door publieke figuren die het voor mogelijk houden dat ze immuniteit bezitten tegen de gevolgen van hun daden, omdat ze boven de wet staan.

De aantrekkingskracht van dergelijke figuren op andere machtige mannen benadrukt de gevaren van de illusie van onaanraakbaarheid. Het imago van mannen zoals Epstein en Donald Trump is doordrenkt van een soort brutale arrogantie die andere mannen in hun midden aanmoedigt om een cultuur van intimidatie en misbruik te omarmen. De lijn tussen macht en misbruik is vaak flinterdun; voor veel van deze mannen wordt de capaciteit om angst in te boezemen en pijn te veroorzaken het ultieme symbool van hun toegang tot privileges. Dit fenomeen strekt zich uit tot een bredere generatie van mannen die, gevoed door de promesse van onbeperkt plezier, seks en rijkdom, zich niet alleen ongehinderd gedragen in het privéleven, maar ook in de publieke sfeer het idee van "witte mannelijke macht" trachten te verankeren als een onbetwistbaar recht.

Het voorbeeld van de zogenaamde "Orgie-eilanden" van Epstein en de manier waarop hij jonge meisjes uitbuitte, heeft veel aandacht getrokken. De isolatie van deze plekken, vaak vergeleken met de afgelegen kloosters in Sade's werk, is geen toevalligheid. Het biedt een duidelijk beeld van de machtsdynamieken waarin de slachtoffers gevangen zijn en van de gewelddadige, wrede praktijken die deze machtsstructuren in stand houden. Dit wordt verder versterkt door het gebruik van invloedrijke netwerken van mannen die zich onterecht verheven voelen boven de wet, waarvan de implicaties niet alleen ethisch, maar ook maatschappelijk verwoestend zijn.

Deze cultuur van genot en macht heeft ook zijn weg gevonden naar de publieke sfeer, waar de praktijk van seksueel misbruik en machtsmisbruik niet langer beperkt is tot de onderwereld van privébesprekingen, maar verankerd is in de zichtbare en onzichtbare netwerken van invloedrijke mannen. Dit versterkt een samenleving waarin de morele fundamenten worden ondermijnd door de veronachtzaming van de waarde van individuen, en het verplaatsen van verantwoordelijkheid naar de slachtoffers van dit misbruik. Dit vraagt om een kritische herwaardering van macht en ethiek in de moderne samenleving en vraagt ons niet alleen om de fouten van de heersende klasse te erkennen, maar ook om de mechanismen die hen in staat stellen hun macht te misbruiken, te begrijpen.

Wat essentieel is in het begrijpen van deze complexiteit, is het erkennen dat de perceptie van macht vaak de realiteit van misbruik en geweld verhult. Terwijl figuren als Epstein zich verscholen achter de façade van rijkdom en invloed, moeten we ons blijven afvragen waarom dergelijke praktijken blijven bestaan en waarom ze nog steeds getolereerd worden in veel kringen van de maatschappij. Het probleem is niet alleen de zichtbare excessen van dit geweld, maar de alledaagse, bijna onzichtbare manieren waarop macht de ethiek en de rechten van individuen ondermijnt. Het is van groot belang te begrijpen dat dergelijke machtsstructuren niet geïsoleerd zijn, maar dieper geworteld liggen in culturele en maatschappelijke normen die al eeuwenlang onuitgesproken heersen.

Hoe Wetgeving en Politieke Macht Migranten Rechtemachtigt of Beperkt

De familiescheidingspolitiek van de Trump-administratie veroorzaakte wereldwijd verontwaardiging, niet alleen vanwege de directe gevolgen voor de getroffen gezinnen, maar ook vanwege de onderliggende ideologie die deze handelingen rechtvaardigde. De politieke retoriek die asielzoekers en andere migranten categoriseerde als "illegaal" of "criminelen", dehumaniseerde hen en negeerde de bredere politieke, economische en militaire factoren die hun verplaatsing veroorzaakten. Het ondermijnt het besef van de complexiteit van migratie en het menselijk lijden dat daarmee gepaard gaat.

Een van de schrijnendste voorbeelden van deze hardhartigheid was de opname van tien jonge kinderen uit Centraal-Amerika die werden gescheiden van hun ouders, waarna zij in detentie werden geplaatst. Het geluid van de huilende kinderen die wanhopig naar hun ouders riepen, gevolgd door een Border Patrol-agent die met onverschilligheid opmerkte: "Nou, we hebben hier een orkest" en "Wat ontbreekt, is een dirigent", benadrukt de koudbloedigheid waarmee deze mensen werden behandeld. Deze houding is kenmerkend voor een beleid dat migranten niet als mensen, maar als obstakels in de weg van nationale soevereiniteit beschouwde.

In deze context introduceerde de Braziliaanse filosoof Boaventura de Sousa Santos het concept van "afgrondelijk lijden" (abyssal suffering). Dit type lijden wordt gekarakteriseerd door de volledige onverschilligheid van de sociale en politieke structuren die het veroorzaken. Het is lijden dat wordt opgelegd aan mensen aan de andere kant van een symbolische afgrond, waarbij de slachtoffers niet worden erkend als mensen met basisrechten. Voor de Trump-administratie was het niet de vraag hoeveel lijden er werd veroorzaakt, maar wie het moest ondergaan. Deze onverschilligheid werd weerspiegeld in het feit dat een aanzienlijk percentage van de Republikeinen goedkeurde dat kinderen van hun ouders werden gescheiden, terwijl de meerderheid van de algemene bevolking zich daartegen uitsprak.

De uitspraak van rechter Dana Sabraw, die het beleid van familiescheiding stopzette, herinnert ons aan de verantwoordelijkheid van een beschaafde samenleving om haar mensen, inclusief de migranten binnen haar grenzen, recht te doen. Sabraw wees op de fundamentele rol van menselijke waardigheid en de rechten van kinderen, die door de regering werden genegeerd. In plaats van een politiek van uitsluiting, was het de taak van de wetgever en de rechterlijke macht om de rechten van migranten te beschermen tegen de brute politieke macht die hen wilde onderdrukken.

Desondanks blijven juridische en mensenrechtelijke claims van cruciaal belang voor het verkrijgen van sociale rechtvaardigheid, zelfs wanneer zij imperfect zijn. Het is belangrijk te begrijpen dat het rechtssysteem niet altijd een directe bescherming biedt, maar een krachtig middel kan zijn in de strijd tegen onrecht. Door middel van gerechtelijke procedures kunnen precedenten worden gecreëerd die de ervaringen van migranten zichtbaar maken en de interpretatie van wetgeving in hun voordeel beïnvloeden.

Tijdens de Trump-periode werd echter geprobeerd om de wet te gebruiken als een politiek instrument om deze rechtspraak te ondermijnen. Door politieke macht in te zetten om eerder gewonnen rechten te herroepen, werd geprobeerd juridische precedenten die in de loop der jaren waren opgebouwd, uit te wissen. Een opmerkelijk voorbeeld was de zaak Matter of A-B-, waarin de voormalige procureur-generaal Jeff Sessions probeerde de erkenning van huiselijk geweld als grond voor asiel te herroepen. Dit zou duizenden migranten, voornamelijk uit Centraal-Amerika, die hun asielaanvragen hadden gebaseerd op huiselijk geweld of ganggeweld, de mogelijkheid hebben ontnomen om hun zaak voor het rechtssysteem te brengen.

Dit illustreert de manier waarop politieke machten invloed uitoefenen op de interpretatie van de wet, en hoe wetten die ooit een bescherming boden tegen onrecht, onder invloed van politieke druk kunnen veranderen. De juridische beroepsgroep speelt hierbij een cruciale rol, niet alleen door de wet te interpreteren, maar ook door actief weerstand te bieden tegen pogingen om rechten van migranten te ondermijnen. Deze ondermijning van precedent kan leiden tot een verslechtering van de rechten van migranten en het beperken van hun toegang tot het rechtssysteem.

Wat belangrijk is om te begrijpen, is dat deze juridische strijd niet slechts een strijd is tussen partijen, maar een strijd om de fundamentele mensenrechten van migranten te behouden tegen een systeem dat hen vaak reduceert tot politieke en juridische statussen die hen uitsluiten van menselijke waardigheid. In een samenleving die zichzelf beschouwt als rechtsstatelijk, moet het recht de bescherming van basisrechten garanderen, ongeacht de politieke overtuigingen van de meerderheid of de machthebbers.