Waarom de Amerikaanse Senaat faalde onder Trump: De onheilige alliantie van McConnell en Trump

De Senaat van de Verenigde Staten, die eens werd beschouwd als een verantwoorde en krachtige tegenwicht tegen de uitvoerende macht, faalde ronduit tijdens de regering van Donald Trump. Het politieke systeem, dat ooit werd gezien als een waarborg voor evenwicht en controle, werd ondermijnd door de combinatie van de autoritaire ambities van Trump en de politieke strategieën van de Republikeinse meerderheid in de Senaat, onder leiding van Mitch McConnell. Deze alliantie tussen McConnell en Trump leidde tot een periode van ongekende politieke chaos, waarin de meest fundamentele principes van de Amerikaanse democratie onder druk kwamen te staan.

Toen de Verenigde Staten werden geconfronteerd met een reeks onvoorziene, elkaar overlappende crises, kozen de Republikeinse senatoren er massaal voor om zich achter Trump te scharen. Sommige senatoren gaven misschien gehoor aan de hoop dat Trump van het politieke toneel zou verdwijnen of dat zij een uitweg zouden vinden, maar de realiteit was onverbiddelijk. In de woorden van George Ball, een Amerikaanse diplomaat die zich tegen de Vietnamoorlog verzette, "Wie op de tijger rijdt, kan niet kiezen waar hij afstapt."

Het aantal falen van de Senaat onder McConnell is indrukwekkend. In juli 2018, tijdens de top in Helsinki, accepteerde Trump de ontkenning van Poetin met betrekking tot de Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen, waarbij hij de consensus van de Amerikaanse inlichtingendiensten negeerde. De Republikeinen in de Senaat lieten dit zonder enige reactie voorbijgaan. In april 2019, toen procureur-generaal William Barr het rapport van speciaal aanklager Robert Mueller verkeerd interpreteerde en stelde dat Trump zich niet schuldig had gemaakt aan obstructie van de justitie, claimden belangrijke senatoren onder McConnell dat de zaak gesloten was, in plaats van de misleiding van Barr te onderzoeken.

Tijdens het impeachmentproces in januari 2020, dat een van de zeldzaamste en belangrijkste procedures in de Amerikaanse politieke geschiedenis was, lieten de Republikeinen de verantwoordelijkheid voor een eerlijke rechtsgang volledig vallen. In plaats van documenten en getuigen te subpoenaen, kozen de Republikeinen ervoor om Trump in de impeachmentzaak te exonereren, zelfs zonder hem te censureren. Dit was geen uitzondering; de politieke belangen van de Republikeinse Senaat prevaleerden keer op keer boven de democratische principes van eerlijkheid en rechtvaardigheid.

In 2020, toen het Hooggerechtshofvacature na de dood van Ruth Bader Ginsburg kwam, vergat de Senaat plotseling de wil van de kiezers en snelde men door de bevestiging van Amy Coney Barrett, zelfs terwijl miljoenen stemmen al waren uitgebracht in de presidentsverkiezingen. En in november 2020, nadat alle grote media hadden bevestigd dat Joe Biden meer dan 270 kiesmannen had behaald, weigerde de Republikeinse Senaat Biden’s overwinning te erkennen totdat alle stemmen waren geteld, wat het proces onterecht vertraagde.

De grootste mislukking van de Senaat, echter, ligt niet enkel bij de instelling zelf, maar bij Mitch McConnell. Zijn jarenlange tactieken van obstructie tijdens de Obama-jaren, gevolgd door zijn voortdurende medewerking aan Trump, vernietigden de fundamentele normen en waarden van de Senaat. Waar Amerika een sterke Senaat nodig had, met een leider die zijn politieke tegenstanders respecteerde en het belang van het land boven alles plaatste, kreeg het een McConnell: een politiek strateeg die zich meer toelegde op partijpolitieke doelen dan op de principes van staatsmanschap.

In februari 2020, kort na het eerste impeachmentproces, ondertekenden 70 gepensioneerde senatoren, waaronder 17 Republikeinen, een brief in de Washington Post waarin zij waarschuwden dat de Senaat haar constitutionele plichten niet meer volbracht. Dit reflecteerde het diepgaande besef dat het instituut was verzwakt, niet door externe factoren, maar door de persoonlijke politieke keuzes van zijn leden.

De afnemende kracht van de Senaat heeft gevolgen die verder reiken dan het presidentschap van Trump. De institutionele verzwakking van de Senaat draagt bij aan een bredere crisis van de democratische systemen in de Verenigde Staten. Dit is niet alleen een kwestie van de relaties tussen politici; het betreft de fundamenten van de Amerikaanse democratie zelf, die in gevaar zijn door een systeem dat in toenemende mate gedreven wordt door partijbelang in plaats van het algemeen belang.

Hoe een mislukte behandeling van seksueel misbruik de politiek beïnvloedde: de zaak Kavanaugh

Senator Dianne Feinstein speelde een cruciale rol in het omgaan met de beschuldigingen die door Christine Blasey Ford tegen Kavanaugh werden ingebracht. Toen Ford haar verhaal met Feinstein deelde, was het voor de senator duidelijk dat ze het moest doorgeven aan haar collega's, en specifiek aan Chuck Grassley, de voorzitter van de Senaatscommissie. Feinstein besloot echter haar zorgen voor Ford’s privacy boven de juridische en ethische verplichtingen te stellen. Ze deelde de brief niet onmiddellijk, in de vrees dat het vertrouwelijke document bij het Witte Huis terecht zou komen. Dit was een fundamentele fout. Terwijl Feinstein haar standpunt verdedigde, raakten haar collega’s, waaronder Dick Durbin, verontrust. Ze gaven duidelijk aan dat haar keuze om de brief geheim te houden onaanvaardbaar was en eisten dat de informatie onmiddellijk naar de FBI zou gaan. Uiteindelijk gaf Feinstein toe, maar het was te laat.

Ford besloot uiteindelijk haar verhaal openbaar te maken via de pers. De consequenties waren onmiddellijk. De steun voor Kavanaugh, die aanvankelijk als een formaliteit leek, begon af te brokkelen. Voor de Republikeinen, die in de afgelopen drie decennia veel hebben geleerd over de behandeling van slachtoffers van seksueel misbruik, was het duidelijk dat dit anders moest worden aangepakt. De reactie van Trump, die aanvankelijk minachtend over Ford sprak, was voor velen het bewijs van zijn gebrek aan gevoeligheid voor het probleem. Dit leidde tot een breuk binnen de Republikeinen, waarbij sommige leden aandrongen op een nieuw nominatieproces, terwijl anderen, zoals Mitch McConnell, vastbesloten bleven om Kavanaugh te steunen.

Hoewel de Republikeinen aanvankelijk pessimistisch waren over de toekomst van de nominatie, bleek de getuigenis van Ford de zenuwslopende openingsfase van een politieke crisis. Kavanaugh’s toekomst hing aan een zijden draadje. Het morele en politieke dilemma was groot: mocht Kavanaugh worden bevestigd, ondanks de ernstige beschuldigingen, of moest er opnieuw nagedacht worden over de integriteit van het rechtssysteem?

Het publieke proces, van de hoorzittingen tot de politieke achterkamerdeals, weerspiegelde de veranderingen in de samenleving en de bereidheid van mensen om meer verantwoordelijkheid te nemen voor de verhalen van slachtoffers. De echo's van deze gebeurtenissen zullen nog lang door de Amerikaanse politiek en de samenleving heen blijven weerklinken.

Hoe de Senaat Amerika Verloor: De Verraad van Mitch McConnell en de Politieke Instabiliteit

In 2021 was de Amerikaanse Senaat een politieke arena die al lange tijd geen vertrouwen meer genoot. De gebeurtenissen die zich in de jaren daarvoor ontvouwden, leidde tot een vertrouwenscrisis, waarbij de Senaat, onder leiding van Mitch McConnell en zijn Republikeinse caucus, de morele plicht om het land te dienen, schromelijk had verzaakt. Het was niet de verdeeldheid in het land die de Senaat in haar huidige toestand bracht, maar eerder de herhaaldelijke keuzes van de Republikeinse leiders om te handelen tegen hun morele kompas en de democratische waarden van de Verenigde Staten in gevaar te brengen.

Bovendien was de misdaad van de Republikeinen niet alleen dat ze onterecht zwijgden, maar dat ze actief bijdroegen aan de ondermijning van de democratische processen door de "grote leugen" van Trump—dat de verkiezingen gestolen waren—te steunen, wat het vertrouwen van miljoenen Amerikanen in het democratisch proces vergiftigde. Dit had enorme gevolgen: het zette de grondslagen van de democratie op het spel en veroorzaakte een diepe breuk in het politieke landschap van Amerika.

Het politieke falen van de Senaat wordt echter niet alleen toegeschreven aan McConnell en zijn caucus. De structurele problemen die al decennia aanwezig zijn, werden pijnlijk zichtbaar. De verdeling in de Senaat lijkt onvermijdelijk, maar deze verdeeldheid was niet een kwestie van reflectie van de bredere maatschappelijke spanningen. Het was het gevolg van een elite die in plaats van te proberen een compromis te vinden, er alles aan deed om deze kloof te verergeren. De Senaat was, en is, een ruimte waarin de machtige weigerden hun verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van de bevolking.

De geschiedenis van de Senaat is er een van eerlijke politieke strijd, maar deze strijd lijkt steeds vaker de vorm van destructieve hyperpartisaniteit aan te nemen, waarbij de institutionele integriteit van de Senaat ondermijnd wordt door de politieke stommiteiten van haar leden. Een belangrijke factor in deze afname van respect voor de politieke normen is de dominantie van McConnell's harde partijdigheid. Door consequent kansen te negeren om samen te werken met de Democraten, heeft hij de Senaat getransformeerd in een veldslag voor politieke invloed in plaats van een plaats voor reflectie en wetgevende actie.

Er is echter meer aan de hand dan het loutere falen van een persoon of een partij. De institutionele cultuur van de Senaat is veranderd. Waar eens de wil om samen te werken en compromissen te sluiten sterk aanwezig was, zien we nu een politieke strijd die elke vorm van constructieve samenwerking wegduwt. De Senaat is van een forum voor de afweging van ideeën veranderd in een politicus-dominante instelling waarin het niet de kracht van het debat is die centraal staat, maar het verkrijgen van politieke winst.

Het is belangrijk te begrijpen dat de Senaat niet altijd zo is geweest. Er was een tijd waarin de Senaat het centrum van wetgeving en politieke verzoening was. Dit was vooral zichtbaar in de vroege jaren na de Tweede Wereldoorlog, toen de Senaat een plek was waar de politieke macht tot compromis werd gedwongen door de noodzaak van samenwerking tussen partijen. De huidige situatie in de Senaat is geen accident; het is het gevolg van decennialange politieke keuzes en een fundamentele verschuiving in de manier waarop politici naar hun werk kijken.

De toekomst van de Senaat, en van Amerika, hangt af van het herstel van deze fundamentele waarden: de eerlijke afweging van politieke ideeën, de bereidheid om te luisteren, en de noodzaak om de democratie te beschermen tegen de gevaren van autoritarisme. De politieke oorlog die momenteel wordt gevoerd in de Senaat moet plaats maken voor een herstel van politieke samenwerking, met respect voor de ideeën en waarden van allen.

Het is essentieel voor de toekomst van de Verenigde Staten dat de Senaat haar oorspronkelijke rol als forum voor politieke verzoening herwint. Dit kan alleen bereikt worden door een herwaardering van de institutionele waarden die ooit de fundamenten vormden van het Amerikaanse politieke systeem. De praktijk van partijpolitiek machtsdenken, zoals die door McConnell en zijn partijgenoten wordt gepropageerd, moet vervangen worden door een model van wetgevende samenwerking, waarin het nationale belang vooropstaat en niet de belangen van politieke elite.

Hoe de Trump-impeachmentkwestie de Democratische Partij Verdeelde

Niet alleen was men klaar met Mueller, maar Graham verklaarde ook zijn bereidheid om offensief te gaan. De Republikeinen wilden grip krijgen op wat hij de “andere kant van het verhaal” noemde: het onderzoeken van de verkiezingscampagne van 2016 en de vraag of de FBI, het Ministerie van Justitie en Hillary Clintons campagne pogingen hadden ondernomen om Trump te schaden. Zelfs de Republikeinse senatoren die te maken hadden met moeilijke herverkiezingscampagnes, en die mogelijk baat zouden hebben bij afstand nemen van Trump, weigerden dit te doen. Cory Gardner uit Colorado, die algemeen werd gezien als de meest kwetsbare Republikeinse kandidaat voor de Senaat, zei: “Het is tijd dat het Congres vooruitgaat en aan het werk gaat voor het Amerikaanse volk.” Gardner zei dat hij de Russische inmenging in de verkiezingen zou bestraffen, maar ging niet verder met kritiek op Trump. Thom Tillis uit North Carolina zei dat “de weg van eindeloze onderzoeken en impeachment een bitter partijdige zet zou zijn, die het land verder zou verdelen.” Twee onafhankelijke Republikeinen, echter, uitten kritiek op Trump. Mitt Romney, recentelijk gekozen in de Senaat van Utah, zei dat hij “ziek werd” van het rapport over Trumps gedrag, en Susan Collins noemde de weergave van Trump “onflatterend.” Romney gaf echter aan dat de afwezigheid van aanklachten wegens obstructie van justitie de zaak voor hem afsloot. “Het werk van de overheid kan doorgaan,” zei hij.

Het volledige verhaal zou uiteindelijk naar voren komen en het onderwerp van felle debatten worden, maar voor nu stonden de Democraten in het Huis van Afgevaardigden die hadden gewacht op Muellers rapport voor de uitdaging om om te gaan met Trumps aanvallen op de rechtsstaat en zijn onverklaarbare gehechtheid aan Vladimir Poetin. De Democraten in het Huis waren volledig toegewijd aan toezicht-onderzoeken die de corruptie en machtsmisbruik door Trump, zijn familie en zijn regering aan het licht zouden brengen. Ze stonden voor de overkoepelende vraag of Trumps gedrag een impeachmentonderzoek rechtvaardigde.

Tegelijkertijd was de voorzitter een buitengewoon slimme, praktische politicus met een scherp gevoel voor de nationale sfeer en wat haar caucus zou ondersteunen. De manier waarop Barr Muellers rapport behandelde, had het effect ervan uitgewist. De bal lag nu in Pelosis veld, zonder de sterke validatie van een impeachable offense door de speciale aanklager. En Pelosi was zich ervan bewust dat haar meerderheid te danken was aan gematigde Democraten die smalle overwinningen hadden behaald in nauw uitgevoerde districten, die gemakkelijk naar de andere kant konden verschuiven in 2020. De gematigden wilden dat het Congres zich richtte op praktische zaken — toegang tot gezondheidszorg, het verlagen van collegegeld en het creëren van werk — en niet op impeachment. Ze waren niet bereid om het te steunen, en dus was Pelosi dat ook niet.

Het was een gedenkwaardige one-liner, maar Pelosis positie zou steeds minder overtuigend worden. Ondanks de vertekeningen door Barr, voldeed de zaak voor impeachen van Trump duidelijk aan haar standaard van iets “zo overtuigends” en “overweldigends.” In juni voegden meer dan duizend voormalige aanklagers, Democraten en Republikeinen, zich bij een open brief waarin werd verklaard dat Trump op meerdere punten van obstructie van justitie zou zijn aangeklaagd als hij geen zittende president was geweest. Door vol te houden dat impeachment alleen kon doorgaan met bipartisan steun, gaf Pelosi Trump straffeloosheid door McConnell en de Republikeinen in de Senaat absolute veto- macht te geven over of het Huis verder moest gaan.

Toch slaagden de Democraten erin om hem de meest schadelijke elementen van zijn bevindingen te laten bevestigen: dat Trump niet was vrijgesproken van obstructie van justitie en dat de president in sommige van zijn antwoorden onwaar had geantwoord op het onderzoek. Maar in het algemeen was Mueller geen indrukwekkende getuige; hij zag er oud, terughoudend en vaak verward uit. Adam Schiff, de voorzitter van de Commissie Inlichtingen van het Huis, slaagde erin om Mueller te laten erkennen dat het accepteren van buitenlandse hulp om de uitkomst van een presidentsverkiezing te beïnvloeden, onethisch was—mogelijk een misdrijf, merkte Mueller op—en zeker onpatriottisch.

Hoe de Amerikaanse Senaat Verliezen Heeft: De Ontwikkeling van de Politieke Crisis

In de afgelopen decennia is de Amerikaanse Senaat van een instrument van nationale samenwerking en staatsmanschap veranderd in een arena van partijpolitieke verdeeldheid en gridlock. De oorzaken hiervan zijn complex en veelzijdig, maar een constante factor is de verschuiving van de Republikeinse Partij naar de verre rechterflank, wat heeft geleid tot extremisme en een verzwakking van de functionele politieke structuur. Verschillende boeken die dit proces hebben geanalyseerd, geven diepgaande inzichten in hoe deze veranderingen zich hebben voltrokken en welke gevolgen ze hebben voor de democratie.

In de jaren na de Koude Oorlog was de Senaat nog steeds in staat om compromissen te sluiten en belangrijke wetgeving goed te keuren. De tijd van de "grootste Senaat" werd gekarakteriseerd door figuren als Robert C. Byrd, wiens jarenlange aanwezigheid en invloed de institutionele kracht van de Senaat symboliseerden. Byrd's interacties met elf verschillende Amerikaanse presidenten illustreren niet alleen zijn leiderschap, maar ook de mogelijkheid van de Senaat om invloed uit te oefenen in tijden van crisis. Echter, deze tijd van samenwerking begon af te nemen door de toegenomen polarisatie die in de jaren 1990 begon te ontstaan.

Auteurs zoals Norm Ornstein en Thomas Mann hebben deze ontwikkeling in detail besproken, waarbij ze betogen dat de Republikeinse verschuiving naar extremisme veel van de huidige problemen van de Amerikaanse politiek heeft veroorzaakt. In hun invloedrijke werk It’s Even Worse Than It Looks, beschrijven ze hoe deze verandering in de Senaat heeft bijgedragen aan een politieke impasse die het functioneren van de federale overheid belemmert. Dit is een proces dat lange tijd voorafging aan de verkiezing van Donald Trump, maar de verkiezing van de voormalige president versnelde de verslechtering van de Senaat verder.

Het is belangrijk te begrijpen dat deze politieke dynamiek niet alleen het resultaat is van specifieke politici of politieke partijen, maar dat het ook te maken heeft met bredere maatschappelijke veranderingen. De polarisatie die we vandaag de dag ervaren is het resultaat van diepgewortelde veranderingen in de manier waarop politici zich presenteren aan het electoraat, waarbij de nadruk ligt op partijloyaliteit en het demoniseren van de tegenstander, in plaats van op het vinden van gezamenlijke oplossingen voor nationale problemen. Dit heeft het vertrouwen in de Senaat als een organisatie van samenwerking en compromis ondermijnd.

Naast de politieke verschuivingen binnen de Senaat is het van cruciaal belang te begrijpen hoe de media en externe invloeden deze dynamiek hebben versterkt. De manier waarop nieuws wordt gepresenteerd, met een steeds grotere focus op conflict en polarisatie, draagt bij aan het beeld van een politieke crisis die niet alleen op het niveau van de Senaat, maar op het niveau van het hele politieke systeem speelt. Boeken zoals How Democracies Die van Steven Levitsky en Daniel Ziblatt wijzen op de gevaren van een verslechterend politiek klimaat waarin de democratische instellingen kwetsbaar worden voor ondermijning.

De Senaat was ooit een bastion van staatsmanschap en een plek waar belangrijke politieke besluiten werden genomen met de intentie het bredere nationale belang te dienen. Vandaag de dag wordt het steeds duidelijker dat deze structuur niet langer in staat is om zijn oorspronkelijke rol te vervullen. De groeiende polarisatie, de opkomst van extreemrechtse politiek en de institutionele verzwakking van de Senaat maken het steeds moeilijker om de noodzakelijke hervormingen door te voeren die de nationale politiek kunnen redden. Het is een politieke crisis die niet alleen het functioneren van de Senaat beïnvloedt, maar die de hele Amerikaanse democratie bedreigt.

De crisis van de Senaat is slechts een symptoom van een bredere politieke malaise die het land teistert. Het is belangrijk te beseffen dat de verzwakking van de Senaat en het verlies van vertrouwen in de politieke instellingen van de Verenigde Staten niet zomaar toevalligheden zijn, maar het resultaat van langdurige, systematische veranderingen in de manier waarop politiek wordt bedreven. Wat ooit een model van samenwerking was, is nu veranderd in een symbool van politieke verdeeldheid, een verdeeldheid die steeds moeilijker te overbruggen lijkt.