DACA, oftewel het programma voor uitgestelde actie voor aangemelde kinderen, werd op 15 juni 2012 geïntroduceerd door minister Janet Napolitano. Het doel was om bescherming te bieden aan jongeren die zonder documentatie in de Verenigde Staten waren opgegroeid, ook wel bekend als de "Dreamers". Het programma werd in drie fasen uitgevoerd. Ten eerste werd de deportatie van niet-criminele, ongeautoriseerde immigranten gedeprioriteerd, wat betekende dat Dreamers niet in de deportatieprocedures werden opgenomen. Ten tweede werden de ontvangers van DACA als "wettig aanwezig" geclassificeerd, wat hen tijdelijke bescherming tegen deportatie gaf. Ten derde kregen ze werkvergunningen die hen in staat stelden legaal een baan te krijgen voor een periode van twee jaar.

Echter, de uitvoerende orde van president Trump op 5 september 2017 beëindigde deze bescherming en werkvergunningen, met de vermelding dat deze zou vervallen op 5 maart 2018. Dit leidde tot onzekerheid voor honderdduizenden DACA-ontvangers. Het besluit werd echter gedeeltelijk tegengehouden door een federale rechter, waardoor het programma tijdelijk in stand werd gehouden, terwijl de zaak verder werd behandeld. Maar zelfs als het programma weer zou worden afgeschaft, zouden de gevolgen niet beperkt blijven tot een administratieve wijziging. De impact op de samenleving zou verstrekkend zijn.

Het beëindigen van DACA zou enorme economische en sociale gevolgen hebben. De DACA-ontvangers dragen in belangrijke mate bij aan de economie. Bijna 91 procent van hen is werkend en samen verdienen zij zo'n 30 miljard dollar per jaar. De directe gevolgen van het beëindigen van DACA zouden een plotseling verlies van honderden duizenden werkers uit de arbeidsmarkt betekenen, wat een negatief effect zou hebben op de bredere economie. Bedrijven zouden gedwongen worden nieuwe werknemers in te huren, vaak tegen hogere kosten, en de economische activiteit zou teruglopen. Economisten schatten dat de economische schade door het verlies van deze werkers kan oplopen tot 210 miljard dollar per jaar, met een geschatte jaarlijkse schade van 40 tot 45 miljard dollar.

Naast de directe werkgelegenheidsverlies zijn er nog andere verborgen kosten. Het vervangen van en het opnieuw trainen van werknemers zou bedrijven 6,5 miljard dollar kosten. De kosten van deportatie per persoon liggen rond de 10.000 dollar, en als het programma wordt beëindigd, zou het de belastingbetaler 7,5 miljard dollar kosten. Daarnaast zouden bijdragen aan de Social Security- en Medicare-fondsen met 39,3 miljard dollar dalen in de komende tien jaar.

Er zijn ook psychologische en sociale gevolgen van het beëindigen van DACA die vaak over het hoofd worden gezien. Veel DACA-ontvangers hebben zich volledig geïntegreerd in de Amerikaanse samenleving. Ze zijn afgestudeerd aan universiteiten, hebben werk gevonden en hebben families gesticht. Het beëindigen van het programma zou niet alleen hun persoonlijke toekomst in gevaar brengen, maar ook de stabiliteit van gemeenschappen en gezinnen ondermijnen. Het verlies van dit menselijke kapitaal zou de samenleving als geheel schaden.

De vraag blijft echter of er een oplossing komt via wetgeving. Het Amerikaanse congres heeft lange tijd geen beslissingen genomen over een alomvattende immigratiereform, ondanks de voortdurende roep om actie. De Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden hebben zich vaak verzet tegen het beschermen van de Dreamers, terwijl andere politieke partijen aandringen op wetgeving die hen een permanent verblijf en bescherming zou bieden. De onzekerheid over de toekomst van DACA blijft de kern van de discussie.

Een ander aspect van de DACA-debatten is de regionale impact, vooral in gebieden zoals de Rust Belt. Deze regio's, die te maken hebben met bevolkingskrimp en een vergrijzende beroepsbevolking, zijn sterk afhankelijk van immigranten voor economische groei. Het beëindigen van DACA zou in deze gebieden leiden tot een verlies van duizenden banen en een significante daling van de lokale economie.

De brede en complexe gevolgen van het beëindigen van DACA kunnen niet volledig worden begrepen zonder ook de menselijke dimensie van het programma te overwegen. DACA-ontvangers zijn meer dan slechts cijfers op een economisch rapport; ze zijn jongeren die door de VS zijn opgevoed, hebben gestudeerd, en werken in cruciale sectoren van de economie. Het verlies van deze mensen zou niet alleen een economisch verlies zijn, maar ook een verlies van de kans om deze mensen volledig te integreren in de samenleving.

De geschiedenis van DACA en de voortdurende politieke strijd eromheen maakt duidelijk dat immigratiebeleid niet alleen een kwestie is van juridische procedures, maar ook van de maatschappelijke waarde die aan mensen wordt gehecht. Het beëindigen van DACA zou de fundamenten van de Amerikaanse samenleving zelf kunnen aantasten, door zowel het verlies van arbeidskracht als het verlies van menselijke verbindingen die miljoenen mensen verbinden.

Hoe Beïnvloedt Sociale Verandering Het Immigratiebeleid?

De wereldpolitieke positie van de Verenigde Staten is onder president Trump sterk veranderd, hoewel hij nog maar in het tweede jaar van zijn ambt is. Trump en veel van zijn beleidsmaatregelen worden wereldwijd breed als onpopulair beschouwd, wat de gunst van de VS in de ogen van andere landen heeft aangetast. Uit een enquête van het Pew Research Center blijkt dat slechts 22 procent van de ondervraagden in 37 landen vertrouwen had in Trumps vermogen om internationale zaken te beheren, een schril contrast met de 64 procent die voormalig president Obama genoot. Vooral de VS' relaties met naburige landen in Europa, Azië, Canada en Mexico zijn verslechterd. Dit afgenomen vertrouwen heeft niet alleen gevolgen voor de politiek van de VS, maar ook voor de internationale diplomatieke inspanningen van het land. De afname van de positieve indruk van de Verenigde Staten wereldwijd heeft een directe invloed op de softe macht van het land, een essentieel element in wereldwijde diplomatie en invloed.

Naast deze internationale verschuivingen zijn er binnen de VS zelf grote discussies over het immigratiebeleid. Het is opvallend dat Trumps standpunten niet in overeenstemming zijn met de meerderheid van de Amerikaanse bevolking, die immigratie over het algemeen positief beoordeelt. Zowel Gallup als andere mainstream peilingen wijzen op de brede steun voor een pad naar burgerschap voor jongeren zonder papieren, wat blijkt uit de overweldigende steun voor de Dream Act. Dit geeft aan dat het beleid van de president niet overeenkomt met de publieke opinie, zelfs niet bij de aanhangers van zijn eigen partij.

Dit roept de vraag op wat voor samenleving de Verenigde Staten werkelijk willen zijn. De opinies van de Amerikanen, verzameld door nationale peilingen, geven een duidelijk signaal: men wil een inclusieve samenleving waarin immigratie een belangrijke rol speelt. De bredere betekenis van dit debat ligt in de dynamiek van sociale verandering die zich afspeelt in de samenleving.

Sociale verandering is een continue verschuiving in onze sociale structuren en relaties. Het gebeurt op verschillende manieren en kan zowel dramatisch als geleidelijk zijn. Na de tragedie van 9/11 zagen we een plotselinge verandering, maar veel sociale veranderingen zijn zo langzaam dat ze nauwelijks opgemerkt worden totdat ze uiteindelijk diepgaande gevolgen hebben. Sommige veranderingen zijn opzettelijk, maar de meeste komen onvoorzien. Sociale bewegingen die bijvoorbeeld ontstaan door debatten over immigratie, seksuele intimidatie of wapenwetgeving, kunnen de wetgeving en de samenleving ingrijpend veranderen.

Een onderscheid wordt vaak gemaakt tussen twee typen sociale veranderingen: intragenerationele en intergenerationele verandering. Intragenerationele verandering verwijst naar de verandering in attitudes en gedragingen binnen een generatie. Dit kan snel en vaak van korte duur zijn, en wordt vaak beïnvloed door fasen in de levenscyclus, zoals de tienerjaren. Elke generatie heeft zijn eigen mode, slang en iconen, die snel kunnen verdwijnen. Toch kunnen de diepere waarden en overtuigingen die uit een generatie voortkomen, op termijn de samenleving transformeren. Geen enkele generatie is hetzelfde als de vorige, wat leidt tot intergenerationele verandering – de langzamere, maar fundamentele verschuiving in de normen en waarden van een samenleving.

Intergenerationele verandering vindt plaats wanneer de oudere generatie plaatsmaakt voor een jongere generatie met andere overtuigingen en waarden. Dit proces heeft een diepgaande invloed op de manier waarop samenlevingen omgaan met zaken zoals burgerrechten en persoonlijke vrijheden. Een voorbeeld hiervan is de acceptatie van het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht. Onderzoek toont aan dat steun voor het huwelijk tussen hetzelfde geslacht in de VS in de afgelopen decennia sterk is toegenomen. De steun is niet gelijk verdeeld over alle leeftijdsgroepen, maar het blijkt duidelijk dat de jongere generaties veel liberaler zijn in hun opvattingen. In 2017 steunde 64 procent van de Amerikanen het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht, maar het percentage steun varieert sterk tussen leeftijdsgroepen.

Het is ook belangrijk te begrijpen dat we ons in een tijd van ingrijpende bevolkingsveranderingen bevinden, zowel generaties als demografisch. De Millennials, geboren tussen 1981 en 1996, zullen binnenkort de grootste generatie in de VS zijn, groter dan de Babyboomers. Dit is belangrijk voor het immigratiedebat omdat de Millennials – die over het algemeen meer openstaan voor immigratie en diversiteit – de toekomst van de Amerikaanse politiek zullen bepalen. Ze zullen niet alleen de smaak en cultuur van de samenleving beïnvloeden, maar ook het beleid ten aanzien van immigratie. De Babyboomers, die nu de economische en politieke macht bezitten, worden langzaam vervangen door de Millennials en de Generatie X, die progressievere opvattingen hebben over integratie en inclusie van immigranten.

Deze demografische verschuivingen zijn van cruciaal belang voor de toekomst van de VS. De Babyboomers zullen in de komende decennia geleidelijk verdwijnen, en een jongere generatie zal het beleid van het land sturen. Het is daarom van groot belang te begrijpen dat de houding van de samenleving ten opzichte van immigratie niet vaststaat en dat er een langzaam maar zeker verschuivende generatiebeweging is die de politiek van morgen zal vormgeven. De verschuiving naar een meer inclusieve en open houding ten opzichte van immigratie is niet slechts een trend, maar een langdurige sociale verandering die de fundamentele structuur van de samenleving zal hervormen.

Hoe Sociale Bewegingen de Toekomst van Immigratie en Beleidsverandering Vormgeven

De demografische verschuivingen in de Verenigde Staten zijn onmiskenbaar en zullen ongetwijfeld de politieke en sociale toekomst van het land hervormen. De zogenaamde millennials, die waarschijnlijk de laatste generatie zijn van de Babyboomers, spelen een sleutelrol in het veranderen van de bestaande systemen en normen. Ze zijn opgegroeid in een multiculturele samenleving en zijn vaak tweede-generatie immigranten, wat hen tot een van de meest sociaal en etnisch diverse generaties maakt in de Amerikaanse geschiedenis. In veel opzichten breken ze met de popcultuur van hun ouders en richten ze zich op het herstellen van de fouten die door eerdere generaties zijn gemaakt, vooral op het gebied van immigratie en sociale rechtvaardigheid.

Demografische verandering is een van de krachtigste krachten die de samenleving en haar beleid zullen beïnvloeden. Vandaag de dag leven er meer dan 43 miljoen immigranten in de Verenigde Staten, wat betekent dat bijna 25 procent van de bevolking uit eerste- of tweede-generatie immigranten bestaat. Dit verandert de demografische samenstelling van het land op een manier die niet meer terug te draaien is. Hoe hard men ook probeert de grenzen te sluiten, binnen een generatie zal geen enkele raciale of etnische groep een meerderheid vormen. De Verenigde Staten zullen een ‘minority-majority’ samenleving worden, waarin de traditionele machtsstructuren zullen verschuiven.

Deze verschuiving wordt verder versterkt door de veranderende politieke dynamiek. Terwijl Donald Trump werd verkozen door de relatief lage opkomst van Hispano-Amerikaanse en Afro-Amerikaanse kiezers, zal de anti-immigranten retoriek van zijn beleid waarschijnlijk de koers van toekomstige verkiezingen beïnvloeden. De recente overwinningen van de Democraten in staten zoals Virginia, Alabama en Pennsylvania kunnen een voorbode zijn van wat komen gaat in de midterm verkiezingen van 2018 en daarbuiten. De verschuiving in politieke voorkeuren onder de jongere generaties zal dan ook ongetwijfeld leiden tot veranderingen in het immigratiebeleid.

Een belangrijk aspect van de hedendaagse samenleving is de opkomst van sociale bewegingen, die via georganiseerde collectieve actie proberen maatschappelijke veranderingen te bewerkstelligen. In de Verenigde Staten heeft de geschiedenis van sociale bewegingen - zoals de burgerrechtenbeweging, de feministische beweging, de LHBT-beweging en de milieubeweging - geleid tot fundamentele veranderingen in de samenleving. Deze bewegingen hebben gemarginaliseerde groepen in staat gesteld om zich actiever te mengen in het publieke leven, de Vietnamoorlog beëindigd en milieubeschermingsmaatregelen geïntroduceerd. In de moderne tijd, waar sociale media een cruciale rol spelen, opereren deze bewegingen sneller en krachtiger dan ooit tevoren.

Een voorbeeld van zo’n beweging is de #MeToo-beweging. Deze beweging ontstond nadat het schandaal rond Hollywood-magnaat Harvey Weinstein aan het licht kwam, waarbij meerdere vrouwen seksuele intimidatie aanklaagden. Wat volgde was een golf van ontslagen van andere publieke figuren zoals Al Franken en Matt Lauer. Deze gebeurtenis was een katalysator voor de empowerment van vrouwen wereldwijd, waardoor zij in staat waren om zich uit te spreken en gerechtigheid te zoeken. Wat aanvankelijk begon als een tweet van activist Tarana Burke, groeide uit tot een wereldwijde beweging die de manier waarop we over gendergelijkheid, macht en misbruik nadenken, fundamenteel heeft veranderd.

Het is belangrijk te begrijpen dat sociale bewegingen niet spontaan ontstaan; ze volgen een voorspelbare cyclus, zoals beschreven in de ‘Value-Added Theory’. Deze theorie stelt dat sociale bewegingen ontstaan uit een combinatie van structurele omstandigheden, breed gedeelde overtuigingen, en concrete actoren die bereid zijn om actie te ondernemen. Het voorbeeld van de #MeToo-beweging is hier bijzonder leerzaam.

Net zoals de #MeToo-beweging begon met de structurele gevoeligheid voor genderongelijkheid, werd het versterkt door de groeiende deelname van vrouwen aan de arbeidsmarkt en een bredere maatschappelijke discussie over seksuele intimidatie en machtsmisbruik. Het schandaal rond Weinstein diende als de catalysator die de beweging naar voren bracht. Dit soort verschijnselen weerspiegelt hoe sociale bewegingen zich ontwikkelen van persoonlijke klachten naar brede, maatschappelijke veranderingen.

In het geval van de DACA-beweging (Deferred Action for Childhood Arrivals), is er een vergelijkbaar proces van mobilisatie te zien. De DACA-beweging was een grassroots-beweging die begon met de strijd van jonge immigranten zonder papieren, die zich publiekelijk uitspreken en demonstreren, ondanks de risico’s van deportatie. Deze jongeren hebben hun lot in eigen handen genomen en pleiten voor beleidsveranderingen, wat hun kracht als veranderingsagenten benadrukt.

Wat belangrijk is om te begrijpen, is dat deze sociale bewegingen niet alleen veranderingen in beleid teweegbrengen, maar ook diepgaande verschuivingen in de maatschappelijke normen veroorzaken. De bewegingen zelf dragen bij aan de herdefinitie van wat als sociaal acceptabel wordt beschouwd, zowel in de werkplek als daarbuiten. Dit geldt niet alleen voor kwesties van seksuele intimidatie, maar ook voor de manier waarop de samenleving omgaat met immigratie, etniciteit en de deelname van minderheidsgroepen aan het publieke leven.

Er is een groeiend besef dat verandering mogelijk is, zelfs wanneer het lijkt alsof de maatschappelijke structuren vastliggen. Er wordt steeds meer begrepen dat het noodzakelijk is om bij te dragen aan een samenleving die inclusief is en die niet alleen op papier, maar ook in de praktijk gelijke kansen biedt aan iedereen, ongeacht hun achtergrond of afkomst. De opkomst van de sociale bewegingen is daarmee een aanwijzing voor de richting waarin de maatschappij zich moet ontwikkelen.

Hoe beïnvloedt DACA de Amerikaanse samenleving en de politiek?

Het Deferred Action for Childhood Arrivals (DACA) beleid is een van de meest besproken en controversiële kwesties in de recente Amerikaanse geschiedenis. DACA biedt tijdelijke bescherming aan migranten die als kinderen naar de VS kwamen en daar opgroeiden zonder wettelijke status. Dit beleid heeft niet alleen invloed op de miljoenen Dreamers, zoals ze vaak worden genoemd, maar ook op de bredere Amerikaanse samenleving en politiek. De gevolgen van DACA reiken verder dan alleen de bescherming tegen deportatie; ze hebben ook invloed op de economie, het onderwijs, en de politieke dynamiek in de VS.

DACA werd geïntroduceerd in 2012 onder president Obama als een tijdelijke maatregel om de dreiging van deportatie voor jonge, niet-gelegaliseerde immigranten te verlichten. Dit beleid heeft een grote impact gehad op de levens van bijna een miljoen mensen die nu kunnen werken en studeren zonder de constante angst voor deportatie. Veel DACA-ontvangers, die vaak worden gezien als de "beste en slimste" van de immigranten, zijn ondertussen belangrijke bijdragen gaan leveren aan de Amerikaanse samenleving, vooral op het gebied van onderwijs en technologie. Ze nemen actief deel aan de economie, betalen belastingen en dragen bij aan de groei van innovatieve sectoren zoals de technologie- en zorgindustrie.

DACA heeft echter ook diepgaande politieke implicaties. Het beleid werd snel gepolitiseerd, waarbij Republikeinen het vaak zagen als een onwettige actie van de executive macht, terwijl Democraten het als een morele en economische noodzaak beschouwden. De kwestie kwam opnieuw in de schijnwerpers in 2017, toen president Trump het beleid probeerde te beëindigen, wat leidde tot juridische gevechten die uiteindelijk het beleid gedeeltelijk in stand hielden. Dit laat zien hoe migratiebeleid niet alleen de directe betrokkenen beïnvloedt, maar ook de bredere politieke dynamiek in de VS.

Economieën in veel staten, zoals Californië, waar een groot aantal DACA-ontvangers woont, hebben geprofiteerd van de economische bijdrage van deze groep. DACA-ontvangers zijn over het algemeen hoogopgeleid en werken vaak in sectoren die een beroep doen op hun technische vaardigheden, zoals de gezondheidszorg, technologie en het onderwijs. Deze bijdrage aan de Amerikaanse economie is niet te onderschatten, vooral in een tijd waarin de arbeidsmarkt steeds afhankelijker wordt van hoogopgeleide arbeid.

Toch zijn er aanzienlijke uitdagingen. De status van DACA-ontvangers blijft tijdelijk en onzeker. De politieke instabiliteit rondom het beleid heeft geleid tot onzekerheid en angst, zowel bij de ontvangers als bij hun gezinnen. Velen van hen hebben kinderen die wel Amerikaanse burgers zijn, wat de complexiteit van hun situatie vergroot. Het probleem van gemengde statusgezinnen, waarin sommige leden legaal zijn en anderen niet, vormt een extra complicatie voor beleidsmakers. In sommige gevallen hebben DACA-ontvangers ook te maken met discriminerende wetgeving op staatsniveau, die hen uitsluit van bepaalde voordelen, zoals staatsbeurzen of toegang tot betaalbare gezondheidszorg.

De wetgeving die DACA regelt, is niet alleen een kwestie van immigratie, maar raakt ook aan bredere kwesties zoals burgerrechten en sociale rechtvaardigheid. Het Amerikaanse rechtssysteem, vooral de interpretatie van de Grondwet, speelt een cruciale rol in het bepalen van de toekomst van DACA en de mensen die erdoor worden beschermd. De vraag of DACA-ontvangers het recht hebben op permanente verblijfsstatus in de VS, blijft een belangrijk politiek vraagstuk. Er zijn voorstellen geweest om een wetgeving te creëren die deze tijdelijke bescherming om zou zetten in een permanente oplossing, maar deze zijn vaak vastgelopen in het politieke proces.

Voor de DACA-ontvangers zelf is de onzekerheid vaak een bron van stress en angst. Ondanks de tijdelijke bescherming tegen deportatie, kunnen veranderingen in het beleid of politieke verschuivingen hun levens op de kop zetten. Deze onzekerheid wordt verder versterkt door de voortdurende juridische en politieke strijd die gepaard gaat met de status van DACA, die zich afspeelt op het niveau van federale rechtbanken, het Congres en de uitvoerende macht.

Hoewel DACA een beschermingsmaatregel is voor een specifieke groep mensen, heeft het bredere implicaties voor de Amerikaanse samenleving. Het laat zien hoe immigratiebeleid een spil vormt in de dynamiek van een veranderende samenleving. De Amerikaanse samenleving wordt steeds diverser, zowel op etnisch als cultureel vlak, en de vraag hoe om te gaan met deze diversiteit blijft een uitdaging voor beleidsmakers. In dit opzicht vormt DACA een symbolisch knooppunt van de bredere discussie over immigratie, nationale identiteit en de toekomst van de VS.

Het is belangrijk te begrijpen dat de discussie over DACA meer is dan alleen een debat over de status van migranten. Het is een reflectie van de bredere maatschappelijke veranderingen die plaatsvinden in de VS. De toekomst van DACA en van de Dreamers ligt niet alleen in handen van politici, maar ook van de Amerikaanse samenleving als geheel, die zich moet afvragen wat zij wil betekenen voor de mensen die de VS als hun thuis beschouwen, ondanks dat ze er zonder toestemming zijn geboren. De vraag is of deze mensen een kans verdienen om volledig deel uit te maken van de samenleving, niet als tijdelijke bewoners, maar als volwaardige burgers die de kracht van het Amerikaanse ideaal van kansen en vrijheid weerspiegelen.

Hoe bouw je een effectief financieel model en wat moet je er écht van begrijpen?
Wat maakt de werking van MOS-apparaten zo essentieel voor technologieën?
Waarom is de jacht op Constantine zowel absurd als gevaarlijk?
Wat betekent het om een Land Girl te zijn in tijden van oorlog?