Jak dokładnie modelować przepływ powietrza w eksperymentalnych układach z otworami tłumiącymi?

Komora ciśnienia statycznego 7 jest zamocowana pomiędzy drewnianymi panelami 5 i 6, podparta drewnianymi stojakami (Rys. 5.3a), które opierają się na podłodze. Komora ciśnienia statycznego wykonana jest z blachy cynkowanej i składa się z dwóch części, każda o szerokości 0,5 m i długości 0,55 m. Obie części są połączone śrubami i oddzielone gęstą tkaniną filtracyjną 8 (Rys. 5.3b). Ekran 6 posiada kwadratowy otwór, do którego wstawiono kwadratowy kanał, wykonany ze ścian blachy cynkowanej o grubości 0,55 mm i bokach o długości 0,1 m (Rys. 5.3c). Dolna część kanału 11 o długości 0,6 m (Rys. 5.3a i c) wchodzi do komory ciśnienia statycznego na głębokość 0,1 m i wystaje na 0,5 m poza ekran 6. Górna część kanału o długości 0,2 m wystaje na 0,1 m poza ekran 6 i wchodzi do komory na tę samą odległość, co ściany boczne kanału. Wystające elementy zostały ściśnięte pomiędzy dwoma arkuszami szkła akrylowego 12 o wymiarach 0,5 m na 0,5 m i grubości 8 mm. Na wystającej części kanału zamocowano demontowalne metalowe kołnierze 15 o różnych długościach, ale o tej samej grubości 0,55 mm (Rys. 5.3a). Aby wizualizować wzór przepływu, użyto nawilżacza Polaris 14, który generował zimną parę (mgłę wodną), dostarczaną na kołnierz testowy za pomocą rury 13. W ten sposób przepływ powietrza wydobywający się z kanału 10 między panelami szkła akrylowego modelował przepływ w kierunku szczelinowego otworu wylotowego.

Pomimo że przepływy w każdym płaszczyźnie przecinającej otwór wylotowy pod kątem prostym do dolnych i górnych ścianek są identyczne, analityczne opisanie takich przepływów traktuje problem jako przepływ płaski. Pomiar pola prędkości wykonano za pomocą anemometru termicznego Testo-425, którego błąd pomiarowy wynosi ± (0,03 + 0,05 x prędkość odczytu), m/s. Odczyty prędkości były średnione w czasie od 30 do 60 sekund (60-120 odczytów punktowych). Średnia prędkość powietrza w rurze 3 (Rys. 5.3a) była początkowo określona dwiema metodami. Z użyciem rozdzielacza wlotowego i mikromanometru z współczynnikiem k = 0,25 przy temperaturze otoczenia 18,8°C i gęstości powietrza 1,21 kg/m³ zmierzono średnią wartość ciśnienia dynamicznego P = 14,71 dPa przy pracy wentylatora VKMz 150. Średnia prędkość w tym przypadku wynosiła ν = 2P/ρ ≈ 4,93 m/s. Średnia prędkość przepływu powietrza w rurze 3, zmierzona anemometrem Testo-425, wyniosła 4,84 m/s. Przy pracy wentylatora EX-18 4c średnia prędkość w rurze, odczytana przez mikromanometr, wynosiła 4,77 m/s, a anemometr hot-wire 4,78 m/s. Widać, że różnica w wynikach mieści się w granicach błędu pomiarowego urządzeń. Kolejne odczyty prędkości były wykonywane za pomocą anemometru termicznego Testo-425 zamocowanego na stojakach 16 i 17 (Rys. 5.3a, d i e). Podczas pomiaru składowej poziomej użyto otworów 18, do których wkładano sondę anemometru (Rys. 5.3c). Otwory te widoczne są także na Rys. 5.3d. Odległość między otworami wynosiła 2,5 cm. Wszystkie otwory, poza tym, do którego wprowadzono rurkę anemometru hot-wire, zostały uszczelnione taśmą klejącą. Stojak 16 (Rys. 5.3a i d) trzymał skalę pomiarową, umożliwiając przesunięcie sondy na określoną odległość pionową. Wszystkie inne ruchy były wykonywane za pomocą skali zastosowanej do teleskopowej rury anemometru, na końcu której zamocowana była sonda pomiarowa.

W celu określenia LDC (dynamicznych charakterystyk przepływu) użyto układu pomiarowego opisanego w sekcji 2.3.1, składającego się z odcinka rury powietrznej z przyłączem do pomiaru ciśnienia statycznego i otworem pitometru do pomiaru ciśnienia całkowitego (Rys. 5.4a), strefy testowej (Rys. 5.4b) oraz wentylatora. Instalacja ta umożliwia także wizualizację strefy rozdzielania przepływu (Rys. 5.4c).

Porównanie rozkładów prędkości w pobliżu szczelinowego wylotu powietrza (Rys. 5.5) wykazuje dobrą zgodność obliczeń DVM i CFD z danymi eksperymentalnymi. Przetwarzanie statystyczne danych porównawczych (Tabela 5.1) pokazuje, że obliczone wartości są silnie skorelowane z eksperymentami na skali Chaddocka: w 87% przypadków dla obliczeń DVM i w 91% przypadków dla CFD współczynnik korelacji liniowej Pearsona jest wyższy niż 0,9. Średnie wartości obliczonych i eksperymentalnych prędkości odpowiadają sobie, co zostało udowodnione przez kryterium t-Studenta. Rozrzut względem średniej jest również zbliżony dla danych eksperymentalnych i obliczeniowych – kryterium Fishera jest poniżej wartości krytycznych. Średnia wartość współczynnika korelacji liniowej jest wyższa, a kryterium Fishera niższe dla obliczeń CFD, jednak w przypadku DVM kryterium t-Studenta jest niższe. Oznacza to, że zarówno metody DVM, jak i CFD są wiarygodne i odpowiednie do obliczania pola prędkości w pobliżu szczelinowych wylotów powietrza. Niemniej jednak, jak wynika z porównania profili prędkości (Rys. 5.5), metoda CFD jest bardziej odpowiednia do obliczeń przepływów w pobliżu i wewnątrz strefy rozdzielania przepływu. Podczas obliczeń przy użyciu DVM, w przekrojach przecinających tę strefę prędkość spada do zera.

Jak kształtowanie kanałów wydechowych wpływa na efektywność wentylacji vortexowej?

W kontekście wentylacji vortexowej, analiza wpływu kształtu kratownic wentylacyjnych oraz kąta nachylenia kołnierza na wymiary i zachowanie przepływu powietrza w wydechowych kapturach szczelinowych jest kluczowa dla optymalizacji efektywności systemów wentylacyjnych. Obliczenia przeprowadzone za pomocą metod DVM i CFD ukazują wyraźne różnice w zachowaniu przepływu w zależności od długości kołnierza, kąta jego nachylenia oraz kształtu kaptura wydechowego. W szczególności pierwsze i drugie strefy vortexowe (VZ) różnią się w zależności od tych parametrów, co wpływa na jakość pracy systemu wentylacyjnego.

Pierwsza strefa vortexowa (VZ) w kapturach wydechowych szczelinowych, obliczona przy użyciu metod numerycznych DVM i CFD, zmienia swoje wymiary w zależności od kąta nachylenia kołnierza. W przypadku kapturów okrągłych, rozmiary VZ zmniejszają się wraz ze wzrostem kąta nachylenia. Z kolei w kapturach szczelinowych, przy tym samym kącie nachylenia, strefa VZ jest znacznie większa, co oznacza, że wymiary tej strefy są około dwa razy większe niż w przypadku kapturów okrągłych. Zjawisko to wynika z bardziej złożonego kształtu i większej powierzchni wydechu, co zwiększa objętość powietrza przepływającego przez dany punkt.

Pomiar wymiarów pierwszej strefy vortexowej (VZ) przy różnych kątach nachylenia kołnierza wskazuje na zmiany kształtu strefy vortexowej oraz na rozbieżności między wynikami obliczeń numerycznych a wynikami eksperymentalnymi. Współczynniki korelacji, jak np. r, oraz kryteria statystyczne, takie jak t i F, pomagają w ocenie dokładności obliczeń. W przypadku różnych parametrów geometrycznych kaptura (np. długości kołnierza w stosunku do szerokości wydechu), zmieniają się również wyniki obliczeń, co wskazuje na istotność tych parametrów w kontekście projektowania systemów wentylacyjnych.

Druga strefa vortexowa, której obliczenia wcześniej nie były przeprowadzane w przypadku kapturów wydechowych szczelinowych, wykazuje większy wpływ na zmniejszenie lokalnego oporu przepływu. W szczególności, w kapturach okrągłych, w których przepływ powietrza jest bardziej jednorodny, zmniejszenie wymiarów drugiej strefy vortexowej prowadzi do mniejszych strat ciśnienia. W kapturach szczelinowych, różnice w kształcie strefy VZ zależą od długości kołnierza, a kąt nachylenia ma bezpośredni wpływ na te zmiany. W obliczeniach CFD zauważalna jest tendencja wzrostu wymiarów strefy vortexowej wraz ze wzrostem kąta nachylenia kołnierza, co prowadzi do mniejszych strat ciśnienia, ale również do zwiększenia oporu lokalnego.

Z punktu widzenia projektowania, dla kapturów wydechowych o kształcie szczelinowym, uwzględnienie zmiennych parametrów, takich jak długość kołnierza, kąt nachylenia i kształt strefy vortexowej, może znacząco wpłynąć na efektywność całego systemu wentylacyjnego. Na przykład, kształtowanie kaptura wydechowego wzdłuż konturów strefy vortexowej, uzyskanych z obliczeń DVM, może znacząco zmniejszyć straty ciśnienia i poprawić zakres przechwytywania powietrza. W przypadku projektów bez wąskich sekcji, wynikających z kształtowania wzdłuż tych konturów, wartości współczynnika LDC są wyjątkowo niskie, co oznacza, że wentylacja jest bardziej wydajna. Wartość współczynnika LDC dla „złamanego” projektu, w którym kształtowanie jest zastosowane z dodatkowymi zmianami geometrycznymi, jest nieco wyższa, ale również wskazuje na poprawę efektywności w porównaniu do tradycyjnego, niezmanipulowanego kształtu.

Dalsze badania numeryczne CFD pokazują, że prędkość powietrza na wlocie do systemu wentylacyjnego, szczególnie w wąskich sekcjach, wzrasta, co potwierdza skuteczność stosowania różnych metod kształtowania kapturów wydechowych. Zmniejszenie prędkości powietrza w odpowiednich miejscach może prowadzić do zmniejszenia strat ciśnienia, co w efekcie poprawia efektywność całego systemu.

Warto zauważyć, że wyniki obliczeń opierają się na symulacjach numerycznych, które są narzędziem niezwykle pomocnym w optymalizacji projektów wentylacyjnych. Dzięki nim można uzyskać precyzyjne informacje na temat zachowań przepływu powietrza, które mogą być trudne do uchwycenia za pomocą tradycyjnych metod eksperymentalnych. Symulacje numeryczne umożliwiają testowanie różnych wariantów geometrycznych w sposób szybki i efektywny, co jest nieocenione w projektowaniu nowoczesnych systemów wentylacyjnych.

Ponadto, istotnym czynnikiem jest wpływ zmian w długości kołnierza oraz kącie nachylenia na inne parametry związane z wydajnością wentylacji. Warto zwrócić uwagę, że mimo iż wymiary strefy vortexowej mogą ulec zmianie, to wciąż kluczowym elementem pozostaje optymalizacja kształtu kaptura w kontekście całego układu wentylacyjnego, tak aby zapewnić maksymalną wydajność przy minimalnych stratach ciśnienia. W przyszłych badaniach warto uwzględnić jeszcze bardziej zaawansowane techniki kształtowania oraz różnorodne geometrie kapturów, co pozwoli na jeszcze lepsze dostosowanie systemów wentylacyjnych do specyficznych potrzeb.

Jak kształtowanie kapturów wydechowych wpływa na efektywność systemów wentylacyjnych?

W kontekście projektowania systemów wentylacyjnych, szczególnie tych, które obejmują kaptury wydechowe, kluczowym zagadnieniem jest minimalizacja strat ciśnienia. Badania numeryczne, w tym analiza przy użyciu metod CFD (Computational Fluid Dynamics), pozwalają lepiej zrozumieć dynamikę przepływów i zaprojektować bardziej efektywne rozwiązania. Kształtowanie kapturów wydechowych, zarówno w przypadku modeli zaokrąglonych, jak i szczelinowych, może prowadzić do istotnych oszczędności energetycznych i poprawy wydajności wentylacji.

Dla kapturów wydechowych bez specjalnych modyfikacji, przepływ powietrza często napotyka opór, powodując tworzenie się wirów i obszarów o niskim ciśnieniu, co z kolei prowadzi do wzrostu strat energii. Badania pokazują, że zmieniając geometrię kaptura wydechowego, na przykład poprzez kształtowanie jego krawędzi wzdłuż obszarów VZ (vortex zones), można skutecznie zmniejszyć te straty. Zmniejszenie współczynnika oporu LDC (local drag coefficient) w przypadku takich modyfikacji może prowadzić do poprawy efektywności całego systemu.

Jednym z przykładów, które ilustrują skuteczność tego podejścia, jest analiza kapturów szczelinowych. W przypadku tych konstrukcji, zastosowanie kształtowania wzdłuż granic wyznaczonych przez VZ wprowadza nową, nieco mniejszą strefę VZ w dolnym przepływie. Chociaż takie zmiany nie eliminują całkowicie problemu wirów, skutkują one znacznym zmniejszeniem oporu. Różne typy kształtowania, takie jak modyfikacja kąta nachylenia kołnierza kaptura, mogą wpływać na wielkość i charakterystykę powstających stref wirów. Badania wykazują, że najlepsze efekty uzyskuje się przy kącie nachylenia kołnierza wynoszącym 90°, gdzie zmniejszenie oporu osiąga wartość około 74,8% w porównaniu do wersji bez modyfikacji.

Mimo to, pełne wygaszenie stref VZ w przypadku kapturów szczelinowych wymaga dalszego kształtowania wzdłuż kolejnych stref SVZ (secondary vortex zones). Takie podejście, choć skuteczne, wciąż nie eliminuje całkowicie wszystkich niekorzystnych zjawisk związanych z tworzeniem się wirów, a dalsze poprawy mogą być możliwe jedynie po dodatkowym kształtowaniu w kolejnych strefach. W przypadku kapturów wydechowych o bardziej złożonej geometrii, takich jak kaptury o kącie nachylenia kołnierza 75° lub 60°, efektywność kształtowania zmienia się w zależności od długości kołnierza. Zwiększenie długości kołnierza może zarówno zwiększać, jak i zmniejszać efektywność w zależności od kąta nachylenia, co podkreśla znaczenie precyzyjnego projektowania w kontekście danego systemu wentylacyjnego.

Równocześnie należy zwrócić uwagę, że proces kształtowania nie jest jednoznaczny w swojej efektywności we wszystkich przypadkach. Na przykład, w przypadku kapturów o mniejszych kątach nachylenia, takich jak 30° czy 45°, efektywność kształtowania zmniejsza się w miarę wydłużania kołnierza. Tego rodzaju zmiany, mimo że redukują opór, nie są w stanie całkowicie wyeliminować problemu wirów w tych strefach, co może ograniczać dalszy rozwój tej technologii. Z kolei dla kapturów o kącie 90°, efektywność kształtowania wzrasta znacząco przy większych długościach kołnierza, co sugeruje, że taki projekt może być bardziej efektywny w dłuższej perspektywie.

Wnioski z badań CFD, które koncentrują się na optymalizacji geometrii kapturów wydechowych, są niezwykle ważne dla projektantów systemów wentylacyjnych. Dzięki dokładnym symulacjom możliwe jest precyzyjne określenie wpływu zmian w konstrukcji kaptura na opór powietrza, co prowadzi do bardziej energooszczędnych rozwiązań. Podobnie jak w przypadku innych elementów wentylacyjnych, także tutaj kluczową rolę odgrywa analiza kształtowania w różnych strefach wirów, co pozwala na dostosowanie konstrukcji do specyficznych wymagań danego systemu.

Warto jednak pamiętać, że oprócz modyfikacji geometrycznych, inne czynniki, takie jak dobór materiałów, sposób montażu i konserwacja systemu, również mają znaczący wpływ na efektywność kaptura wydechowego. Ponadto, zmiany w konstrukcji kaptura mogą wpływać na inne aspekty systemu wentylacyjnego, takie jak hałas czy komfort użytkowników, co powinno być uwzględnione przy finalnym projekcie.

Jakie metody obliczeniowe są skuteczne w analizie skomplikowanych okapów wyciągowych?

Wykorzystując opracowaną procedurę obliczeniową oraz program komputerowy, opracowano sposób określania bezwymiarowej prędkości osiowej przepływu powietrza $v/v_0$ (rys. 6.4), gdzie $v_0$ to prędkość wlotu wyciągu, wyrażona w metrach na sekundę. Na podstawie tych obliczeń zidentyfikowano również linię separacji przepływu na wlocie ostro zakończonego prostokątnego kanału wyciągowego. Dla pełnej analizy zmienności tej prędkości w różnych warunkach geometrycznych, przeprowadzono liczne eksperymenty numeryczne, porównując je z danymi zebranymi eksperymentalnie oraz wynikami uzyskanymi metodami CFD (Computational Fluid Dynamics).

Zastosowanie tego podejścia wykazało spójność z innymi znanymi wynikami, w tym z symulacjami CFD, co potwierdza adekwatność opracowanej metody. W eksperymentach numerycznych ustawiono wysokość $A = 0.05 \, m$, a szerokość $B$ w przedziale od $A$ do $6A$. Do discretizacji użyto kwadratu o boku $h = 0.0025 \, m$, a aktywna sekcja znajdowała się w odległości $20h$ od wlotu do kanału. Proces dyskretyzacji bocznych powierzchni wymagał podziału na $K = 40$ warstw, a liczba pętli w wytwarzającym vortexu przy różnych wartościach $B$ wynosiła odpowiednio: $N = 6401$ dla $B = A$, $N = 9601$ dla $B = 2A$, $N = 16001$ dla $B = 4A$, oraz $N = 22401$ dla $B = 6A$.

Dalsza analiza wykazała, że wynik uzyskany za pomocą metody DVM w statycznym ustawieniu ("DVM 1:1") był zgodny z wynikami uzyskanymi za pomocą formuły Fletchera oraz obliczeń CFD wykonanych w programie STAR-CCM+, które uwzględniały model turbulencji k-ε dla prostokątnych kanałów wyciągowych. Co ciekawe, pojawiła się pewna tendencja do niewielkiego zawyżenia prędkości w stosunku do innych metod wzdłuż kanału. Większa dokładność w przewidywaniu prędkości powietrza uzyskana została przy zastosowaniu metody Zhukowskiego, szczególnie w przypadku kanałów z otworami (tzw. "slotted ducts").

Eksperymentalne badania, jak również numeryczne obliczenia przeprowadzone przez Kulmalę i Saarenrinne (1996), które zakładały, że średnia prędkość w kanale wyciągowym równa się średniej prędkości wlotu, wykazały wysoką zgodność z wynikami uzyskanymi przy pomocy DVM. Jednak w rzeczywistości, średnia prędkość wlotowa powinna być nieco wyższa niż 1, co wynika z formowania wirów (VZs) oraz kompresji strumienia.

Obliczenia DVM ukazały także zmienność prędkości w kanałach o różnych proporcjach szerokości do wysokości: 2:1, 4:1 i 6:1. Okazało się, że krzywa dla proporcji 4:1 i 6:1 praktycznie się pokrywa, co pozwoliło na zakończenie dalszego rozszerzania szerokości $B$ względem wysokości $A$. To podejście najlepiej oddaje zachowanie prędkości osiowej w okapach z otworami. Przeprowadzono także porównanie wyników obliczeniowych z wynikami doświadczalnymi i numerycznymi z badań Kulmali i Saarenrinne, uzyskując wysoką zgodność.

Przeprowadzono również badania numeryczne i eksperymentalne dla różnych rozmiarów kanałów wyciągowych, zarówno prostokątnych, jak i o kształcie otworu, zwracając uwagę na wyznaczenie linii oddzielającej strumień powietrza w różnych prędkościach przepływu. Linie prędkości uzyskane w metodzie DVM dobrze korespondowały z wynikami eksperymentalnymi, przy czym dla wartości liczby Reynoldsa $Re \geq 4.2 \times 10^4$ zarys wiru (VZ) w kanałach wyciągowych osiągał stabilność w wymiarach, które nie zmieniały się nawet przy dalszym wzroście prędkości przepływu.

Warto zwrócić uwagę na znaczenie odpowiedniego modelowania turbulencji i wykorzystywania programów CFD w celu uzyskania bardziej precyzyjnych prognoz dla skomplikowanych układów wentylacyjnych. Obliczenia te stanowią cenne narzędzie, ale ich poprawność zależy od precyzyjnego ustawienia parametrów obliczeniowych i uwzględnienia rzeczywistych warunków przepływu. Wyniki uzyskane przy pomocy DVM oraz metod CFD potwierdzają, że zaawansowane metody obliczeniowe są niezbędnym elementem w projektowaniu skomplikowanych systemów wentylacyjnych, zwłaszcza w kontekście precyzyjnego określania zachowań strumienia powietrza w kanałach wyciągowych o niestandardowych kształtach.

Jakie są właściwości i skład pyłów powstających podczas manicure, a także metody ich analizy?

W trakcie procesu piłowania paznokci w salonach kosmetycznych, takich jak salon Voyage w Belgorodzie, wydzielają się pyły, które mogą mieć poważny wpływ na zdrowie osób narażonych na ich wdychanie. W zależności od rodzaju wykonywanej czynności, stężenie pyłów może się znacznie różnić, a część z nich osiada na powierzchniach roboczych. Jednak najgroźniejsze są najmniejsze cząsteczki pyłów, które mogą utrzymywać się w powietrzu przez długi czas, nawet do 10 godzin po zakończeniu pracy, co stwarza zagrożenie dla osób przebywających w pobliżu. Pomiar stężenia tych pyłów jest kluczowy dla oceny ryzyka związanego z wdychaniem szkodliwych substancji.

W celu dokładnego pomiaru stężenia pyłów, pobierane są próbki powietrza przy użyciu filtrów, które następnie są suszone w eksykatorze i ważone na wagach elektronicznych z dokładnością do 0,0001 g. Pobieranie próbek odbywa się w odległości 300–400 mm od powierzchni stołu roboczego, a każdorazowy pomiar trwa przez 10 minut, co odpowiada średniemu czasowi trwania procesu piłowania paznokci. Po zakończeniu eksperymentu, filtry są ponownie suszone, a następnie waży się je, aby określić stężenie pyłów, stosując odpowiednią formułę obliczeniową.

W ramach analizy chemicznej pyłów, wykorzystuje się metody fotometryczne, które pozwalają na dokładne określenie zawartości szkodliwych substancji, takich jak formaldehyd czy fenole lotne. Dzięki zastosowaniu spektrofotometrów, możliwe jest określenie stężenia tych związków w pyłach, co daje wgląd w jakość powietrza w obrębie stanowiska pracy.

Przy określaniu gęstości cząsteczek pyłów, stosuje się metodę pyknometryczną, w której objętość próbki jest obliczana na podstawie objętości cieczy, którą próbka wypiera. Metoda ta pozwala na bardzo dokładne pomiary, co jest istotne dla dalszej analizy składu i właściwości fizycznych pyłów.

Ważnym elementem analizy jest również określenie rozmiaru cząsteczek pyłów. W tym celu stosuje się analizatory wielkości cząsteczek, oparte na zasadzie rozpraszania światła. Cząsteczki pyłów przechodzą przez wiązkę lasera, a rozproszone światło pozwala na określenie średnicy cząsteczek. Dane te są następnie wykorzystywane do obliczenia rozkładu wielkości cząsteczek, co daje pełniejszy obraz składu pyłów.

Pyły wytwarzane podczas piłowania paznokci charakteryzują się dużą zawartością drobnych cząsteczek, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia pracowników i klientów salonów kosmetycznych. W związku z tym, w procesie oceny jakości powietrza w takich miejscach, ważne jest uwzględnienie zarówno stężenia pyłów, jak i ich rozmiaru oraz składu chemicznego. Właściwe monitorowanie tych parametrów jest niezbędne, aby zapewnić bezpieczne warunki pracy oraz zminimalizować ryzyko związane z wdychaniem szkodliwych substancji.

Chociaż pyły wytwarzane podczas zabiegów kosmetycznych, jak manicure, są niewielkie, ich długotrwała obecność w powietrzu stanowi istotne zagrożenie zdrowotne. Szczególną uwagę należy zwrócić na pyły o mniejszej średnicy, które mogą przenikać do układu oddechowego i prowadzić do problemów zdrowotnych. Warto zatem wprowadzić odpowiednie środki ochrony, takie jak systemy wentylacyjne czy maski ochronne, które pozwolą na skuteczne filtrowanie powietrza w salonach kosmetycznych, zapewniając tym samym bezpieczne warunki pracy dla personelu i klientów.