Het karakter en gedrag van Donald Trump is, volgens D'Antonio, geen nieuw fenomeen. Al op jonge leeftijd in de jaren vijftig toonde Trump een vastberadenheid om af te wijken van de principes die de basis vormen van de beschaving. In een interview met D'Antonio verklaarde Trump dat de meeste mensen 'niet waardig zijn om gerespecteerd te worden', en deze houding heeft hij zijn hele leven behouden. Trump voelde nooit dat de regels voor hem golden of dat hij verantwoordelijkheid moest nemen voor de schade die hij veroorzaakte. Deze houding is een kernaspect van zijn levensloop, die door velen als destructief wordt beschouwd.

In zijn biografie van Trump beschrijft D'Antonio hoe de toekomstige president al op jonge leeftijd de regels overtrad. Trump ging naar een particuliere school in New York, waar hij herhaaldelijk de discipline uitdaagde, bijvoorbeeld door een leraar een blauw oog te geven. Zijn familie was af en toe te gast in de Marble Collegiate Church, geleid door de beroemde dominee Norman Vincent Peale, die de idee van salesmanship als een goddelijke deugd promootte. Peale was bekend om zijn anti-Katholieke standpunten, wat voor veel verdeeldheid zorgde, vooral tijdens de verkiezingen van John F. Kennedy. Het is opvallend dat deze anti-Katholieke sentimenten, die de publieke sfeer destijds beïnvloedden, later een belangrijk onderdeel zouden vormen van Trumps eigen wereldbeeld.

De invloed van Peale op Trump, met zijn normalisatie van haat en intolerantie, is diepgaand. Deze denkwijze lijkt Trump zijn hele leven te hebben achtervolgd, zelfs nadat hij zich vestigde in Manhattan, waar hij bekend werd vanwege zijn nauwe banden met Roy Cohn, een beruchte maffialawyer. Onder de begeleiding van Cohn ontwikkelde Trump een meesterlijk vermogen om de pers te manipuleren, waardoor hij een vals imago van succes kon creëren. Dit was de vroege basis van wat we vandaag de dag kennen als zijn publieke persona.

Het leren van het voordeel van liegen en manipuleren, het verspreiden van halve waarheden en het verdraaien van de werkelijkheid werd door Trump al op jonge leeftijd geperfectioneerd. Dit gedrag heeft hem zijn hele leven geholpen, hoewel het nu internationaal bekend is dat Trump regelmatig liegt, zonder enig gevoel van schaamte. Zijn voortdurende verspreiding van nepnieuws en samenzweringstheorieën, zoals de 'Deep State', heeft miljoenen mensen misleid en zijn politieke macht versterkt. Het is niet slechts een kwestie van verkeerde informatie, maar van een georganiseerde campagne van propaganda die de publieke opinie beïnvloedt en dissent onderdrukt.

Zoals de journaliste Lorraine Ali (2018) opmerkt, is Trump’s bereidheid om te liegen veel ernstiger dan het simpelweg verspreiden van nepnieuws. Het is propaganda die doelbewust wordt verspreid om de massa’s te hersenspoelen en politieke controle te consolideren. Deze manipulatie van de waarheid is geen toevalligheid, maar een strategisch wapen, vaak ondersteund door externe actoren, die bijdraagt aan de ondermijning van democratische waarden.

Het gebruik van sociale media heeft deze epidemie van leugens nog verergerd. Melissa Healy (2018) maakt de vergelijking tussen de verspreiding van deze onwaarheden en een virus. Net zoals een epidemie een gemeenschap infecteert, zo infecteren de valse verhalen die via Facebook, Twitter en Instagram verspreid worden, de publieke opinie. Het is een krachtig voorbeeld van hoe technologie en de manier waarop informatie wordt gedeeld, een direct effect kunnen hebben op de stabiliteit van een democratische samenleving.

Deze ontwikkeling heeft ernstige gevolgen voor de maatschappij. Het vertrouwen in de waarheid en objectieve feiten wordt ondermijnd, terwijl de grenzen tussen wat feitelijk is en wat nep is, steeds vager worden. De impact van deze desinformatie is niet alleen zichtbaar in de politieke sfeer, maar heeft ook bredere gevolgen voor het sociale weefsel van de samenleving. Het is van essentieel belang te begrijpen dat de schade die wordt aangericht door deze systematische misleiding verder gaat dan de betrokken politieke figuren; het tast de fundamenten van onze democratische instellingen aan, waardoor ze kwetsbaarder worden voor manipulatie en autoritarisme.

Wat is het politieke moeras en hoe beïnvloedt het ons dagelijks leven?

Autoritaire regeringen eisen onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan het gezag. In deze systemen wordt grote macht aan politieke leiders gegeven, terwijl de bevolking nauwelijks of geen invloed heeft op de keuze van deze leiders. Monarchieën zijn de oudste vorm van autoritaire regeringen, maar ook totalitaire regimes, dictaturen, militaire junta's en oligarchieën behoren tot dit type bestuur. Het is echter belangrijk te benadrukken dat, zelfs in autoritaire systemen waarin absolute macht in handen van één persoon of een beperkt aantal mensen ligt, er altijd een netwerk van overheidsfunctionarissen nodig is om te zorgen dat het systeem goed functioneert. Naarmate de overheidstaken zich door de hiërarchie verspreiden, ontstaat er een web van personen met beperkte autoriteit. Dit leidt tot een groeiende bureaucratie, waarin de complexiteit van het systeem steeds meer medewerkers vereist om de overheidsinstanties draaiende te houden. Deze situatie kan worden gezien als het begin van een politiek moeras.

In een democratie is het politieke systeem ontworpen om de macht bij het volk te leggen, waarbij leiders periodiek worden gekozen in contesten die hun rol als vertegenwoordigers van de mensen bevestigen. Democratie betekent letterlijk "heerschappij door het volk". In een democratie rust de macht niet bij de persoon die een bepaalde functie bekleedt, zoals president, burgemeester of raadslid, maar bij de positie zelf. De meeste mensen beschouwen de Verenigde Staten als een democratie, maar het is in werkelijkheid een representatieve democratie. Dit betekent dat burgers anderen kiezen om namens hen beslissingen te nemen. Het systeem van representatieve democratie omvat verschillende mechanismen, zoals het kiescollege, waar de totale stemmen van de bevolking een secundaire rol spelen. In een democratie zijn er veel verschillende niveaus van bestuur en grote aantallen mensen die de complexe bureaucratie van het sociale systeem helpen beheren. Dit zorgt voor een uitgebreid politiek moeras van mensen met enige macht, hoewel ze niet door het volk zijn gekozen.

Het concept van het politieke moeras is aanwezig in elke samenleving, omdat het noodzakelijk is om een netwerk van niet-gekozen functionarissen te hebben die de dagelijkse taken van het bestuur kunnen uitvoeren. In democratische systemen betreft dit vaak bureaucraten die werkzaam zijn binnen het overheidsapparaat, terwijl autoritaire regeringen afhankelijk zijn van niet-autocraten om de dagelijkse operaties te organiseren. Deze niet-gekozen functionarissen zijn essentieel voor het functioneren van de staat, ongeacht wie er aan de macht is.

Jeffrey Lord heeft een meer politieke benadering van het begrip 'moeras'. Hij beschouwt het als een strijd om de controle over de cultuur en de waarden van de samenleving, waarbij politieke partijen proberen om het dominante ideologische narratief te bepalen. Hoewel politieke partijen vaak worden geassocieerd met ideologieën en het verkrijgen van macht via hun kandidaten, is het politieke moeras niet enkel een gevolg van wie er aan de macht is. Het blijft bestaan, ongeacht het partijpolitieke landschap, en heeft zijn eigen dynamiek. Wie aan de macht is, heeft wel degelijk invloed op het moeras, vooral als het gaat om het benoemen van kabinetsleden of rechters.

In de Amerikaanse politiek wordt het 'moeras' vaak geassocieerd met de gevestigde orde in Washington, D.C. en de traditionele manieren van besturen. Een belangrijk kenmerk van deze interpretatie is lobbyen, het proces waarbij belangenorganisaties proberen invloed uit te oefenen op de besluitvorming van gekozen functionarissen. Lobbyisten, die meestal werken namens specifieke belangen of organisaties, proberen wetten en regelgevingen te beïnvloeden die voor hun klanten voordelig zijn. Lobbyen is een gelegaliseerde vorm van beïnvloeding die zelfs expliciet wordt beschermd door de Amerikaanse grondwet (Eerste Amendement). Ondanks de vaak negatieve connotatie van lobbyen, is het een essentieel onderdeel van het politieke proces. De praktijk wordt vaak gekarakteriseerd door ongelijke toegang en middelen: sommige lobbyisten hebben meer geld en invloed dan anderen, en bepaalde industrieën, zoals de tabaks- en olie-industrie, hebben enorme financiële middelen om hun lobbyinspanningen te ondersteunen. Het is een ingewikkeld spel dat zich op verschillende niveaus van de overheid afspeelt, van de federale tot de lokale overheid.

Eric Bolling, in zijn benadering van het politieke moeras, kijkt naar de schandalen die gepaard gaan met de presidentschappen. Zo verwijst hij naar president Hoover, die tegenstanders en bondgenoten onder druk zette door dreigingen met het openbaar maken van compromitterende informatie. Schandalen kunnen de reputatie van een politicus ernstig beschadigen, maar deze benadering van het moeras is te beperkt om de volledige omvang van het politieke moeras te begrijpen.

Thomas L. Krannawitter legt uit dat het moeras meer dan alleen een politieke strijd is; het verwijst naar de enorme bureaucratie die bestaat uit niet-gekozen ambtenaren die de regelgeving en administratieve taken uitvoeren. De omvang van deze bureaucratie is gigantisch, met miljoenen ambtenaren op federaal, staats- en lokaal niveau die wetten en regels uitvoeren alsof zij de wet zelf zijn. In de Verenigde Staten omvat de federale overheid 15 verschillende ministeries, die elk hun eigen administratie en duizenden bureaucraten hebben. Het ministerie van Binnenlandse Zaken, het ministerie van Justitie, en het ministerie van Volksgezondheid zijn slechts enkele van de vele afdelingen die het politieke moeras verder voeden.

Naast de federale bureaucratie bestaan er op lager niveau (bijvoorbeeld in de staten of lokale overheden) nog veel meer niet-gekozen ambtenaren die de dagelijkse taken van de overheid uitvoeren. In veel staten worden bijvoorbeeld duizenden leraren en andere onderwijsprofessionals in overheidsinstellingen betaald om het onderwijs te beheren. Deze bureaucraten kunnen krachtig invloed uitoefenen, hoewel ze nooit gekozen zijn en vaak buiten het zicht van het publiek blijven.

Het politieke moeras is dus niet slechts een theoretisch concept, maar een essentieel onderdeel van de werking van moderne staten, zowel democratisch als autoritair. Het bestaat uit de onzichtbare hand van bureaucraten, lobbyisten en niet-gekozen functionarissen die, vaak onbewust, de richting van de samenleving bepalen, zelfs als de politieke machthebbers zelf veranderen.

Wat zijn de belangrijkste toepassingen van drones in verschillende sectoren?
Hoe ziet de toekomst van Tibet eruit onder Chinese controle en wat betekent dat voor de wereld?
Hoe Redis Caching en Beperkingen kunnen bijdraaien met Snelheid en Efficiëntie in een FastAPI-applicatie
Hoe de complexiteit van soevereiniteit en recht wordt weerspiegeld in Shakespeare’s Measure for Measure
Hoe het Domein Aanpassingsraamwerk de Registratiefouten in de Lucht- en Ruimtevaart Vermindert