In 2014 woonden er 5,8 miljoen onbevoegde Mexicaanse immigranten in de Verenigde Staten, een daling ten opzichte van 6,4 miljoen in 2009 en 6,9 miljoen in 2007. Het aantal Mexicaanse onbevoegde immigranten is gedaald, terwijl steeds meer Mexicaanse immigranten het land verlaten in plaats van er naartoe te trekken. Deze trend is voornamelijk te danken aan de verbeterende Mexicaanse economie en de recente sociale hervormingen die in Mexico zijn doorgevoerd. In het afgelopen decennium keerden ongeveer een miljoen immigranten terug naar Mexico, terwijl er slechts 870.000 in de Verenigde Staten arriveerden. De afname is in grote mate te wijten aan de daling van het aantal onbevoegde Mexicaanse immigranten, terwijl de meeste nieuwe onbevoegde immigranten nu uit andere delen van Latijns-Amerika komen. Daarnaast hebben de versterkte grensbeveiliging en de harde immigratieretoriek van Trump bijgedragen aan deze afname.

Maar ondanks de miljarden die aan grensbeveiliging worden besteed, blijven onbevoegde immigranten de VS binnenkomen. Hun strategie is echter veranderd. Steeds vaker komen onbevoegde immigranten legaal de Verenigde Staten binnen en oversteken ze hun visumtermijn, in plaats van de grens illegaal over te steken. In 2014 had 42 procent van de onbevoegde immigranten – ongeveer 4,5 miljoen mensen – een verlopen visum. Sinds 2007 overtroffen de visumoverschrijdingen het aantal illegale grensovergangen, en in de loop van de jaren 2007-2014 waren er 600.000 meer mensen die hun visum overstonden dan er illegaal de grens overstaken.

Wanneer we kijken naar de vraag of de bouw van een grensmuur noodzakelijk is, blijkt uit de gegevens dat de situatie een andere richting opgaat. De aantallen grensarrestaties bevinden zich op een historisch laag niveau. De grensagenten patrouilleren dagelijks elke mijl van de zuidelijke grens en kunnen op veel plaatsen vrijwel alle pogingen om de grens over te steken in real-time zien. In 2016 waren er 408.870 grensarrestaties, een stijging ten opzichte van de 331.333 in 2015. In 2017, na een aanvankelijke stijging van oktober tot januari, daalden de arrestaties aanzienlijk in februari en maart en bereikten ze in april een historisch dieptepunt. Momenteel liggen de arrestatiecijfers onder de laagste die sinds de jaren '70 zijn geregistreerd.

Wat betreft de bestemming van onbevoegde immigranten, blijkt dat de meeste zich vestigen in traditionele toegangsstaten zoals Californië (21 procent), Texas (15 procent), Florida (8 procent), New York (7 procent), New Jersey (5 procent) en Illinois (4 procent). De overgrote meerderheid van de onbevoegde immigranten komt uit Mexico en Centraal-Amerika, wat goed is voor 71 procent van het totaal. Ongeveer 13 procent komt uit Azië, 6 procent uit Zuid-Amerika, 4 procent uit Europa, Canada of Oceanië, 3 procent uit Afrika en 2 procent uit het Caribisch gebied.

De meerderheid van de onbevoegde immigranten leeft al lange tijd in de Verenigde Staten; 66 procent van hen woont daar al tien jaar of langer. Vaak worden zij vergezeld door familieleden die wel de juiste papieren hebben of geboren zijn in de VS. In de Verenigde Staten wonen ongeveer zeven miljoen mensen in zogenaamde gemengde-statusgezinnen – gezinnen met ten minste één onbevoegde immigrante – waaronder 9,6 miljoen volwassenen en 5,9 miljoen kinderen die Amerikaanse staatsburgers zijn. Het deporteren van een onbevoegde immigrante zou dus niet alleen de levens van deze mensen verstoren, maar ook de gemeenschappen waar ze deel van uitmaken.

Hoewel onbevoegde immigranten niet in aanmerking komen voor sociale zekerheid en Medicare, dragen ze aanzienlijk bij aan de belastingfondsen. In 2010 betaalden onbevoegde immigranten 13 miljard dollar aan de sociale zekerheidsfondsen, terwijl ze slechts 1 miljard dollar aan diensten ontvingen – een netto bijdrage van 12 miljard dollar. Tussen 2000 en 2011 droegen onbevoegde immigranten jaarlijks tussen de 2,2 en 3,8 miljard dollar meer bij aan het Medicare Trust Fund dan ze eraan onttrokken. Ze dragen ook bij aan lokale en staatsbelastingen, met meer dan 7 miljard dollar aan verkoop- en accijnzen, 3,6 miljard dollar aan onroerendgoedbelasting en bijna 1,1 miljard dollar aan inkomstenbelasting.

De kosten van massale deportatie van alle onbevoegde immigranten zouden gigantisch zijn. Het wordt geschat dat de verwijdering van deze immigranten uit de arbeidsmarkt zou leiden tot een afname van het BBP met 2,6 procent, wat een jaarlijks verlies van 434 miljard dollar betekent. Over een periode van tien jaar zou het BBP met 4,7 biljoen dollar dalen, en de federale overheid zou bijna 900 miljard dollar aan belastinginkomsten verliezen. Bovendien zou de economische sector zwaar lijden onder ernstige tekorten aan arbeidskrachten. Het voorbeeld van Houston na orkaan Harvey is hier illustratief: veel aannemers konden geen arbeidskrachten vinden om de schade te herstellen omdat illegale arbeiders, uit angst voor deportatie, niet in de stad wilden werken.

Tot slot werd in 2012 door de Amerikaanse president Obama het programma "Deferred Action for Childhood Arrivals" (DACA) geïntroduceerd. Dit programma geeft onbevoegde immigranten die voor hun zestiende naar de Verenigde Staten kwamen, de kans om daar te blijven werken of studeren, mits ze voldoen aan bepaalde voorwaarden. In 2016 waren naar schatting 1,3 miljoen jongeren van 15 jaar of ouder in aanmerking voor DACA, hoewel het aantal inschrijvingen toen 690.000 was. Veel DACA-deelnemers zijn inmiddels uit het programma gezet, vaak omdat ze hun status niet vernieuwden of vreesden dat hun persoonlijke gegevens gebruikt zouden worden voor deportatie. DACA blijft een belangrijk punt in de discussie over immigratie in de VS.

Hoe DACA het Leven van Zessna Garcia Rios Veranderde en de Kracht van Activisme voor Immigranten

Zessna Garcia Rios' pad naar succes is een krachtige getuigenis van doorzettingsvermogen en vastberadenheid, met de nadruk op de transformerende kracht van kansen, onderwijs en activisme. Haar verhaal is niet uniek, maar het weerspiegelt de ervaringen van veel Dreamers – jonge immigranten die, ondanks juridische en maatschappelijke obstakels, vastbesloten zijn hun potentieel te benutten en een verschil te maken. Wat haar verhaal bijzonder maakt, is niet alleen haar persoonlijke overwinningen, maar ook de collectieve kracht van de gemeenschap van DACA-ontvangers die hun eigen toekomst in handen nemen.

Zessna's reis begon op driejarige leeftijd toen haar ouders haar meenamen naar de Verenigde Staten vanuit Gomez Palacio, Durango, Mexico. Ze vestigden zich in Bentonville, Arkansas, gedreven door de wens naar betere economische kansen. De verhalen van haar ouders zijn typerend voor veel migranten die hun land verlaten op zoek naar werk, zonder het plan om voor altijd in hun nieuwe land te blijven. Zessna herinnert zich de plannen van haar ouders: "Mijn ouders dachten dat ze hier slechts een paar jaar zouden blijven, genoeg geld zouden verdienen om hun huis in Mexico te betalen en dan terug zouden gaan." Maar zoals voor veel immigranten werd het een ander verhaal: het werd hun nieuwe thuis.

Dit verhaal van migratie is voor veel immigranten herkenbaar. De familie van Zessna, net als vele andere, volgde een migratiestroom van mensen die op zoek waren naar betere kansen, een patroon dat zich uitstrekt van hun geboortestreek in Mexico naar de Verenigde Staten. Wat het verhaal van Zessna ook bijzonder maakt, is dat ze, in tegenstelling tot haar broers en zussen, als enige zonder legaal status in een gemengde gezinssituatie leeft, wat de complexiteit van haar bestaan vergroot. Ze heeft een vloeiend Spaans, doordrenkt met de accenten van Noord-Mexico, maar de rest van haar familie spreekt verschillende varianten van de taal, van formeel Spaans tot meer gebroken versies. Dit benadrukt de culturele diversiteit binnen immigrantenfamilies, zelfs binnen eenzelfde huishouden.

Zessna's activisme begon in 2010, toen ze deelnam aan een workshop in Conway, Arkansas, georganiseerd door United We Dream, de grootste organisatie van Dreamers in de Verenigde Staten. In deze workshop leerde ze hoe ze haar verhaal kon vertellen, haar boodschap effectief kon overbrengen en hoe ze de media kon gebruiken om aandacht te trekken voor de rechten van immigranten. Dit moment markeerde de start van haar actieve betrokkenheid bij het verbeteren van de situatie van jonge immigranten. Samen met andere Dreamers in de regio richtte ze de Arkansas Natural Dreamers op, waarmee ze zich aansloot bij een bredere beweging die streefde naar gelijke rechten voor alle migranten.

De aankondiging van de DACA-regeling (Deferred Action for Childhood Arrivals) in 2012 werd een keerpunt in Zessna's leven. De regeling bood tijdelijke bescherming tegen deportatie voor bepaalde undocumented immigranten die als kinderen naar de VS waren gekomen, en stelde hen in staat een werkvergunning te verkrijgen. Voor Zessna was dit een openbaring. Ze herinnert zich hoe ze zich voelde toen ze de aankondiging hoorde: "Ik was verbluft, opgelucht en hoopvol. Het was de eerste stap in de richting van iets permanents." DACA stelde haar in staat om haar opleiding sneller af te ronden, meer kansen op de arbeidsmarkt te krijgen en haar leven op te bouwen zonder de constante angst voor deportatie.

Voor Zessna betekende DACA niet alleen toegang tot hoger onderwijs, maar ook de mogelijkheid om haar carrière te veranderen. Voorheen was ze gedwongen om laagbetaalde, informele banen te accepteren, maar met DACA kon ze zich richten op werk dat haar écht interesseerde. Ze voltooide haar bacheloropleiding in minder tijd en had de financiële middelen om drie tot vier vakken per semester te volgen, wat haar carrièremogelijkheden aanzienlijk vergrootte. Het gaf haar de kans om te werken als gezondheidseducator en later zelfs als universitair docent, een prestatie die voor haar ooit ondenkbaar was. "Nooit had ik gedacht dat DACA mij zou toestaan om een postdoctoraal diploma te behalen en les te geven in Amerikaanse nationale politiek!" zegt Zessna met trots.

DACA opende deuren voor Zessna die ze anders nooit zou hebben kunnen openen. Het stelde haar in staat om de barrières die haar eerdere leven bepaalden, te doorbreken en haar ware potentieel te realiseren. Het verhaal van Zessna is echter niet het einde van haar reis, maar eerder een voorbeeld van wat mogelijk is voor duizenden andere Dreamers. De bescherming die DACA biedt, gaat verder dan een tijdelijke oplossing; het is een stap richting een meer rechtvaardige en inclusieve samenleving. Zessna’s werk met de gemeenschap van immigranten is nu verweven in programma’s van zowel non-profitorganisaties als grote bedrijven, die erkenden dat investeren in de immigrantenbevolking niet alleen het juiste is, maar ook een economische noodzaak.

Wat belangrijk is om te begrijpen, is dat de voordelen van DACA niet alleen individuen zoals Zessna helpen, maar ook bredere maatschappelijke voordelen opleveren. Het is een kans voor de Verenigde Staten om zijn humanitaire waarden te herbevestigen en de economische kracht van immigranten volledig te benutten. Het is een investering in de toekomst van jonge mensen die bijdragen aan de maatschappij op manieren die vaak over het hoofd worden gezien. Zessna's verhaal is een herinnering aan de enorme veerkracht van de menselijke geest en de mogelijkheden die ontstaan wanneer we kansen bieden aan degenen die vaak aan de rand van de samenleving staan.

Wat is de impact van DACA op de levens van jonge immigranten in de Verenigde Staten?

In de Verenigde Staten heeft het DACA-programma (Deferred Action for Childhood Arrivals) sinds de oprichting in 2012 aanzienlijke invloed gehad op de levens van tienduizenden jonge mensen die zonder de juiste papieren in het land verbleven. Dit programma bood hen bescherming tegen deportatie en gaf hen de kans om legaal te werken en naar school te gaan. Voor velen was DACA een levenslijn, die hen in staat stelde om een deel van hun potentieel te vervullen zonder voortdurend bang te zijn voor verwijdering. Echter, met de beëindiging van DACA door de regering-Trump in 2017, stonden duizenden Dreamers voor een onzekere toekomst.

In de periode na de beëindiging van DACA ervaren de ontvangers van het programma een bijzonder intense onzekerheid. Velen van hen hebben hun hele jeugd in de Verenigde Staten doorgebracht, kennen geen ander land dan dit en hebben een diepgewortelde band met hun gemeenschappen. Dit maakt de dreiging van deportatie nog pijnlijker. De sociale en psychologische gevolgen van deze onzekerheid zijn verwoestend: angst voor deportatie, het verlies van werk, en de mogelijkheid om weer in de "schaduw" van de samenleving te verdwijnen.

De geschiedenis van DACA begon met de wens om jongeren, die als kinderen naar de VS waren gebracht, bescherming te bieden. Het was bedoeld als een tijdelijke oplossing totdat er een permanent wetgevingskader zou worden gevonden. Het beleid had echter onverwachte gevolgen, zowel op persoonlijk als op sociaal niveau. Dreamers kregen de kans om werk te vinden, een opleiding te volgen en bijdragen te leveren aan de economie. Ze werden niet langer gezien als onzichtbare figuren in de samenleving, maar als waardevolle leden van de gemeenschap. Dit zorgde voor een tijdelijke stabiliteit in hun levens, totdat de dreiging van de beëindiging van DACA hun toekomst opnieuw in gevaar bracht.

De beslissing van de regering-Trump om DACA te beëindigen heeft geleid tot een juridische strijd, met een federale rechter die in januari 2018 een tijdelijke stopzetting van de beëindiging afkondigde. Deze tijdelijke bescherming gaf de DACA-ontvangers de kans om hun status te verlengen, maar het probleem blijft onopgelost. Dit heeft een vicieuze cirkel van onzekerheid gecreëerd, waarin jongeren zich voortdurend in de wachtstand bevinden, zonder te weten wat hun toekomst zal brengen.

De persoonlijke verhalen van deze jongeren zijn vaak hartverscheurend. Ze hebben werk gevonden, families gesticht en hun dromen gerealiseerd, maar de angst voor deportatie blijft als een schaduw over hun leven hangen. Ze moeten zich aanpassen aan een samenleving die hen vaak als outsiders ziet, terwijl ze tegelijkertijd hun recht om in de VS te blijven verdedigen. Dit creëert een situatie waarin ze enerzijds als volwaardige leden van de samenleving functioneren, maar anderzijds voortdurend geconfronteerd worden met de mogelijkheid dat dit alles van hen afgenomen kan worden.

Naast de juridische onzekerheid heeft de beëindiging van DACA ook een breed scala aan economische en sociale gevolgen. Economisch gezien betekent het verlies van DACA-omvangrijke gevolgen voor zowel de federale als de staatsbegrotingen. Veel DACA-ontvangers dragen bij aan de economie door belastingbetalingen en het invullen van belangrijke werkposities in verschillende sectoren, van onderwijs tot gezondheidszorg en technologie. Het verlies van DACA zou niet alleen hun levens verstoren, maar ook de economie van de VS op lange termijn beïnvloeden.

Daarnaast heeft de onzekerheid van DACA-ontvangers geleid tot een groeiend gevoel van vervreemding en onrecht. De vraag blijft in hoeverre een land dat hen heeft opgevoed hen niet beschermt tegen de dreiging van deportatie. Veel DACA-ontvangers voelen zich verraden door een land dat hen heeft opgevoed, onderwijs heeft verstrekt en hen geholpen heeft om een leven op te bouwen. Het verlies van DACA zou hen niet alleen hun fysieke verblijfplaats afnemen, maar hen ook hun identiteit als Amerikanen ontzeggen.

Wat betreft de toekomst is de situatie voor Dreamers nog steeds onduidelijk. Het is cruciaal dat er een permanente oplossing komt voor de DACA-populatie, zodat deze jongeren de kans krijgen om te blijven bijdragen aan de samenleving zonder de voortdurende dreiging van deportatie. De juridische en politieke strijd blijft voortduren, maar het blijft de vraag of er ooit een definitieve oplossing zal komen. Voor de betrokkenen is het dagelijks leven een voortdurende strijd om te overleven en te hopen op een betere toekomst.

Daarnaast is het van belang te begrijpen dat het beëindigen van DACA niet alleen gevolgen heeft voor de Dreamers zelf, maar ook voor de bredere samenleving. DACA-ontvangers zijn niet slechts immigranten zonder papieren; ze zijn onderdeel van het weefsel van de Amerikaanse samenleving, werken, betalen belasting, en dragen bij aan de cultuur en de economie. De vraag is niet alleen of het moreel juist is om hen te beschermen, maar ook wat de bredere implicaties zijn van het negeren van hun bijdrage aan de natie.

Hoe De Globalisering De Amerikaanse Politieke Dynamiek Vormde

De campagne van Donald Trump in 2016 was doordrenkt met de boodschap van herstel en herwaardering van de 'Amerikaanse grootheid', wat zijn basis was voor economische politiek. Zijn slogan "Make America Great Again" (Maak Amerika Weer Groot) was niet enkel een oproep tot nationalisme, maar een reactie op de toenemende globalisering en de veranderingen in de wereldwijde economische structuren die in de jaren '80 begonnen. Hij presenteerde zichzelf als de redder die de verzwakte Amerikaanse middenklasse weer op de kaart zou zetten door productie en banen terug te halen naar de VS. Terwijl Hillary Clinton een inclusieve samenleving voorstelde, waarbij diversiteit werd gezien als een bron van kracht, schilderde Trump een beeld van een "opgezet" systeem dat de rijken bevoordeelde en de arbeidersklasse als slachtoffers achterliet.

Trump’s visie, die hem uiteindelijk de overwinning in het Electoral College opleverde, was gebaseerd op drie belangrijke beloftes: het herstellen van de werkgelegenheid door banen terug te brengen naar Amerika, het bouwen van een muur langs de Mexicaanse grens om illegale immigratie tegen te gaan, en het vernieuwen van de Amerikaanse Droom. Het zijn deze thema’s die de campagne van Trump gedefinieerd hebben en die door veel kiezers werden omarmd, vooral degenen die zich achtergesteld voelden door de veranderingen die globalisering teweegbracht.

De vraag of deze nationale en isolationistische maatregelen daadwerkelijk in staat zijn de Amerikaanse economie te herstellen, is echter complexer. De meeste economen beweren dat protectionistische maatregelen, zoals het terugbrengen van productie naar de VS, in de praktijk weinig zullen veranderen. Globalisering, de opkomst van de informatiemaatschappij en technologische innovaties hebben een revolutie teweeggebracht die niet eenvoudig kan worden teruggedraaid.

In de jaren '80 vonden vier sleutelveranderingen plaats die de globalisering mogelijk maakten: de democratisering van technologie, financiën, informatie en besluitvorming. Het was de opkomst van technologie die bedrijven in staat stelde om wereldwijd te opereren. Dankzij innovaties in computers, telecommunicatie en automatisering kunnen bedrijven nu overal ter wereld produceren en concurreren, vaak met lage arbeidskosten als belangrijkste drijfveer. De smartphone, als iconisch voorbeeld, is wereldwijd samengesteld uit onderdelen die in verschillende landen zijn vervaardigd, maar het grootste deel van de winst wordt gegenereerd door de bedrijven die de technologie en het ontwerp beheren.

Deze technologische vooruitgang werd aangevuld door de democratisering van financiën. Tot de jaren '80 werden investeringen en zakelijke kredieten vooral beheerd door grote commerciële banken in New York, maar de komst van nieuwe financiële instrumenten en een wereldwijde financiële markt stelde veel meer groepen in staat kapitaal te verkrijgen en mee te doen in de mondiale economie. Dit leidde tot een enorme vermogensgroei, maar bracht ook risico’s met zich mee, zoals bleek uit de financiële crises van 2003 en 2008.

De democratisering van informatie heeft daarnaast de toegang tot kennis wereldwijd vereenvoudigd. Het internet heeft informatie binnen handbereik gebracht, waardoor niet alleen bedrijven, maar ook individuen in staat zijn om weloverwogen beslissingen te nemen. Dit heeft de wereldwijde concurrentie versterkt en de mogelijkheden voor consumenten vergroot.

Tot slot heeft de decentralisatie van besluitvorming, zowel in bedrijven als in overheden, het beslissingsproces versneld en transparanter gemaakt. Waar het vroeger top-down was, worden nu beslissingen vaak genomen door de mensen met de technische expertise, wat het voor burgers gemakkelijker maakt om invloed uit te oefenen op hun politieke systemen. Dit heeft geleid tot meer verantwoording en controle, wat in sommige gevallen resulteerde in hervormingen en stabiliteit.

De vier factoren – technologie, financiën, informatie en besluitvorming – hebben gezamenlijk de wereldwijde economie gevormd. Ze hebben de kosten voor toegang tot markten verlaagd, de macht van consumenten vergroot, en de productcycli versneld. Dit heeft geleid tot een ongekende welvaartscreatie, maar ook tot een ongelijkheid die de afgelopen decennia sterk is toegenomen. De rijkdom is in toenemende mate geconcentreerd bij de bovenste procenten, terwijl de rest van de bevolking het steeds moeilijker heeft. Dit heeft niet alleen de economische structuur, maar ook de sociale en politieke spanningen in de VS vergroot.

De campagne van Trump ging grotendeels over deze economische realiteit, waarin de kloof tussen de 'winnaars' en de 'verliezers' van globalisering steeds groter wordt. De technische vaardigheden die nodig zijn om te navigeren in de mondiale economie bepalen in hoge mate het inkomen en de welvaart van individuen. Degenen die de vereiste vaardigheden bezitten, plukken de vruchten van de nieuwe economie, terwijl degenen die deze vaardigheden missen, geconfronteerd worden met dalende levensstandaarden.

De vraag of nationale politiek een oplossing kan bieden voor deze wereldwijde dynamieken blijft open. De economische veranderingen die globalisering teweegbracht, zijn namelijk van een zodanig niveau dat politieke oplossingen op nationaal niveau vaak ontoereikend blijken. De wereld heeft zich in een richting ontwikkeld waarin landen als geheel steeds meer met elkaar verweven zijn en waar de toekomst van elk land afhankelijk is van zijn rol in de mondiale economie.

Wat is de betekenis van 2D-elektronische spectroscopie in organische halfgeleiders?
Waarom de Koude Verfrissend is: Het Effect van Koude op ons Lichaam en Geest
Waarom Dynamische Geheugenallocatie Cruciaal is in C en de Gevolgen van Numerieke Fouten
Asteroïdenmijnbouw: De Oorsprong van Water en Leven op Aarde