Hoe het politieke discours onze werkelijkheid vormt: een genealogie van de hedendaagse macht

Genealogieën zijn, in hun essentie, pogingen om het verleden te deconstrueren, door niet naar lineaire progressie te zoeken, maar door de verborgen onderstromen van macht en de daaruit voortvloeiende waarheidsdiscoursen te onthullen. Foucault, in zijn werk Discipline en Straf, ontwikkelt de methodologie van genealogie als een manier om de systematiek van kennis en macht te ontrafelen. Hij beschrijft deze zoektocht als een proces dat zich richt op de “rituelen van macht” en onderzoekt hoe betekenis tot stand komt op de kruising van macht en kennis. Het doel is niet alleen het blootleggen van de oorsprong van wat als “waarheid” wordt geaccepteerd, maar ook het begrijpen van de machtstructuren die deze waarheden produceren en in stand houden. Deze benadering stelt ons in staat om de manier waarop machtsverhoudingen historische processen beïnvloeden en de hedendaagse politieke situatie vormen te doorgronden.

De rechterzijde van het politieke spectrum heeft, zoals we vaak zien, verhalen van dominantie en onderdrukking geconstrueerd, terwijl de linkerzijde zich voornamelijk heeft gefocust op de vraag waarom de rechterzijde zo’n macht heeft weten te verwerven. Beide zijden hebben, elk op hun eigen manier, bijgedragen aan de epistemologische hegemonie die de huidige politieke situatie structureert. Het resultaat is een vertroebeling van de werkelijke onderliggende oorzaken van sociale ongelijkheid en politieke onderdrukking, en een obsessie met de narratieve strijd zelf, in plaats van met de fundamentele structuren die deze narratieven in de eerste plaats mogelijk maken.

Een genealogie van de huidige politieke situatie vraagt ons om kritisch te kijken naar de manier waarop de heersende politieke ideologieën zich hebben genesteld in onze collectieve bewustzijn. Beide politieke extremen dragen bij aan de constructie van de huidige crisis, maar ze doen dit vaak door het voortzetten van bestaande discoursen die, hoewel ze zich tegen elkaar verzetten, beiden voortkomen uit dezelfde onderliggende epistemologische structuur. Dit is een cruciaal punt in het denken van Foucault: de waarheid en kennis die we hebben, zijn nooit neutraal, maar altijd verweven met macht.

Het denken over de geschiedenis als een lineaire ontwikkeling, gestuurd door onvermijdelijke krachten, heeft niet alleen ons begrip van het verleden gevormd, maar heeft ook invloed op hoe we onszelf en onze plaats in de wereld zien. Het idee van de "individuele vrijheid" en het belang van de autonome zelf is diep verankerd in de moderne westerse politiek, maar dit idee is zelf een product van specifieke machtstechnologieën. Deze machtstechnologieën hebben het begrip van het "zelf" en de "individuele identiteit" zodanig gevormd dat deze concepten moeilijk te scheiden zijn van de bredere machtsstructuren die hen hebben voortgebracht.

Wat essentieel is om te begrijpen, is dat de hedendaagse politieke strijd niet alleen draait om de vraag wie macht heeft, maar ook om de manieren waarop we macht begrijpen en hoe deze de wijze beïnvloedt waarop we onze identiteit en politieke overtuigingen construeren. Het politieke discours van zowel de rechter- als de linkerzijde draagt bij aan het versterken van een systemische ontologie die exclusieve en beperkende opvattingen over identiteit en macht in stand houdt. De focus moet daarom niet alleen liggen op de ideologische strijd, maar ook op de manier waarop deze ideologieën voortkomen uit diepgewortelde machtssystemen die onze manier van denken over politiek en identiteit reguleren.

Het is daarom van belang niet alleen naar de inhoud van politieke verhalen te kijken, maar ook naar de structuur van de discursieve praktijken die deze verhalen voortbrengen. Hoe worden macht en kennis geproduceerd en geherstructureerd door deze verhalen? Welke impliciete waarheden worden door deze verhalen gemaskeerd, en hoe kunnen we deze waarheden blootleggen? Door deze vragen te stellen, kunnen we beginnen te begrijpen hoe de hedendaagse politiek niet alleen de strijd om macht weerspiegelt, maar ook de bredere epistemologische dynamieken die ons begrip van waarheid en betekenis bepalen.

Hoe de Alt-Right de Neo-reactie absorbeerde en wat dit voor de toekomst betekent

De neo-reactie, die in de jaren 2000 tot bloei kwam, was een filosofische beweging die zich kritisch opstelde tegenover de heersende politieke normen en de democratische ideologieën die de Westerse wereld doordringen. Het betoogde dat de samenleving gebaat zou zijn bij een terugkeer naar traditionele autoriteitsstructuren, zoals monarchieën en hiërarchieën, in plaats van de liberale democratieën die na de Tweede Wereldoorlog dominanter werden. De alt-right, die een aantal jaren later opkwam, leunde zwaar op deze ideeën, maar breidde ze uit met een meer virulente focus op nationalisme en identiteitspolitiek, met name witte identiteit.

Wat opmerkelijk is, is dat de alt-right zich niet alleen aanpaste aan de ideeën van de neo-reactie, maar deze ook verwerkte en herinterpreteerde om een bredere, populistischere basis aan te spreken. De alt-right gebruikte de basisprincipes van de neo-reactie, zoals kritiek op progressief liberalisme en de nadruk op het belang van ethno-nationale identiteit, maar voegde daaraan een online cultuur van trollen, provocatie en chaos toe. Dit maakte de alt-right tot een hybride beweging, die zowel politieke als culturele vormen van verzet tegen de gevestigde orde omvatte.

Er werd ook een belangrijke intellectuele verschuiving waargenomen: de alt-right bracht ideeën naar voren die eerst alleen in niche-filosofische kringen te vinden waren, zoals accelerationisme en het idee van een post-democratische samenleving. Deze ideeën waren niet louter academisch, maar werden steeds meer toegankelijk door sociale media en platforms als 4chan en Reddit, waardoor ze snel een grote en vaak radicale achterban trokken. De alt-right beweerde dat door de “neergang” van de bestaande politieke systemen, de samenleving zich uiteindelijk zou hervormen naar een nieuwe, meer directe en krachtigere orde – vaak gesymboliseerd door de verheerlijking van het populisme en de afwijzing van technocratische elites.

Toch blijft het relevant om te onderzoeken waarom de transformatie van de neo-reactie naar de alt-right als positief werd beschouwd door sommige denkers. De transitie betekende dat de ideeën van de neo-reactie, die voorheen voornamelijk op academische fora circuleerden, op een veel breder publiek konden worden geprojecteerd. De alt-right bewerkstelligde dus een soort "democratisering" van het neo-reactieve gedachtegoed, maar met een tragische bijsmaak van extremisme, haat en polarisatie. Dit bracht de beweging ook in conflict met haar oorspronkelijke intellectuele wortels, die eerder een meer filosofische, theoretische benadering van sociale verandering zochten, in plaats van populistische oproepen tot actie.

Naast de intellectuele invloeden van de neo-reactie en het populisme was er ook een culturele dimensie die de alt-rightbeweging aandreef. De nadruk op "red pill" denken – het idee dat de wereld wordt bedrogen door een progressieve agenda en dat het wakker worden uit deze illusie een bevrijding biedt – werd een belangrijk thema. Het idee van het "ontwaken" tot de waarheid achter de hegemonie van links-liberale ideologieën, gekoppeld aan een nostalgisch verlangen naar een meer traditionele, ‘puurdere’ samenleving, werd een soort religieus mantra voor de beweging. Dit creëerde een sterk gevoel van gemeenschap onder de leden, maar droeg ook bij aan de polarisatie en de toenemende vijandigheid tegenover degenen die als ‘de andere kant’ werden gezien.

Hoe de Materiële Conceptie van Fictie Onze Begrip van de Menselijke Ervaring Verandert

Het is noodzakelijk om de erkenning van het bestaan van andere individuen te aanvaarden, een erkenning die een abstracte aard lijkt te hebben, vooral wanneer de menselijke lichamen zich manifesteren in uiteenlopende sociaal-politieke klimaten. Echter, het historisch materialisme vereist dat we dit beginpunt accepteren voordat we ons bezig houden met de organisatie van individuen, zowel onderling als in relatie tot ‘de natuur’, in een poging tot overleving. De term ‘natuur’ verwijst hier naar sociale constructies of systematische ideologieën die het politieke, intellectuele, juridische en sociale bewustzijn van een sociaal lichaam bepalen. De empirische ervaring van individuen in de materiële wereld hangt af van deze erkenning van andere individuen, wat essentieel is voor sociale interactie – de magnetische kracht die sociale wezens omvormt tot een sociaal leven.

Wanneer sociale wezens zich in het materiële sociale proces bewegen, met als doel overleving, kan het sociale leven zich manifesteren in dorpen, steden, staten en landen. De unieke lichamelijke ervaring van een individu wordt alomtegenwoordig wanneer men de menselijkheid in andere bewuste individuen erkent. Deze alomtegenwoordigheid breidt een individualistische opvatting van de empirische werkelijkheid uit naar de variërende ervaringen van sociale wezens, die harmonieus, dissonant en autonoom bewegen op de metronomische tikken van het sociale leven.

De roman kan fungeren als een instrument waarmee de alledaagse lezer, het ‘ik’ van de lezer, zichzelf en de ander bevrijdt van de individualisering die de menselijke geest gedurende eeuwen heeft beïnvloed. Net zoals een romanschrijver de chaotische, wanordelijke wereld organiseert, verheldert de materiële conceptie van fictie wat er in de structuur van de narratieve vorm wordt georganiseerd. Door kunst zowel als productie als ideologie te demystificeren, plaatst de materiële conceptie van fictie de organisatie van karakters in een overlevingscontext en gaat ervan uit dat de romanschrijver zowel een sociaal wezen als een geëvolueerde vakman is.

Het onvermijdelijke effect van de voortgang van de geschiedenis beïnvloedt het materiële sociale proces, waarbij de maatschappelijke ontwikkelingen de ecologie van de empirische realiteit consumeren en eisen dat wezens zich aanpassen voor de overleving. Zowel vorm als inhoud symboliseren de zorgvuldige details van de romanschrijver bij het ordenen van de chaotische, wanordelijke wereld. Aangezien het materiële sociale proces voortdurend in ontwikkeling is, ondergaan zowel vorm als inhoud hun eigen transgenerationele ontwikkeling, terwijl ze zich aanpassen aan de veranderlijkheid in ideologie en superstructuur.

De strijd voor de afschaffing van de slavernij in de VS heeft geleid tot een nieuwe soort van onderdrukking, die zich heeft gemanifesteerd in labels zoals ‘de Immigrant’, ‘de Terrorist’, ‘de Crimineel’, ‘de Intellectueel’, ‘de Homoseksueel’, en ‘de Transseksueel’. Deze labels, voortgekomen uit de opkomst van de witte nationalistische ideologieën, dienen om de ander te categoriseren als ‘niet-Amerikaans’ en opnieuw een hegemonie over menselijke identiteit en land te vestigen. Het is in dit debat dat de roman een cruciale rol speelt, door literatuur in te zetten als instrument voor het deconstrueren van deze narratieven en het bevorderen van culturele en sociale bewustwording.