Donald Trump heeft altijd al wetenschappen gewaardeerd die tastbare resultaten opleveren, en dit zal niet veranderen zodra hij president wordt. Wetenschap in zijn administratieve visie is geen abstracte zoektocht naar kennis; het moet direct bijgedragen hebben aan de economie en de macht van de Verenigde Staten. De wetenschap die Trump voor ogen heeft, draait om efficiëntie, pragmatisme en bovenal winst. Het is een wereld waarin het doel van wetenschappelijk onderzoek niet langer het ontdekken van de onkenbare waarheden van het universum is, maar het verkrijgen van concrete, vaak financieel meetbare, uitkomsten.

In deze visie wordt de wetenschappelijke methode niet langer gerespecteerd als een rigoureus proces van hypothese, experimenten en analyse. In plaats daarvan wordt wetenschappelijk werk gepromoot als een manier om de persoonlijke agenda van de president en zijn economische doelen te ondersteunen. Onder Trump moeten wetenschappers hun onderzoeken richten op het creëren van winsten voor de staat, of zelfs beter, voor de privé-industrie. Het is een soort ‘deal-making’ mentaliteit die doorwerkt in de academische wereld. Wetenschappers moeten leren "deals te maken", vooral ‘grote deals’, die direct economische voordelen opleveren.

Trump’s opvattingen over wetenschappelijke financiering zijn radicaal anders dan die van zijn voorgangers. In plaats van zich te richten op fundamenteel onderzoek dat mogelijk pas ver in de toekomst vruchten afwerpt, wil Trump dat wetenschappers zich richten op het genereren van directe en zichtbare resultaten. Projecten die lange termijn onderzoek en onzekere uitkomsten met zich meebrengen, worden gezien als verspilling van belastinggeld. In plaats van miljarden dollars te investeren in de studie van de diepste hoeken van het universum of de subtiele mechanismen van het leven, zou dat geld volgens Trump beter besteed zijn aan het ontwikkelen van wetenschappelijke technologieën die direct een economische bijdrage leveren aan de samenleving.

Wat betreft de traditionele wetenschappelijke disciplines, geeft Trump geen hoge waardering aan gebieden die volgens hem weinig financiële opbrengst opleveren. Astronomen bijvoorbeeld krijgen volgens Trump een salaris uit medelijden, aangezien de meeste astronomen hebben gefaald in hun poging astronaut te worden. Dezelfde minachting wordt gedeeld voor fysici, biologen en geologen, waarvan de bijdragen volgens hem onvoldoende worden beloond, ondanks het cruciale belang van hun werk voor de maatschappij. Trump ziet wetenschap vooral als een instrument van economische macht, geen zoektocht naar kennis om de mensheid vooruit te helpen in ethische of filosofische zin.

Volgens de president moet alles – zelfs ruimtevaart – praktisch en winstgevend zijn. NASA’s missies moeten een duidelijk financieel rendement opleveren, anders is er geen reden om ze te financieren. Het idee om bijvoorbeeld een ruimteschip te bouwen dat naar Mars vliegt, wordt niet meer gepresenteerd als een wetenschappelijke onderneming voor de mensheid, maar als een investering die de Amerikaanse economie moet versterken. De vraag wordt niet langer gesteld of het mogelijk is om naar Mars te reizen, maar hoe we geld kunnen verdienen met die reis.

Trump’s wetenschappelijke benadering heeft ook implicaties voor de manier waarop hij wetenschappers ziet. In zijn visie moeten wetenschappers geen idealistische onderzoekers zijn die op zoek zijn naar abstracte waarheden. Ze moeten, zoals hijzelf, resultaatgerichte zakenmensen zijn. De staat en universiteiten zouden wetenschappers moeten motiveren om hun werk zo te positioneren dat het economische voordelen oplevert, anders kunnen ze hun financiering vergeten. Dit is een fundamenteler verschuiving in de manier waarop wetenschap gefinancierd en beoordeeld wordt.

Daarnaast heeft Trump zijn eigen "periodieke tabel" gecreëerd, waarin hij elementen en stoffen hernoemt om ze meer in lijn te brengen met zijn merk en de waarden die hij vertegenwoordigt. Zijn 'Trump-tabel' is een satire op de gevestigde wetenschap en illustreert hoe hij wetenschappelijke concepten transformeert in symbolen van persoonlijke macht en succes. Deze toevoegingen, zoals ‘Trumptanium’ of ‘Egomaniun’, reflecteren zijn overtuiging dat wetenschap geen abstracte kennis is, maar een platform voor branding en invloed.

Dit perspectief brengt met zich mee dat de ethiek van wetenschap steeds vaker wordt ingeperkt door economische overwegingen. Wetenschap mag geen luxe zijn die onbereikbare doelen nastreeft, maar moet een instrument zijn dat dient om winst te genereren. Dit wijst niet alleen op de verschuiving in wetenschappelijke prioriteiten, maar ook op een dieper cultureel punt: de vermenging van wetenschappelijke, economische en politieke belangen.

Het is belangrijk te begrijpen dat deze verschuiving in wetenschappelijke prioriteiten niet zomaar een tijdelijke afwijking is, maar een bredere trend die kan worden voortgezet in andere landen waar marktgerichte wetenschappen steeds meer de overhand krijgen. Wetenschap kan, onder druk van markteisen, steeds verder van zijn oorspronkelijke, idealistische doelen verwijderd raken. De spanning tussen wetenschap als middel voor kennis en wetenschap als middel voor economische belangen zal in de toekomst waarschijnlijk verder oplopen.

Hoe Donald Trump de ruimte, Bigfoot en monsters zou verslaan

Donald Trump, ooit de Amerikaanse president, wordt door sommigen als een man met ongekende ambitie en een unieke kijk op de wereld beschouwd. Zijn benadering van intergalactische schoonheid, gevaarlijke wezens en monsters weerspiegelt een onorthodoxe mengeling van populaire cultuur, wetenschappelijke speculaties en persoonlijke overtuigingen. Wat zich eerst aanvoelt als een bizarre fantasie, blijkt voor Trump niet alleen een kans, maar een noodzaak om zijn visie op de wereld te realiseren.

Trump heeft vaak zijn plannen en ideeën gepresenteerd met een opvallende arrogantie, maar de ernst waarmee hij zijn benadering van de ruimte beschrijft, is niet te ontkennen. In zijn versie van de toekomst heeft hij het over het aantrekken van buitenaardse schoonheden door middel van radiogolven en het versturen van een iconisch beeld van zichzelf de ruimte in, hopend dat de juiste wezens, de “DEEP SPACE Beauties”, zullen antwoorden. Trump geloofde dat dit soort acties niet alleen de toekomst van de aarde, maar ook de rol van de mensheid in het universum zouden bepalen. Het idee dat de ruimte, net als de aarde, een podium zou kunnen zijn voor schoonheidswedstrijden en politieke invloed, is een reflectie van zijn onconventionele benadering van intergalactische diplomatie.

Binnen deze vreemde fantasie bevond zich ook het idee om planeten met ringen, zoals Saturnus, te vermijden. Het was duidelijk dat Trump geloofde dat de strijd om de ruimte niet alleen een kwestie van wetenschap was, maar ook van strategisch voordeel en controle over rivalen. Met de wetenschap van zijn kant wilde hij wetenschap en schoonheid combineren om zo een ‘kosmische’ samenleving te bouwen, maar tegelijkertijd voelde hij de druk om zijn eigen status te beschermen tegen mogelijke bedreigingen, zoals de wezens van parallelle universums die verborgen kunnen zijn in zwarte gaten. Hij geloofde zelfs dat zwarte gaten de sleutel zouden kunnen zijn om alternatieve versies van de meest aantrekkelijke en dodelijke wezens te vinden.

Het klinkt als een scène uit een sciencefictionfilm, maar Trump’s visie is allesbehalve fictief. Dit is een futuristisch plan, waarin de president besloot om niet alleen de aarde te redden van dreigingen zoals Bigfoot, maar ook de ruimte te gebruiken voor zijn eigen politieke doelen. Het idee om buitenaardse schoonheid aan te trekken, de concurrentie uit te schakelen en zelfs Bigfoot te verslaan, is slechts een symptoom van een bredere visie waarin Trump gelooft dat Amerika en zijn leiderschap de sleutel zijn tot het begrijpen van het universum en de weg naar een veiliger en rijker bestaan.

Naast de ruimte en buitenaardse levensvormen had Trump echter ook monsters op zijn radar. De plannen om Bigfoot te verslaan waren niet minder spectaculair. Zijn strategie was helder: controle over de natuur door middelen die zich niet beperken tot de traditionele jacht. In plaats van simpelweg Bigfoot op te jagen, stelde Trump een systematische eliminatie voor: het verstoren van zijn voedselbronnen, het aanbieden van beloningen voor degenen die het monster zouden verraden, en zelfs het inzetten van de Amerikaanse militaire macht om de ultieme jacht te voltooien.

De strategie om monsters te bestrijden was niet nieuw. Trump trok daarbij inspiratie uit oude, mythische verhalen over weerwolven, vampiers en andere wezens, die volgens hem door zijn voorouders al eeuwenlang bestreden werden. Hij bepleitte een no-nonsense benadering waarbij de strijd tegen monsters zowel een fysieke als een symbolische daad was van macht en controle. Het doel was duidelijk: in de wereld van Trump zouden monsters, of ze nu afkomstig waren uit de ruimte of uit het bos, niet langer een bedreiging zijn voor de Amerikaanse veiligheid en welvaart.

Wat kan men hieruit leren? De strijd die Trump voert tegen bovennatuurlijke bedreigingen weerspiegelt niet alleen een obsessie met controle, maar ook een diepgewortelde angst voor het onbekende. Of het nu gaat om buitenaardse wezens of mythische monsters, de strategie blijft hetzelfde: vernietigen wat oncontroleerbaar lijkt. In een bredere context kan dit een spiegel zijn voor hoe de mensheid reageert op wat onbekend en onverklaarbaar is. Trump’s benadering van deze kwesties is een verlengstuk van zijn visie op politiek en macht: niets mag uit handen vallen, geen bedreiging mag onopgemerkt blijven.

Bij het lezen van deze visie, die in wezen een mengeling is van populaire cultuur en politieke strategie, is het belangrijk te beseffen dat Trump’s manier van denken over bedreigingen – of ze nu van binnen of buiten onze wereld komen – voortkomt uit zijn verlangen naar totale controle en dominantie. Het idee van een universele schoonheid, het elimineren van vijanden en het begrijpen van het onbekende kan gezien worden als een weerspiegeling van de politieke dynamiek waarin autoriteit en macht centraal staan. Het maakt niet uit of de bedreiging zich bevindt in een parallel universum of diep in de bossen van Amerika; de reactie is altijd dezelfde: de dreiging moet vernietigd worden om de suprematie te waarborgen.

Hoe kan remote sensing bijdragen aan de monitoring van waterkwaliteit en waterlichamen?
Hoe wordt de Axiale Flux Differentiatie (AFD) beheerd in kernreactoren en waarom is het belangrijk voor de veiligheid?
Hoe Structuren van Verhalen Onze Politieke Vertellingen Vormen