Jak wartość wyjścia wpływa na kompozycyjność programów?

W przypadku programów działających w systemach uniksowych, wartość wyjścia procesu ma kluczowe znaczenie, nie tylko dla samego programu, ale również dla sposobu, w jaki można go łączyć z innymi procesami. Zrozumienie, jak prawidłowo raportować status zakończenia programu, jest fundamentem tworzenia dobrze zachowujących się narzędzi linii poleceń. Wartość wyjścia stanowi swoisty sygnał informujący, czy proces zakończył się sukcesem, czy wystąpił błąd. W systemach POSIX wartość 0 oznacza sukces, a wartości od 1 do 255 informują o wystąpieniu błędu.

Na przykład w powłoce bash, używając operatora logicznego &&, możemy połączyć dwa polecenia w sposób, który sprawi, że drugie polecenie wykona się tylko wtedy, gdy pierwsze zakończy się powodzeniem. Działa to w następujący sposób:

bash
Copy code
$ true && ls

Cargo.lock  Cargo.toml  src/  target/  tests/

Jeżeli pierwsze polecenie zakończy się niepowodzeniem, jak w przypadku poniższego przykładu, drugie polecenie nie zostanie wykonane:

bash
Copy code
$ false && ls
$ echo $?
1

Programy linii poleceń mogą być składane z wielu małych, prostych poleceń, które współpracują ze sobą. W systemach uniksowych tego typu podejście jest powszechnie stosowane, umożliwiając tworzenie elastycznych, ad hoc programów. Jeżeli program napotka błąd, ale nie zgłosi go odpowiednio do systemu operacyjnego, wyniki mogą być błędne i trudne do zdiagnozowania. Znacznie lepszym podejściem jest zaprojektowanie programu, który w razie problemów zakończy swoje działanie, pozwalając na naprawienie błędów. To właśnie dzięki takiemu podejściu systemy uniksowe, oparte na prostych narzędziach, mogą być tak potężne.

Kompozycyjność programów to jeden z głównych atutów systemów uniksowych. Dzięki przestrzeganiu konwencji dotyczących wartości wyjścia, programy mogą być łatwo łączone, co umożliwia użytkownikom tworzenie złożonych procesów z prostych komponentów. Warto jednak pamiętać, że niezależnie od tego, jak mały jest program, każda decyzja dotycząca obsługi błędów i raportowania stanu wyjścia ma istotny wpływ na sposób, w jaki będzie on współpracował z innymi elementami systemu.

Równie ważne jest to, że sama wartość wyjścia jest tylko częścią większego obrazu. Chociaż większość programów powinna poprawnie obsługiwać błędy, równie istotne jest rozumienie, w jaki sposób programy powinny reagować na różne rodzaje wejść. Komunikaty o błędach, jak również sposób, w jaki programy reagują na argumenty wprowadzane przez użytkownika, wpływają na łatwość ich używania i integracji w większych skryptach.

Dzięki tym rozważaniom, każdy programista, który zaczyna pracować z systemami uniksowymi, powinien zrozumieć, że odpowiednia obsługa błędów oraz poprawne zarządzanie stanami wyjścia to kluczowe elementy zapewniające płynność i niezawodność w pracy z narzędziami linii poleceń.

Jak zaimplementować funkcję wyświetlania plików i metadanych w Rust?

Aby zrealizować funkcję wyszukiwania plików w języku Rust, najpierw musimy przygotować odpowiednią metodę find_files. Funkcja ta powinna obsługiwać różne opcje, w tym możliwość ukrywania plików, jak i wyświetlanie wyników z uwzględnieniem ukrytych plików. Testowanie funkcji wymaga uwzględnienia takich plików jak .hidden, które muszą być obecne w wynikach, jeśli opcja do ich wyświetlania jest aktywowana.

rust
Copy code
#[test]
fn test_find_files_hidden() {
    let res = find_files(&["tests/inputs".to_string()], true);
    assert!(res.is_ok());
    let mut filenames: Vec<_> = res
        .unwrap()
        .iter()
        .map(|entry| entry.display().to_string())
        .collect();
    filenames.sort();
    assert_eq!(
        filenames,
        [
            "tests/inputs/.hidden",
            "tests/inputs/bustle.txt",
            "tests/inputs/dir",
            "tests/inputs/empty.txt",
            "tests/inputs/fox.txt",
        ]
    );
}

rust
Copy code
fn run(args: Args) -> Result<()> {
    let paths = find_files(&args.paths, args.show_hidden)?;
    for path in paths {
        println!("{}", path.display());
    }
    Ok(())
}

W wyniku działania programu, przykładowe wyjście może wyglądać następująco, zależnie od systemu operacyjnego. Na macOS:

bash
Copy code
$ cargo run -- -a tests/inputs/
tests/inputs/.hidden
tests/inputs/empty.txt
tests/inputs/bustle.txt
tests/inputs/fox.txt
tests/inputs/dir

Na Linuksie wynik może być nieco inny, ale nie zmienia to zasadniczo działania programu:

bash
Copy code
$ cargo run -- -a tests/inputs/

tests/inputs/empty.txt
tests/inputs/.hidden
tests/inputs/fox.txt
tests/inputs/dir
tests/inputs/bustle.txt

Gdy program napotka nieistniejący plik, odpowiednia informacja zostanie wyświetlona na standardowym błędzie:

lua
Copy code
$ cargo run -q -- blargh 2>err
$ cat err

blargh: No such file or directory (os error 2)

Następnym krokiem w implementacji będzie obsługa opcji -l|--long, która pozwala na wyświetlenie metadanych dla każdego pliku lub katalogu. Formatowanie takich informacji może być trudne, dlatego używa się zewnętrznej biblioteki, takiej jak tabular, która pozwala na łatwe tworzenie tabel z odpowiednimi danymi.

Przykład funkcji, która formatuje wyjście w postaci tabeli, może wyglądać tak:

rust
Copy code
fn format_output(paths: &[PathBuf]) -> Result<String> {

    let fmt = "{:<}{:<}  {:>}  {:<}  {:<}  {:>}  {:<}  {:<}";
    let mut table = Table::new(fmt);
    for path in paths {
        table.add_row(
            Row::new()
                .with_cell("") // Typ pliku (d - katalog, - - plik)
                .with_cell("") // Uprawnienia
                .with_cell("") // Liczba linków
                .with_cell("") // Nazwa użytkownika
                .with_cell("") // Nazwa grupy
                .with_cell("") // Rozmiar
                .with_cell("") // Data modyfikacji
                .with_cell("") // Ścieżka
        );
    }
    Ok(format!("{table}"))
}

W tej funkcji tworzony jest szablon dla tabeli, a następnie dodawane są wiersze z danymi dla każdego pliku. Aby wypełnić odpowiednie komórki, możemy skorzystać z metody metadata dostępnej dla obiektów typu PathBuf. Dodatkowo przydatne mogą być funkcje takie jak metadata::is_dir, która zwróci wartość logiczną informującą o tym, czy dany plik to katalog, oraz metadata::mode, pozwalająca na odczyt uprawnień pliku w postaci liczby szesnastkowej.

Ważnym elementem jest także wyświetlanie prawidłowych uprawnień w formacie oktalnym, co jest typowe dla systemów Unix. Uprawnienia pliku są reprezentowane przez 10 znaków, z których pierwsze oznaczają typ pliku (np. d dla katalogu, - dla pliku), a kolejne 9 znaków wskazują na poziom uprawnień dla użytkownika, grupy oraz innych. Uprawnienia te są kodowane za pomocą systemu oktalnego, co oznacza, że każdemu poziomowi przypisuje się wartość liczbową.

Przykład kodowania uprawnień:

• 0b000 - brak uprawnień

• 0b001 - uprawnienie do odczytu

• 0b010 - uprawnienie do zapisu

• 0b011 - uprawnienie do odczytu i zapisu

• itd.

Zrozumienie tego mechanizmu jest kluczowe, ponieważ pozwala na prawidłowe przedstawienie informacji o plikach w systemie.

Endtext.