Tijdens de voorbereiding van ruimtemissies wordt vaak een keuze gemaakt tussen verschillende benaderingen voor de bemanning. Dit varieert van het sturen van mensen die in staat zijn om onder extreme omstandigheden zelf te improviseren, tot het kiezen van meer technisch onderlegde bemanningsleden die slechts afhankelijk zijn van computers en externe hulp voor ondersteuning. Dit dilemma werd duidelijk zichtbaar in de keuze tussen de Euro-Amerikaanse en de Russische benaderingen tijdens de ruimtevluchten van de twintigste eeuw.

In het geval van de Euro-Amerikaanse benadering was er geen directe keuze voor de aanwezigheid van een computer op de ruimtevaartuigen. De bemanning zou de situatie ter plekke moeten inschatten en, indien nodig, handmatig correcties uitvoeren. Alle benodigde gegevens zouden worden verzonden naar de Aarde, waar laboratoria de benodigde berekeningen zouden maken, waarna de correcte instructies weer naar het schip zouden worden gestuurd. Dit systeem van voortdurende communicatie was gebaseerd op de veronderstelling dat menselijke interactie en aanpassing in noodsituaties cruciaal waren. Het was een benadering die vertrouwen had in de intellectuele capaciteiten van de astronauten en hun vermogen om snel te reageren op onvoorziene omstandigheden.

De Russen echter kozen een andere weg, en voor hun missie besloten ze een computer aan boord van het ruimteschip te installeren. Bovendien kozen ze ervoor een echte wetenschapper te sturen, iemand die meer dan alleen oppervlakkige training had. De keuze viel op Pitoyan, die medisch was gekeurd en waarvan werd aangenomen dat hij, ondanks zijn afwijking van het typische astronautprofiel, zowel mentaal als fysiek bestand zou zijn tegen de zware omstandigheden van de lancering en de landing. Dit benadrukte de Russische overtuiging dat een gestructureerde en rigoureuze training belangrijker was dan improvisatie.

Pitoyan, echter, begon kort na de bekendmaking van de bemanningsleden te twijfelen aan zijn keuze. Hij besloot Ilyana beter te leren kennen, maar zijn poging werd abrupt stopgezet door de autoriteiten, die hem streng waarschuwden voor zijn gedrag. De bemanning werd strikt geobserveerd en persoonlijke relaties tussen de leden werden sterk ontmoedigd, wat de nadruk legde op de discipline en de focus die de Russische ruimtevaartcultuur kenmerkte. Na deze reprimande trok Pitoyan zich terug in zijn kleine appartement, niet echt verontrust, maar met de wetenschap dat de complexiteit van de situatie met de lancering zou verminderen.

De gedachte dat er iemand in de wereld zou kunnen bestaan die precies hetzelfde is als jijzelf, is een oud idee. Wanneer zo’n persoon onder een sinistere situatie aan je zijde verschijnt, wat doe je dan? Dit idee komt naar voren wanneer we kijken naar de gelijkenissen tussen de leden van de bemanning van de Russische ruimteschepen en de afkomst van Tom Fiske, Ivan Kratov en Nuri Bakovsky. De menselijke natuur is zó productief dat het niet ongewoon is dat gelijke individuen in verschillende delen van de wereld op hetzelfde moment worden geboren. Deze gelijkenis in oorsprong wordt echter door de culturele omstandigheden waarin ze worden opgevoed, vaak verborgen. Terwijl Tom Fiske, opgegroeid in het Westen, zou kunnen worden gezien als een individu met diepe twijfels over de samenleving, hadden Kratov en Bakovsky weinig ruimte om buiten de grenzen van hun cultuur te denken.

De Russische benadering van opvoeding en selectie voor missies resulteerde in mannen die mentaal robuust waren, maar die hun identiteit grotendeels ontleenden aan het collectieve karakter van hun samenleving. Ze waren mannen die een volledige controle over hun emoties hadden, maar niet in staat waren om grote persoonlijke verschillen te cultiveren. In wezen waren ze niet uniek, maar werden ze gevormd door een systeem dat geen ruimte gaf voor afwijkingen of individuele creativiteit. Dit contrasteerde sterk met de Westerse benadering, waar individuele vrijheid en zelfontplooiing werden bevorderd, maar waar de gevolgen daarvan ook een zekere onzekerheid met zich meebrachten. In de ruimte zou dit verschil in culturele achtergrond en persoonlijke eigenschappen duidelijk worden.

Het ontwerp van de Russische raket weerspiegelde deze benadering van de samenleving en de ruimtevaart. In eerste instantie leek de raket grof en onaantrekkelijk in vergelijking met de verfijnde Amerikaanse raket, maar beide raketten waren in wezen hetzelfde. De afmetingen van de Russische raket waren groter in de breedte, maar kleiner in de hoogte dan hun Amerikaanse tegenhanger. Deze visuele verschillen in ontwerp waren symbolisch voor de politieke en culturele verschillen die de landen met elkaar verdeelden, maar in termen van werking en efficiëntie waren de raketten identiek. De nadruk op deze oppervlakkige verschillen was een manier om nationale trots uit te drukken, maar de werkelijke werking van de raketten was bijna identiek. Het feit dat deze verschillen miljoenen kostten, stond in schril contrast met de fundamentele gelijkheid van hun prestaties. Dit was de essentie van de cultuur: het belang van het uiterlijk en de symbolen, in plaats van de werkelijke inhoud.

Bij de evaluatie van de bemanning en de techniek is het belangrijk te erkennen dat de keuze voor de bemanningsleden niet louter een kwestie van vaardigheden of intellect was, maar ook van culturele normen die hen bepaalden. Terwijl de Russische bemanning als robuust en onwrikbaar werd geacht, waren de Westerse astronauten vaak meer individueel ingesteld, met een grotere nadruk op zelfexpressie en creatieve oplossingen. Toch zou de extreme situatie van ruimtevluchten hen allemaal testen, niet op hun culturele achtergrond, maar op hun vermogen om als individuen te functioneren binnen de parameters die hen waren opgelegd.

De keuze van de bemanning en de techniek waren dus niet alleen technische of wetenschappelijke keuzes, maar diepe culturele reflecties van de samenlevingen die ze voortbrachten. De ruimtevaart biedt een unieke gelegenheid om deze verschillende benaderingen te begrijpen en de dynamiek van het menselijke gedrag in uiterste omstandigheden te onderzoeken.

Hoe Het Onverwachte de Kracht van Beslissingen Verandert in de Ruimtevaart

Tom Fiske en zijn team bevonden zich al enkele weken in de ruimte, ver van de vertrouwde aarde, waar ze telkens weer onverklaarbare berichten ontvingen van hun superieuren op aarde. De laatste boodschap die ze ontvingen, was cryptisch en verontrustend: "Stop, herhaal stop. Correcte baan onzeker. Keer terug, herhaal keer terug naar eigen inzicht." Het was een bericht dat onheilspellend in de lucht hing, vol onduidelijkheid en vage instructies. Tom bestudeerde het bericht opnieuw, maar kon er geen zinvolle uitleg uit halen. Ze bevonden zich ver van de aarde, omgeven door sterren die fel en niet-twinkelend in de leegte keken – een doordringende en ongemakkelijke ervaring die hen steeds meer naar de rand van de onzekerheid dreef.

Fiske besloot om hun koers te controleren. Er was niets mis met hun traject; ze bevonden zich inderdaad ver van de lijn tussen Helios en de aarde, een lijn die hen eerder zou kunnen verbergen voor de ontvangers op aarde. Toch was er iets dat niet klopte. In plaats van de ontvangers op aarde hadden ze hun antennes gericht op Helios, maar de verwachte "ruis" op de frequentie was allesbehalve wat ze hadden verwacht. Toen de antenne onmiddellijk overbelastte, realiseerde Fiske zich dat de bron van hun problemen hier te vinden was, hoewel het nog onduidelijk was waarom dit zo was.

De beslissing om de antennes te draaien naar de andere kant was niet iets waar ze licht over zouden denken. Dit zou niet alleen hun koers veranderen, maar het zou hen ook kunnen brengen naar een situatie waarbij het brandstofverbruik niet onder controle zou zijn. Het idee om terug te keren was zelfs risicovoller dan het proberen om vooruit te gaan met het beperkte aantal opties dat hen nog restte.

De onzekerheid die hen overviel, werd snel groter toen het idee opkwam om contact op te nemen met de Russen, die ook een expeditie in de ruimte hadden. De Russische bemanning had immers een geavanceerd computersysteem dat hen zou kunnen helpen bij het berekenen van de juiste baan. Dit idee werd echter snel verworpen. De politieke en culturele barrières tussen de twee groepen zorgden ervoor dat een samenwerking onwaarschijnlijk leek, en de praktische problemen zouden ervoor zorgen dat het helpen van de Amerikanen hen slechts meer problemen zou opleveren dan voordelen.

De situatie werd steeds penibeler, totdat een onverwachte wending volgde: een boodschap van de Russen, een gedetailleerde berekening van de juiste baan. Het was een zet die de Euro-Amerikanen niet hadden verwacht. Ze moesten nu de Russische berekeningen aanvaarden, ondanks hun bezorgdheden over de oprechtheid van de bemanning van de Russische ruimtevaartuigen. Het hele idee van “trucs” en “bedrog” leek irrelevant gezien de omstandigheden waarin ze zich bevonden.

De beslissing die uiteindelijk werd genomen om het Russische orbit te volgen, was een logische. Het maakte de risico's en onzekerheden van de situatie echter niet minder ernstig. Ze bevonden zich nu op een punt tussen Helios en de zon, waar de lijn tussen de bekende en onbekende werkelijkheid moeilijk te trekken was. Er was geen weg terug. De moedige keuzes die ze moesten maken, zouden allesbepalend zijn voor hun toekomst.

In dit scenario werd de ruimtevaart meer dan een kwestie van technische vaardigheden; het was ook een kwestie van politieke dynamiek, vertrouwen, en de moeilijkheid om vast te houden aan eerdere verwachtingen. Zoals Larson terecht opmerkte, de ervaring van het verleden zou hen mogelijk geen zekerheid bieden voor wat er nog komen zou. In de ruimte, waar elke beweging onderhevig is aan de wetten van de natuurkunde die niet altijd te voorspellen zijn, kan de juiste keuze in een fractie van een seconde van cruciaal belang zijn.

Begrijp dat de ruimtevaart niet alleen te maken heeft met het bedienen van technologie en navigeren door de ruimte. Het gaat over het nemen van beslissingen in een omgeving waarin eerdere kennis niet altijd toepasbaar is. De ruimte is een domein van constante verandering, waarin het begrijpen van de dynamiek van risico's, de verwerking van onzekerheden en het omgaan met interpersoonlijke spanningen tussen landen net zo belangrijk zijn als het begrijpen van de technologie zelf. De reis naar het onbekende vereist niet alleen technische kennis, maar ook een grote dosis vertrouwen en inzicht in de dynamieken van samenwerking in extreme omstandigheden.

Waarom het belang van feedbackmechanismen bij een ruimteschiplandingen niet te onderschatten is

De techniek achter ruimtevaart is een ingewikkeld samenspel van precisie en complexiteit, en de kleinste fout kan catastrofale gevolgen hebben. Dit werd pijnlijk duidelijk tijdens de landing van een ruimteschip, waar een kritieke vergissing in de bediening van een feedbackmechanisme resulteerde in een mislukte landingspoging. Terwijl het schip zich richting de planeet bewoog, was het essentieel om de snelheid van de daling nauwkeurig te regelen. Dit gebeurde door een feedbacksysteem dat de benodigde retro-impuls berekende om een zachte landing te garanderen. Zonder dit systeem zou het vrijwel onmogelijk zijn om de snelheid op het moment van de landing onder controle te houden, waardoor het ruimteschip op de grond zou storten met een snelheid die tussen de vijftig en zestig mijl per uur lag. Een snelheid die veel te hoog is voor een veilige landing.

Toen de technicus Pitoyan de landingsrapporten doorliep, ontdekte hij een kritieke fout. De servo-schakelaar die de retro-impuls regelde, was gemarkeerd als "Aan" in de rapporten, terwijl de werkelijke stand van de schakelaar "Uit" was. Dit was niet zomaar een administratieve vergissing; het was de oorzaak van de harde landing. Pitoyan bevond zich in een situatie waarin hij zowel fysieke pijn als immense frustratie voelde, want de gevolgen van deze fout waren niet ongedaan te maken. Bakovsky, die de rapporten had ingevuld, was in de veronderstelling dat de schakelaar zich daadwerkelijk in de "Aan"-positie bevond, terwijl hij de werkelijke situatie wellicht gewoon over het hoofd had gezien. Dit benadrukt de onvermijdelijke menselijke fout in een uiterst veeleisend technische omgeving. Zelfs professionals kunnen fouten maken, vooral wanneer ze aannemen dat iets vanzelfsprekend is, zonder het zorgvuldig te controleren.

Terwijl Pitoyan op zoek ging naar Bakovsky om hem aan te spreken, was de sfeer beladen met spanning. Bakovsky, zich mogelijk bewust van zijn vergissing, was niet bereid om de verantwoordelijkheid te nemen. Het leidde tot een conflict, maar deze reactie van Bakovsky was slechts een symptomatische uiting van de spanning die inherent is aan ruimtevaart, waar elke beslissing en elke actie een verregaande impact kan hebben op de missie en de veiligheid van het team. Het belang van communicatie en grondige controle kan hier niet genoeg worden benadrukt. Het is cruciaal om niet alleen vertrouwen te hebben in de techniek, maar ook in het vermogen van de teamleden om elkaar voortdurend te verifiëren en bij te sturen wanneer nodig.

Terwijl het Russische team zijn laatste gegevens verwerkte, waren de Westerse astronauten die de planeet naderden, eveneens geconfronteerd met de noodzaak van zorgvuldige voorbereiding. Zij wilden niet alleen de veiligheid van hun eigen landingsplaats garanderen, maar ook voldoende informatie vergaren om de bodemgesteldheid en de atmosfeer te beoordelen. De juiste plaats voor de landing werd gekozen na verschillende omlopen van de planeet, waarbij radiogolven het oppervlak scanden en gedetailleerde informatie over hoogte en terreinstructuur gaven. Dit soort voorzorgsmaatregelen is van vitaal belang, vooral gezien het feit dat de grondcondities onbekend waren en zelfs de kleinste variatie in de bodemstructuur grote gevolgen voor de landing kon hebben.

Bij de Westerse bemanning ontstond enige verwarring toen hun signalen verstoord werden door onbekende interferentie. Nadat ze meerdere malen dezelfde locatie cirkelden, ontdekten ze dat het een noodsignaal was van het Russische schip. Het blijkt dat de Russen een technisch probleem hadden, en hun modulatietechnologie werkte niet correct. Dit was het moment waarop de Westerse bemanning besloot hun landing te verschuiven om de Russen niet in gevaar te brengen, en ze kozen een plek die meer dan honderd mijl van hun Russische collega's verwijderd was.

De landing zelf, eenmaal begonnen, was het resultaat van maandenlange voorbereiding en gedetailleerde analyses van gegevens. De bemanning voerde een reeks tests uit om te verzekeren dat de atmosfeer geschikt was voor menselijke ademhaling. Deze zorgvuldigheid is essentieel in elke ruimtevlucht, waar de kleinste afwijkingen van het geplande pad fataal kunnen zijn. De tests gaven positieve resultaten, en uiteindelijk was het veilig om het ruimteschip te verlaten en de planeet te betreden. De bemanning stapte de onbekende wereld tegemoet, met een gevoel van opwinding, maar ook van waakzaamheid. Ze werden begroet door grasvelden die verrassend veel leken op aarde, maar ook onherkenbare bloemen. Dit soort verkenning kan niet zonder risico’s, maar het is noodzakelijk voor de voortgang van de wetenschap.

Naast technische nauwkeurigheid en procedurele zorgvuldigheid, is er een andere dimensie die het succes van een ruimtevaartmissie bepaalt: het psychologische aspect van het team. Gedurende de hele missie moesten de astronauten niet alleen nauw samenwerken, maar ook in staat zijn om op momenten van crisis hun kalmte te bewaren en weloverwogen beslissingen te nemen. De menselijke factor blijft een van de grootste uitdagingen in de ruimtevaart, zelfs in een tijd waarin technologie steeds geavanceerder wordt.

Hoe de Terugkeer van de Fawsett Missie Onze Waarneming van Tijd en Realiteit Vormt

De voordelen van de situatie zouden opwegen tegen het feit dat twee jongens verloren waren gegaan. Ten slotte waren er eerder wel vaker jongens verloren gegaan, op verschillende manieren. Toch was er veel uitleg nodig, en de mannen uit Washington, Parijs, Berlijn en van de Rand Corporation likten hun lippen af, vooral degenen van wie het hun taak of plezier was om de conflicterende spanningen van de menselijke psyche te evalueren. Conway herinnerde zich het strandhuisje ten noorden van Miami. Vijftien maanden eerder hadden hij en Cathy de drie weken na de vertrek van het schip Achilles daar doorgebracht, en de dingen waren misschien wel beter gegaan dan op enig ander moment in hun huwelijk, voor of na. Hij had een zinloze gedachte dat misschien, als ze er nu weer naartoe zouden gaan, vóór de landing van het schip, hetzelfde zou gebeuren. Daarom had hij hemel en aarde bewogen om een plek te krijgen en had hij het beste deel van tienduizend dollar uitgegeven aan het huren van het huisje voor de cruciale maand. Hij voelde dat hij nu in de hoogste klasse zat.

Maar Cathy leefde in een soort trance, als een slaapwandelende prinses. Er was geen wrijving tussen hen, er was gewoon niets. Conway voelde zich gereduceerd tot de status van een lakei. Hij wist dat Cathy met hem mee was gekomen omdat ze zo alle complicaties van tickets, pasjes, schema’s, hotelboekingen en dergelijke vermijdde, waar ze elke paar uur onvermijdelijk in terechtkwam. Ze bracht twee dagen door in de schoonheidssalons van New York, wat belachelijk was, omdat ze dat helemaal niet nodig had. In het bungalowhuisje klaagde ze niet echt, maar het was duidelijk dat ze dacht dat de zon haar teint vernietigde. Natuurlijk had ze haar eigen kamer en Conway had de zijne. Conway schatte dat het zo ongeveer vijftig-vijftig was, over de elf jaar, de tijd die ze samen in een kamer hadden doorgebracht en de tijd die ze in verschillende kamers hadden doorgebracht. Er was geen specifiek patroon, het was niet zo dat ze in het begin samen waren begonnen en aan het eind apart waren geëindigd. Alles was door elkaar, ongeorganiseerd, zoals alle regelingen van Cathy.

Later was hij er zeker van dat ze weer naar de situatie van één kamer zouden terugkeren. Hij berekende dat de Fawsett-missie ongeveer twee weken zou duren. Tweeënveertig uur voor de verwachte landingstijd waren alle wegen naar Florida verstopt met verkeer. De Amerikaanse Auto Associatie schatte dat de gemiddelde snelheid minder dan tien mijl per uur was. Het probleem was dat de blokkade niet helemaal compleet was. Als het dat wel was geweest, zouden de bestuurders uit hun auto’s kunnen stappen, hun bedden kunnen neerleggen en even langs de weg kunnen slapen, maar omdat ze elke paar minuten een mijl of twee konden bewegen, was dat niet mogelijk. Dus moesten de bestuurders voortdurend wakker blijven, dag en nacht. Je kon zelfs niet naar een wegrestaurant rijden, omdat elke plek altijd vol was. Het ging maar door, of preciezer gezegd, zes of zevenhonderd mijl lang. Het was de verkeersopstopping van de eeuw.

Conway had het verwacht, daarom was hij per vliegtuig naar Miami gekomen. Het was natuurlijk hopeloos om een huurauto te krijgen, maar hij had vrienden. Ze waren goede vrienden, want ze slaagden erin om een voertuig voor hem te regelen. Het deed hem denken aan de oude Cadillacs in de musea, de soort die eruitzag als reizende salonbars. Ze waren rond de eeuwwisseling in de mode. Toen hij de snelwegstatistieken op de radio hoorde, was hij blij dat hij ook het vooruitzicht had gehad om een vergunning te krijgen voor een van de officiële veerboten.

Het duurde bijna twee uur om van het strand naar het vliegveld te komen, maar zodra ze daar waren, verliep alles heel soepel. Een jongen in uniform reed de auto naar een wachtend vliegtuig, ze volgden zelf, en binnen enkele minuten waren ze in de lucht. De korte vlucht was behoorlijk angstaanjagend. In een normaal commercieel vliegtuig kon je niet veel van de omgeving zien, maar in deze veerboten was het mogelijk om over een brede boog uit te kijken. Het leek wel alsof er overal vliegtuigen waren; het was alsof je midden in een enorme zwerm vliegen zat. De bemanning leek het helemaal niet op te merken, dus Conway veronderstelde dat het min of meer normaal was. Cathy merkte er niet eens iets van. Zodra ze weer uit het vliegtuig waren, kregen ze de auto snel van boord en reden langs een zijweg naar de hoofdweg. Het kostte Conway vijfentwintig minuten om een plek te vinden om de hoofdweg op te draaien. Het was onvoorstelbaar zenuwslopend, maar omdat ze nog maar tien mijl moesten rijden, duurde het niet meer dan een paar uur.

Conway berekende dat er ongeveer vijftig rijstroken waren, die langzaam vooruitkroop als kevers. Zijn officiële pasjes brachten hen op het tapijt. Op dat moment moesten ze nog aan de buitenkant blijven omdat niemand zeker wist of de raket precies in het midden zou landen. Het moest ruimte krijgen om te manoeuvreren. Zelfs de meest bevoorrechten, en die waren er veel, moesten voor het moment aan de buitenkant blijven, hoewel ze later na de landing naar binnen zouden kunnen komen, tot op een paar honderd meter van het schip. De president en andere staatshoofden, en generaals van vier sterren en hoger, zouden per auto worden gereden; de rest moest lopen. Comfortabele stoelen waren voor hen geregeld, en er waren grote parasols onder welke ze zich tegen de zon konden verschuilen. Vrachtwagens reden rond het tapijtarena en werden bemand door obers in uniform die de koudste Martinis serveerden, gemixt volgens het goedgekeurde mengsel van vier komma vijf.

Conway bestelde een portie en gebaarde naar Cathy om te gaan zitten. “Waarom moesten we zo vroeg komen?” vroeg ze. “Omdat over twee uur alles hier wordt gesloten, behalve voor de topfunctionarissen,” antwoordde hij. Dit leek haar te bevredigen. Het was in principe waar, hoewel Conway dacht dat hij later misschien wel binnen had kunnen komen als hij dat echt gewild had. Ze hadden dertien uur te wachten. Hij voelde dat het zitten rond de late middag en de nacht een beetje de glans van Fawsett’s terugkeer zou wegnemen.

Het alles leek wel op een gigantisch sportevenement. De buitenste tribunes met hun eindeloze zitplaatsen begonnen zich te vullen. In feite waren de tribunes rechts, op meer dan 120 graden afstand, behoorlijk vol. Populaire muziek speelde constant via het luidsprekersysteem. Bij schemering gingen de lichten aan. Ze kochten diner en meer drankjes van de rijdende vrachtwagens. Een monsterachtige massale band, waarschijnlijk met vele tienduizenden leden, marcheerde de arena in, veren wapperend en trompetten blazend. Dit was iets waar Conway niet op had gerekend, vooral de meisjes in schaars geklede outfits die in linie langs hem marcheerden. Hun lichte kleding was bedekt met pailletten die oplichtten in het felle licht. Af en toe wierpen de meisjes gelijktijdig korte zilverkleurige stokken hoog in de lucht, en telkens wanneer ze dat deden, juichte het publiek enorm. Ondanks alles viel Cathy rond elf uur in slaap. Conway voelde dat dit haar beste prestatie tot nu toe was. Zelfs met haar hoofd achterover gegooid in een onhandige houding was ze nog steeds gevaarlijk mooi. Het was zelfs zo dat de overgave die door haar slaap werd gesuggereerd, haar, in rust, gevaarlijker maakte dan wanneer ze wakker was. De meisjes met pailletten, tijdens hun pauzes in hun capriolen, bekeken Cathy met duidelijke afkeuring. Enkele van hen kwamen bij zijn tafel zitten. Ze praatten en hij kocht hun drankjes, terwijl Cathy gewoon bleef slapen. Het was duidelijk dat alles aan haar irrelevant was voor de visie.

Wat is de werkelijke aard van de spanning die de wereld in deze tijd overspoelt?

Conway was geschokt toen hij ontdekte hoe ver de situatie zich in de afgelopen twee dagen had verslechterd. Sinds de landing had hij geen krant gezien of een nieuwsuitzending gehoord, en hij realiseerde zich niet hoe sterk de spanning was toegenomen, als een kwikthermometer die in een Bunsenbrander werd gehouden. Veel van wat hij zag, was natuurlijk niet nieuw voor hem, maar er waren onheilspellende onderstromen die dat wel waren. Cathy leek de situatie snel te begrijpen. Ze keek geboeid naar de nieuwsbulletins die binnenkwamen vanuit de belangrijkste hoofdsteden van de wereld. Conway was verbaasd toen hij haar zag glimlachen bij de vertaling van een donderende toespraak die Kaluga had gehouden voor de Opperste Sovjet. Ze lachte niet hardop, maar Conway had het gevoel dat het lachen diep van binnen opkwam. Hij probeerde het te analyseren. Het was precies wat de oorspronkelijke Cathy zou hebben gedaan, als ze had begrepen wat er gaande was. En de nieuwe Cathy leek het even amusant te vinden – verdorie, ze hingen beide hun zijden vast van het lachen. Na een tijdje gebaarde ze naar hem om het helse apparaat uit te schakelen. Ze zat op kussens op de vloer, haar rug tegen een stoel geleund. Ze leunde haar hoofd achterover, haalde haar handen door haar haar en masseerde haar hoofdhuid.

"Overmorgen neem je me mee naar Londen. Dan zal ik je iets laten zien dat je heel erg zal verrassen. En het zal deze dwaze mensen de les van hun leven leren." Ze strekte zich lui uit en voegde eraan toe, "En nu denk ik dat we naar bed zullen gaan."

Ondertussen ging de wereld verder met zijn serieuze zaken. Lange, belangrijke berichten vlogen heen en weer van continent naar continent, lijnen werden daarvoor vrijgehouden. Maar op lager niveau, op het niveau van miljoenen bedrijven, was het communicatieverkeer verstopt, ver voorbij het overlopen. Het was voor iedereen duidelijk dat ze in de afgelopen uren significant dichter bij de oorlog waren gekomen. En iedereen wilde weten waar ze zouden staan als het ergste zou gebeuren. Het echte antwoord was natuurlijk dat ze helemaal niet zouden standhouden, maar iedereen gedroeg zich alsof ze geconfronteerd werden met een crisis die serieus was, maar beheersbaar.

De situatie was dat de functionarissen in Washington en Parijs vrij zeker waren dat er geen oorlog zou komen. Het was waar dat de psychologen hadden voorspeld dat als het ooit zou gebeuren, dit de manier zou zijn waarop het zou beginnen. Het zou niet een langzaam ontwikkelende spanning zijn die zich over maanden uitstrekte. Dat gaf beide zijden voldoende tijd om in hun eigen gedachten te besluiten dat er geen oorlog zou komen. Het gevaar was een plotselinge psychologische feedback die tot instabiliteit zou leiden, zoals het er nu uitzag. Toch waren de functionarissen zelf verzekerd. Hun enige probleem was om de spanning verder te laten ontwikkelen, maar nog steeds binnen beheersbare grenzen. Het punt was natuurlijk dat de Russen gek waren, en misschien op een begrijpelijke manier gek, zodat er aanzienlijke concessies zouden moeten worden gedaan. Waarschijnlijk zouden de Russen gelijk moeten krijgen in Zuid-Amerika. En hiervoor moest het eigen publiek worden voorbereid. Ze zouden het slikken zodra ze overtuigd zouden zijn dat alleen door cruciale concessies oorlog vermeden kon worden. Dit alles wees op het voor de hand liggende punt dat de crisis nog een beetje verder moest ontwikkelen. En zo ging het de hele nacht door.

Conway werd wakker. Cathy's haar prikte onhoudbaar in zijn gezicht. Haar stem fluisterde: "Het is tijd om op te staan. We zouden vandaag in Londen moeten zijn. Herinner je je dat?" Het was een nieuwe ontwikkeling dat Cathy vroeg om 's ochtends vroeg weg te gaan. Hij stond op en voelde dat dit een van die dagen was waarop hij liever voor altijd in bed had willen blijven. Het zonnetje scheen door het raam. Het zou duidelijk een prachtige dag worden.

Samen maakten ze ontbijt. Cathy leek weer te ontspannen en terug te keren naar haar oude zelf. "Was je je zorgen aan het maken die andere nacht?" vroeg ze.

"Ik zou wel denken van wel," sputterde Conway. Toen, toen hij haar blik ving, glimlachte hij. "Nu dingen zich beginnen recht te zetten, kun je dan proberen uit te leggen wat er gebeurd is?"

Cathy smeerde nog een stuk toast in. "Hmmm. Ik heb je nooit verteld hoe grappig je eruitzag, hè?"

"Het voelde niet grappig," zei hij.

Ze glimlachte en hij had het gevoel dat de oorspronkelijke Cathy zich erg zelfvoldaan voelde.

"Wat zag je eruit?" vroeg hij.

"Nou, je keek naar de deur op een heel geschrokken manier. Toen maakte je een enorme sprongetje achteruit, stootte je je hoofd tegen de muur en viel op de grond."

"En je weet niet wat ik zag?"

"Hoe zou ik dat weten?"

Dit bracht enige rationele logica. Hoe zou zij dat weten? "Ik zag de klootzak die me ooit in een gevecht had geslagen."

"Tuurlijk, het moest iets zijn wat echt gebeurd was, maar ik had geen manier om dat te weten. Alles wat ik deed was je bang maken."

"En het was hetzelfde met de man op het vliegveld?"

"Ja. Ik probeerde te raden wat het was dat hij zag, maar ik kon het niet. Had jij enig idee?"

"Het leek alsof hij aan het vechten was met een anaconda."

"Wat is dat?"

Hij realiseerde zich dat de oorspronkelijke Cathy niet zou weten wat een anaconda was. "Het is een soort grote slang. Die wurgt je in plaats van je te vergiftigen. Het doodt je door je lucht uit je lichaam te drukken."

"Nou, hij leek veel adem in zijn lichaam te hebben, nietwaar? Ik denk niet dat dat kan kloppen."

De loop van het gesprek overtuigde Conway van wat hij al wist: een nieuwe en formidabele kracht – die hij hopelijk snel zou beginnen te begrijpen – had zich met de oorspronkelijke Cathy verbonden. Deze alliantie leek hen beiden goed te passen. De nieuwe entiteit had blijkbaar de volledige logische controle, maar de oorspronkelijke Cathy dicteerde alle emotionele reacties. Hij begreep dat dit voor de oorspronkelijke Cathy zeer bevredigend zou zijn, maar hij begreep niet waarom de nieuwe entiteit zo snel instemde met de oude, zorgeloze manier van doen van Cathy.

"Heb je de bedoeling om met andere mannen te gaan slapen?"

"Waarom zou ik? Jij lijkt me helemaal naar wens. Onthoud, ik weet een beetje hoe de meeste mannen zijn. Ik kwam hier in de vorm van een van hen, toch?"

Het absurde van haar laatste vraag, een typische eigenschap van de oude Cathy, stelde hem weer gerust. "Je was het, mijn vrouw was het..." Zijn stem stierf weg toen hij zag dat ze begreep wat hij bedoelde.

"O, het is duidelijk, nietwaar? Ze kon niet bij je blijven, anders zou je haar al snel gaan verachten vanwege haar domheid. Het was de enige manier waarop ze je kon vasthouden: constant met andere mannen rondgaan en je jaloers maken."

Toen keek ze hem aan met een brede glimlach en voegde eraan toe: "Maar ik ben niet dom. Bovendien kan ik je stoppen om weg te gaan, zelfs als je dat zou willen."

Ze keek heel bedachtzaam, en hij wist dat dit de oude Cathy was die weer doorbrak. In plaats van geschokt te zijn, begon hij te lachen. Het was alsof Cathy plotseling een volmaakte actrice was geworden, alsof ze een nieuwe rol speelde en vastbesloten was om niets van haar vroegere zelf te onthullen.

"Kijk, laten we alles op tafel leggen. Ik weet dat het veel van dit is – niet alles, maar veel – dus waarom zou je het niet gewoon toegeven?"

Het was haar beurt om te lachen. "Waarom blijf je jezelf martelen? Waarom begin je niet bij de dingen die je zeker weet? Je weet dat er geen enkel atoom hier veranderd is." Ze wees naar haar hoofd en ging verder, "Niets van wat er gebeurd is, kan de natuurwetten schenden. Ik ben je vrouw. Ik ben een fysiek geheel, min of meer precies hetzelfde als ik een week geleden was. Ik ben geen twee lichamen die samen zijn."

"Maar er moet toch iets anders zijn?"

Welke juridische en milieukundige dilemma’s roept de groeiende protestbeweging tegen diepzeemijnbouw op?
Hoe de Media en Politiek De Amerikaanse Democratie Beïnvloeden
Hoe Corrosie de Industrie Beïnvloedt en Hoe Men Het Kan Beheersen
Wat maakt de coot, kraanvogel en bustard zo bijzonder in hun ecologische omgeving?