Wat was de rol van de ‘China Hawks’ in Trumps handelsstrategie?

In de beginjaren van Donald Trumps presidentschap waren de "China Hawks" een invloedrijke groep van beleidsmakers en strategen die zich richtten op het verstoren van de handelsrelaties tussen de Verenigde Staten en China. Deze groep geloofde vast dat Trump zijn belofte om de handelsrelatie met China te herstructureren, zou naleven. Het plan om dat te doen was simpel maar ambitieus: het invoeren van zware tarieven en handelsbeperkingen. Trump had tijdens zijn campagne duidelijk gemaakt dat hij bereid was deze maatregelen te nemen, wat voor de China Hawks een sterke aanwijzing was dat hij niet zou terugkrabbelen.

De leden van deze groep waren niet zomaar partijfunctionarissen die via politieke connecties in het Witte Huis terecht waren gekomen. In tegenstelling tot veel andere functionarissen binnen de regering, die niet betrokken waren bij de campagne, hadden de China Hawks een goed doordacht plan. Ze wilden niet alleen de handelsstructuren van de Verenigde Staten veranderen, maar ook het internationale politieke landschap waarin China als dominante macht een prominente rol speelde.

Trump trok op zijn vierde dag in het Witte Huis de Verenigde Staten uit de onderhandelingen over het Trans-Pacific Partnership (TPP), een handelsakkoord dat de VS vooraf had gepromoot. Dit leidde tot verontwaardiging bij de Democraten, die vonden dat Trump zich niet voldoende had ingelezen. Toch zagen veel insiders in het Witte Huis de TPP als een verloren zaak, en hielden zij hun energie over voor de gevechten die hen later te wachten stonden.

Het werd echter al snel duidelijk dat de realiteit niet zo eenvoudig was. De wereldpolitiek veranderde snel, en de interne turbulentie binnen de Trump-regering leidde tot onvermijdelijke verschuivingen in het beleid. De voortdurende schandalen, zoals de affaire rond de Russische inmenging, zorgden voor een bijna constante politieke chaos. Bannon, die hoopte op een strategische samenwerking met Rusland om de belangen van de VS in Azië te versterken, zag zijn plannen niet gerealiseerd door de verslechterende relaties met Rusland en de versterkte band tussen China en Rusland.

Bannon had gehoopt dat hij de VS sterker zou kunnen maken door China als belangrijkste vijand te presenteren, maar zijn plannen werden snel ondermijnd door de interne strijd in de regering en de verschuivende politieke dynamiek. Het idee om China als de vijand van de natie te positioneren als middel om zowel de politieke linker- als rechtervleugel te verenigen, bleek een onhaalbare opgave. De ideologische kloof tussen de veronderstelde bondgenoten was groter dan hij had ingeschat.

Wat vaak over het hoofd wordt gezien, is de complexiteit van de betrekkingen tussen de Verenigde Staten en China. De Amerikaanse handelsrelatie met China is niet alleen een kwestie van handel en economie, maar raakt ook diep gewortelde geopolitieke en ideologische kwesties. De verschuiving naar een meer protectionistische benadering van de Amerikaanse economie, die de China Hawks bevorderden, kan op de korte termijn voordelig lijken voor de nationale economie, maar de lange-termijngevolgen zijn veel ingewikkelder.

Daarnaast is het belangrijk te begrijpen dat de dynamiek van internationale handel en diplomatie vaak veel subtieler is dan de directe vijandschap die het populisme van Trump en zijn medestanders aandroeg. Het idee om China als een directe tegenstander te behandelen kan verwoestend zijn voor het wereldsysteem van handelsbetrekkingen, dat van cruciaal belang is voor de wereldeconomie. Ook kan het de geopolitieke stabiliteit ondermijnen, door de verhoudingen tussen belangrijke wereldmachten te verzwakken.

De manier waarop de interne chaos binnen de regering Trump de uitvoering van beleidsplannen beïnvloedde, toont aan hoe moeilijk het kan zijn om grote veranderingen door te voeren in een politiek systeem dat zo met conflicten en conflicterende belangen doordrongen is. De China Hawks, hoewel goed voorbereid en vastberaden, kwamen uiteindelijk in een politieke storm terecht die hun plannen in de weg stond. Het is dan ook belangrijk voor de lezer te begrijpen dat grote geopolitieke verschuivingen nooit eenvoudig zijn en altijd afhankelijk zijn van veel factoren die buiten de controle van één persoon of groep liggen.

Hoe China Zijn Strategische Doelen Bereikt: De Geleidelijkheid van Macht

China heeft zich in de afgelopen decennia gepositioneerd als een strategische kracht die zijn invloed op het wereldtoneel langzaam maar doelbewust vergroot. Deze aanpak is vaak beschreven als ‘salami slicing’ – een geleidelijke, stapsgewijze benadering waarbij kleine, ogenschijnlijk onbeduidende veranderingen worden doorgevoerd die in hun totaliteit een aanzienlijk effect hebben. Dit patroon wordt gedreven door de wens om het strategische milieu in Azië in zijn voordeel te verschuiven, zonder echter de internationale gemeenschap te provoceren tot ernstige tegenmaatregelen. Dit proces kan pas als zodanig worden erkend wanneer het zich in zijn volledigheid manifesteert.

De analyse van deze strategie is cruciaal voor het begrijpen van de internationale politiek, vooral in relatie tot de Verenigde Staten. Wanneer de Amerikaanse invloed in Azië afneemt, moet het land niet alleen de veranderingen in de regio begrijpen, maar ook zijn eigen strategie aanpassen om deze verschuivingen te confronteren zonder tot een directe confrontatie te komen. Pottinger, een van de prominente stemmen in de analyse van China’s strategie, stelde dat het herkennen van dit patroon essentieel is voor het bepalen van een diplomatiek pad dat zowel de belangen van de VS als de regionale stabiliteit in stand houdt.

Er is veel te zeggen over de dynamiek binnen de Amerikaanse regering zelf tijdens deze periode van toenemende spanningen met China. De interne strijd binnen de regering van president Trump over de juiste koers tegenover China heeft geleid tot een complexe machtsstrijd tussen de 'haviken' en de meer pragmatische stemmen. Bannon, Pottinger, en Navarro vertegenwoordigen de harde lijn tegen China, terwijl figuren als Mnuchin en Kushner een meer conciliatoire benadering voorstonden. De invloed van Kushner, in het bijzonder, mag niet worden onderschat. Zijn pogingen om een persoonlijke band op te bouwen met Xi Jinping en zijn inschatting van de Chinese voorkeuren hebben de Amerikaanse aanpak in de begindagen van de Trump-administratie aanzienlijk beïnvloed.

China zelf stond voor interne tegenstellingen. Net zoals in de VS, was er een strijd om invloed binnen de Chinese Communistische Partij. De verwijdering van Wu Xiaohui, een invloedrijke Chinese zakenman, wordt bijvoorbeeld door sommige waarnemers gezien als een interne machtsstrijd binnen de partij, waarbij figuren die als te ‘concessiegericht’ worden beschouwd, werden verwijderd. Dit heeft belangrijke implicaties voor de manier waarop de Chinese regering haar interne verhoudingen en buitenlandse diplomatie coördineert.

Wat verder belangrijk is om te begrijpen, is de manier waarop China zijn internationale strategie uitvoert. Terwijl het gebruik van subtiele stappen kan lijken op een voordeel voor China, brengt het ook aanzienlijke risico’s met zich mee. De langzame verschuiving van macht kan op termijn leiden tot weerstand en tegenreacties van andere landen, die zich bedreigd voelen door deze groeiende invloed. Het is een delicate balans tussen het behouden van strategische voordelen en het niet te ver gaan in het uitdagen van de gevestigde orde, wat kan leiden tot tegenreacties die de eigen doelen in gevaar brengen.

In de geopolitieke arena is het essentieel te begrijpen dat de uitkomst van dit proces niet altijd duidelijk of lineair is. De verschuivingen die zich afspelen, zowel in de Aziatische regio als wereldwijd, zijn vaak het gevolg van een combinatie van langetermijnstrategieën en kortetermijnbeslissingen. China’s vermogen om zijn invloed uit te breiden is gekoppeld aan een diepgaande kennis van het internationale systeem en de reacties die dit oproept. Het is geen kwestie van één grote zet, maar eerder een aaneenschakeling van strategische kleine stappen, die in hun totaliteit een groter effect hebben dan de som der delen.

Welke invloed hadden particuliere belangen op de handelsovereenkomsten tussen de VS en China tijdens Trump’s presidentschap?

Binnen de complexe dynamiek van de handelsovereenkomsten tussen de Verenigde Staten en China, speelde een groep van invloedrijke Amerikaanse zakenlieden een opmerkelijke rol. Deze figuren, die vaak als informele tussenpersonen fungeerden, hadden diepgaande connecties in zowel de Amerikaanse als de Chinese politiek en zakenwereld, wat hen in staat stelde invloed uit te oefenen op het beleid van de Trump-administratie. De manier waarop zij opereren, werpt een licht op de verborgen krachten achter de schermen van internationale onderhandelingen.

Een van de belangrijkste spelers in dit netwerk was John Thornton, voormalig co-voorzitter van Goldman Sachs, die zich ontpopte als een onmiskenbare tussenpersoon tussen de Amerikaanse regering en de Chinese Communistische Partij (CCP). Thornton had een langdurige persoonlijke relatie met Wang Qishan, de vicepresident van China, die in de jaren 1990 als klant van Goldman Sachs met Thornton in contact kwam. Deze relatie stelde Thornton in staat om een van de meest invloedrijke netwerken te bouwen, wat hem toegang gaf tot de hoogste niveaus van zowel de Chinese regering als de Amerikaanse zakenwereld. Thornton’s invloed reikte zelfs zo ver dat hij een niet-officiële ambassadeur werd van de economische samenwerking tussen de twee landen.

Een ander belangrijk aspect van Thornton’s invloed was zijn rol in het vormgeven van de relatie tussen Trump en Xi Jinping. In een besloten bijeenkomst met Trump in 2016, kort na diens verkiezing, stelde Thornton voor om een persoonlijke vriendschap tussen de twee leiders op te bouwen. Hij was ervan overtuigd dat een sterke, vertrouwensvolle band tussen Trump en Xi essentieel zou zijn voor het realiseren van een 'strategisch partnerschap'. Het idee was dat persoonlijke relaties de politieke verhoudingen zouden kunnen verbeteren en de economische samenwerking zouden bevorderen. Hoewel Trump aanvankelijk instemde met dit idee, bleek uit latere gebeurtenissen dat zijn steun oppervlakkig was; de afspraken werden vaak niet nagekomen.

Wat het beleid en de strategieën van de Amerikaanse regering betrof, was er vaak een kloof tussen de intenties van de betrokken zakenlieden en de realiteit van de politieke besluitvorming. Zelfs wanneer Thornton probeerde om de taal voor gezamenlijke verklaringen tussen de VS en China te onderhandelen, stuitte hij op de formele processen en de rivaliteit binnen de regering, wat resulteerde in mislukte pogingen om gezamenlijke verklaringen uit te brengen. Dit benadrukt hoe de invloed van particuliere actoren vaak niet volledig samenvalt met de officiële diplomatieke processen.

De rol van Thornton en zijn collega’s in de geopolitieke arena toont aan hoe privébelangen en zakelijke netwerken invloed kunnen uitoefenen op nationale beleidsvorming, vooral in het geval van grote economieën zoals de VS en China. De vraag rijst of dergelijke invloed altijd in het nationale belang is, of dat de persoonlijke belangen van machtige individuen onterecht te veel gewicht krijgen in beslissingen die verregaande implicaties hebben voor de toekomst van de wereldhandel.

Er is een cruciaal aspect van de situatie dat verder moet worden belicht: het vermogen van de Chinese Communistische Partij om invloed uit te oefenen op Amerikaanse elites en tegelijkertijd de eigen politieke agenda te handhaven, benadrukt de complexe wisselwerking tussen macht, economie en diplomatie. De betrekkenheid van Thornton in de Amerikaanse administratie onder Trump geeft een beeld van een wereld waarin economische belangen en geopolitieke macht vaak hand in hand gaan, met gevolgen die verder reiken dan de officiële politieke discours.

Hoe beïnvloedt China’s ontwikkelingsstrategie de internationale reactie op de Uyghur-onderdrukking?

China’s Belt and Road Initiative illustreert hoe economische belangen en geopolitieke strategieën vaak hand in hand gaan met pogingen om mensenrechtenschendingen te verbergen. Het regime in Beijing gebruikte internationale organisaties, zoals de Verenigde Naties, als instrumenten om haar ontwikkelingsplannen te faciliteren en tegelijkertijd kritiek op haar handelen in Xinjiang te onderdrukken. Door diplomatieke druk en het dreigen met verlies van lucratieve handelsovereenkomsten werden veel buitenlandse regeringen, vooral uit Arabische en moslimlanden, gestimuleerd om weg te kijken van de systematische vervolging van de Uyghurs en andere minderheden.

De kampen zijn meer dan alleen gevangenissen; ze zijn ontworpen om taal, cultuur en identiteit uit te wissen. De gevangenen mogen geen moedertaal spreken, worden gedwongen CCP-liederen te zingen en worden gescheiden van hun families, soms zelfs als die nog gevangen zitten. Angst en wantrouwen worden gecreëerd door een puntensysteem dat spionage en verraad aanmoedigt, waardoor de gevangenen gedwongen worden elkaar te bespioneren en wantrouwen te zaaien. Het systeem straft solidariteit en bevordert een cultuur van angst en onderwerping.

De internationale respons op deze mensenrechtenschendingen werd gedwarsboomd door economische belangen en politieke incoherentie, vooral tijdens de regering-Trump. Hoewel het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en het Congres druk uitoefenden en sancties oplegden aan Chinese functionarissen en bedrijven die profiteerden van dwangarbeid, ondermijnde het gebrek aan een eenduidige strategie de effectiviteit van deze acties. De universiteit waar Vera studeerde koos bijvoorbeeld voor economische belangen boven solidariteit, met een stilzwijgende overeenkomst met China ter waarde van miljoenen dollars, die haar in wezen in de steek liet.

Vera’s gedwongen detentie en haar moed om te spreken over de misstanden geven een gezicht aan een situatie die vaak wordt genegeerd of gebagatelliseerd vanwege geopolitieke en economische belangen. Haar verhaal benadrukt de complexiteit van de situatie: hoe individuele mensenlevens verstrikt raken in internationale machtsstrijd en hoe economische betrekkingen kunnen bijdragen aan het verzwijgen van systematische onderdrukking.

Het is van belang om te beseffen dat deze situatie niet slechts een intern Chinees probleem is, maar een internationale kwestie die de principes van mensenrechten, rechtsstaat en internationale solidariteit op de proef stelt. Het onderdrukken van een volk op deze schaal en het ondermijnen van hun identiteit is een bedreiging voor de universele mensenrechten en raakt de hele wereld. De internationale gemeenschap staat voor de uitdaging om economische belangen en politieke betrekkingen in balans te brengen met morele verantwoordelijkheid en actie tegen onrecht.

Daarnaast is het cruciaal te begrijpen dat het systeem van repressie in Xinjiang een breder voorbeeld is van hoe technologische surveillance, psychologische manipulatie en geopolitieke belangen samensmelten in de moderne vorm van onderdrukking. Het opleggen van angst en het isoleren van individuen binnen het kamp creëert een sfeer waarin verzet vrijwel onmogelijk wordt, en dit vraagt om internationale waakzaamheid en doortastende maatregelen om herhaling elders te voorkomen.