In de wereld van RF-toepassingen is het belangrijk om goed om te gaan met de diverse connectoren en verbindingstechnieken, vooral wanneer het gaat om het vermijden van storingen zoals reflecties en een hoog spanningsstaande golfverhouding (VSWR), die schadelijk kunnen zijn voor componenten. Eén van de meest voorkomende connectoren in draadloze netwerken is de RP-SMA, die veel wordt gebruikt in Wi-Fi-apparatuur zoals routers. Dit type connector kan echter voor problemen zorgen als het niet correct wordt verbonden. Wanneer je bijvoorbeeld de antenne van een draadloze router losdraait en deze aansluit op een spectrumanalyzator, wordt er geen echte verbinding tot stand gebracht, omdat de RP-SMA-connectoren niet hetzelfde zijn als de standaard SMA-connectoren. Het is daarom raadzaam om enkele RP-SMA naar SMA-adapters aan te schaffen (zowel met pin als met gat), omdat dit goedkoop is en je kan helpen in noodsituaties.

Een andere veelvoorkomende verwarring komt voort uit de U.FL-connectoren, die oorspronkelijk werden gepatenteerd door Hirose. Er zijn verschillende varianten van de U.FL-connector, zoals E.FL en W.FL, en bedrijven die geen toestemming hebben om de naam U.FL te gebruiken, noemen hun connectoren vaak IPEX, IPAX, IPX, AMC, MHF of UMCC. Hoewel deze connectoren compatibel zijn met U.FL, zijn er veel andere kleine RF-connectoren die er bijna hetzelfde uitzien maar niet op een U.FL-connector passen. Het is essentieel om connectoren van dezelfde fabrikant te kopen, omdat dit de kans op incompatibiliteit minimaliseert en ervoor zorgt dat de verbindingen goed passen, zoals aangegeven in de datasheet van de fabrikant.

Wat betreft de keuze van crimpconnectoren, zijn er verschillende soorten oppervlaktespreidingen beschikbaar, zoals tin, goud en palladium-nikkel. Gouden of palladium-nikkelconnectoren bieden doorgaans betrouwbaardere en duurzamere verbindingen, maar als je kosten wilt besparen, kun je tin-plated connectoren gebruiken. Houd er echter rekening mee dat tin-plated connectoren gevoelig kunnen zijn voor corrosie, hogere weerstand kunnen hebben en kunnen leiden tot het ontstaan van tinnen whiskers. Een belangrijke waarschuwing: verbind nooit een gouden contact met een tinnen contact, aangezien dit leidt tot corrosie en verminderde betrouwbaarheid.

Bij het zelf bouwen van kabels met crimpconnectoren moet je ook rekening houden met het gebruik van een geschikt crimpgereedschap. Voor elke connectorfamilie is er een specifiek gereedschap dat door de fabrikant wordt aanbevolen, maar dit gereedschap kan soms erg duur zijn. Het is belangrijk om de prijs van het gereedschap en de connectoren in overweging te nemen voordat je besluit je eigen kabels te bouwen. Goedkoop gereedschap kan vaak de kwaliteit van de verbindingen verminderen, dus het is raadzaam om te investeren in een kwalitatief goed gereedschap, vooral wanneer de betrouwbaarheid van de verbindingen cruciaal is.

Hoewel het soms sneller lijkt om draden direct te solderen zonder connectoren, biedt het gebruik van crimpconnectoren in veel gevallen een duurzamere oplossing. Het voordeel van crimpconnectoren is de mechanische betrouwbaarheid: de verbinding is steviger en beter bestand tegen buigen, in- en uitschakelen en rek. Bovendien maakt het gebruik van crimpconnectoren het gemakkelijker om kabels te repareren of opnieuw samen te stellen zonder telkens de soldeerbout te gebruiken. Een slecht uitgevoerde soldeerverbinding kan de draad verzwakken door de vorming van een breekpunt, vooral als de draad onder de isolatie breekt, waardoor het moeilijk is de breuk te vinden. Crimpverbindingen, uitgevoerd volgens de juiste procedures, bieden daarentegen een meer robuuste oplossing voor het opbouwen van prototypes.

Kiezen voor crimpconnectoren betekent ook dat je moet investeren in de juiste connectoronderdelen, zoals pins en behuizingen, die afkomstig zijn van betrouwbare fabrikanten. Het combineren van connectoronderdelen van verschillende fabrikanten kan leiden tot incompatibiliteit, wat resulteert in slecht passende verbindingen en potentiële prestatieproblemen. Als je kabels zelf wilt bouwen, moet je ervoor zorgen dat je alleen connectoren gebruikt die geschikt zijn voor jouw toepassing en die goed passen bij de crimpgereedschappen die je hebt gekozen.

Naast het gebruik van de juiste connectoren en gereedschappen, is het ook belangrijk om na te denken over de test- en kwaliteitscontrole van je verbindingen. Het correct uitvoeren van de crimp is essentieel voor een langdurige en betrouwbare verbinding. Veel connectorfabrikanten bieden gedetailleerde handleidingen en richtlijnen voor het correct crimpen, die je kunnen helpen om een perfecte verbinding te maken. Het is de moeite waard om deze richtlijnen te volgen en ook de kwaliteit van je crimpverbindingen regelmatig te controleren, vooral bij een groter aantal kabels of kritieke toepassingen.

Het testen van de kabels en connectoren is een belangrijk onderdeel van het ontwerpproces, omdat het je helpt om eventuele problemen met de verbindingen op te sporen voordat ze in een eindproduct terechtkomen. Dit voorkomt dat de kabels tijdens het gebruik of in de toekomst defect raken, wat kan leiden tot storingen of schade aan andere componenten.

Wat is de invloed van de stackup op de prestaties van een PCB-ontwerp?

Bij het ontwerpen van een PCB (Printed Circuit Board) is een van de belangrijkste en vaak over het hoofd geziene aspecten de stackup. Dit is de opbouw van de lagen van de PCB, inclusief de materialen, de afmetingen van de materialen, de sporen en andere componenten van het circuit. Een goed doordachte stackup kan niet alleen de prestaties van een ontwerp verbeteren, maar ook de kosten en de tijd die nodig zijn voor de productie drastisch verlagen. Toch wordt het onderwerp stackup-ontwerpen in veel technische opleidingen nauwelijks behandeld, waardoor veel ingenieurs een beperkte kennis hebben van de nuances die erbij komen kijken.

Een slecht begrepen stackup-ontwerp kan leiden tot hogere productiekosten, problemen met signaalintegriteit of onnodig ingewikkelde routing. Dit maakt het essentieel voor een ontwerper om goed inzicht te hebben in de werking van stackups en de invloed ervan op de prestaties van het uiteindelijke product.

Een belangrijk aspect van stackup-ontwerpen is het aantal lagen van de PCB. Hoe meer lagen er gebruikt worden, hoe gemakkelijker de routing van de verbindingen zal zijn, maar ook hoe duurder de productie van de PCB zal zijn. In principe geldt de vuistregel: gebruik zoveel lagen als nodig, maar zo min mogelijk. Wanneer een PCB een oneven aantal lagen heeft, zal de fabrikant de extra laag meestal wegwerken door al het koper van één van de lagen te etsen, wat de complexiteit van het productieproces verhoogt en de kosten doet stijgen. Een vijf-laags bord is bijvoorbeeld duurder dan een zes-laags bord.

Bij ontwerpen die hoge snelheden of RF-signalen vereisen, is het vaak nodig om minimaal vier lagen te gebruiken. Dit maakt het mogelijk om één laag volledig te reserveren voor een ononderbroken aardvlak, wat essentieel is voor de signaalintegriteit. Het gebruik van een speciale stroomlaag kan ook voordelig zijn, omdat het de routing van de voedingslijnen vereenvoudigt en de capaciteit van het aardvlak kan helpen om rimpels te verminderen.

De keuze van het substraat is eveneens van cruciaal belang voor het ontwerp van de stackup. In veel gevallen zal de keuze van het substraat beperkt blijven tot de standaardopties die de fabrikant aanbiedt, zoals het veelgebruikte FR-4 voor laagfrequente en gematigd hoogfrequente ontwerpen. Dit substraat is goedkoop en goed beschikbaar, maar heeft nadelen voor ontwerpen die hoge snelheden of RF-signalen vereisen. De permittiviteit van FR-4 kan bijvoorbeeld leiden tot te grote of te kleine afmetingen van de transmissielijnen, en het materiaal heeft aanzienlijke verliezen bij hoge frequenties, wat de signaalintegriteit aantast.

Voor hoge frequenties of RF-ontwerpen wordt vaak een ander substraat vereist, zoals die van merken als Rogers, Megtron of Isola. Deze substraten bieden lagere verliezen en kunnen beter presteren bij frequenties boven de 1 GHz. Het is belangrijk om het verliesfactor (Df of δ) en de relatieve permittiviteit (Dk of εr) van het substraat in overweging te nemen. Een lagere verliesfactor is vooral belangrijk voor toepassingen op hoge frequenties, waar signaalverlies als warmte moet worden geminimaliseerd.

Een andere belangrijke overweging bij het kiezen van een substraat is het effect van de temperatuur op de relatieve permittiviteit van het materiaal. Sommige substraten vertonen veranderingen in hun eigenschappen bij temperatuurveranderingen, wat invloed kan hebben op de prestaties van de PCB, vooral in toepassingen die gevoelig zijn voor kleine variaties in de signaalintegriteit.

Daarnaast is het essentieel om de juiste waarde van de relatieve permittiviteit te gebruiken bij het ontwerpen van de PCB. De ontwerpwaarde van de permittiviteit is anders dan de proceswaarde die door de fabrikant wordt gemeten en moet altijd worden gebruikt om nauwkeurige berekeningen te maken voor impedantie gecontroleerde lijnen. Het niet goed begrijpen van deze waarden kan leiden tot fouten in de dimensionering van de sporen en daarmee de impedantie van het ontwerp, wat kan resulteren in signaalreflecties en andere prestatieproblemen.

Het is ook belangrijk om de invloed van oppervlakteruwheid van de sporen te begrijpen, vooral bij frequenties boven de 20 GHz, aangezien de ruwheid het faselabel van het signaal kan veranderen. Bij het werken met hoge frequenties is het dus van belang om rekening te houden met zowel de specifieke eigenschappen van het substraat als de afwerking van de sporen om optimale prestaties te waarborgen.

Tot slot, bij het kiezen van een substraat is het goed om te weten dat fabrikanten meestal maar een beperkt aantal substraten op voorraad hebben. Dit betekent dat als je een specifiek materiaal nodig hebt dat niet standaard beschikbaar is, je rekening moet houden met langere levertijden. Het is altijd raadzaam om dit vooraf met de fabrikant te bespreken, zodat zij het benodigde materiaal kunnen bestellen voordat je het ontwerp indient.

Het begrijpen van de stackup en de keuze van het substraat zijn dus essentieel voor het succesvol ontwerpen van een PCB, vooral wanneer het gaat om toepassingen die hoge snelheden of RF-signalen vereisen. Door deze elementen goed te begrijpen en toe te passen, kan een ontwerper niet alleen de prestaties van de PCB verbeteren, maar ook de kosten van de productie optimaliseren en problemen in latere fasen van het ontwerpproces voorkomen.

Hoe kies je een geschikte methode voor PCB-fabricage en wat betekent MIL-SPEC voor je ontwerp?

Er zijn verschillende benaderingen om een printplaat (PCB) te maken, afhankelijk van de complexiteit van het ontwerp, de vereisten voor snelheid en budget, en de technologie die beschikbaar is. De keuze van de juiste fabricagemethode heeft niet alleen invloed op de uiteindelijke prestaties van je PCB, maar ook op de betrouwbaarheid en de kosten van je project. Het is belangrijk om de verschillen tussen zelffabricage, zoals etsen en frezen, en professionele fabricage door een gespecialiseerd bedrijf te begrijpen.

De MIL-SPEC norm, in het bijzonder MIL-PRF-31032, is een militaire standaard die vaak wordt gebruikt als referentie voor de betrouwbaarheid en robuustheid van een PCB. Als iemand zegt dat een bord 'MIL-SPEC' is, bedoelen ze waarschijnlijk dat het voldoet aan deze norm. Dit houdt echter geen certificering in, maar is eerder een indicatie van naleving van een bepaalde standaard. Er zijn ook andere normen die relevant kunnen zijn, zoals IPC en JEDEC, die beide betrekking hebben op verschillende aspecten van PCB-productie en assemblage.

Wanneer je kiest voor een zelffabricagemethode, zoals etsen, is het belangrijk om te begrijpen dat dit in de meeste gevallen niet praktisch is voor meer geavanceerde ontwerpen. Zelf etsen kan een leerzame ervaring zijn, maar het is vaak beperkt tot eenvoudige, eencilijdige ontwerpen. Het gebruik van agressieve chemicaliën en het risico op fouten, zoals over- of onder-etsen, maken deze methode minder geschikt voor commerciële toepassingen. Bovendien kunnen handmatige boringen voor verbindingen alleen met behulp van draden of kleine rivetten worden uitgevoerd, wat de integriteit van het ontwerp kan beïnvloeden.

Frezen is een andere optie voor het maken van printplaten, en het biedt enkele voordelen ten opzichte van etsen. Met een PCB-freesmachine kun je snel een fysiek bord creëren, maar de kosten voor de aanschaf van apparatuur en verbruiksgoederen zijn aanzienlijk. Milled boards hebben echter geen soldeermasker en de gaten kunnen niet automatisch worden geplateerd, tenzij je een specifiek proces volgt om de gaten te verchroomen. Dit betekent dat frezen vooral geschikt is voor eenvoudige ontwerpen met doorvoercomponenten en voor grotere pitch-onderdelen, maar niet voor meer geavanceerde SMT-IC's met kleinere pitches.

Als je de meer praktische route kiest van het uitbesteden aan een fabrieksbedrijf, moet je zorgvuldig het juiste bedrijf kiezen. Niet alle fabrikanten bieden dezelfde kwaliteit of services, en het kiezen van een geschikt bedrijf hangt af van het soort ontwerp dat je wilt produceren. Er zijn verschillende fabrikanten die je een breed scala aan diensten kunnen bieden, variërend van eenvoudige, goedkopere boards tot complexere ontwerpen met meerdere lagen, flexibele borden of RF-toepassingen. Bekende bedrijven zoals OSH Park en JLCPCB zijn populair bij hobbyisten en voor prototyping, terwijl bedrijven als Summit Interconnect en Eurocircuits geschikt zijn voor meer geavanceerde producties en hoogvolumeproductie.

Naast het kiezen van een geschikt fabricagebedrijf is het belangrijk om te begrijpen dat het alleen hebben van certificeringen, zoals MIL-PRF-31032 of IPC, geen garantie biedt voor de kwaliteit van het eindproduct. Er zijn bedrijven die hun certificeringen niet vernieuwen, maar die toch blijven adverteren met deze titels, wat je misleidend kan maken. Daarom is het cruciaal om te verifiëren of de certificaten daadwerkelijk geldig zijn en of het bedrijf in kwestie betrouwbaar is.

Een ander belangrijk aspect is dat de fabricageprocessen die voldoen aan militaire of industriële normen, zoals MIL-SPEC, zorgen voor hogere betrouwbaarheid en duurzaamheid, maar dit kan ook leiden tot hogere kosten. Voor prototyping of eenvoudigere toepassingen kan een goedkopere, minder geavanceerde fabricagemethode voldoende zijn. Echter, voor toepassingen waarbij betrouwbaarheid, lange levensduur en weerstand tegen extreme omstandigheden van cruciaal belang zijn, moet je kiezen voor een fabricagepartner die in staat is om aan deze eisen te voldoen.

Hoe begrijp je het ontwerp en de fabricage van PCB's effectief?

Bij het ontwerpen van een printplaat (PCB) komen veel factoren samen die essentieel zijn voor het succes van een product. Het proces omvat meer dan alleen het tekenen van een schema en het plaatsen van componenten; het vereist een diepgaand begrip van materialen, fabricagemethoden, testprocedures en de communicatie tussen ontwerpers en fabrikanten.

Een van de cruciale aspecten van PCB-ontwerp is het correct omgaan met de fysica van de printplaat. Het ontwerp van een PCB is sterk afhankelijk van de materiaalkeuze, de opbouw van de lagen, de traceconfiguratie en de selectie van componenten. Het juiste gebruik van materialen is van invloed op de prestaties van de eindproducten, zoals de elektrische eigenschappen, thermisch beheer en de sterkte van de verbindingen.

Naast de fysieke aspecten van PCB-ontwerpen, is de kennis van de normen en procedures in de industrie ook essentieel. De naleving van ISO- en IPC-normen, zoals de IPC-2221 voor PCB-ontwerpen, is noodzakelijk om de kwaliteit van het ontwerp en de uiteindelijke productie te waarborgen. Een ander belangrijk aspect is de keuze van geschikte componenten, zoals passieve en actieve componenten. Dit omvat onder andere condensatoren, weerstanden en inductoren, die elk specifieke eisen stellen aan de plaatsing en verbinding op de PCB.

Een goed ontwerp houdt ook rekening met thermisch beheer. Het ontwerp van de lagen moet ervoor zorgen dat warmte effectief kan worden verspreid, vooral bij complexe circuits die veel vermogen genereren. Het vermijden van oververhitting kan het leven van de PCB aanzienlijk verlengen en storingen verminderen. Evenzo moeten ontwerpers voorzichtig zijn bij het gebruik van flexibele PCB's, die flexibele en veelzijdige oplossingen bieden, maar ook specifieke ontwerpeisen met zich meebrengen, zoals de mogelijkheid om zich aan te passen aan buigingen zonder de verbindingen of integriteit te schaden.

Bij het vervaardigen van PCB's is een andere cruciale factor het proces van fotolithografie en het etsen van de platen. Dit zorgt ervoor dat de schakelingen nauwkeurig worden overgebracht van het ontwerp naar de fysieke plaat. Het gebruik van geavanceerde technieken, zoals laser-geboorde via's, maakt het mogelijk om verbindingen te leggen die anders moeilijk te bereiken zouden zijn, en helpt bij het verminderen van de breedte van de sporen, wat op zijn beurt de prestaties van het circuit verbetert.

Echter, het produceren van PCB's gaat niet zonder risico's. Het proces van het solderen van componenten, het assembleren van de borden en het testen kunnen vaak leiden tot productieproblemen zoals soldeerbrugen, onjuiste plaatsing van componenten en verbindingsfouten. De keuze van soldeermateriaal is van belang, vooral met de verschuiving naar loodvrije soldeermethoden die striktere eisen stellen aan de procescontrole. Dit vereist constante aandacht en testen om ervoor te zorgen dat het eindproduct voldoet aan de eisen van de klant en aan industriële normen.

Bij de evaluatie van de PCB's zijn functionele tests van groot belang. Dit omvat het testen van de elektrische connectiviteit en prestaties van het bord, evenals de beoordeling van thermisch gedrag en mechanische duurzaamheid. Testmethoden zoals bijvoorbeeld het gebruik van oscilloscoopmetingen, logische analyzers en spectrum analyzers helpen ontwerpers bij het valideren van het ontwerp en het identificeren van mogelijke zwakke punten.

Wanneer we het hebben over het ontwikkelen van een product, is het belangrijk om te begrijpen dat prototypes een cruciale rol spelen in het verfijnen van het ontwerp. Prototypes, of ze nu ‘looks-like’ of ‘works-like’ zijn, helpen om problemen vroegtijdig te identificeren en het ontwerp bij te stellen voor massaproductie. Dit betekent dat het proces van iteratie en herontwerpen essentieel is voor het verbeteren van zowel de functionaliteit als de productiekwaliteit.

Het testproces omvat niet alleen het testen van elektrische signalen en het controleren van de prestaties, maar ook de langetermijnbetrouwbaarheid van de PCB's. Maatstaven zoals de gemiddelde tijd tussen storingen (MTBF) of de gemiddelde tijd tot falen (MTTF) helpen ontwerpers te begrijpen hoe robuust hun ontwerpen zijn en welke verbeteringen nodig zijn om de betrouwbaarheid van het product te verbeteren.

Naast de technische aspecten van het ontwerp en de productie moeten ontwerpers zich ook bewust zijn van de commerciële aspecten van PCB-ontwikkeling. Dit betreft niet alleen de kosten van de materialen en productie, maar ook de logistiek van de bevoorrading en het efficiënt managen van de voorraad van componenten. Het kiezen van betrouwbare leveranciers en het gebruik van geautomatiseerde testapparatuur zijn net zo belangrijk als het technische ontwerp.

Bovendien is het belangrijk om niet alleen naar de huidige eisen van het ontwerp te kijken, maar ook naar de toekomstige ontwikkelingsmogelijkheden. Het kiezen van modulair ontworpen componenten of systemen kan een significante impact hebben op de flexibiliteit en uitbreidbaarheid van het eindproduct. In deze context wordt het concept van een minimum viable product (MVP) steeds relevanter. Het ontwikkelen van een MVP biedt de mogelijkheid om snel een werkend prototype te testen, feedback van klanten te verzamelen en het ontwerp verder te optimaliseren voordat het product volledig op de markt wordt gebracht.