Hoe de Aaanvallen van Trump op Democratische Waarden de Politieke Landschap Beïnvloedden

De aanhoudende controverses en schandalen rondom de Amerikaanse president Donald Trump gaven een verontrustend beeld van zijn houding tegenover de fundamenten van een functionerende democratie en de rechtsstaat. Trump leek op zijn best ambivalent tegenover deze kernwaarden, wat zijn politiek en leiderschap een autoritaire ondertoon gaf. De manier waarop Trump zich identificeerde met zijn achterban en zijn vijanden demoniseerde, versterkte deze bezorgdheid. Het leek er sterk op dat, in zijn visie, de rechten en privileges van democratisch burgerschap uitsluitend voor zijn supporters bestemd waren, terwijl zijn tegenstanders buiten de kring van legitieme burgers stonden.

De aanvallen op zijn politieke tegenstanders waren even verhit en polariserend. Trump portretteerde prominente Democraten zoals Hillary Clinton, Barack Obama, en Nancy Pelosi als criminelen die gestraft moesten worden voor "verraad" en andere vergrijpen. De beruchte kreet "Lock her up!" was een vast onderdeel van zijn campagne en zijn regeringsperiode, en het leek een directe oproep tot vervolging van politieke tegenstanders. Deze taal werd niet alleen in woorden geuit, maar leidde ook tot daadwerkelijke acties, zoals de poging om het ministerie van Justitie te politiceren door te dreigen met rechtszaken tegen zijn vijanden. Zelfs toen Cesar Sayoc, een Trump-aanhanger, zestien pakketten met pijpbommen naar prominente Democraten stuurde, bleef Trump zijn vijanden aansteken met retoriek die geweld legitimeerde.

Trump’s bereidheid om de regering en de wetshandhavingsinstanties in dienst van zijn politieke doelen te gebruiken, bracht de democratische normen verder in gevaar. Hij loofde en pardoniseerde individuen die verwikkeld waren in onethisch gedrag, zoals de voormalige sheriff van Maricopa County, Joe Arpaio, die was veroordeeld voor het negeren van rechterlijke bevelen en het raciaal profileren van immigranten. De aankondiging van Trump dat hij wetshandhavers die zich aan de wet onttrokken in ruil voor politieke steun zou vergeven, versterkte dit beeld van een leiderschap dat buiten de grenzen van de rechtsstaat opereerde.

Het was geen verrassing dat Trump vaak de leiders van autoritaire regimes prees. Hij noemde Kim Jong-un van Noord-Korea "iemand die ik goed heb leren kennen en respecteer", prees de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan en de Russische president Vladimir Putin, en zei positieve dingen over de Filipijnse president Rodrigo Duterte, die bekend stond om zijn gewelddadige anti-drugsbeleid. Deze openlijke bewondering voor autoritaire leiders benadrukte zijn zwakke betrokkenheid bij de democratische principes die essentieel zijn voor een gezond politiek systeem.

Deze politieke strategie leidde tot verdere polarisatie van het Amerikaanse politieke landschap. Trump presenteerde zichzelf niet als een bruggenbouwer, maar als een figuur die de bestaande scheidslijnen verder versterkte. Het gebruik van verdelende retoriek, het aansteken van haat tegen immigranten, en de voortdurende aanvallen op zijn politieke tegenstanders werden kenmerkend voor zijn beleid. Hoewel Trump zichzelf vaak voorstelde als een buitenstaander die het establishment zou verstoren, was het in werkelijkheid zijn benadering die de traditionele politieke scheidslijnen verder had verankerd.

Waarom Republikeinen Trump Steunden, Ook Tegen Eigen Economische Belangen in

Republikeinen steunden Donald Trump, zelfs wanneer zij het niet altijd eens waren met zijn beleid. Dit verschijnsel kan goed worden begrepen door naar de standpunten van de Republikeinen over specifieke kwesties, zoals belastingverhogingen voor de rijke Amerikanen en de grensmuur, te kijken. Als we de Republikeinen indelen op basis van hun opvattingen over deze kwesties, zien we vier duidelijke groepen. De grootste groep (50%) nam consequent conservatieve standpunten in: zij steunden de grensmuur en waren tegen belastingverhogingen voor inkomens boven $250.000. Een aanzienlijk aantal Republikeinen (32%) steunde zowel de grensmuur als belastingverhogingen voor de rijken. De rest van de Republikeinen stond afwijzend tegenover de grensmuur, maar hun standpunt over belastingverhogingen was verdeeld.

De resultaten van verschillende experimenten over de "ontvouwde belangrijkheid" van beleid bevestigen deze bevindingen. Deze experimenten laten zien dat een groot aantal Republikeinen, vooral degenen die strengere immigratiebeleid steunden, immigratie als een prioriteit beschouwden, zelfs boven andere potentiële economische kwesties die als populistisch zouden kunnen worden beschouwd. In 2019, bijvoorbeeld, beschouwden Republikeinen die voor de grensmuur waren, dit beleid als bijna even belangrijk als het voorkomen van een wapenverbod. Dit gaf aan dat immigratie een belangrijke rol speelde in de Republikeinse identiteit, zelfs boven andere kwesties, zoals belastingverhogingen voor de rijken.

Er is echter een nuance in deze bevindingen. Republikeinen die tegen de grensmuur waren, beschouwden dit beleid als veel minder belangrijk. Dit suggereert dat de steun voor Trump vaak meer werd bepaald door zijn standpunten over immigratie dan door de inhoud van zijn bredere politieke agenda, zoals de economie. Hetzelfde geldt voor de steun voor het deporteren van ongedocumenteerde immigranten. Hoewel de meerderheid van de Republikeinen deze maatregel steunde, was de belanghebbendheid van dit beleid minder uitgesproken dan die van de grensmuur. Voor degenen die tegen de maatregel waren, was het onderwerp van lagere prioriteit.

Een ander belangrijk aspect is hoe de Republikeinen reageerden op het debat over het impeachmentproces tegen Trump. De grote meerderheid van de Republikeinen (79%) was tegen impeachement en beschouwde dit als een kwestie van hoogste prioriteit. Zelfs in het geval van controversiële kwesties zoals het verbieden van abortus of het invoeren van slavernijvergoedingen, bleven immigratiekwesties en Trump’s standpunten hierover centraal staan in de Republikeinse reacties.

De vraag waarom Trump's populariteit zo consistent bleef, ondanks zijn schandalen en tegenstellingen in het beleid, wordt dus vaak beantwoord door te wijzen op de centrale rol die immigratie en grensbeveiliging speelden in het denken van veel Republikeinen. Dit verklaart waarom Trump zijn goedkeuring behield, zelfs bij Republikeinen die economisch gezien andere opvattingen hadden. Ze gaven de voorkeur aan het harde immigratiebeleid van Trump boven economisch populisme of andere sociaal-economische hervormingen die hij soms negeerde.

Het is belangrijk te begrijpen dat de steun voor Trump niet alleen voortkwam uit overeenstemming over zijn economische beleid of belastingmaatregelen, maar vooral uit zijn standpunten over immigratie, waarmee hij veel Republikeinen in zijn kamp wist te houden. De verkiezingsstrijd en de steun voor Trump waren, voor een belangrijk deel, een strijd om het bepalen van de nationale identiteit en de grenzen van de samenleving. De grensmuur werd niet enkel gezien als een beleidsmaatregel, maar als een symbool van een bredere culturele strijd, en dit gaf Trump veel politieke veerkracht.

Hoe George Floyd's Moord het Politieke Landschap van Amerika Veranderde

De moord op George Floyd door politieagent Derek Chauvin in mei 2020 leidde tot een ongekende reeks reacties die de Amerikaanse politiek en samenleving diepgaand beïnvloedden. De gebeurtenis bracht een nieuwe dimensie in de discussie over politiegeweld, systemisch racisme en de bredere verdeling tussen politieke partijen. Het gevolg was een versterking van de al bestaande politieke polarisatie, met beide grote partijen, de Democraten en de Republikeinen, die hun standpunten verharden.

Deze veranderingen in de publieke opinie waren zichtbaar in peilingen die aantoonden dat zowel Democraten als Republikeinen, hoewel met verschillende nuances, de noodzaak van verandering erkenden. Er was bijvoorbeeld brede steun voor de arrestatie van Chauvin, zowel onder Democraten als onder Republikeinen. Dit maakte duidelijk dat, ondanks de diepgaande politieke verdeeldheid in de Verenigde Staten, er in de nasleep van Floyd's dood een tijdelijke eenheid ontstond over het belang van gerechtigheid voor Floyd.

Toch bleef de politieke verdeeldheid groeien. Terwijl de Democraten vasthielden aan de noodzaak van politiehervormingen, zoals het verbieden van wurggrepen, legden de Republikeinen meer nadruk op het behoud van de politiecapaciteiten en verzetten zich tegen elk voorstel om de politie te "ontfinancieren". Het was duidelijk dat de polarisatie, die al bestond vóór de moord op Floyd, enkel werd versterkt. Terwijl de Democraten pleitten voor structurele veranderingen in de politie en het strafrechtsysteem, stelden de Republikeinen dat de nadruk moest liggen op het behouden van wet en orde, vooral in het licht van de daaropvolgende protesten en ongeregeldheden.

De steun voor de BLM-beweging steeg ook snel na de moord. Peilingen toonden aan dat het percentage Amerikanen dat zich positief uitsprak over BLM piekte rond 52%, een dramatische verschuiving ten opzichte van de voorafgaande jaren, waarin de beweging vaak werd bekritiseerd door conservatieve politici. Het gevolg van deze verschuiving was een verscherping van de contrasten tussen de partijen. De stijging van de steun voor BLM werd gezien als een symbolische overwinning voor de linkse vleugel van de Amerikaanse politiek, terwijl de Republikeinen zich steeds meer verzetten tegen wat zij beschouwden als de radicale agenda van de Democraten.

Hoewel de initiële reacties van verschillende politieke leiders een tijdelijke gemeenschappelijke basis voor verandering leken te bieden, was de uiteindelijke impact van George Floyd’s dood veel meer een voortzetting van de bestaande politieke breuklijnen dan een doorslaggevende breuk in het Amerikaanse politieke systeem. De verdeling tussen Democraten en Republikeinen over hoe om te gaan met kwesties van politiehervorming en raciale gerechtigheid bleef prominent, zelfs toen de roep om verandering steeds luider werd.

Wat is de invloed van beleidsprioriteiten in de VS op de publieke opinie?

De manier waarop de Amerikaanse samenleving denkt over beleid kan worden gemeten aan de hand van wat we "revealed importance" noemen. Deze term verwijst naar hoe belangrijk verschillende beleidsmaatregelen zijn voor mensen, afgeleid van hun keuzes in vragen waarbij ze moeten aangeven welke kwesties zij het belangrijkst vinden. Dit wordt gemeten door het gebruik van gegevens die afkomstig zijn van miljoenen Amerikaanse respondenten die deelnemen aan enquêtes, zoals de Democratische Fund en UCLA Nationscape-onderzoeken. Het idee is eenvoudig: hoe meer mensen een bepaald beleid kiezen of steunen in combinatie met andere beleidsopties, hoe belangrijker dit beleid voor hen is.

In recente jaren heeft het Amerikaanse publiek een breed scala aan beleidskwesties geponeerd, van het beperken van het aantal kogels in wapentotclips tot het legaliseren van marihuana, van het verhogen van het minimumloon tot het invoeren van een universele gezondheidszorg. De "revealed importance" van deze kwesties laat zien waar de prioriteiten liggen en helpt beleidsmakers te begrijpen welke maatregelen de meeste steun genieten.

Een van de meest opvallende bevindingen uit de enquêtes is dat kwesties zoals het beperken van het aantal kogels in wapentotclips en het legaliseren van marihuana opvallend hoge scores behalen in termen van "revealed importance". Dit wijst erop dat het publiek sterke gevoelens heeft over wapencontrole en de regulering van drugs. Andere kwesties, zoals het verhogen van het minimumloon naar $15 per uur en het invoeren van reparaties voor de nakomelingen van slaven, krijgen eveneens substantiële steun, wat suggereert dat het publiek gevoelig is voor sociale rechtvaardigheid en economische gelijkheid.

Evenzo blijkt uit de gegevens dat onderwerpen zoals het garanderen van werk voor iedereen, het subsidiëren van ziektekostenverzekeringen voor mensen met lagere inkomens en het verbieden van mensen uit overwegend moslimlanden om de Verenigde Staten binnen te komen, ook belangrijk worden geacht. De mate van steun voor dergelijke maatregelen reflecteert een breder debat over immigratie, de rol van de overheid in de gezondheidszorg en de internationale betrekkingen van de VS.

De resultaten van de onderzoeken tonen ook interessante variaties tussen verschillende bevolkingsgroepen. De aanhangers van de Republikeinse partij hebben bijvoorbeeld andere prioriteiten dan de aanhangers van de Democratische partij. Onder de Republikeinen ligt de nadruk meer op economische maatregelen zoals belastingverlagingen voor lagere inkomens en het verminderen van de omvang van de Amerikaanse militaire macht. Daarentegen geven Democraten meer prioriteit aan kwesties zoals klimaatverandering, universeler toegankelijke gezondheidszorg en gendergelijkheid.

De gegevens suggereren dat de effectiviteit van de wetgevende macht in de VS, vooral onder een Republikeinse regering, beperkt was in het aanpakken van de publieke prioriteiten. In 2017-2018 bleek dat slechts 38% van de 29 belangrijkste kwesties in de Amerikaanse politiek daadwerkelijk leidde tot wetgeving. Dit weerspiegelt de uitdagingen van het politieke systeem in het omgaan met de uiteenlopende prioriteiten van verschillende groepen binnen de samenleving.

Een andere belangrijke overweging is dat de publieke opinie, hoewel een waardevolle bron van inzicht, niet altijd de volledige complexiteit van beleidsvraagstukken weerspiegelt. De "revealed importance" van een kwestie kan sterk variëren afhankelijk van hoe de vraag wordt gepresenteerd, wat de context van de discussie is en welke politieke en sociale invloeden spelen.

Bijvoorbeeld, hoewel een meerderheid van de respondenten mogelijk voorstander is van een beleid zoals het verhogen van het minimumloon of het subsidiëren van gezondheidszorg, kan de praktische uitvoering van dergelijke maatregelen geconfronteerd worden met tegenstand uit verschillende hoeken van de politiek, het bedrijfsleven en zelfs de samenleving als geheel. Het is dus essentieel om te erkennen dat beleidsmaatregelen niet altijd snel of gemakkelijk in wetgeving worden omgezet, zelfs als ze populair zijn onder het publiek.

Het is belangrijk voor lezers te begrijpen dat de politieke realiteit in de VS niet alleen wordt gevormd door de voorkeuren van de burger, maar ook door de bredere institutionele en politieke krachten die de wetgeving beïnvloeden. Het is niet voldoende om een beleid te formuleren dat steun krijgt van het publiek; het moet ook door een proces van politieke onderhandelingen en compromissen heen, wat vaak resulteert in vertragingen of zelfs volledige blokkades.

Hoe Politieke Polarisatie de Publieke Gezondheid Beïnvloedde tijdens de COVID-19 Pandemie

De COVID-19 pandemie heeft wereldwijd veel meer blootgelegd dan alleen de gezondheidsrisico’s van het virus zelf. Het heeft een diepe kloof blootgelegd in de manier waarop verschillende politieke stromingen omgaan met pandemische dreigingen en de bijbehorende overheidsmaatregelen. Wat opvalt, is de steeds groter wordende polarisatie die de publieke reactie op de pandemie heeft gekleurd. Deze polarisatie, die niet alleen door politieke leiders werd aangewakkerd, maar ook door de media, heeft het gedrag van burgers sterk beïnvloed, van het naleven van sociale afstandsmaatregelen tot het dragen van mondkapjes.

Het contrast in reacties was niet alleen zichtbaar in de VS, maar ook in andere landen. In Italië bijvoorbeeld steeg de populariteit van premier Giuseppe Conte toen het aantal besmettingen toenam, terwijl in het Verenigd Koninkrijk de populariteit van Boris Johnson juist daalde naarmate de lockdownmaatregelen steeds strikter werden. Het publiek leek op hun beurt sterk te reageren op het politieke leiderschap, wat laat zien hoe gevoelig de publieke opinie kan zijn voor de manier waarop leiders omgaan met crises.

De verdeeldheid was niet beperkt tot de politieke arena. In plaats daarvan werd deze polarisatie versterkt door de media, die verschillende boodschappen verspreidden afhankelijk van hun politieke strekking. In de VS bijvoorbeeld, zonden de netwerken van Fox News en andere rechtse media berichten uit die de ernst van de pandemie minimaliseerden, wat leidde tot een lagere bereidheid onder hun kijkers om de aanbevolen gezondheidsmaatregelen te volgen. Tegelijkertijd versterkten linkse media de bezorgdheid over de gevolgen van het virus en ondersteunden zij de overheidsmaatregelen om de verspreiding ervan tegen te gaan.

Deze politieke polarisatie beïnvloedde niet alleen het gedrag van burgers, maar ook hun perceptie van de gezondheidssituatie. Een belangrijk punt van discussie was het dragen van mondkapjes. Waar de ene groep het als een noodzakelijke maatregel beschouwde om de volksgezondheid te beschermen, beschouwde de andere groep het als een inbreuk op persoonlijke vrijheden. Dit leidde tot protesten tegen de lockdownmaatregelen, die in sommige gevallen werden aangedreven door een verzet tegen de vermeende beperkingen van de vrijheid. De media hebben vaak over deze protesten bericht, wat leidde tot een versterking van de publieke opinie aan beide zijden van het politieke spectrum.

Bovendien toonde onderzoek aan dat de pandemie de diepgewortelde politieke verschillen in de samenleving benadrukte. Terwijl sommige Amerikanen – vooral Republikeinen – zich meer zorgen maakten over de economische gevolgen van de lockdown dan over de gezondheidsrisico's van het virus, waren anderen – voornamelijk Democraten – meer bezorgd over de gezondheidscrisis en ondersteunden zij de ingrijpende maatregelen van de overheid. Dit verschil in zorgen was niet alleen politiek van aard, maar ook sociaal en cultureel.

De politieke polarisatie over de COVID-19-pandemie benadrukt de complexe relatie tussen politiek, maatschappij en gezondheid. Het toont aan hoe ver ideologieën kunnen doordringen in de dagelijkse keuzes van mensen, zelfs als die keuzes betrekking hebben op de basisprincipes van volksgezondheid. Het is duidelijk dat de pandemie niet alleen een test was voor de gezondheidszorgsystemen van de wereld, maar ook voor de veerkracht van samenlevingen die steeds verder verdeeld raken langs politieke lijnen.