Jared Kushner was niet formeel gekwalificeerd als buitenlands beleidsadviseur, maar zijn nauwe band met Donald Trump gaf hem een ongekende invloed op de vorming van het China-beleid in de begindagen van de Trump-administratie. Henry Kissinger, een icoon in de Amerikaanse buitenlandse politiek en een voorvechter van betere betrekkingen tussen de VS en China, erkende Kushners directe toegang tot Trump als de snelste route om invloed uit te oefenen. Hoewel Kissinger geen nauwe persoonlijke relatie met Kushner had, zag hij in hem een nuttige schakel om Beijing te benaderen namens de nieuwe regering. Deze pragmatische benadering leidde ertoe dat Kissinger via Kushner het eerste werkbare bilaterale communicatiekanaal met China opende, ondanks dat de initiële gesprekken na een controversiële telefoontje met Taiwan mislukten.

Kushners rol was opvallend, vooral omdat hij niet zozeer uit was op publieke erkenning, maar op macht achter de schermen. Hij nam snel de leiding in veel beleidskwesties en was de belangrijkste schakel voor iedereen die Trump’s beleid tegenover China wilde beïnvloeden. De Chinese leiders begrepen slim dat zij via Kushner moesten werken, en negeerden doelbewust de meer agressieve adviseurs die zij als hinderlijk beschouwden.

Na het problematische telefoontje met Taiwan op 2 december 2016, dat de relatie tussen de VS en China onmiddellijk onder druk zette, werd het gebrek aan China-expertise binnen het overgangsteam duidelijk. Daarom werden experts zoals Michael Pillsbury, een doorgewinterde China-kenner en historicus, en Matthew Pottinger, voormalig journalist en marineofficier met ervaring in Azië, erbij gehaald om een China-team op te bouwen. Dit team was een van de weinige positieve ontwikkelingen in een verder gespannen begin.

Tegelijkertijd ontstonden binnen de Trump-administratie scherpe interne verdeeldheden. Het China-team was een bonte verzameling van figuren met uiteenlopende achtergronden en belangen. Stephen Bannon, Peter Navarro en andere kampvuurstrijders wilden een hardere lijn voeren, terwijl anderen, zoals Wilbur Ross, de toekomstige minister van Handel met ruime zakelijke belangen in China, een gematigder handelsbeleid voorstonden. Deze botsingen weerspiegelden niet alleen ideologische tegenstellingen maar ook conflicten tussen verschillende klassen en zakelijke belangen binnen de regering.

Ross, die vele malen in China was geweest en aanzienlijke zakelijke belangen had, zag Chinese investeringen als acceptabel zolang ze de Amerikaanse nationale veiligheid niet bedreigden. Navarro daarentegen, een econoom en auteur van het invloedrijke boek Death by China, pleitte voor het afwijzen van vrijwel alle Chinese investeringen in de VS en het blokkeren van Amerikaanse investeringen in China. Deze ideologische en economische tegenstellingen binnen het team ondermijnden de eenheid en maakten het moeilijk om een coherent China-beleid te formuleren.

Daarnaast speelde sociale achtergrond een belangrijke rol in de machtsdynamiek. Waar Navarro geen nauwe persoonlijke band met Trump had en eerder als een outsider werd gezien, had Kushner als familielid een directe toegang en invloed. Dit gaf hem een unieke positie om het beleid te sturen en interne rivaliteiten te overwinnen, al leidde het ook tot spanningen tussen de verschillende facties.

De complexe relatie tussen ideologie, klasse en persoonlijke netwerken binnen de Trump-administratie benadrukt dat buitenlands beleid niet alleen het product is van geopolitieke belangen, maar ook van de interne machtsstrijd en de belangen van individuen en groepen binnen de machtsstructuur. De dynamiek rondom Kushner en het China-team laat zien hoe persoonlijke connecties en conflicten, samen met uiteenlopende visies op handel en veiligheid, bepalend zijn voor het verloop van de Amerikaanse buitenlandse politiek.

Het is belangrijk om te begrijpen dat de vorming van beleid, vooral in een complexe en gevoelige regio als China, vaak wordt beïnvloed door de wisselwerking van verschillende belangen en invloeden binnen een regering. Het ontbreken van een eendrachtige visie of team kan leiden tot fragmentatie en tegenstrijdige beleidslijnen. Eveneens bepaalt de balans tussen zakelijke belangen, veiligheidszorgen en ideologische overtuigingen hoe ver en in welke richting de relatie met China zich ontwikkelt. De rol van een figuur als Kushner toont aan hoe macht vaak niet alleen gebaseerd is op formele functies, maar vooral op persoonlijke nabijheid tot de machthebbers en het vermogen om als brug te fungeren tussen verschillende machtscentra.

Wat is het effect van de Amerikaanse handelsoorlog met China op de diplomatie en economie?

Het was geen geheim dat de onderhandelingen tussen de Verenigde Staten en China allesbehalve eenvoudig waren. De spanningen die op de tafel lagen, werden niet alleen gevoeld door de Chinese delegatie, maar ook door de Amerikaanse officials die zich vaak in een situatie bevonden waarin loyaliteiten en machtsspelletjes de boventoon voerden. Het was een spel van strategische zetten, waarin elke beweging van de ene kant werd beantwoord door een reactie van de andere kant, en waarin de inzet van handelsovereenkomsten vaak niet het enige was dat telde.

In het begin was de situatie enigszins gecompliceerd: de Trump-administratie wilde door middel van handelsmaatregelen druk uitoefenen op China, maar er waren andere beleidsmakers, zoals Steven Mnuchin en Wilbur Ross, die hoopten dat een diplomatiek gebaar - zoals het aanbieden van een handelsdeal - zou leiden tot een oplossing zonder dat het daadwerkelijk tot een handelsconflict zou escaleren. Dit leek in eerste instantie een haalbare route. Mnuchin en Ross waren ervan overtuigd dat als zij China konden overtuigen om bepaalde concessies te doen, zoals toegang tot markten voor Amerikaanse goederen en diensten, de grote handelstekorten zouden kunnen worden verkleind, en de Amerikaanse economie weer op de rails zou komen.

De belofte van een handelsdeal in mei, waarbij China in ruil voor Amerikaanse toegang tot markten voor onder andere rundvlees en de verkoop van kip naar de VS zou toestaan, leek een stap in de juiste richting. Echter, wat er werkelijk werd bereikt, was lang niet voldoende om het fundament van de Amerikaanse handelsstrategie te ondersteunen. De onrealistische verwachtingen, gekoppeld aan de lage vraag in de VS naar kip uit China, en de grote afstanden tussen de vraag en de werkelijkheid van de handelsverhoudingen, brachten de plannen snel in gevaar.

Het idee van "reciprociteit" was een belangrijk thema in de benadering van de Trump-administratie. Het klonk eenvoudig: China koopt Amerikaans rundvlees, de VS koopt Chinese kip. Maar in werkelijkheid was de wens van de Amerikanen om Chinese producten in te voeren niet altijd in lijn met de werkelijke vraag op de markt. De concepten van vraag en aanbod bleken veel complexer dan het simpele idee van wederzijdse handelsuitwisseling.

Wat er werkelijk speelde achter de schermen was dat de harde aanpak van de handelsbesprekingen door mensen als Peter Navarro en Steve Bannon ervoor zorgde dat de strategie van druk uitoefenen op China het dominante beleidsstandpunt werd. Terwijl de diplomaten de mogelijkheid van een compromis onderzochten, waren er degenen die het niet geloofden dat China vrijwillig concessies zou doen zonder aanzienlijke dwang. En als de handelsoorlog volgens hen faalde, was er altijd een 'plan B' klaar: de plannen van Navarro, die harder en confronterender waren dan de meeste andere onderhandelingen.

De situatie werd nog complexer toen de Amerikaanse president zelf zijn macht begon te tonen door publieke en private afkeuringen uit te spreken over zijn eigen mensen. In de loop van de onderhandelingen was het duidelijk dat zelfs de dichtstbijzijnde bondgenoten van Trump, zoals Wilbur Ross, niet ontsnapten aan zijn boze blik. Ross, die dacht een handelsovereenkomst met China te kunnen bereiken die de Amerikaanse belangen zou beschermen, werd zwaar bekritiseerd toen hij niet eerst Trump om goedkeuring vroeg voor een geplande persconferentie en handelsaankondiging. De gevolgen voor Ross waren verstrekkend. Het gebeurde niet vaak dat Trump zijn medewerkers in het openbaar zo humiliërend behandelde.

De gevolgen van de mislukte handelsdeal waren echter breder dan alleen de carrière van Wilbur Ross. Het toonde aan hoe de dynamiek binnen de regering zich ontwikkelde: beslissingen werden niet alleen genomen op basis van beleidsvoordelen, maar ook door persoonlijke voorkeuren, ego’s en machtsverhoudingen. De illusie van een gezamenlijke aanpak bleek al snel te vervagen, en wat overbleef was een chaotisch, vaak ondoorzichtig proces van onderhandelen, waar iedereen zichzelf meer dan de andere moest beschermen.

De handelsoorlog tussen de VS en China is dus niet alleen een verhaal over economie en diplomatie, maar ook over het politieke machtsdynamiek in een regering die, ondanks haar sterke uitspraken, worstelt met interne conflicten. Het is een herinnering dat handelspolitiek veel meer is dan enkel het sluiten van deals. Het is een voortdurend spel van invloed, wantrouwen en persoonlijke conflicten, waarin de uiteindelijke slachtoffers vaak de medewerkers zijn die in de schaduw van de besluitvormers staan. De onderlinge rivaliteit en de macht van Trump als ultieme besluitvormer hielden de sfeer onvoorspelbaar en complex.

Hoe Donald Trump en China de handelsoorlog en diplomatieke strategieën beheersten

Tijdens de handelsoorlog tussen de Verenigde Staten en China, die in de zomer van 2019 zijn hoogtepunt bereikte, onderging de wereldhandel ingrijpende veranderingen. De Amerikaanse president Donald Trump, die zijn campagne in 2016 had gevoerd met de belofte om de Amerikaanse economie opnieuw groot te maken, stond centraal in deze geopolitieke strijd. Met zijn agressieve standpunten over handel, waarin hij China beschuldigde van oneerlijke praktijken, zette Trump een reeks invoerheffingen op tegen Chinese goederen. In de zomer van 2019 escaleerde de situatie toen Trump aankondigde dat de VS extra tarieven zouden heffen op honderden miljarden dollars aan Chinese producten.

China reageerde echter niet alleen met heroplevingen van tarieven, maar begon een onverwachte en slimme tegenaanval door de waarde van de yuan te verlagen. Deze stap werd breed gezien als een strategie van Peking om de Amerikaanse tarieven gedeeltelijk te compenseren. Door de yuan af te waarderen werden Chinese producten goedkoper, terwijl Amerikaanse producten voor Chinese consumenten duurder werden, wat de druk op de VS verergerde. Dit leidde tot een turbulente reactie op de markten, met de Dow Jones die met 3 procent daalde op één enkele dag. Washington reageerde op zijn beurt door China officieel aan te wijzen als een ‘valutamanipulator’, een maatregel die Trump in eerdere jaren had afgewezen.

Maar dit was slechts het begin van een intens diplomatiek conflict. Trump’s agressieve strategie om de Amerikaanse economie los te maken van China – een beleid dat hij tijdens het G7-topoverleg in Frankrijk leek te verdedigen – werd gepresenteerd als een manier om Amerikaanse bedrijven terug naar huis te lokken. Dit leidde tot felle reacties van zowel de Chinese leiders als Amerikaanse bedrijfsleiders, die zich zorgen maakten over de gevolgen van een dergelijk beleid voor de wereldeconomie.

Tijdens de G7-top in Biarritz, Frankrijk, begon de spanning tussen de VS en de rest van de wereld duidelijk zichtbaar te worden. Trump, die altijd had geklaagd over de verouderde structuur van de G7, ging zelfs zo ver om de terugkeer van Rusland naar de groep te bepleiten, een standpunt dat de andere landen fel afwezen. De interacties op de top waren beladen met diplomatieke spanningen, die in de nasleep van de gebeurtenis werden versterkt door Trump’s onduidelijke en vaak tegenstrijdige uitspraken.

Trump’s uitlatingen over China leidden tot verwarring in de markten en tussen zijn eigen adviseurs. Zijn suggestie om Amerikaanse bedrijven te dwingen China te verlaten werd door velen als onrealistisch beschouwd, vooral omdat de wetgeving die hij aanhaalde om deze beslissing te rechtvaardigen, niet zo krachtig was als hij had gesuggereerd. Het was duidelijk dat de situatie niet eenvoudig was en dat de president het moeilijk had om de gewenste uitkomst te bereiken.

In een opvallende wending werden Trump’s eigen pogingen om zijn harde standpunten te versoepelen door de markten als inconsistent gezien. Toen Trump op 25 augustus zei dat hij ‘tweede gedachten’ had over de verhoging van tarieven, interpreteerden de markten dit als een mogelijke terugtrekking. De Amerikaanse pers reageerde echter snel, en de White House-woordvoerder werd gedwongen te verduidelijken dat Trump bedoelde dat hij spijt had dat de tarieven niet hoger waren, wat de verwarring verder vergrootte. De boodschap van de Amerikaanse president aan de rest van de wereld was dus verre van eenduidig.

Hoewel de diplomatieke oorlog tussen de VS en China zich verder uitstrekte, stond Trump voortdurend in het middelpunt van de internationale kritiek. Het leek alsof zijn strategie om de economische invloed van China te verminderen vaak gebaseerd was op impulsieve en ondoordachte beslissingen. Dit leidde niet alleen tot handelsverliezen, maar versterkte ook de geopolitieke verdeeldheid, met de VS steeds meer geïsoleerd van andere wereldmachten die samenwerkten om stabiliteit te waarborgen.

Naast de effecten van de handelsoorlog was het ook belangrijk om te begrijpen hoe de binnenlandse politiek van de VS invloed had op de buitenlandse handelspolitiek van Trump. De druk van zowel binnenlandse zakenlieden als politieke adviseurs, die waarschuwden dat de handelsoorlog de Amerikaanse economie zou kunnen schaden, leidde tot verschillende veranderingen in koers. Het benadrukt de delicate balans tussen het politieke doel van ‘America First’ en de realiteit van wereldwijde economische afhankelijkheden.

De dynamiek van de handelsoorlog is een illustratie van de complexiteit van internationale betrekkingen, waar macht, economie, en strategie elkaar voortdurend beïnvloeden. De interacties tussen wereldleiders zijn zelden zo eenvoudig als ze lijken, en de gevolgen van beslissingen zijn vaak pas op de lange termijn volledig zichtbaar.

Endtext

Hoe Donald Trump’s Visie op China de Economische Verhoudingen Vormde

Donald Trump heeft altijd een opvallende visie gehad op China, die door velen als onconventioneel en soms zelfs tegenstrijdig werd beschouwd. Zijn standpunten over de economische relatie tussen de Verenigde Staten en China zijn dan ook een belangrijk element in het politieke debat over de mondiale economie, vooral gezien de cruciale rol die China speelt in de internationale handel.

Trump's opvattingen over China zijn niet plotseling ontstaan; ze zijn een vast onderdeel van zijn wereldbeeld die hij al decennia lang uitdraagt. Al voor zijn presidentschap had hij zijn frustraties over de manier waarop Amerika werd behandeld door China al gedeeld in boeken en interviews. In zijn boek The America We Deserve (2000), sprak hij over de gevaren die voortkomen uit China’s economische praktijken en waarschuwde hij dat de VS hun beleid zouden moeten herzien, aangezien het land steeds meer wordt ‘uitgehold’ door oneerlijke handelspraktijken. Trump stelde dat China zich te lang had kunnen misdragen zonder aanzienlijke repercussies. Dit idee zou uiteindelijk een van de fundamenten vormen van zijn economische beleidskeuzes als president.

Hoewel de politici in de administratie van George H.W. Bush en Barack Obama ook maatregelen overwogen om China onder druk te zetten, bleef de aanpak grotendeels traditioneel. Bush dreigde bijvoorbeeld met een zogenaamde "301-onderzoek", een mechanismen waarmee de VS economische sancties kunnen opleggen aan landen die zich schuldig maken aan oneerlijke handelspraktijken. Onder Obama werden tarieven ingezet om Amerikaanse industrieën te beschermen, zoals de staal- en aluminiumindustrie. Trump daarentegen zou het idee van handelsbeperkingen doorvoeren met een nog fundamentelere benadering: het inzetten van nationale veiligheidswetgeving om tariefmaatregelen te rechtvaardigen, zoals te zien was in de manier waarop hij de Section 232-wet gebruikte.

In de campagne van 2016 kwamen figuren als Steve Bannon, Peter Navarro en Wilbur Ross naar voren als belangrijke adviseurs die Trump's visie op China verder ontwikkelden. Hun theorie was dat de Chinese economie zwakker was dan het leek en dat de VS het potentieel hadden om China onder druk te zetten door middel van economische sancties. Deze visie werd ondersteund door het feit dat China’s economische groei in 2016, hoewel het nog steeds 6,7% was, het langzaamste groeipercentage sinds 1990 was. Dit gegeven werd gezien als een indicatie van zwakte, iets waar de Trump-administratie zich op wilde richten.

Trump zelf zag zijn eigen ervaring en zakelijke relaties met China als een belangrijke troef in zijn benadering van de economische verhoudingen. In zijn boek Time to Get Tough (2011) en later in Crippled America (2015), beschreef hij de handel met China als oneerlijk en stelde hij dat de Amerikaanse overheid had gefaald om op te treden tegen de manipulaties van de Chinese economie, zoals valutamanipulatie en technologische diefstal. Hij maakte geen geheim van zijn overtuiging dat China een tegenstander was, geen partner, en stelde dat de VS hard zouden moeten optreden om een "meer eerlijke" handelsrelatie te creëren. "We moeten opstaan tegen China," zei hij, "en hen herinneren dat het slecht zaken doen is om je grootste klant te misbruiken."

Wat Trump echter onderscheidde van zijn voorgangers was zijn bereidheid om de economische relaties met China niet alleen te herzien, maar zelfs uit te dagen. In plaats van de nadruk te leggen op diplomatie en economische samenwerking, zoals de Amerikaanse regering had gedaan tijdens de Bush- en Obama-jaren, zette Trump in op directe confrontatie, met als doel een heronderhandeling van de handelsvoorwaarden. Dit werd pijnlijk duidelijk toen hij besloot om Chinese producten te belasten met zware invoerrechten, wat uiteindelijk zou uitmonden in de zogenaamde "handelswar" tussen de VS en China.

De aanpak van Trump op het wereldtoneel heeft in veel opzichten de gevestigde normen van de Amerikaanse buitenlandse politiek uitgedaagd. Waar Obama in zijn laatste jaren als president China als een economisch partner beschouwde, begon Trump het land steeds vaker te beschouwen als een strategische rivaal. Xi Jinping, de leider van China, werd door Trump en zijn adviseurs niet enkel gezien als een politieke tegenstander, maar als een persoonlijke bedreiging voor de wereldorde die de VS hadden opgebouwd na de Tweede Wereldoorlog.

Xi’s ambitie om China wereldwijd een leidende rol te geven, was niet iets wat Trump eenvoudigweg kon negeren. De Chinese president zag de wereld steeds meer als een plek die China zou moeten herschikken volgens zijn eigen belangen. Dit leidde tot toenemende spanningen, waarbij de VS zich steeds meer bedreigd voelden door China’s groeiende invloed, niet alleen op economisch gebied, maar ook op militair en geopolitiek vlak.

In de loop van zijn presidentschap werd het duidelijk dat Trump geen moeite had om de gevestigde orde uit te dagen. Zijn handelsbeleid ten opzichte van China was het resultaat van een lange termijn strategie die was geworteld in zijn persoonlijke overtuigingen over de economische ongelijkheid tussen de twee landen. Het was een strijd om de "Amerikaanse manier van leven" te beschermen tegen wat hij zag als een groeiende, gevaarlijke macht die zich te lang had kunnen misdragen zonder echte consequenties.

Het belangrijkste wat de lezer moet begrijpen, is dat Trump’s beleid niet alleen een reactie was op specifieke handelspraktijken, maar ook een bredere poging om de positie van de Verenigde Staten in de wereld opnieuw te definiëren. Het was geen vergelding voor specifieke acties van China, maar een bredere poging om de wereldorde te herschrijven in het voordeel van de VS. Trump’s visies waren dus niet slechts een economische strategie, maar ook een ideologische strijd die veel verder ging dan de handelsbalans.

Hoe Verhogen We de Efficiëntie van Thermo-elektrische Materialen voor Duurzame Energie?
Hoe De Olympische Gegevens Ons Kunnen Helpen Programmeren in R
Wat is de prijs van een andere wereld? Het leven als Land Girl
Wat gebeurde er toen een reporter de wereldkampioen boksen uitschakelde?
Hoe Verschillen Hybride Water-Lucht Zonne-opgeladen Motoren?