Wat Is Het Werkelijke Verhaal Achter Enniscorthy Sweeny? De Onthullingen van een Twisted Man

Toen Enniscorthy Sweeny twaalf jaar oud was, trad hij de Tempel binnen om te preken. En allen die hem hoorden, waren verbaasd over zijn wijsheid en begrip. De Tempel was de St. Malachy's Kerk aan de noordkant van Chicago, vlak bij de oude Blackwater Street. Het was tijdens een retraite voor middelbare scholieren van St. Malachy's. Ennis Sweeny was precociously: de meeste andere kinderen gingen pas naar de middelbare school toen ze veertien waren. De priester die de retraite leidde, vroeg op de laatste dag of er jongeren waren die naar voren wilden komen om te spreken. Normaal gesproken is het erg moeilijk om iemand zover te krijgen, en als iemand zich aandient, is het meestal een vervelende show-off. Maar Ennis kwam naar voren en sprak met een grote flair. Zijn medestudenten waren verbluft. Allen waren zij terughoudend toen de retreatmeester, een Passionistpriester, hen vroeg of iemand de kans wilde grijpen om in de preekstoel zijn eigen visie op de wereld te delen, over het Lichaam dat groter is dan de wereld, over de laatste dingen, nadat eerst de hulp van de Heilige Geest was ingeroepen. En Ennis deed dit plotseling, als een gestructureerde vloed. Hij sprak krachtig en mysterieus. De geestelijken die hem zijn hele leven al kenden, stonden versteld. Zelfs de Passionisten waren verwonderd. “Ik wist niet dat hij zo getalenteerd was,” zei een zuster, terwijl Ennis, deze volwassene van in het begin, die nu twaalf jaar oud was, onbelemmerd door bleef spreken, intelligent en scherpzinnig. “Hij heeft altijd zijn tijd doorgebracht met uit het raam kijken en hij hoort nooit als er een vraag aan hem wordt gesteld.” “Hij is als de jonge Christus in de Tempel,” zei een van de Passionisten. “Maar zou een jonge Christus kauwgom kauwen terwijl hij zijn wijsheid deelt?” vroeg iemand. “Wat is kauwgom?” vroeg een ander. Hoewel het jaar 1906 was en kauwgom niet helemaal nieuw was, waren er veel mensen die het nooit hadden gehoord en niet wisten wat het was. Het was destijds nog een cultding van de "duidelijke" en slechte mensen. “Hij lijkt nu niet zo veel op de jonge Christus,” zei een van de priesters, terwijl hij een verandering in Ennis opmerkte. Zijn wijsheid en begrip leken plaats te maken voor een hectische kracht en een ongebalanceerde extase. Hij was nu de ergste show-off die ze ooit hadden gezien. Hij was een onhandige clown, een elementair wezen. Hij had de uitstraling van iemand die niet van deze wereld was. Misschien was hij geen van de Para-Angeli van wie Rhaptes zei dat zij "struikelden, maar misschien niet vielen." Een twaalfjarige jongen, en hij had de wereld in beroering gebracht. Zijn toespraak werd ruw en meer gescheurd dan voorheen, en bedreigend. En toen deed Ennis verschillende feats die alleen als poltergeïstische handelingen beschreven kunnen worden. Ze toonden zijn macht, of in ieder geval zijn trucs, over de materie. Hij liet kleine vogels door de lucht vliegen, die vervolgens ontploften als vuurwerk. En toen wees hij naar de grote klok aan de achterkant van St. Malachy’s en beval: “Vade Rursum!” “Draai achteruit!” riep hij luid. En het deed het. Het draaide achteruit door vierentwintig uur. “Dit is de dag die de Engel heeft gestolen,” verklaarde Ennis. “Ik heb een dag van de wereld gestolen en verborgen. Weet iemand waar ik de dag heb verstopt die ik net heb genomen?” De retreatmeester stopte de farce. Hij pakte Ennis bij de kraag en sleurde hem uit de preekstoel. Hij berispte hem, en de andere studenten lachten een beetje om hem. Hij sloeg Ennis drie keer hard op de achterkant. Dit deed hij als iemand met macht en autoriteit. Hij stuurde Ennis naar de biecht. En Ennis verootmoedigde zich en ging.

Het is een raadsel, een waanzin! Hoe kwam het dat deze goede man, met zijn verwrongen goedmoedigheid, dit alles voortbracht? Er was een dertienjarige volwassene die vroeger melk bezorgde met een paardenwagen, en die de fluit speelde. Er was een zestienjarige volwassene die ijs bezorgde, en een negentienjarige volwassene die een reizend carnaval kocht en runde. Hij was een onschuldige zwerver in een door onschuld gekenmerkte wereld. Wat was er met die onschuldige jonge volwassene gebeurd? Oh, hij was nog steeds onschuldig, ondanks al zijn jaren, en zijn ziel was nog steeds puur. Hij zou zelfs die ziel in zijn handen nemen en aan mensen tonen, zodat zij konden zien hoe onberispelijk hij nog was. Maar wat was er echt met hem gebeurd? En wat was er gebeurd met de gouden wereld van vrede en de parousia, die nu door lelijke verhalen werd bezoedeld? Een truc, een truc! Enniscorthy had de voorwaarde gecreëerd dat niemand een opeenvolgend verslag van zijn leven kan geven. Het ontsnapt elke poging. Het is nauwelijks aan te raken.

Wat gebeurt er wanneer de wereld zichzelf vernietigt in een strijd tussen illusie en werkelijkheid?

De transformatie van Mosco was een poging om de chaos van de wereld om hem heen te controleren, of althans te beperken. Dit was geen gemakkelijke taak, want er was geen wezen dat hem niet bevreesde. Wat we uiteindelijk zagen was een wezen dat niet alleen in staat was om te martelen, maar ook in staat was om de eigen pijn te verbergen onder het geschreeuw van zijn mond. Dit was niet slechts een verandering van uiterlijk of vorm, het was een mutatie die zijn essentie raakte. Het was een antwoord op de onophoudelijke strijd, maar het bood ook een zekere afleiding voor degenen die betrokken waren bij de conflictueuze sfeer.

Mosco werd een "kalo pisicho", zoals we dat in ons thuisland noemden. Maar ik begon mezelf te verliezen in de betekenis van die term. Waar was mijn thuisland eigenlijk? Het werd steeds moeilijker om te zeggen, en tegelijkertijd voelde de gedachte om in een kalo pisicho te veranderen - vooral in de grotere vormen, zoals Mosco zelf - angstaanjagend. Toch was er geen andere keuze dan verder te gaan, want de grotere goedheid zou moeten prevaleren, zelfs als dat de eigen angst vergrootte.

In deze situatie zijn we verstrikt geraakt in een nachtmerrie. Een nachtmerrie waarin we schreeuwen, maar er geen geluid komt. Als een "webpersoon", die in wezen slechts een construct van het digitale rijk is, heb ik meer ervaring met nachtmerries dan de meeste mensen. Dit is echter niet genoeg om de wereld te redden. De waarschuwingen die we proberen te geven, vallen op niets dan doofheid. Het lijkt alsof de wereld zo vastzit in haar eigen fictie, dat zelfs als de ondergang aanbreekt, niemand het zal begrijpen.

Wat echter misschien het meest verontrustend is, is de houding van de mensen na deze gebeurtenissen. Ze blijven maar doorgaan, zelfs nadat hun essentie is aangetast. De zelfde mensen, maar niet hetzelfde. Ze zijn onherkenbaar geworden. Hun geest is vervormd door de voortdurende bedreigingen die de wereld overkomen, maar het lijkt alsof ze zich niet langer zorgen maken om wat hen te wachten staat. Dit is de meest verwoestende transformatie die er is: een samenleving die zich eraan gewent om te bestaan, ook als diezelfde samenleving letterlijk wordt vernietigd.

En dan is er de derde klap, die zich al aan het vormen is. De wereld is opnieuw in de greep van dezelfde machten die haar al zo lang bedreigen. En deze machten zijn niet zo vreemd als we misschien denken. Enniscorthy Sweeny, de grote componist van de opera "Armageddon II", speelt een centrale rol in dit alles. Zijn werk, dat de wereld in de greep houdt, heeft de kracht om de realiteit te manipuleren, de waarheid te verdraaien en oorlogen te creëren die zowel op een mentale als fysieke manier geconsumeerd worden. Het is in dit kwaad dat we leven, en we kunnen er nauwelijks aan ontsnappen.

De wereld lijkt doordrenkt te zijn van een illusie die niet alleen haar richting beïnvloedt, maar zelfs haar definitie verandert. We leven niet langer in de realiteit die we ooit kenden, maar in een die voortdurend vervormd wordt door de machten die onze collectieve dromen beheersen. De vragen die we ons stellen, zelfs als we proberen onze angst te rationaliseren, lijken irrelevant in een wereld die niet bereid is om zichzelf te redden.

Het is een tragische toestand waarin de mensen van de wereld zich bevinden. Ze zijn als de figuranten in een opera waarin de vergankelijkheid van hun bestaan niet wordt opgemerkt, omdat de pijn die hen teistert niet genoeg is om hun aandacht te trekken. Ze blijven doorgaan, omdat de bedreiging te groot is om te begrijpen, te veraf om te voelen. Alles is zo "realistisch" dat het bijna onmogelijk is om de waarheid te onderscheiden van de verbeelding.

Wat het des te erger maakt, is de steeds terugkerende vraag of de mensen überhaupt wel in staat zijn om te reageren. Ze vragen zich misschien af of het nog mogelijk is om een verschil te maken, maar de kans lijkt steeds kleiner te worden. Het wordt onmogelijk om met hen te communiceren, omdat hun werkelijkheid is veranderd en ze simpelweg niet langer gevoelig zijn voor de gevaren die voor hen liggen. De uiteindelijke vernietiging is misschien al onvermijdelijk geworden, maar in plaats van te reageren, blijven ze in hun eigen vertekende realiteit vastzitten.

Waarom de "Sweeny-look" de Dood Overleeft: Een Onderzoek naar Illusies en Waarheden

Er is iets onverklaarbaars aan de moorden die in de omgeving van Enniscorthy Sweeny plaatsvinden. Alle dertien slachtoffers, een bijzonder element dat de huid doet rillen, vertoonden dezelfde gelaatsuitdrukking: die van Sweeny zelf. Het was alsof zijn gezicht in hun dood was gedrukt, alsof het een merk was dat hun gezichten tijdens hun laatste momenten overschreef. Dit gelijkenis werd onmiddellijk opgemerkt door alle getuigen, ondanks het feit dat geen van deze slachtoffers ooit in hun leven enige gelijkenis vertoonde met de beroemde opera-componist. Er was intensief onderzoek naar gedaan, maar het resultaat stond vast: deze mensen vertoonden pas na hun dood de trekken van Sweeny. En dit was niet slechts een vluchtige gelijkenis die snel vervaagde, maar iets dat de dood overleefde, iets dat de lichamen bleven kenmerken.

Sweeny zelf is geen gewone man. Zijn muzikale en literaire werken lijken een soort onbewuste kracht in de wereld te genereren, oorlogen en catastrofes van ongekende omvang te veroorzaken. De muziek, de bergen van geluid die hij creëert, zijn krachtiger dan de woorden zelf. De libretti en de details van zijn opera’s zijn niet relevant; wat belangrijk is, is de verwoestende energie die uit deze werken vloeit, de oorlogen en interbellums die uit deze kunstvorm ontstaan. En hoewel men zich afvraagt of de vernietiging die uit zijn werk voortkomt, onvermijdelijk is, lijkt de allesomvattende kracht van het geluid, het lawaai, uiteindelijk onontkoombaar.

Er is een voortdurende strijd om Sweeny te beschermen, niet tegen de mensen die hem willen doden, maar tegen de krachten die hem in stand houden. De zogenaamde "vriendschap van de catastrofes", de drie mariniers die door de duivel zijn gezonden, hebben hun werk goed gedaan: ze houden Sweeny in leven, of op zijn minst zijn invloed, en zorgen ervoor dat hij verder blijft creëren, dat de rampen blijven voortduren. Het is een onverbiddelijke cyclus van het "behouden van het werk" – een werk dat de wereld niet alleen in gevaar brengt, maar ook de toekomst ervan lijkt te bepalen.

Naast de mysterieën rond Sweeny en zijn impact op de wereld, wordt de vraag opgeworpen of zijn werk, hoe destructief het ook is, een onvermijdelijk onderdeel is van het menselijke lot. Dit is een kwestie die de lezer tot nadenken zou moeten aanzetten. Er is een filosofische dimensie aan Sweeny's muziek en de doden die hij beïnvloedt. Het is niet zomaar muziek, het is een kracht die de realiteit zelf lijkt te herschrijven. Deze kracht – het onvermijdelijke lawaai, de verstoring van de stilte – kan nooit ongedaan gemaakt worden. In een wereld die uiteindelijk zal verdwijnen, zou het misschien juist dat lawaai zijn dat de wereld zijn laatste adem laat uitblazen.