Bij On Spec ontvangen we regelmatig vragen over hoe wij verhalen voor publicatie selecteren. Schrijvers sturen hun manuscripten in, in de hoop dat we deze met zorg behandelen. Vaak lijkt het echter alsof deze "weesverhalen" verdwijnen in een afgrond. Maanden later, ontvangt de schrijver ofwel het slechte nieuws, of een contract. Wat gebeurt er echter tussen deze twee momenten? Hoe maken wij onze keuzes?

Ons leesproces is georganiseerd op een kwartaalbasis. We stellen deadlines vast voor het einde van februari, mei, augustus en november. De post wordt eenmaal per week opgehaald, waarna nieuwe manuscripten in ons database-systeem worden ingevoerd. Daarna begint het werk voor mij, de hoofdredacteur. Ik lees elk verhaal dat we ontvangen en beoordeel of het al dan niet door kan naar de volgende fase. Wat mij aanspreekt, is originaliteit. Ik zoek naar nieuwe benaderingen van oude thema's, met frisse, levendige personages die van de pagina lijken te springen. Emotie is ook essentieel: ik wil lachen, en af en toe een traan laten.

Wat mij afstoot, is voorspelbaarheid. Verhalen die trachten mainstream te zijn, maar met een paar sciencefiction-elementen die dit proberen te maskeren, hebben weinig kans. Doffe, niet-betrokken personages en een voorspelbaar plot met een eind dat je al kunt raden na drie pagina’s, zijn vaak niet goed genoeg. En dan is er nog de spelling: dit mag nooit vergeten worden. Het lijkt een detail, maar slechte spelling kan het verschil maken tussen acceptatie of afwijzing.

De begeleidende brieven zijn een ander belangrijk aspect van het inzendproces. Wanneer ik de zin lees "Ik hoop dat je net zo van dit verhaal geniet als ik van het schrijven ervan", voel ik vaak een ongemakkelijke krimp. Er is geen strikte regel over begeleidende brieven, maar ze moeten hun werk doen: jezelf kort en bondig presenteren aan de redactie en de essentie van je verhaal in enkele zinnen uitleggen. Wanneer een begeleidende brief begint met "Mijn verhaal gaat over...", zet ik mijn 'objectieve en onpartijdige redacteurschap' hoed op, maar meestal vrees ik het ergste. Laat het verhaal zelf vertellen waar het over gaat.

Helaas komt het voor dat een verhaal niet de eerste lezing overleeft. Dit gebeurt met ongeveer 60% van de inzendingen. In dat geval vat ik mijn eerste indrukken samen in een korte opmerking, stel ik een afwijzingsbrief op en stuur deze naar mijn assistent, Shellon. Zij werkt de database bij, typt mijn opmerkingen over het verhaal uit en zorgt ervoor dat de brief naar de auteur wordt verstuurd. Wanneer er een zelfgeadresseerde en gefrankeerde envelop bij zit, maken we een vreugdedansje. Is de frankeerzegel echter van een ander land dan Canada, plakken we een Canadese zegel erbovenop in de hoop dat dit opvalt. Zonder envelop moet de brief per post worden gestuurd, vaak vergezeld van een kopie van onze richtlijnen, waarbij de passage over SASE’s (zelfgeadresseerde en gefrankeerde enveloppen) opzettelijk opvalt.

Het hele proces draait om zorgvuldige selectie, maar met het besef dat niet elke inzending door de eerste lezing komt. Schrijven is een intensieve en persoonlijke activiteit, en niet elke inzending zal aansluiten bij de specifieke criteria van onze publicatie. Maar dit is precies wat On Spec onderscheidt: wij zoeken verhalen die niet alleen goed geschreven zijn, maar ook uniek en vernieuwend. Het gaat niet alleen om de technische aspecten van een verhaal, maar ook om de creativiteit en het vermogen om iets nieuws te brengen.

Dit proces van afwijzen en accepteren is essentieel voor de literaire sfeer die we bij On Spec willen creëren. Het gaat niet alleen om wat we van de verhalen vinden, maar ook om de gemeenschap die we ondersteunen. En deze gemeenschap heeft tijd nodig om te groeien en te bloeien, iets wat zowel de schrijvers als wij begrijpen. Elk afwijzingsbericht is een kans voor verbetering, een kans om het volgende verhaal sterker, origineler, en misschien wel meer geëmotioneerd te maken.

Om goed te kunnen schrijven en geselecteerd te worden, is het belangrijk voor schrijvers om niet alleen te focussen op hun technische vaardigheden, maar ook te investeren in originaliteit en emotie. Schrijvers moeten bereid zijn om risicoloze, voorspelbare paden te verlaten en onbekende wegen te bewandelen. Alleen dan kunnen ze een verhaal maken dat niet alleen zichzelf vertelt, maar dat ook anderen raakt.

Wat is de betekenis van het "vuur" in het verhaal van de Chanukah en wat het ons leert over tijd en het leven?

De lucht trilde van de geluiden die zich in de ruimte verspreidden, en hoewel de mensen geen geluid hoorden, was de aanwezigheid van de energie overal te voelen. De oude man, de bewaker, sprak kalm en met een zekere autoriteit: “Stop met zorgen maken, baby!” En toen verscheen er een zwarte stip aan de horizon in het noorden. Het werd snel groter, een donderwolk die zich op en neer bewoog, een dynamische en onstuimige massa die zich voor hen uitstrekte. De bijen kwamen, langzaam maar gestaag, en al snel omhulden ze alles, een onmiskenbare en duizelingwekkende zwerm die de lucht vulde. Ze draaiden en vlogen over de menora en begonnen de nectar van onderaf op te drinken. Als een levend mechanisme werkten ze samen, omhullend, constructief, het was een dans van natuur en tijd. Terwijl de bijen hun werk deden, vloeide de honing als een rivier over de houder en de woestijngrond, en langzaam steeg er een bleek, doorschijnend kaarslicht op.

Eliezer keek naar de dansende bijen, diep in gedachten, terwijl hij voorzichtig een druppel honing opnam van de bodem, een zoetigheid die hem herinnerde aan melk en honing, de belofte van overvloed en verlossing. Terwijl de honing zich vermengde met het zand, was er iets heiligs aan deze simpele handeling, een verbinding tussen het stoffelijke en het spirituele. "We hebben het gehaald," zei Eliezer, bijna fluisterend, terwijl hij met Melech oogcontact maakte. "Thuis," voegde hij eraan toe, maar het was meer een gedachte dan een uitspraak.

De bijen gingen door met hun werk, langzaam maar zeker de kaars opbouwend, een weerspiegeling van de langzame opbouw van iets groots, iets heiligs. En de oude bewaker, met zijn raadselachtige glimlach, vroeg: “Ken je het verhaal van de Chanukah?” Eliezer glimlachte, hoewel hij het verhaal al kende. Toch vertelde de bewaker het verhaal van de wonderbaarlijke lamp die, hoewel hij maar genoeg olie had voor één dag, acht dagen brandde. En zo ontstond de traditie om acht nachten lang een kaars aan te steken, ter herdenking van het wonder.

De woorden van de oude man, hoewel eenvoudig, hadden iets diepgaands, als een symbool voor tijd zelf, de cyclus van het leven, de continue beweging. “En de cirkel is compleet, hè?” zei de bewaker, alsof hij de betekenis van het leven in een simpele draai van een tol wilde samenvatten. De tol, dat simpele kinderspel, werd voor Eliezer plotseling een symbool van tijd, van de beweging van de dagen en de nachten. Het was een spel dat tegelijkertijd een diepere betekenis had.

De tol, het licht, de kaarsen: ze verweven zich met de ideeën van tijd en spirituele verlichting. Alles draait rond, steeds in dezelfde cirkel, steeds verder omhoog, zoals de kaars die door de bijen werd opgetild. Maar de essentie was niet de kaars zelf, het was de vlam die erop stond, de vonk die alles verlichtte. "Je bent de vonk," zei de oude man. Het was de vonk die, als het goed werd aangestoken, de donkere wereld verlichtte. "Laat er licht zijn," riep de bewaker. En met die woorden werd de essentie van het leven gepresenteerd: elke dag is een nieuwe creatie, elke dag is als de achtste dag, een dag van vernieuwing en licht.

De vonk is de bron van het leven, het is wat ons aandrijft om verder te gaan, om te zoeken, om te verlichten. Maar wat gebeurde er met de bewaker, vroeg Eliezer zich af? Waarom had hij deze vonk niet? Was hij, in feite, niet meer dan een schim van de vonk die ooit in hem brandde? “Jij bent de bewaker,” zei de oude man, “maar je hebt de vonk niet meer.” En dat was de essentie van het verhaal: de vonk, de kracht van het leven, moet in ons allen branden, anders kunnen we niet verder.

Het is niet alleen de fysieke vlam die het verschil maakt, maar het is de innerlijke kracht die ons drijft, die ons betekenis geeft. Wanneer Eliezer vroeg waarom de oude man niet dezelfde vonk had, kwam het antwoord als een mysterie: "Ik ben niet de bewaker. Ik ben een bewaker." Het subtiele verschil tussen "de" en "een" opent een deur naar de vraag over de rol van de bewaker zelf en zijn relatie tot de tijd en de levenscyclus die de kaars vertegenwoordigt. Het verschil tussen "de" en "een" spreekt van de specifieke en universele aard van elke taak en het begrijpen van wat het betekent om een bewaker te zijn.

De boodschap van Chanukah, de kaarsen, de tol, de bijen, is dat we allemaal een rol te spelen hebben in het onderhouden van het licht in de wereld. Maar dit licht komt niet vanzelf; het is een voortdurende actie, een voortdurende zoektocht naar dat wat ons aansteken kan. Het draait allemaal om de vonk: het is de vonk van het leven die elke dag opnieuw gecreëerd moet worden.

Hoe vervormt licht en waarheid zich onder water, en hoe vinden we betekenis in een verhaal vol verlies en woede?

Wanneer iemand zijn dochter ziet liggen onder water, in een blauw dat alle kleuren opslokt, wordt waarneming een breekpunt. De hand die iets vasthoudt – een stuk papier, een sleutel, een aanwijzing – wordt geen object meer, maar een laatste boodschap. Voor Hailey wordt die boodschap ononderhandelbaar, een bevel om te handelen. Het idee van onschuld verdwijnt, elke verbonden persoon wordt een potentiële dader, elk woord een spoor. En zo richt hij zijn wapen niet alleen op mensen, maar op de taal zelf: de schrijver, de essayist, de dichters. Hij zoekt geen feiten, maar een narratief dat hij kan geloven, een verhaal waarin hij zijn dochter terug kan vinden.

Starla’s bundel The Bend of Light Through Water keert terug naar dit brandpunt: licht dat breekt zodra het het water binnenkomt, of juist zodra we er van bovenaf doorheen kijken. Dit vervormen van licht wordt een metafoor voor herinnering en interpretatie. Hailey zag zijn dochter niet meer zoals ze was; hij zag haar door het water, door verlies, door een gebrek aan context. Misschien was dat zijn grootste tekort: hij had geen oefening in het duiden van ervaringen. Zonder context blijft elke handeling geïsoleerd en elk signaal verkeerd begrepen. Wat hij nodig had, was niet een sleutel of een aanwijzing, maar een verhaal dat zijn werkelijkheid kon dragen.

Aan tafel, met het wapen nog in zijn hand, ontspint zich een toneel van spanning en misverstand. De verteller brengt hem water, biedt koffie aan en beseft hoe groot de kloof is tussen heldendom op papier en daden in het echt. De schrijvers en dichters aan de tafel proberen hem te doorgronden, Joan stelt de directe vraag: “Vertel ons over je dochter.” Als zij zegt: “Ze is dood,” trilt het verhaal. Hailey’s verdriet barst door zijn vingers heen. Hij blijft gevaarlijk, maar het is het gevaar van iemand die niet meer weet waar hij zichzelf kan plaatsen, niet van iemand die een plan heeft.

Starla probeert het verlies te contextualiseren: de stilte na het afscheid, het plotselinge kalme gedrag dat soms de voorbode is van een besluit. Ze legt voorzichtig woorden bij de werkelijkheid die Hailey niet kan aanvaarden: misschien had zijn dochter haar pijn al verlaten voordat hij het wist. Maar voor Hailey is dat onaanvaardbaar, want hij heeft een ander narratief nodig: iemand moet verantwoordelijk zijn, iemand moet de sleutel hebben. Dit verlangen naar actie, om emotie om te zetten in doen, is diep ingebakken – commercials, verhalen, heldenmythes leren hem dat gevoel vraagt om daad. En in een mysterieverhaal moet een wapen dat aanwezig is, uiteindelijk worden gebruikt.

Wat de anderen niet optekenen is misschien juist wat cruciaal is: de verbinding tussen Hailey’s dochter Sam en Emily Dickinson, de dichteres die de dood probeerde te begrijpen door erover te schrijven. In dat moment begon het helpen van Hailey niet met informatie, maar met het bieden van een kader waarin zijn verdriet betekenis kreeg. Hij moest leren kijken naar verlies als iets wat verteld kan worden zonder dat het opgelost wordt.

De scène verhardt zich wanneer hij het wapen op Starla richt, iemand die voor de verteller net zo’n betekenis heeft als Sam voor Hailey. De heldendaad die volgt is onvolmaakt, misschien zelfs mislukt, maar het verandert het verloop van de gebeurtenissen. De grens tussen dader en slachtoffer, tussen schrijver en deelnemer, tussen waarnemen en handelen vervaagt. De verteller voelt het gewicht van macht en van misrepresentatie – de andere schrijvers schilderen hem als iemand die slaat, vecht, heldhaftig ingrijpt. Hijzelf weet niet meer of hij dat werkelijk deed. Hij wilde juist geen macht hebben over de emoties van de ander. Maar misschien is ook dat een vorm van macht: iemand een ander einde ontnemen, een andere resolutie.

Dit alles laat zien hoe kwetsbaar verhalen zijn. Het licht dat door water breekt, vervormt niet alleen wat we zien, maar ook hoe we handelen. We hebben narratieven nodig om onze wereld te begrijpen, maar narratieven kunnen ook een wapen worden. En soms is het heldhaftigste niet het ingrijpen, maar het verdragen van de breuklijnen tussen perceptie en waarheid, tussen verlies en handelen, tussen het licht boven water en het licht eronder.

Hoe de Experimentele Psychologie Het Individu Vervormt

De menselijke geest is een complexe arena, waar zelfs de subtielste experimenten diepgaande en onomkeerbare veranderingen kunnen veroorzaken. In dit verhaal wordt een intensieve verkenning van de menselijke psyche gepresenteerd, waarin wetenschap, macht en ethiek met elkaar botsen. Het is een verhaal dat zich afspeelt in de grijze gebieden van kennis en controle, waarbij de grenzen tussen realiteit en waanideeën steeds vager worden. De hoofdpersoon bevindt zich op een kruispunt van angst, nieuwsgierigheid en onbegrip, gevangen in een wereld die niet altijd het verschil weet te maken tussen experiment en ervaring.

Het begint met een eenvoudige diagnose: de noodzaak voor een CAT-scan. Wat volgt is echter allesbehalve een routinecontrole. Terwijl Dr. Leslie zich voorbereidt om de scanner te gebruiken, roept de hoofdpersoon de naam van Kevin Cheung in herinnering, een naam die symbool staat voor de verwoestende impact van onbeheersbare experimenten. De hoofdpersoon heeft de proefschrift van Kevin gelezen, en wat hij daar ontdekte, is verontrustend: Kevin's werk is doordrenkt van waanzin. Een proefschrift dat ooit als een pad naar wetenschappelijke waarheid werd beschouwd, blijkt in werkelijkheid een gevaarlijke verkenning van de grenzen van controle en manipulatie van de menselijke geest.

Op het moment van behandeling lijkt het fysiek ongemak de enige constante. De hoofdpersoon voelt zich gedwongen zijn twijfels over Kevin's experimenten te onderdrukken, vooral als hij merkt dat zijn eigen lichaam niet langer aan zijn wil ondergeschikt is. De woorden van Dr. Leslie - "receptief zijn" - worden vervangen door een onverklaarbare sensatie van verlichting, veroorzaakt door een injectie die zijn gedachten vervormt. De wetenschap, die ooit een helder pad leek te bieden, wordt nu een grijze massa van onverklaarbare gevoelens en beelden.

De psychologische gevolgen van het experimenteren met de menselijke geest zijn onmiskenbaar. Wat volgt is een onrealistisch, hallucinatoir landschap: een zee die op een bizarre manier beweegt, een onmogelijke ontmoeting met de god Ganesha, en uiteindelijk een confrontatie met de eigen onmiskenbare falen. De hoofdpersoon ziet zichzelf weerspiegeld in de onvermijdelijke val van Empedocles, die geloofde dat zijn val het bewijs van onsterfelijkheid zou zijn. Wat hij nu hoopt, is juist het tegenovergestelde: een teken van de vergankelijkheid van alles wat ooit als vaststaand werd beschouwd.

De reis naar de waarheid lijkt eindeloos en meedogenloos. Elk gebaar, elke observatie, wordt door de hoofdpersoon geanalyseerd in de hoop dat het hem dichter bij een oplossing zal brengen. Maar zoals altijd in de wetenschap, blijken de antwoorden net zo vluchtig als de golven die over de oceaan rollen. Wat overblijft, is de constante onduidelijkheid van de menselijke conditie, gevangen in de experimenten die, hoewel bedoeld om te helen, vaak juist het tegenovergestelde bewerkstelligen.

De confrontatie met de medische wereld lijkt onvermijdelijk, maar het blijft onduidelijk wie de echte slachtoffer is van deze psychologische experimenten. De hoofdpersoon begrijpt dat het misschien niet alleen zijn geest is die gefragmenteerd is, maar ook de wetenschap zelf, die de grenzen van het menselijke begrip overschrijdt.

De realiteit lijkt verder en verder weg te glijden, vooral als de hoofdpersoon zich in de revalidatiekamer bevindt. Ondanks maandenlange fysieke inspanning blijft de beloning beperkt tot een stel gebroken ledematen, die alleen maar verder vervreemd raken van het oorspronkelijke gevoel van zelf. De reis naar herstel lijkt steeds meer een illusie, een poging om iets ongrijpbaars te herstellen. De verhoudingen tussen het fysieke en het mentale worden steeds onduidelijker, wat de lezer doet nadenken over de ware aard van herstel en de betekenis van gezondheid.

Het verhaal eindigt met de terugkeer naar een vertrouwde plek, maar alles is veranderd. De hoofdpersoon is niet de persoon die hij ooit was. De foto's die vroeger het verleden vastlegden, worden nu genegeerd, de herinneringen vervagen, en het gewicht van de statuen die de tijd bewaarden, is te veel om te dragen. Het lijkt alsof de zoektocht naar de waarheid nooit zal eindigen, vooral niet als de waarheid zelf zo fluïde is als de verhalen die we onszelf vertellen.

Naast het lezen van dit fragment, is het belangrijk om na te denken over de aard van psychologische experimenten en de impact die ze kunnen hebben op de menselijke geest. Wetenschap heeft de potentie om zowel te genezen als te beschadigen, en het is van cruciaal belang om de ethiek van onderzoek en behandeling te overwegen. De grenzen tussen behandeling en manipulatie kunnen soms gevaarlijk dun zijn, en het is van belang om te blijven reflecteren op de menselijke ervaring in het licht van wetenschappelijke vooruitgang. Het is misschien niet genoeg om de symptomen van psychologische aandoeningen te behandelen – de onderliggende oorzaken moeten zorgvuldig worden onderzocht en behandeld, met respect voor de menselijke waardigheid.

Waarom Multilaterale Betrokkenheid in Azië van Belang is voor de Verenigde Staten
Hoe kun je een dataset omvormen van breed naar lang en vervolgens weer naar breed met behulp van R?
Wat is de rol van kunstmatige intelligentie in de geneeskunde en psychische gezondheidszorg?